ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ (၂) ပံုသည္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလႏွစ္ပါးတို႔ကို ေရတြက္ၿပီး
ဖမ္းယူရာ ႏွာသီးဖ်ား(နာသိကဂၢ) အာနာပါနနိမိတၱ ေခၚ အာနာပါနကသိုဏ္းကြက္ကို
ျမွားႏွင့္အေသအခ်ာ ေနရာတက် ျပသထားေသာပံုျဖစ္ပါသည္။ ေလတို႔တိုး၀င္ရာအရပ္၍သာ
စိတ္ၿမဲၿမဲသတိစဲြေအာင္ သမာဓိၿမဲေအာင္ သိမွတ္အားထုတ္ရေသာေၾကာင့္ အာနာပါနကသိဏဟု
ေခၚဆိုရေလသည္။
သတိၿမဲစြာ ပထမာ-ဟူသည္မွာ ဤကဲ့သို႔
နည္းလမ္းတက် ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ေသာ ေယာဂီသူျမတ္၏စိတ္သည္ ထိုအာနာပါနကသိုဏ္းကြက္၍
ရပ္တည္လွ်က္ သတိၿမဲၿပီး သမာဓိတည္ေနသည္ကိုပင္ ပထမအားထုတ္စ
အာနာပါနကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သူေယာဂီ၏ သတိၿမဲစြာ ပထမာ ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္
အာနာပါနပါရဂူက်မ္း၌ ႏွာသီးဖ်ားဟူေသာ ကသိဏ၊ ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ အာရမၼဏဟူေသာ
ႏွစ္ပါးတုိ႔ကို တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ ျပည့္စံုမႈကို
ရႏိုင္ေလသည္ဟု ျပဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္စည္းထုိးတမ္းကစားၾကေသာ
ကေလးတို႔သည္ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းေပၚမွသာ ထိုစည္းေပၚသို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ဆဲသူတို႔ကိုသာ
ဖမ္းယူရသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစည္းကို လႊတ္၍(စည္းေပၚမွ မဟုတ္ဘဲ) ဖမ္းယူ၍
မရသကဲ့သို႔ ႏွာသီးဖ်ားဟူေသာ ကသိဏကို လႊတ္၍ (ႏွာသီးဖ်ားမွ မဟုတ္ဘဲ)
ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ အာရမၼဏကို ဖမ္းယူ၍ မရေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ႏွာသီးဖ်ားသို႔
မေရာက္လာေသးေသာ ေလ၊ ႏွာသီးဖ်ားကို ေက်ာ္လြန္သြားေသာ ေလတို႔ကို ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ျခင္း
မျပဳသင့္ေခ်။ ထိုသို႔ျပဳေနပါက အက်ိဳးမရျဖစ္တတ္ေလသည္။
ျပဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း စည္းကမ္းတက် ဂဏန(ေရတြက္ျခင္း)၊
အႏုဗႏၶန(ဖဲြ႔ခ်ည္ျခင္း၊ ဖုသန(ထိေတြ႕ျခင္း)၊ ဌပန(တည္ျခင္း)ဟူေသာ
နည္းေလးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တစ္ေပါင္းတည္းက်ေအာင္ ထြက္တယ္၊ ၀င္တယ္ ၁၊ ထြက္တယ္၀င္တယ္
၂….စသည္ျဖင့္ အသိအမွတ္ ယတိျပတ္ဖမ္းယူႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။
ထိုသို႔နည္းလမ္းတက် အားထုတ္ၿပီး သတိၿမဲလာပါက မိမိ၏ႏွာသီ၀ၾကီးကို
ျမင္လာၿပီး က်ဥ္းသြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ က်ယ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း
ထင္ျမင္လာတတ္သည္။ ထို႔အျပင္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီတို႔အား ႏွာပိတ္ေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
ႏွာေခါင္း၀၌ တုတ္ေခ်ာင္းကေလး ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ခုေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း
ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီတို႔အား ႏွာသီး၀ကေလး ပြင့္ခ်ည္ပိတ္ခ်ည္
ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေမ်ာ့တြယ္ထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
ခြက္ေတာင္းျပည္ေတာင္းခန္႔ ႏွာဖုၾကီး ၾကီးၾကီးလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
ဆင္ႏွာေမာင္းပမာဏ ရွည္ထြက္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
မီးခိုးတန္း-အျဖဴတန္း-အလင္းတန္း-အလင္းကြက္စေသာ အျခင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳး
ထင္ျမင္လာတတ္ၾကပါသည္။ ထင္ျမင္လာပံုျခင္းကား တစ္ဦးတစ္ဦး မတူတတ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤသို႔ ထင္ျမင္လာရမည္ဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူ၍
မရႏုိင္ေခ်။
သို႔ရာတြင္ ႏွာသီးဖ်ားအရပ္တြင္ ထူးျခားမႈတစ္ခုမွ မရရွိေသးပါက
သတိမၿမဲႏိုင္ေသးဟု မွတ္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ႏွာသီးဖ်ားကို စိတ္မလြတ္ေစဘဲ
ထြက္တုိင္း၀င္တိုင္းေသာေလတို႔ကိုသိေအာင္ မွတ္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစား႐ႈမွတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ဓမၼေရာင္ျခည္ေခၚ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို
ဖူးေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ မဂ္ဖိုလ္အထိ အားထုတ္နည္းမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ႏိုင္ေစရန္
အထူးလံု႔လစိုက္၍ အားထုတ္ေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေစ။
ဤနံပါတ္(၃)ပံုသည္ ဂဏန(ေရတြက္ျခင္း)အစြမ္းအားျဖင့္ ဌာနမွတ္၊ ၀ါရတင္၍
မမွတ္ႏုိင္ေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္သာ အားထုတ္နည္းကို ညႊန္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤနည္းမွာ မိမိ၏ ညာလက္ဖမိုးကို ႏွာေခါင္းအ၀ႏွင့္ လက္တစ္သစ္၊ ႏွစ္သစ္အကြာတြင္
ပံုတြင္ျပထားသည့္အတုိင္း ခြါထားၿပီး ႏွာေခါင္း၀မွ တိုးထြက္လာေသာေလ၊
လက္ဖမိုးကိုထိၿပီး အတြင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလတို႔ကို ႐ႈမွတ္အားထုတ္ရသည္။
ထိုသို႔အားထုတ္ရင္း မိမိ၏စိတ္က အႏွစ္သက္ဆံုး သို႔မဟုတ္
အစဲြအၿမဲထားႏုိင္ဆံုးျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္၊ အျပာရင့္ေရာင္၊ အျပာႏု၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊
အနီစေသာ အေရာင္တန္းကေလး၊ သက္တန္႔၊ မီးတန္း၊ ေရႊေခ်ာင္း၊ ေငြေခ်ာင္း၊
ေရႊမႈံမႊားစသည္ျဖင့္ အေခ်ာင္းတန္းကေလး သို႔မဟုတ္ ပုလဲလံုးခန္႔ အလံုးေလးတစ္ခုခုကို
စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္လွ်က္ မထင္မျမင္မခ်င္း ထင္ေအာင္စဲြကိုင္၍ အားထုတ္ရပါမည္။
ဤအရာ၌ အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္မထားရ၊ မမွန္းထားရဟု
ေျပာဆိုေရးသားတတ္ၾကကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕အားထုတ္ေသာေယာဂီမ်ား၏ အေတြ႕အၾကံဳအရ
အေကာင္းဆံုးေသာနည္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။ လြယ္လွေပ၏။ မရမခ်င္း
မျဖစ္မေန ဤနည္းျဖင့္ ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကိဳးစားၿပီး
လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
ကသိုဏ္း႐ႈမွတ္ရာတြင္ နည္းသံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။
(၁) ကသိုဏ္းအဓိက-အာ႐ံုသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၂) အာ႐ံုအဓိက-ကသိုဏ္းသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၃) အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း အညီအမွ်ထားကာ ဖမ္းယူနည္းဟု
သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။
ဤသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ယခု႐ႈမွတ္နည္းမွာ ဒုတိယေျမာက္နည္းျဖစ္သည္။
အာ႐ံုဖမ္းဖို႔အဓိက ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ ကသိုဏ္းက သာမညျဖစ္သည္။ ၇-ႏွစ္၊
၈-ႏွစ္အရြယ္ကေလးမ်ားကို ဤနည္းအတုိင္း အားထုတ္ေစရာ အလြန္ရလြယ္ၾကသည္ကို
ေတြ႕ရသည္။
အထက္ပါအတိုင္း စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္ေပးရာ၌ စိတ္အာ႐ံုေကာင္းစြာပိုင္ႏိုင္ေစရန္
မီးျခစ္ဆံခန္႔၊ ပဲေနာက္ေစ့ခန္႔ထက္ ပိုလြန္၍ မၾကီးေစရေအာင္
အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ္ဖန္မ်ားလာေသာအခါ မိမိဥပါဒ္၍ထားေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္
စိတ္ႏွင့္လုပ္ေပးထားေသာ အေခ်ာင္း၊ အလံုးကေလး ထြက္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ၀င္ခ်ည္တစ္လွည့္၊
မထင္တစ္ခ်က္၊ ထင္တစ္ခ်က္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ဆက္လက္၍အားထုတ္ေသာအခါ နံပါတ္
၄-ပံုအတိုင္း အမွန္တကယ္ပင္ ထင္ရွားျပတ္သားစြာ အႆာသပႆာသဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို
ေတြ႕ျမင္လာေပလိမ့္မည္။
ဤနည္းသည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို
အားထုတ္ၾကရာတြင္ အလြန္လြယ္ကူေသာနည္းျဖစ္သည္ကို လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကသူေယာဂီအေပါင္းက
သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါသည္။ အထူးမွတ္သားသင့္သည္မွာ ထိုသို႔အားထုတ္၍ ဥဂၢဟနိမိတ္ရေသာအခါ
အစပထမက မိမိစိတ္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေပးထားေသာ အေရာင္အဆင္း၊ ပုံသ႑ာန္အတိုင္းလည္း
ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အျခားအေရာင္၊ ပံုသ႑ာန္မ်ားလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ ပိုးခ်ည္မွ်င္၊
အံုးဆံမွ်င္၊ သက္တန္႔ေရာင္၊ ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီး၊ ေရႊခ်ည္၊ ေရႊမႈံကေလးမ်ား၊ ပုလံလံုး၊
ပုလဲသြယ္စေသာ ေျပာျပ၍မကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္
ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။
မည္သည့္အေရာင္၊ မည္သည့္ပံုသ႑ာန္ျဖစ္ေစ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ႏွင့္ တစ္သားတည္း၊
တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ရွင္းေအာင္ဆိုရလွ်င္
ထြက္ေလထြက္ေသာအခါ နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္ေစ၊ ၀င္ေလ၀င္ေသာအခါ
နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ၀င္ေစရန္ အားထုတ္ရမည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုး ၾကားအရပ္သည္ ကသိုဏ္းဌာန၊
ဥပါဒ္ေပးထားေသာ(စိတ္က ဖန္တီးေပးထားေသာ)အေရာင္တန္း၏ ထြက္၀င္ထြက္၀င္
တရိပ္ရိပ္တလႈပ္လႈပ္သည္ ေလအာ႐ံုပင္ျဖစ္၍ အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း ထပ္မိစပ္မိသည္ဟု
ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အ႒ကထာ၌လည္း သြားေခါေသာေယာဂီ၏ အႆာသပႆာသကသိဏ-နိမိတၱကို
အထက္ႏႈတ္ခမ္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ျပဆုိထားသည္။ အဆိုပါစကားရပ္ကိုေထာက္ဆ၍
ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုးၾကားအရပ္သည္ အမွန္စင္စစ္ ကသိုဏ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရလြယ္လွသည္ဟူ၍
ဆုိလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
အထူးေဖာ္ျပလိုသည္မွာ
အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ကသိုဏ္း၀န္း(ႏွာသီးဖ်ား)ကိုပင္ မထင္မျမင္ႏိုင္
ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ျဖင့္ “မီးေတာက္မီးခဲကေလး ႏွာသီး၀တြင္ ရွိသည္၊ ၀င္ေလထိေသာအခါ
လင္းသြားသည္၊ ထြက္ေလထိေသာအခါ လင္းသြားသည္”ဟုပင္ ဥပါဒ္ေပးၾကရ၊
ဖန္ဆင္းေပးၾကရကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ စကၠဴ၀ိုင္း၊
ထံုးကြက္စသည္တို႔ကို တကယ္ထားၿပီး မွန္ႏွင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး
စိတ္ႏွင့္စဲြယူၾကရသည္။ မည္သို႔ပင္ အားထုတ္သည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးမ်ားဖို႔သာ
လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ အက်ယ္သိလိုလွ်င္ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းတုိ႔တြင္
ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
သတိ၊ သမာဓိခိုင္ၿမဲစြာ
တည္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုကသိုဏ္းကြက္၊ ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ လင္းထိန္လာတတ္သည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ရႊင္လန္းအားတက္ျခင္းမ်ား အလြန္ျဖစ္ေပၚ၍
အၿမဲမျပတ္ဆက္လက္အားထုတ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ အားထုတ္ ရသည္မွာလည္း
အလြန္ရွင္းလင္းၾကည္လင္လာတတ္ပါသည္။
ရရွိထားေသာ ခိုင္ၿမဲေသာသမာဓိကို
အရင္းတည္၍ ၀ီရိယစိုက္ကာ ဆက္လက္အားထုတ္လွ်င္ ႏွာသီးဖ်ားကသိုဏ္းကြက္မွ
နံပါတ္(၆)ပံုအတိုင္း အေရာင္တလက္လက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ေပၚထြက္၍ လာေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေနာက္ ကသိုဏ္းကြက္ အေရာင္အလင္းအတြင္း၌ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလဟူေသာ အာ႐ံုတန္းကေလးသည္
ပံုတြင္ပါသည့္အတိုင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္၊ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ႏွင့္
ဝင္ထြက္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာရတတ္ပါသည္။ ဤနည္းအတိုင္း ကသိုဏ္းႏွင့္နိမိတ္ေလတို႔
အစံုအစံုေပၚလာရျခင္းကိုပင္ ပါေမာဇၹ (ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္း) အျခင္းအရာဟု
အ႒ကထာတြင္ ျပဆိုထားပါသည္။ ထိုအျခင္းအရာ ထိုအဆင့္ထူးကို ေရာက္ရွိေသာ
ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား အႏၶပုထုဇဥ္နယ္မွ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္နယ္သို႔ ဧကန္မုခ်
တတ္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါေတာ့သည္။
ဤအခန္း၌ပင္
အခ်ိဳ႕ပါရမီထူးေသာေယာဂီမ်ားသည္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယေၾကာင့္ အာနာပါနအမွတ္ျပ
ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ အေရာင္တလက္ လက္ျဖာထြက္ကာ ထင္းစည္း၊ ေကာက္လႈိင္းစည္းမ်ား၏
စည္းဖဲြ႕ၾကိဳးပမာ အာ႐ံုေလတန္းကို အလယ္က စည္းထားသကဲ့သို႔ ငံု႕လွ်ိဳး ထြက္၀င္လွ်က္
ေနပါေတာ့သည္။ အထူးသတိျပဳရန္မွာ ထိုကသိုဏ္းအလင္းတန္းကေလး၏ ေရွ႕ကိုလည္း
လက္တစ္သစ္ခန္႔၊ ေနာက္ကိုလည္း လက္တစ္သစ္ခန္႔ထက္ပို၍ အတို၊ အရွည္ျဖစ္မသြားေစဖို႔ပင္
ျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာ၌ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ
ကသိုဏ္းအလင္းတန္းက စ၍ေပၚၿပီးေနာက္ ေလအာ႐ံုတန္း ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ
ေလအာ႐ံုတန္းကေလး ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ေပၚၿပီးေနာက္ ကသိုဏ္းအလင္းတန္း
ေပၚလာတတ္ၾကကုန္သည္။ တစ္ဦးတစ္ဦး မတူညီတတ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါသည္။ မည္သည့္အရာက
စ၍ေပၚေပၚ အမွန္ဟုသာ မွတ္ယူရပါမည္။ ထင္ရွားစြာေပၚခဲ့ရခဲ့ပါလွ်င္
ဧကန္ပါရမီအထူးရွိသူဟု မွတ္ယူႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဝီရိယထားကာ
ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၾကေစလိုပါသည္။
အႏုတၱရိယတရား (၆)ပါးတို႔တြင္
ဤကဲ့သို႔ထင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဒႆနာႏုတၱရိယ (ျမင္ျခင္းတကာတို႔တြင္
ထူးျခားျမင့္ျမတ္ေသာျမင္ျခင္း)၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဓမၼေရာင္ျခည္ကို
ဖူးေတြ႕ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေခၚဆိုထိုက္ေၾကာင္း
အ႒ကထာမ်ားတြင္ ေရးသားေတာ္မူၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အဆင့္ကို ေရာက္ရွိသူအတြက္
ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္သည္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုး၊ အရသာအရွိဆံုး၊ လူျဖစ္ရက်ိဳး
အနပ္ဆံုးအခ်ိန္ဟု ထင္မွတ္ေနတတ္သည္ျဖစ္၍ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ေရးသားသူ-အ႐ွင္ကုသလသာမိ
႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၆-တြင္
ျပဆိုခဲ့ေသာ ဓမၼေရာင္ျခည္ေခၚ အာနာပါနသမထ သမာဓိေလအာ႐ံုဟူေသာ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို
ရလာရျခင္း၊ ေပၚထြက္လာရျခင္းသည္ အားထုတ္သူေယာဂီပုဂၢိဳလ္၏ ပါရမီထူးေၾကာင့္
ျဖစ္ေပသည္။ ထိုပါေမာဇၹ (ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ျခင္း) ေပၚလုနီးေသာအခါ မေနမနား
ၾကိဳးစားလိုေသာစိတ္၊ မျဖစ္မေန မေလွ်ာ့တန္း အားထုတ္လိုေသာ ၀ီရိယ၊ သတိ၊
သမာဓိမဂၢင္တို႔ ခိုင္ၿမဲစြာတည္လာမႈကိုပင္ အ႒ကထာ၌ ကုသလစၦႏၵ၊ ဆႏၵာ၀သာကာရဟူ၍
ျပဆိုေတာ္မူၾကသည္။
ထိုဆႏၵ၊
ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားကား ဤနံပါတ္ ၇-ပံုအတိုင္း မိမိ၏ ႏွာေခါင္း ၾကီး၍
ခြက္ေတာင္းျပည္ေတာင္း၊ အုန္းသီးခန္႔ ၾကီး၍ဖု၍လာသည္ဟုလည္း ထင္ျမင္တတ္ၾကသည္။
ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာတစ္ေတာင္ခန္႔ ၾကီးလာသည္ဟုလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ လႊဆြဲသကဲ့သို႔
ပုခတ္လႊဲေနသကဲ့သို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု မိမိ၏ႏွာေခါင္း၌ ထင္လာတတ္ၾကသည္။
ဤကား ဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္၍ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။
ထိုအျခင္းအရာမ်ားကို အထူးဂ႐ုျပဳ၍ မွတ္သင့္ပါသည္။
ဆႏၵျပင္းထန္ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သူျမတ္သည္ ထြက္ေလႏွင့္၀င္ေလတို႔ အထူးသျဖင့္
သန္႔ရွင္းလာၿပီး ေရတြက္၍ မွတ္ရာတြင္လည္း အၿမဲတမ္းသတိ မလြတ္ျဖစ္လာလွ်က္
အ႐ႈအ႐ႈိက္အထုတ္အသြင္းတို႔ ညင္သာသိမ္ေမြ႕လာတတ္ပါသည္။
ေကာင္းကင္ယံတြင္
ပန္းဆိုင္းဆဲြထားသကဲ့သို႔ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွာ
ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ေနသကဲ့သို႔ထင္မွတ္ကာ တစ္ေနကုန္ထိုင္၍ ႐ႈမွတ္ေနရေသာ္လည္း
ေညာင္းျခင္း၊ ကိုက္ခဲျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊
မပင္မပန္းမႏြမ္းမနယ္ အားထုတ္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္လာေတာ့သည္။ ကာယလဟုတာ
(ကိုယ္ခႏၶာေပါ့ပါးျခင္း)၊ စိတၱလဟုတာ (စိတ္ေပါ့ပါးျခင္း)၊ ကာယမုဒုတာ
(ကိုယ္ခႏၶာႏူးညံ့ျခင္း)၊ စိတၱမုဒုတာ (စိတ္ႏူးညံ့ျခင္း)၊ ကာယကမၼညတာစိတၱကမၼညတာ
(ကိုယ္အမႈ၊ စိတ္အမႈတို႔၌ လြယ္ကူစြာစြမ္းႏုိင္ျခင္း)ဟူေသာ အေျခအေနတို႔
ျဖစ္ေပၚေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ ကုသလစၦႏၵေခၚ
ဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္ျခင္းတို႔၏ အက်ိဳးတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ပါေမာဇၹ၀သာကာရ၏
အက်ိဳးတရားျဖစ္ေသာ အလင္းကြက္၊ အလင္းတန္းတို႔သည္ ေပၚတစ္လွည့္၊ ေပ်ာက္တစ္လွည့္သာ
ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ထပ္ကာထပ္ကာ မေနမနား
အားထုတ္သင့္ပါသည္။ တစ္ခ်က္မွိတ္၊ တစ္ခ်က္႐ႈ၊ တစ္ခ်က္ေပၚႏွင့္ ေကာက္လိုက္တုိင္း
ေကာက္လိုက္တုိင္း ျမင္ထင္ေနေသာ ေလနိမိတ္စဲြထင္လာေတာ့သည္ကိုပင္ သတိၿမဲစြာ ပထမာဟု
ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
အထက္တြင္ ျပဆိုခဲ့ေသာ ဆႏၵ၊
ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားသို႔ မသက္မူ၍ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး
ေလးလံထိုင္းမႈိင္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အသက္႐ႈက်ပ္ကာ
ေမာပန္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မိမိထိုင္ေနေသာ အခင္း၊ ဖ်ာတို႔
တြန္လိမ္လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေျမၾကီးၾကမ္းျပင္တို႔သည္ ညြတ္ကုန္
ၾကိတ္ၾကိတ္ျမည္ကုန္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာလွ်င္ နိမိတ္မရဘဲ ၾကာေနတတ္ပါသည္။
အျခင္းအရာ မဖက္သူဟု ဆိုပါသည္။ မဥၹပိ႒ံ ၾသဏမတိ၊ ၀ိကူဇတိဟု အ႒ကထာျပလိုရင္း
စကားေတာ္ျဖစ္ပါသည္။
ဤနံပါတ္ ၈-ရုပ္ပံုသည္
သတိၿမဲၿပီး အျခင္းအရာႏွစ္ပါး (ဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹ)ျဖစ္လာၿပီးေသာ ေယာဂီတုိ႔သည္
မိမိရအပ္ေသာ ေလတန္းေလေခ်ာင္းဟူေသာ ဥဂၢဟအထူးကို တစ္ထပ္တည္း တစ္ခ်က္တည္း
ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ႏိုင္နင္းစြာ အားထုတ္ေလ့လာပြားမ်ား၍ ေနပံုျဖစ္ပါသည္။
အထူးမွာ
ႏိုင္နင္းပိုင္ႏုိင္ၿပီဟု ေသခ်ာက်နသိၿပီးေသာအခါ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာခန္႔၊
တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ တစ္လံခန္႔ မႈတ္အပ္၊ ႐ႈိက္အပ္၊ ေလ့လာအားထုတ္သင့္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ႐ႈမွတ္ရာတြင္ မိမိစိတ္က ေရွ႕မွေျပးေစ ျပန္လာေစၿပီးမွ
စိတ္ႏွင့္တစ္ထပ္တည္းေသာ ေလနိမိတ္တန္းကိုလည္း ေျပးေစျပန္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။
သို႔မွသာ လြယ္ကူမည္ကို အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။
သေဘာတရားကို ေသခ်ာနားမလည္ၾကေသာ
အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ မိမိစိတ္က ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ လုံ႔လမျပဳရဘဲ မိမိရေသာ
အလင္းနိမိတ္ကိုသာ ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ ႐ႈမွတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္
နိမိတ္တန္းမွာ မိမိလိုသလို မေျပး မျပန္ရွိေနသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ဆရာထံလာ၍
ေျပာတတ္ၾကသည္။ သတိျပဳသင့္ပါသည္။
အာနာပါနတရားကို
သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တိုင္း ဤနံပါတ္ကို
(၉)႐ုပ္ပံုႏွင့္ အမွာစကားမ်ားကို ေသခ်ာေစ့ငု အၾကိမ္ၾကိမ္သတိျပဳလွ်က္
အားထုတ္ကုန္ရာသည္။ အထပ္ထပ္ ဖတ္႐ႈၿပီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါသည္။
အလြန္သတိျပဳသင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ဤပါေမာဇၹအျခင္းအရာျဖစ္ေသာ လင္းေရာင္ျခည္ေခၚ သမာဓိေရာင္ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို
ရလာျခင္းသည္ အနည္းဆံုး ကမၻာရာေထာင္ အားထုတ္ဖူးမွသာ ရႏိုင္ေသာတရားထူးျဖစ္ေပသည္။
လြယ္လြယ္ႏွင့္ေပါ့ေပါ့ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရႏိုင္ေသာသေဘာမရွိေပ။ ဤအခ်က္မွာ လြန္စြာ
အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကမၻာအဆက္ဆက္အားထုတ္ဖူးမွ ရႏုိင္ေသာ တရားအထူးကို
တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ပါတ္ႏွစ္ပါတ္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ၊
တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ရကာမွ်ျဖင့္ အလြယ္သားပဲဟု ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေအာက္ေမ့ မမွတ္ထင္အပ္ေပ။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ထိုင္လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ၅-လ၊
၆-လၾကာေအာင္ ထပ္မံအားထုတ္ပါေသာ္လည္း မိမိရရွိခဲ့ဖူးေသာနိမိတ္မ်ိဳးကို မေတြ႕ရဘဲ
ရွိတတ္ၾက၊ ၾကာတတ္ၾကကုန္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလနိမိတ္၌
သတိ၊ သမာဓိတို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုမၿမဲေသး၊ မစဲြေသးမွီ မလႊတ္လိုက္၊
မေတာ္လိုက္ပါႏွင့္ဦး။ စဲြမွၿမဲမွ နိမိတ္ေပၚၿပီးေနာက္ အနည္းဆံုး ၅-ပါတ္၊
၆-ပါတ္ျဖစ္ေစ၊ ၁-နာရီ၊ ၂-နာရီျဖစ္ေစ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ အာ႐ံုစိုက္ၿပီးလွ်င္
သိမ္းဆည္းသင့္ပါသည္။
နိမိတ္ႏွင့္ မိမိ၏ သတိသမာဓိတို႔
ခိုင္ၿမဲေလာက္ၿပီ၊ စြဲမွတ္ႏိုင္ေလာက္ၿပီဟု ထင္ေသာအခါ ဤနံပါတ္ ၉-ပံုအတိုင္း
မ်က္စိကို ေမွးေမွးထားၿပီး စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး
အကုန္ဖြင့္လွ်က္လည္း စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။
မ်က္စိကို ဖြင့္လွ်က္
အားထုတ္ျပန္ေသာအခါတြင္လည္း မွိတ္ထားစဥ္ကကဲ့သို႔ နိမိတ္၀င္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊
နိမိတ္ထြက္သည္ကိုလည္းေကာင္း ေလတို႔ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေနမွသာ
စဲြသည္ၿမဲသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ အာရံုကို မလႊတ္ႏွင့္ဦး။ အသာထ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
အားထုတ္ၾကည့္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ထိုင္ေနလဲမေပ်ာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါမွာလည္း မေပ်ာက္၊
ေလ်ာင္းေနေသာ္လည္း မေပ်ာက္၊ ရပ္ေနေသာ္လည္းမေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွသာ သတိၿမဲစြာ၊
ပထမာျဖစ္၍ အာနာပါနပထမအဆင့္ၿပီးဆံုးၿပီဟု မွတ္ယူရပါမည္။ (သေတာ၀ အႆသတိ၊
ပႆသတိ-အပိုဒ္ၿပီးေလၿပီ။)
ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ အားထုတ္တိုင္း
အားထုတ္တိုင္း အမွန္ထင္ျမင္လာေသာအခါ ေရွ႕အဆင့္သို႔ကူး၍ ပဋိဘာဂနိမိတ္ျဖစ္လာေအာင္
အားထုတ္ရပါေတာ့သည္။ နိမိတ္မၿမဲေသးဘဲလွ်က္ စိတ္ကူးတည့္ရာ
စမ္းလုပ္မိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတိုအရွည္ ႐ႈမိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း အာ႐ံုေထြျပား၍
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္ၾကကုန္သည္။ ဆရာနည္းက်က် မ႐ႈမွတ္တတ္လွ်င္ ဤအဆင့္တြင္
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သြားတတ္ၾကသျဖင့္ သတိျပဳသင့္ပါသည္။
ဤကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို ဆရာမရွိဘဲ
စိတ္အထင္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာသံၾကားဖူး႐ံုျဖင့္ အားထုတ္ၾကလွ်င္ အပိုင္းအျဖတ္၊
အာ႐ံုထား ေနရာမက်ျဖစ္သျဖင့္ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။
အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ စ၍အားထုတ္ကာမွ်ျဖင့္ အလင္းနိမိတ္ကို ရရွိၾကေသာ္လည္း
အထက္သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ ဆက္၍႐ႈမွတ္ရမည့္နည္းကိုလည္း မသိသျဖင့္
အက်ိဳးမမ်ား၊ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤနံပါတ္ (၉)ႏွင့္
အမွာစကားမ်ားကို လိုက္နာသင့္ေလသည္။
အာနာပါနနိမိတ္ ၁၂-ပါးႏွင့္
အက်ယ္သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို သိလိုလွ်င္ ၀ိသုဒၶိမဂ္၊ မဟာဋီကာ၊ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊
အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ႈမွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။
ဤသို႔ အထပ္ထပ္ သတိေပးရ၊
မွားထားရျခင္းသည္ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါ။ အလြန္၀မ္းသာၿပီး ေပါ့ဆမိသျဖင့္ အလွ်င္အျမန္
ထလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေမာင္ျမေမာင္ဆိုေသာ ေယာဂီတစ္ဦး နိမိတ္ေပ်ာက္သြားသည္မွာ
ယေန႔အထိ ျပန္မရႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘခင္ဆိုေသာ ေယာဂီမွာလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္ၿပီး
ျပန္မရသည္မွာ ယေန႔ကာလအထိ ၂-ႏွစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပါ့ဆမိသျဖင့္
အိပ္မက္ထဲေရႊအိုးရသကဲ့သို႔ ဘာမွမသံုးလိုက္ရဘဲ ျဗဳန္းကနဲ၀မ္းသာ
ကဗ်ာကရာ၀မ္းနည္းရတတ္ေလသည္။ တစ္မဂ္၊ တစ္ဖိုလ္ႏွင့္လည္း ေ၀းတတ္ၾကေလသည္။
နိဗၺာန္သြားလမ္းလည္း အစေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္
အထူးသတိျပဳေစလိုသည္မွာ ရုပ္ပံု နံပါတ္ ၈-ႏွင့္ နံပါတ္ ၉-တို႔အတိုင္း မွိတ္တစ္လွဲ႔၊
ဖြင့္တစ္လွည့္၊ မွိတ္တစ္လွဲ႔၊ ဖြင့္တစ္လွည့္ႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းသပ္အားထုတ္၊
ၿမဲၿပီစဲြၿပီထင္ေသာအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္။ မည္သို႔အားထုတ္အားထုတ္
နိမိတ္အလင္းမေပ်ာက္လွ်င္ ပထမအဆင့္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု မွတ္ယူႏိုင္ၾကပါသည္။
သိန္းထီဆုၾကီး ေပါက္ထားေသာ္လည္း ထီလက္မွတ္ ေပ်ာက္ေနေသာသူ၏စိတ္ကဲ့သို႔
ျဖစ္ေနမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
မွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။
ပထမအဆင့္ အားထုတ္နည္း
ၿပီးၿပီ။
အရွည္႐ႈနည္းအရ နိမိတ္တန္းဟူေသာ
ေလအာ႐ံုကို ရွည္ရွည္ထုတ္၊ ရွည္ရွည္႐ွဴ၊ သို႔မဟုတ္ ျပင္းျပင္းမႈတ္၊
ျပင္းျပင္း႐ႈိက္ရမည္။ ေလအာ႐ံုကို တိုတိုထုတ္၊ တိုတိုရွဴ၊ သို႔မဟုတ္ သာသာမႈတ္၊
သာသာရႈိက္ရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ အတို၊ အရွည္အားျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနေသာ
နိမိတ္ဟူေသာေလအာ႐ံုတန္းကို အမွတ္သတိထားၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ေနျခင္းကိုပင္
တို၊ ရွည္ရႈနည္း(ဒုမွာ တိုရွည္သိ)ဟု ေခၚေပသည္။
ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၀-တြင္
ေလနိမိတ္၏ အတိုအရွည္႐ႈမွတ္ေနပံုကို ျမားျပထားသည္။ ႏွလံုးသြင္း႐ႈမွတ္ပံုကား
မိမိရရွိစဲြၿမဲစြာ ထင္ျမင္ေနေသာ ေလနိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို လက္ေလးသစ္ခန္႔
ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ထြာခန္႔၊
တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔၊ သံုးေတာင္ခန္႔ စသည္အားျဖင့္
ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရပါမည္။
ဤအဆင့္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို သတိျပဳၿပီး အာ႐ံုကို ထင္ရွားျပတ္သားေစလွ်က္
ျပဓာန္းထားရေသာေၾကာင့္ သတုပၸ႒ာနကာရီအဆင့္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍
မိမိ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။
အားထုတ္ပံု ထင္ရွားေအာင္
ဆုိပါအံုးမည္။ ေလနိမိတ္တန္း တစ္ေတာင္ခန္႔ ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု စိတ္ျဖင့္ ထြက္ေလကို
ထုတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ထင္းခနဲ႔လင္းခနဲ
အလင္းတစ္ေတာင္ခန္႔ ေျပးထြက္ေစရမည္။ တစ္ဖန္ မိမိစိတ္ျဖင့္ ထိုအလင္းတန္း
ျပန္၀င္လာေစဟု စိတ္ကို ထိုအာ႐ံုႏွင့္ တစ္ကိုက္တည္းလွစ္ခနဲ ျပန္၀င္လာေစလွ်က္
အားထုတ္ရမည္။
နိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို
တစ္ေတာင္ခန္႔ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု ႏွာသီး၀မွ ထုတ္ေလႏွင့္မႈတ္လိုက္ေသာအခါ
ဖန္ေခ်ာင္းၾကီးကို သြင္းလုိက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းတန္းၾကီး
ထြက္လုိက္၀င္လိုက္ လုပ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။
ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ
နိမိတ္ရအာနာပါနေယာဂီသည္ နံပါတ္ ၁၁-ပံုမွာကဲ့သို႔ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ ပို႔လႊတ္၍
႐ႈမွတ္ရာတြင္ ေယာဂီေလးမ်ိဳး ကဲြျပားသြားတတ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ
၁။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၌သာ
ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အလယ္၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အာဒိလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၂။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အလယ္၌သာ
ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (မေဇၥ်လဒၶပုဂၢိဳလ္)
၃။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အဆံုး၌သာ
ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အလယ္တို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အေႏၱာလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၄။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၊ အလယ္၊
အဆံုး သံုးဌာနလံုး၌ ထင္ျမင္သူ (တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေလးပါးတို႔တြင္
နံပါတ္ေလးျဖစ္ေသာ တေယာလဒၶျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္သူျဖစ္မွသာ အထက္အထက္ အဆင့္တုိ႔သို႔
ကူးေျပာင္း႐ႈမွတ္သြားႏိုင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး
သံုးပါးလံုးတို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္သည္
မိမိပို႔လႊတ္လိုက္ေသာ နိမိတ္တန္းေၾကာင္းမွာ အရင္းအဖ်ား တညီတညာတည္းရွိလွ်က္
မီးရထားေခါင္းသေဘၤာဦးဖ်ားက အေ၀းၾကည့္ ဆလိုက္မီးတန္း လင္းေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
အလြန္အားေကာင္းေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ဖြင့္လိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊
ရန္သူ၏ေလယာဥ္ပ်ံကို ထိုး၍ရွာေသာ ဆလိုက္မီးတန္းၾကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း
ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ နိမိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔
ပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကို “ဣတိ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ”ဟူ၍
ေဟာေတာ္မူထားသည္။
ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၂-တြင္လည္း အစ၊
အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္၊ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပသထားျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုးကို
ထင္ျမင္ေအာင္အားထုတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔
တိုက္တြန္းလုိပါသည္။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုး၌ ထင္ျမင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္
ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး
ဘာ၀နာဗလ(ဘာ၀နာအား)ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဘာ၀နာအားရွိလာေသာအခါ
အထက္တြင္ျပဆုိခဲ့ေသာ ဆလိုက္မီးတန္းစေသာ ဥပမာမ်ားကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ နိမိတ္လႊတ္ရာ၊ သိမ္းရာတို႔၌ လိုရင္းပဓာနအခ်က္ကား
ျမန္ျမန္ႏွင့္လင္းလင္းေျပးေစ၊ ျပန္ေစႏိုင္ျခင္း၊ ၾကီးလိုသမွ် ၾကီးေစၿပီး
ငယ္လိုသမွ် ငယ္ေစႏိုင္ျခင္း၊ အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေစ၊ ျပာေစ၊ နီေစ၊ စိမ္းေစ၊ ျဖဴေစစေသာ
အေရာင္အႏုအရင့္ စသည္အားျဖင့္ ေယာဂီ၏စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္ပါေစျခင္းတုိ႔ပင္
ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပ (ဗဟိဒၶ)သက္သက္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို
ပြားမ်ားအားထုတ္ရျခင္းသည္ ေရွ႕တြင္အဓိကအာ႐ံုျဖစ္လတံ့ေသာ ပဋိဘာဂထင္လာေစရန္အတြက္
ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ေလနိမိတ္ကား ေျပးေစ၊ ျပန္ေစေအာင္ ျပဳႏုိင္ပါ၏။
အလင္းသေဘာမရႏုိင္ဘဲ ရွိပါမူ မိမိစိတ္ျဖင့္ ဓာတ္မီးေခ်ာင္းၾကီး မိမိ၏ႏွာေခါင္း၀မွ
ထြက္ရမည္၊ ၀င္ရမည္ဟု စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္၍ (ဖန္ဆင္း၍) အားထုတ္ရမည္။
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ အမွန္တကယ္ လင္းထိန္ေနေသာ
ပဋိဘာဂနိမိတ္အလင္းတန္းၾကီး ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၍ လာေပလိမ့္မည္။ ေနမြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္
ထြက္ေပၚေနေသာ စူးရွေနေသာ ေနမင္းၾကီး၏အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ မိမိ၏ အလင္းနိမိတ္ကို
လင္းထိန္ေနေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္ဆင္း၍ ဆထက္ထမ္းပိုး ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္
No comments:
Post a Comment