၀ါဆိုျခင္း ၊၀ါကပ္ျခင္း

 သံဃာေတာ္တိုင္းဟာ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ (သို႔မဟုတ္)၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွာ ဘုရားဥပေဒေတာ္အတိုင္း ၀ါဆို၊၀ါကပ္ျခင္းအမႈကို ျပဳလုပ္ရပါတယ္။၀ါဆိုျခင္း၊ ၀ါ ကပ္ျခင္းဆိုတာဟာ မိုး (၃)လအတြင္း မိမိ၀ါဆိုသည္႔ ေက်ာင္းတိုက္ အာရာမ္အတြင္း၌ သာေန ရျခင္း …လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

၀ါဆိုျခင္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကပင္ ရဟန္းေတာ္ မ်ား ျပုက်င္႔ၾကရပါတယ္။ ဒီ ၀ါဆို၀ါကပ္ ဥပေဒ မသတ္မွတ္ခင္က ရဟန္းေတြဟာ လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႔ သာနာျပဳမူရင္းဩ၀ါဒ အတိုင္း ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေဒသစာရီ လွည္႔ လည္ၾကပါတယ္။ သာသနာျပဳခရီးအတြင္း ၾကံဳသလိုတည္းခိုရပ္နားသီတင္းသံုးျပီး သြားလာ ၾကပါတယ္။ မိုးကာလမွာေတာ႔ လူတို႔စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ စိုက္ပ်ိဳးပင္ငယ္မ်ားကို မလႊဲမေရွာင္သာ နင္းေျခမိၾကျပီး ၊ စိုက္ပ်ိဳးပင္ငယ္မ်ား ပ်က္စီးၾကရတာမ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ အိႏိၵယမွာ သစ္ပင္ကို သက္ရွိအျဖစ္ သတ္မွတ္သူမ်ား ၊ ကိုးကြယ္သူမ်ားကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒီလို စိုက္ပ်ိဳးပင္ငယ္မ်ား ေသေၾကတာကို ျမင္တဲ႔အခါ သက္ရွိအျဖစ္ သတ္မွတ္ သူမ်ားက ရဟန္းေတာ္ မ်ားကို သားသတ္သမားမ်ားလို႔ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ကဲ႔ရဲ႔ရႈတ္ခ် ၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ ေဂါတမရဲ႕ ရဟန္းေတြဟာ အပင္ငယ္မ်ားနဲ႔ ပိုးမႊားမ်ားကို ေသေၾကပ်က္စီးဖို႔ရန္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ခရီးသြားေန ၾကသလဲ ။ တတၳိဆရာၾကီးမ်ားရဲ႕ တပည္႔မ်ားေတာင္ မိုးတြင္းမွာ ခရီးမသြား ဘဲ ေၾကာင္႔ၾကမဲ႔ ေနထိုင္ၾကတယ္။ယုတ္စြအဆံုး ေက်းငွက္တိရစၦာန္ေတြေတာင္ မိုးကာလမွာ အသိုက္မွာသာေနၾကတယ္။ ဒီရဟန္းေတြေၾကာင္႔ အပင္ပယ္မ်ား ၊ သတၱ၀ါငယ္ မ်ားေသေၾကၾက ရတယ္လို႕ အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾကတယ္ ။ 

သစ္ပင္ကို ကိုးကြယ္သူမ်ားကေတာ႔ ရန္ျပဳတဲ႔အထိ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္မ်ား မိုးဥတု (၃)လမွာ ခရီးမတြက္ရ ဆိုတဲ႔ ၀ါဆို၀ါကပ္ ဥပေဒကို ပညတ္ခဲ႔ပါတယ္။၀ါ

ဆို၊ ၀ါကပ္မဲ့ေန႔မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တပါးခ်င္းျဖစ္ေစ၊ စုရံုးရ်္ျဖစ္ေစ က်္၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး

က်္ေက်ာင္းတုိက္တြင္ ေနထိုင္ပါ့မည္လို႔ ဘုရားေရွ႕မွာ ၀န္ခံကတိျပဳရပါတယ္။ အဲဒါကို ၀ါဆို၊၀ါကပ္

တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။

၀ါကပ္ျခင္းဟာ (၂) မ်ိဳးရွိပါတယ္။

(၁) ပုရိမ၀ႆာ၀ါသ - ပထမ၀ါကပ္ျခင္း ၊

၀ါဆိုလျပည႔္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွာ ၀ါကပ္ျပီး သီတင္းကြ်တ္လျပည္႔ေန႔မွာ ၀ါကြ်တ္ပါတယ္ ။ ႔

 (၀ါကြ်တ္တယ္ဆိုတာဟာ မိမိတို႔၀ါကပ္ထားတဲ့ သံုးလလြန္ေျမာက္ျပီ ျဖစ္လို႔ အရပ္တပါးသို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာခြင့္ရွိတာကို ဆိုလိုပါတယ္။)

(၂) ပစၦိမ ၀ႆာ၀ါသ - ဒုတိယ ၀ါကပ္ျခင္း ၊ ၀ါေခါင္ လျပည႔္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွာ ၀ါကပ္ျပီး တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မွာ ၀ါကြ်တ္ပါတယ္။ 

ရဟန္းေတာ္တပါးရဲ႕ သိကၡာတရားဆိုတာကို ဒီ၀ါစဥ္ကို ၾကည့္ျပီး သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာဆို

ၾကပါစို႔။ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ရဟန္းျပဳလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္တပါးဟာ အသက္သံုးဆယ္ အရြယ္ဆိုရင္ ၀ါေတာ္ဆယ္၀ါရွိျပီေပါ့။ ၀ါေတာ္ ဆယ္၀ါေက်ာ္ျပီးမွ သိကၡာခ်လူထြက္ျပီး ျပန္၀တ္ရင္

အရင္ရဟန္းဘ၀က ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဆယ္၀ါနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္၀ါကေန အသစ္တဖန္ျပန္စရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ဆယ္၀ါျပည့္ျပီးတဲ့ ရဟန္းေတာ္တပါးကို လူၾကီးလုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္

နိုင္တဲ့ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးအဂၤါထဲမွာ ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းထိုင္မဲ့ ရဟန္းေတာ္တပါးဟာ အနည္းဆံုးဆယ္၀ါရွိရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ရဟန္း၀ါဆယ္၀ါရရင္ သာသ

နာမွာ လူၾကီးျဖစ္ျပီလို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္တဦးက ဒီေန႔မွ ရဟန္း၀တ္ရင္ ၀ါေတာ္တစ္၀ါရွိ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္တပါးအား လူ႔ေလာကတြင္ မိမိေျမးအရြယ္ပင္ျဖစ္လင့္က
စား အရုိအေသျပဳျခင္းစသည္ျဖင့္ ပူေဇာ္ဦးညြတ္ရတယ္။ ရဟန္းဘ၀တြင္ အၾကီးအငယ္ဟူသည္ကို
အသက္အရြယ္ျဖင့္ မဆံုးျဖတ္ၾကပါ။ အသက္မည္မွ်ပင္ၾကီးၾကီး ရဟန္း၀တ္ျဖင့္ ေနခဲ့ေသာ ၀ါေတာ္
အရသာ အၾကီးအငယ္ဆံုးျဖတ္ၾကရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက လူသားတို႔အား က်ီးေျခာက္နုိင္ေသာ အရြယ္မွ အသက္ ၁၉ႏွစ္ ၃လအထိ အရြယ္ရွိသူေတြကို ကိုရင္၀တ္ခြင့္ေပးထားျပီး အသက္ ၁၉ႏွစ္ ၃လမွ စရ်္ ရဟန္း၀တ္ခြင့္ေပး ထားတယ္။ ထိုေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္စဥ္စကာ ကိုရင္၀တ္လာသူတို႔ဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အသက္ ၁၉ႏွစ္ႏွင့္ ၃ လရွိတဲ့အခါ ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္ၾကရပါတယ္။ ထိုသုိ႔ ရဟန္းေဘာင္တက္ၾကသည့္အခါ အခ်ိဳ႕တကာ၊တကာမမ်ားက မိမိရင္ေသြးပင့္ မဟုတ္လင့္ကစား မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးပမာ သေဘာ
ထားကာ ရဟန္းဒကာခံယူကာ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒါဟာ လူဒါယကာ
တို႔မွာ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ သာသနာျပဳနည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းတပါးျဖစ္ခြင့္ရတာဟာ လြယ္သလားဆိုတာ ေနာက္မွ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးျပီး တင္ျပေပးပါ့မယ္။

ဗုဒၶဘာသာ ထုံးတမ္းအရ ၀ါတြင္းကာလတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား ခရီးသြားလာျခင္း မျပဳလုပ္ရပါ၊ မျဖစ္မေန သြားလာ ရမည့္ အမိအဘ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရပ္ မ်ားေပၚေပါက္ လာပါက ၀ါပန္၍ ခရီးသြားၾက ရပါတယ္။ ၀ါပန္တယ္ဆိုတာက က်္ေက်ာင္းတိုက္သုိ႔ ခုနစ္ရက္အတြင္း ေရာက္

ေအာင္ ျပန္လာပါ့မယ္လို႔ ဘုရားကို ကတိျပဳျခင္းပဲ့ ျဖစ္တယ္။

ကိုရင္မ်ားအတြက္ကေတာ့ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ရမယ္လို႔ သီးသန္႔သတ္မွတ္ပညတ္ထားတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရွး

ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ကိုရင္မ်ားအားလဲ ၀ါဆို၀ါကပ္ခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ရပ္ထဲရြာထဲတြင္လဲ ကိုရင္  ဘယ္ႏွစ္

၀ါရျပီလဲ ေမးလွ်င္ ကိုရင္တို႔ကား မိမိတို႔ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ၀ါတြင္းကာလမ်ားကို ေရတြက္ကာ ဘယ္

ႏွစ္၀ါရျပီ၊ ဘယ္ႏွစ္၀ါရျပီ စသျဖင့္ ေျပာၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ထိုကဲ့သို႔ ၀ါဆို၀ါကပ္မဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို လူဒါယကာမ်ားက မိုးသံုးလ၀တ္ရံုသံုးေဆာင္ရန္ ၀ါဆိုသ

ကၤန္းမ်ား ကပ္လွဴရပါတယ္။ 

ဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက ၀ိသာခါတကာမၾကီးက ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္လွဴခြင့္ကို ဘုရားရွင္ထံေတာ္ပါးမွာ

ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ဒီေန႔အထိ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္လွဴပူေဇာ္ခြင့္ရေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။