သမထအားၿဖင္႕သမာဓိထူေထာင္ၿခင္း

အာနာပါန(ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ)နည္းကို ေရွ႕အခန္းတြင္ ျပဆိုၿပီးသည့္အတိုင္း ႐ႈမွတ္အားထုတ္ၿပီး ဥဂၢဟနိမိတ္စဲြထင္ရရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ ႏွာသီး၀က ထြက္ေန၀င္ေနသည့္ ေလအာ႐ံုရိုးရိုးကိုလႊတ္ကာ (ေလအာ႐ံုရိုးရိုးကို မ႐ႈမွတ္ေတာ့ဘဲ) နိမိတ္ကိုသာ စိတ္မွတ္လွ်က္ (နိမိတ္ကိုသာ အဓိက ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုအျဖစ္ထားလွ်က္) အထက္အဆင့္စသည္သို႔ ကူးေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း အ႒ကထာၾကီးမ်ားတြင္ မိန္႔ဆိုထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအခန္းတြင္ ဒီဃ၊ ရသ (အတိုအရွည္)႐ႈနည္းမ်ားကို ျပဆိုပါေတာ့မည္။

အရွည္႐ႈနည္းအရ နိမိတ္တန္းဟူေသာ ေလအာ႐ံုကို ရွည္ရွည္ထုတ္၊ ရွည္ရွည္႐ွဴ၊ သို႔မဟုတ္ ျပင္းျပင္းမႈတ္၊ ျပင္းျပင္း႐ႈိက္ရမည္။ ေလအာ႐ံုကို တိုတိုထုတ္၊ တိုတိုရွဴ၊ သို႔မဟုတ္ သာသာမႈတ္၊ သာသာရႈိက္ရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ အတို၊ အရွည္အားျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနေသာ နိမိတ္ဟူေသာေလအာ႐ံုတန္းကို အမွတ္သတိထားၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ေနျခင္းကိုပင္ တို၊ ရွည္ရႈနည္း(ဒုမွာ တိုရွည္သိ)ဟု ေခၚေပသည္။

ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၀-တြင္ ေလနိမိတ္၏ အတိုအရွည္႐ႈမွတ္ေနပံုကို ျမားျပထားသည္။ ႏွလံုးသြင္း႐ႈမွတ္ပံုကား မိမိရရွိစဲြၿမဲစြာ ထင္ျမင္ေနေသာ ေလနိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို လက္ေလးသစ္ခန္႔ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ထြာခန္႔၊ တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔၊ သံုးေတာင္ခန္႔ စသည္အားျဖင့္ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရပါမည္။ ဤအဆင့္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို သတိျပဳၿပီး အာ႐ံုကို ထင္ရွားျပတ္သားေစလွ်က္ ျပဓာန္းထားရေသာေၾကာင့္ သတုပၸ႒ာနကာရီအဆင့္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။

အားထုတ္ပံု ထင္ရွားေအာင္ ဆုိပါအံုးမည္။ ေလနိမိတ္တန္း တစ္ေတာင္ခန္႔ ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု စိတ္ျဖင့္ ထြက္ေလကို ထုတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ထင္းခနဲ႔လင္းခနဲ အလင္းတစ္ေတာင္ခန္႔ ေျပးထြက္ေစရမည္။ တစ္ဖန္ မိမိစိတ္ျဖင့္ ထိုအလင္းတန္း ျပန္၀င္လာေစဟု စိတ္ကို ထိုအာ႐ံုႏွင့္ တစ္ကိုက္တည္းလွစ္ခနဲ ျပန္၀င္လာေစလွ်က္ အားထုတ္ရမည္။

နိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို တစ္ေတာင္ခန္႔ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု ႏွာသီး၀မွ ထုတ္ေလႏွင့္မႈတ္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ေခ်ာင္းၾကီးကို သြင္းလုိက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းတန္းၾကီး ထြက္လုိက္၀င္လိုက္ လုပ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။

ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ နိမိတ္ရအာနာပါနေယာဂီသည္ နံပါတ္ ၁၁-ပံုမွာကဲ့သို႔ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ ပို႔လႊတ္၍ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ေယာဂီေလးမ်ိဳး ကဲြျပားသြားတတ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ

၁။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အလယ္၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အာဒိလဒၶပုဂၢိဳလ္)

၂။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (မေဇၥ်လဒၶပုဂၢိဳလ္)

၃။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အဆံုး၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အလယ္တို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အေႏၱာလဒၶပုဂၢိဳလ္)

၄။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးဌာနလံုး၌ ထင္ျမင္သူ (တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေလးပါးတို႔တြင္ နံပါတ္ေလးျဖစ္ေသာ တေယာလဒၶျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္သူျဖစ္မွသာ အထက္အထက္ အဆင့္တုိ႔သို႔ ကူးေျပာင္း႐ႈမွတ္သြားႏိုင္ေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးပါးလံုးတို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိပို႔လႊတ္လိုက္ေသာ နိမိတ္တန္းေၾကာင္းမွာ အရင္းအဖ်ား တညီတညာတည္းရွိလွ်က္ မီးရထားေခါင္းသေဘၤာဦးဖ်ားက အေ၀းၾကည့္ ဆလိုက္မီးတန္း လင္းေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္အားေကာင္းေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ဖြင့္လိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ရန္သူ၏ေလယာဥ္ပ်ံကို ထိုး၍ရွာေသာ ဆလိုက္မီးတန္းၾကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ နိမိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ ပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကို “ဣတိ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ”ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူထားသည္။

ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၂-တြင္လည္း အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္၊ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုးကို ထင္ျမင္ေအာင္အားထုတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလုိပါသည္။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုး၌ ထင္ျမင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘာ၀နာဗလ(ဘာ၀နာအား)ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ဘာ၀နာအားရွိလာေသာအခါ အထက္တြင္ျပဆုိခဲ့ေသာ ဆလိုက္မီးတန္းစေသာ ဥပမာမ်ားကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ နိမိတ္လႊတ္ရာ၊ သိမ္းရာတို႔၌ လိုရင္းပဓာနအခ်က္ကား ျမန္ျမန္ႏွင့္လင္းလင္းေျပးေစ၊ ျပန္ေစႏိုင္ျခင္း၊ ၾကီးလိုသမွ် ၾကီးေစၿပီး ငယ္လိုသမွ် ငယ္ေစႏိုင္ျခင္း၊ အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေစ၊ ျပာေစ၊ နီေစ၊ စိမ္းေစ၊ ျဖဴေစစေသာ အေရာင္အႏုအရင့္ စသည္အားျဖင့္ ေယာဂီ၏စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္ပါေစျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပ (ဗဟိဒၶ)သက္သက္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို ပြားမ်ားအားထုတ္ရျခင္းသည္ ေရွ႕တြင္အဓိကအာ႐ံုျဖစ္လတံ့ေသာ ပဋိဘာဂထင္လာေစရန္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ေလနိမိတ္ကား ေျပးေစ၊ ျပန္ေစေအာင္ ျပဳႏုိင္ပါ၏။ အလင္းသေဘာမရႏုိင္ဘဲ ရွိပါမူ မိမိစိတ္ျဖင့္ ဓာတ္မီးေခ်ာင္းၾကီး မိမိ၏ႏွာေခါင္း၀မွ ထြက္ရမည္၊ ၀င္ရမည္ဟု စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္၍ (ဖန္ဆင္း၍) အားထုတ္ရမည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ အမွန္တကယ္ လင္းထိန္ေနေသာ ပဋိဘာဂနိမိတ္အလင္းတန္းၾကီး ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၍ လာေပလိမ့္မည္။ ေနမြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚေနေသာ စူးရွေနေသာ ေနမင္းၾကီး၏အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ မိမိ၏ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းထိန္ေနေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္ဆင္း၍ ဆထက္ထမ္းပိုး ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္။

ဒုမွာ တိုရွည္သိ (၂)

အလင္းနိမိတ္ရသည္အထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ ေရွ႕ဆက္၍ အားထုတ္ဖြယ္မ်ား ရွိပါေသးသည္။ မည္သည့္အရာမဆို ရေအာင္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္သကဲ့သို႔ ရၿပီးသည္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း လုိအပ္ပါသည္။ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ နည္းတစ္နည္းသာ ရွိပါသည္။ ၎မွာ အျခားမဟုတ္ ဆက္လက္ၿပီး ၾကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ အားထုတ္မႈ (ဘာ၀နာ၊ ဘာေ၀တဗၺ၊ ဗဟုလီကတ၊ အႏုယုဥၹႏၲ)သည္ပင္ ေရွ႕အမွတ္သတိက ေနာက္အမွတ္သတိအား (အာေသ၀န၊ ဥပနိႆယ၊ အနႏၲရ၊ သမနႏၲရ စေသာပစၥည္းမ်ားျဖင့္) အဆင့္ဆင့္ ေက်းဇူးျပဳအားေပးေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာသည္ (ဗလ၀တရ) အရွိန္ျပင္းျပစြာ အားရွိ လာေလေတာ့သည္။

ထိုသို႔ အာနာပါနဘာ၀နာအားရွိသည္ထက္ အားရွိလာေသာအခါ ေနတစ္ရာ၊ လတစ္ရာတို႔ထက္ ပို၍လင္းေသာ အလင္းနိမိတ္မ်ားကို ရလာတတ္ပါသည္။ ထြက္ေလ၀င္ေလပဋိဘာဂနိမိတ္သို႔ သိသိသာသာ သက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အာ႐ံုနိမိတ္ထင္ရွားစြာ ထင္လာျမင္လာၿပီျဖစ္၍ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုအတြင္း ထြင္းေဖာက္ခါ ျမင္ႏုိင္စြမ္းေသာ ဒိဗၺစကၡဳတန္ခိုးကို ရရွိႏုိင္ေပသည္။

ထိုအခါ မိမိဖူးေျမာ္လိုေသာ ဘုရားေစတီအဆူဆူကို စိတ္က ရည္ရြယ္ၿပီး နံပါတ္ (၁၃)ပံုအတိုင္း ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာေပလိမ့္မည္။ ေလအာ႐ံုအလင္း ပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီးသည္ ျမင္လိုရာ ဘုရားစေသာ အရာ၀တၳဳတို႔အထိ သြယ္တန္းလွ်က္ ဆလိုက္မီးမိ၍ေနေသာေလယာဥ္ပ်ံကဲ့သို႔ အေရာင္အလင္းတန္း၏အဆံုးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာၿပီး ဖူးေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ အထက္ပါပံုသည္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားကို ဖူးေျမာ္ေနပံုျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကိုလည္း ရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ႏိုင္ၾကေလသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ တန္ခိုးၾကီးဘုရားေစတီမ်ား၊ အိႏၵိယရွိ သံေ၀ဇနိယေလးဌာနစေသာ အထြတ္အျမတ္ေနရာမ်ားႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ား၊ သီရိလကၤာရွိ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္၊ ေဗာဓိေညာင္ပင္စေသာ ပူေဇာ္ထိုက္ေသာေနရာမ်ား၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ရွိ စူဠာမဏိေစတီ၊ ဒုႆေစတီစေသာ လူ႕ျပည္၊ နတ္ျပည္ဘုရားမ်ားကိုလည္း အထက္ပါအတိုင္း ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ေနရသကဲ့သို႔ ပို႔လႊတ္ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္းရွိလာေပလိမ့္မည္။

ထိုထက္ပို၍ ဘာ၀နာအစြမ္းမ်ား ျပည့္စံုလာေသာအခါ ေရွးေရွးကမၻာက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဒီပကၤရာ၊ ေမဓကၤရာ၊ ပဒုမုတၱရ၊ ၀ိပႆီစေသာ ဘုရားရွင္မ်ား၏ ဇာတိ၊ စုတိစေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုပင္ ျမင္လာႏိုင္ေၾကာင္း အ႒ကထာက်မ္းၾကီးမ်ား၌ ျပဆုိထားသည္။

နံပါတ္ ၁၄-တြင္ ျပဆိုထားသည့္အတုိင္းလည္း ခေရပြင့္ျပထားရာ ငယ္ထိပ္၊ ပုခံုးစေသာ ဌာနမ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ၾကြင္းက်န္ေသာခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားမွလည္းေကာင္း အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီး ေျပးေစျပန္ေစရေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။ အမွန္တကယ္ ၾကိဳးစားမႈရွိပါက အခက္အခဲ မ်ားစြာ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ပါရမီအထူးရွိ၍ ထူးကဲစြာ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေသာသူတို႔မွာ ျဗဟၼာမင္း၏လက္ညွိဳးကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုးမွ စၾကာ၀ဠာအနႏၲကို ထြင္းေဖာက္ေျပးသြားေစႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၄-႐ုပ္ပံု၏ သေဘာတရားအထူးမွာ အားထုတ္သူေယာဂီသည္ “ငါ၏ အလင္းနိမိတ္ကို အၾကင္အရပ္သုိ႔ ေျပးေစေရာက္ေစမည္၊ ထိုအရပ္မွတစ္ဖန္ျပန္လာေစမည္”ဟု ပို႔လႊတ္အရပ္ကို သက္မွတ္ၿပီး ပို႔လႊတ္တိုင္း ပို႔လႊတ္တုိင္း ထြက္ေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေစရသကဲ့သို႔ ျပန္လာတုိင္းျပန္လာတုိင္း ၀င္ေလႏွင့္တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစရမည္။ မိမိစိတ္က ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳေပးရသည္။

ေလထုတ္ေလသြင္းကိုလည္း လႊတ္လိုရာအရပ္သို႔ စိတ္က ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ႐ွဴေစ၊ ထုတ္ေစရမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလင္းနိမိတ္သည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔တုိင္ေအာင္ ထုတ္လိုက ထြက္ေလသည္ ငယ္ထိပ္မွ ထြက္သည္။ ထိုထြက္ေလမကုန္ဆံုးမီ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေက်ာ္တက္၍သြားသည္ဟု ထြက္ေလကို ေျပာင္းေပးရမည္။ ၀င္ေလႏွင့္ျပန္၍ အလင္းတန္းၾကီးကို ဆဲြခ်လိုက္ေသာအခါမွာလည္း ၀င္ေလသည္ ငယ္ထိပ္အတုိင္း ျပန္၀င္သြားသည္၊ ႐ွဴသည္၊ ႐ွဴိက္သည္ဟု ပကတိေလကို စိတ္အမွတ္ကေျပာင္းေရႊ႕ေပးရမည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာပြား၍ ရေပလိမ့္မည္။ ဤအရာ၌ မိဂဇာတ္ေတာ္တြင္ ပဲခင္းရွင္၏ ပိုက္ကြန္အတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္၍ လ်င္ျမန္စြာထေျပးေသာ သမင္းငယ္ကဲ့သို႔ ေလ႐ွဴ၊ ေလမႈတ္၊ ေလသြင္း၊ ေလထုတ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ (အက်ယ္ကို ၀ဋၬပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ွဴႏိုင္ပါသည္)။

ဒုတိယအဆင့္ကို အားထုတ္ၾကရာတြင္ အႆာသပႆာသဟူ၍ ေဟာေတာ္မူေသာ္လည္း မိမိႏွာသီး၀မွ ပကတိေန႔စဥ္၀င္ထြက္ေနေသာ ေလ႐ိုး႐ိုးကို ေဟာေတာ္မူလိုရင္း မဟုတ္ေပ။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရပါမည္။ (အႆာသပႆာေသ နိႆာယ ဥပၸႏၷနိမိတၱေမတၳ အႆာသပႆာသသမညေမ၀ ၀ုတၱံ)။

အထူးသတိျပဳရန္မွာ ပထမအဆင့္ အားထုတ္စဥ္က ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စဲြတည္ခဲ့ေသာ နိမိတ္ရွိေသာေၾကာင့္ ဤဒုတိယအဆင့္သို႔ တုိး၍ လြယ္လြယ္ကူကူ အားထုတ္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အခိုက္အတန္႔ေပၚေသာ နိမိတ္မ်ိဳးျဖင့္ ဤအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အမ်ိဳးအစားသံုးမ်ိဳးကို မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ၎တို႔မွာ

၁။ အခိုက္အတန္႔သာ နိမိတ္ရတတ္ေသာ ဥပ႒ာနသား၊

၂။ အခိုက္အတန္႔ နိမိတ္ ဥပ႒ာနအျဖစ္မွ စဲြစဲြၿမဲၿမဲတည္ေသာ အေျခအေနေရာက္လွ်င္ ဥဂၢဟသား၊

၃။ ပထမအဆင့္တြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း နိမိတ္ကား မရခဲ့။ သို႔ရာတြင္ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း အမွားမရွိ ေရတြက္အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ မ႑လသားတို႔ ျဖစ္ေပသည္။

နိမိတ္မရရွိေသးေသာ္လည္း မ႑လသားအဆင့္ျဖစ္ေသာသူကိုလည္း ဒုတိယအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းအားထုတ္ေစသင့္သည္ဟု ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ေရွ႕တိုးထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္စလံုး အၿပီးအဆံုးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕တိုးထိုင္မ႑လသားသာလွ်င္ ခရီးလမ္းဆံုး သြားႏိုင္ေပမည္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္တို႔ကား ဆက္လက္အားထုတ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေရွ႕တုိးထိုင္စေသာ ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးအေၾကာင္းကို ဤတြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္သည္။ အထူးျပဳရွင္းလင္းထားခ်က္ကား မဟုတ္ေပ။ အထိုက္အေလွ်ာက္ သေဘာေပါက္ေစပါလိမ့္မည္။)

ထို႔အျပင္

၁။ အႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလကိုသာ မွတ္ႏုိင္ၿပီး ၀င္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၂။ ပႆာသပုဂၢိဳလ္ (၀င္ေလကိုသာ မွတ္ႏိုင္ၿပီး ထြက္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၃။ အႆာသပႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ထင္ရွားျပတ္သားစြာ မွတ္ႏိုင္သူ)ဟုလည္း သံုးမ်ိဳးသံုးစားရွိေလသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးလံုး အာနာပါနဘာ၀နာကို ရႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

ဒုမွာ တိုရွည္သိ (၃)

နံပါတ္ ၁၅-ပံုသည္ အာနာပါနဒုတိယအဆင့္ အရွည္၊ အတို႐ႈနည္းတြင္ အဓိကအခ်ဳပ္စခန္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤအဆင့္တြင္ ေယာဂီတိုင္းေယာဂီတိုင္း ေစ (၈)ခ်က္ကို ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ အေရးၾကီးေပသည္။ ထိုေစ ၈-ခ်က္ကို ပိုင္ႏုိင္စြာ အားထုတ္ႏိုင္ပါက တတိယအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းအားထုတ္သင့္ေတာ့သည္။ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနေသးလွ်င္ကား မကူးေျပာင္းသင့္ေသးပါ။ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ ေစ ၈-ခ်က္ဆိုသည္မွာ -

၁။ ေထာင္ေစ

၂။ လဲေစ

၃။ ေကြးေစ

၄။ ေကာက္ေစ

၅။ ၾကီးေစ

၆။ ငယ္ေစ

၇။ တိုေစ

၈။ ရွည္ေစ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ေစဟု ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အထက္သို႔သာ၍ အဆံုးမရွိ ေထာင္ေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ လဲေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အတန္းလိုက္ အဆံုးမရွိလဲေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။

ေကြးေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း ပံုျပအတုိင္း မႈတ္ေလႏွင့္ လျခမ္းသ႑ာန္ေကြးကာ နားတစ္ဖက္မွ နားတစ္ဖက္၊ ပုခံုးတစ္ဖက္မွ ပုခံုးတစ္ဖက္၊ ရင္၀မွ ေနာက္ေက်ာ၊ ဒူးတစ္လံုးမွ ဒူးတစ္လံုးအထိ အက်ယ္အ၀န္း လိုသေလာက္ခ်ဲ႕၍ ေရာက္ေအာင္ပို႔ရမည္။ တစ္ဖန္ ႐ႈိက္ေလႏွင့္အေကြးအတိုင္းျပန္၍ ႏွာေခါင္း၀ သို႔မဟုတ္ စတင္လႊတ္ရာဌာနသို႔ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပး ျမန္ျမန္ျပန္ေစရမည္။

ေကာက္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို လိုသေလာက္ေကာက္ေစလွ်က္ အပို႔အယူလုပ္ကာ အားထုတ္ရသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္ေလႏွင့္မႏၲေလးေတာင္၊ ထိုေတာင္မွတစ္ဆင့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားသို႔အေရာက္ လိုသလုိေကာက္ေစၿပီးလွ်င္ ေလထုတ္၍ေျပးပို႔၊ ေလ႐ွဴ၍ျပန္လာေစေအာင္ အားထုတ္ရသည္။

(ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း မိမိရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ပမာဏကို ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရသည္။ တိုေစ၊ ရွည္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို တုိေစ၊ ရွည္ေစဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ (မိမိအလိုသို႔လိုက္ေအာင္) အားထုတ္ရသည္။ အက်ယ္ကို ဒႆနပါရဂူက်မ္းတြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ အထူးမွာလိုသည္မွာ ဤအခန္းကို ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ဆရာမရွိဘဲ အားထုတ္၍ မလြယ္ကူႏိုင္ေပ။ အနီးကပ္ညႊန္ျပသူ ဆရာရွိမွသာ ခရီးေရာက္ႏုိင္ေပသည္။ ထိုအျပင္ အားထုတ္ပံုကို တသမတ္တည္း ပံုေသမွတ္ထားရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေစ ၈-ခ်က္တြင္ မိမိႏွစ္သက္သလို၊ မိမိဉာဏ္ရွိသလို ႐ႈမွတ္ႏုိင္ၾကသည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရရွိထားေသာနိမိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေစစားႏိုင္မႈကို စမ္းသပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။(တင္ျပသူ)

ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၁၆-ပံုကား ေနာက္တြင္ ျပခဲ့ၿပီးသည့္ပံုမ်ားအတိုင္း အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို အေခ်ာင္းလုိက္မလႊတ္ေတာ့ဘဲ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔၊ သံပရာသီးခန္႔၊ ေရွာက္သီးခန္႔၊ အံုးသီးခန္႔၊ တင္းေတာင္းခန္႔၊ ရာ၀င္အိုးခန္႔၊ အိမ္ၾကီး၊ ေတာင္လံုးၾကီးခန္႔….မိမိလိုသလို အၾကီးအငယ္ဖန္တီးကာ လႊတ္၍လႊတ္၍ အားထုတ္ရပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

အလံုးပဋိဘာဂကို လႊတ္ရာတြင္ ထုတ္ေလႏွင့္အေျပး၊ ႐ွဴေလႏွင့္အျပန္ တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳၿပီး အားထုတ္ရသည္။ အေရာင္အဆင္းကို အ၀ါ၊ အျဖဴ၊ အနီ၊ အျပာစသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးကာ လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းသထက္လင္းေစဖို႔ႏွင့္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးႏုိင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားသည္ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ပင္လံုးၾကီးေသာစပါးပင္ကို ညီညီညာညာျဖတ္ၿပီး အဖ်ားတစ္ဖက္တြင္ အစိတ္အစိတ္ ျဖာၿပီးခြဲထားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုပင္လံုးထိပ္တြင္ ရႊံ႕လံုးငယ္ေလးကို တင္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းအဆစ္မွ ပါးစပ္ျဖင့္မႈတ္ေပးကာ ကစားၾကသည္။ ၾကဴလံုးမ်ားျဖင့္လည္း ကစားၾကသည္ျဖစ္၍ ၾကဴလံုးမႈတ္ကစားနည္းဟု ေခၚသည္။ ထိုသို႔မႈတ္ေပးရာတြင္ ေလအားမ်ားလွ်င္ အဆိုပါ ရႊံ႕လံုးေလးမွာ အေပၚသို႔ျမင့္ျမင့္ တက္သည္၊ ေလအားေလွ်ာ့လိုက္လွ်င္ ျပန္ျပန္က်လာသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္က အေပၚသို႔ ျမင့္ျမင့္တက္သည္၊ အားနည္းနည္းျဖင့္မႈတ္က အေပၚသို႔ နည္းနည္းသာ တက္သည္။ ထိုသို႔ ျမင့္ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းနိမိတ္ကို မႈတ္ေလႏွင့္ လိုရာအရပ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္မႈတ္၍ ႐ႈိက္ေလႏွင့္ ျပန္ယူလိုက္ေသာအခါ လွစ္ခနဲျပန္ပါလာၿပီး ႏွာေခါင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း ေျပးေအာင္ျပန္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သေဘာေပါက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ရႈမွတ္ၾကႏုိင္ၾကပါသည္။

သေဘာကိုသိလွ်င္ မည္သည့္အလုပ္မွ် မခက္ပါ။ မည္သည့္အလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ သေဘာတရားသည္ အေရးၾကီးပါသည္။ သေဘာတရားကို ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္ပါက လြယ္လြယ္ႏွင့္ၿပီးႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဤအလုပ္တြင္လည္း သေဘာပိုင္ႏိုင္ဖို႔က အေရးၾကီးလွေပသည္။

ဒုတိယအဆင့္ ဒုမွာ တိုရွည္သိ ၿပီးၿပီ။

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ

ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိရရွိခဲ့ေသာ အလင္းနိမိတ္ကို ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔ေစလွ်က္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလကို ျဖစ္ေစ၍ အားထုတ္ရျခင္းသည္ တတိယအဆင့္ အာနာပါနအားထုတ္နည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကလည္း ဤအဆင့္ကို “လံုးစံုလင္းရာ တ-၌သာ”ဟု မိန္႔ဆိုေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေဖာ္ျပပါ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၇-ပံုတြင္ ျပဆိုထားသည့္အတိုင္း ဗဟိဒၶနည္းျဖင့္ နိမိတ္စားရပံုကို ျပဆိုပါမည္။ ဤနည္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို မိမိရရွိခဲ့ၿပီးေသာ အႆာသပႆာသပဋိဘာဂအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ ေက်သံုးေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ စားရျခင္းသည္ ငါးဆင့္ေျမာက္၀ိပႆနာအားထုတ္ရာတြင္ အက်ိဳးေက်းဇူးအလြန္မ်ားသည္။ နိမိတ္စားျခင္းသည္ ၀ိပႆနာသို႔ဆိုက္ေအာင္ အားထုတ္မည့္ေယာဂီအတြက္ အလြန္ကို အေရးၾကီးပါသည္။ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး သုညတသေဘာဆိုက္ကာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ နိမိတ္ႏွင့္တိုက္ဖ်က္ပစ္ျခင္းကို နိမိတ္စားသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ ထိုနိမိတ္စားျခင္းမွာလည္း ေဒါင္လိုက္စားနည္း၊ အလ်ားလိုက္ကန္႔လန္႔စားနည္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။

နံပါတ္ ၁၇-႐ုပ္ပံုသည္ ေဒါင္လိုက္စားနည္းအစကို ျပသထားျခင္းျဖစ္သည္။ အားထုတ္ရမည့္အစီအစဥ္မွာ နိမိတ္ကို လက္ညွိဳးခန္႔အတုတ္ကိုျဖစ္ေစၿပီး မိမိ၏ ငယ္ထိပ္တည့္တည့္မွ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔ မႈတ္ေလႏွင့္မႈတ္၍ ထုတ္လိုက္ရမည္။ ထြက္ေလမဆံုးမီ မိမိ၏ငယ္ထိပ္တည့္တည့္မွ ဖန္မီးေခ်ာင္းၾကီး ေဒါင္လိုက္စိုက္ထားသကဲ့သို႔ တလက္လက္တထိန္ထိန္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနေပလိမ့္မည္။ အစြမ္းကုန္ လင္းၿပီး အေရာင္မ်ားေတာက္ပေနပါေစ။ ေစ ၈-ခ်က္ပိုင္လွ်င္ အလြန္လြယ္ကူပါသည္။

နံပါတ္ ၁၈-႐ုပ္ပံုသည္ နံပါတ္ ၁၇-တြင္ျပခဲ့ေသာ လက္ညွိဳးခန္႔နိမိတ္ကို ရာ၀င္အိုးၾကီးခန္႔ (ၾကီးေစ အားထုတ္နည္းအတိုင္း) အၾကီးခ်ဲ႕ရပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အၾကီးခ်ဲ႕ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အလင္းနိမိတ္ျဖင့္ တိုက္ဖ်က္ရာတြင္ တစ္ကိုယ္လံုးကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ငံုမိေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔သာ ထားရျခင္းမွာလည္း အထက္ေအာက္ ဆဲြခ်၊ ဆဲြတင္ျပဳလုပ္အားထုတ္ေသာအခါ ထုတ္ေလ၊ မႈတ္ေလတို႔ႏွင့္ ျမန္ျမန္ကိုက္မိေစရန္ မပင္ပန္းေစရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

နံပါတ္ ၁၈-ပံုအတိုင္း ခ်ဲ႕ၿပီးေသာအလင္းနိမိတ္ၾကီးသည္ မိမိ၏ဦးေခါင္းေပၚတြင္ အလြန္လင္းေသာျပာသာဒ္ၾကီးကို ရြက္ထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးၾကည္တိုင္ၾကီးကို ရြက္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ မီးတိုင္မီးေတာင္ၾကီး ရွိေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၇၊ ၁၈-ပံုမ်ားအတိုင္း နိမိတ္ထုတ္ရျခင္း၊ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေပးရျခင္းတို႔မွာ ထုတ္ေလတစ္မ်ိဳးတည္းႏွင့္သာ ထုတ္ရခ်ဲ႕ရေပသည္။ ထိုသို႔ထုတ္၍ထားေသာနိမိတ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ရာ၌လည္း ရာ၀င္အိုးခန္႔ထုတ္ေသာ နိမိတ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အေရာင္အလင္းညီမွ်ေအာင္ သတိျပဳအားထုတ္ရမည္။ မလင္းေသးလွ်င္လည္း လင္းလာေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္တီး၍ အားထုတ္ႏုိင္သည္။ မွိန္မွိန္ေမွးေမွးသာျဖစ္ေနေသးေသာ အာ႐ံုနိမိတ္မ်ားႏွင့္ မ႐ႈမွတ္ရ။ လင္းေအာင္အားထုတ္ၿပီးမွသာ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အားထုတ္ရမည္။ လိုအပ္ေသာအတိုင္းအတာရွိမွသာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁-ပံုမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ရမည္။

အခ်ိဳ႕ပရိယတၱိသမား(စာေပသမား)မ်ားက ဤကဲ့သို႔ နိမိတ္စားျခင္းသည္ ဘုရားမေဟာ၊ က်မ္းဂန္တြင္ မျပ၊ အပိုအလုပ္မ်ားဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေ၀တဗၺ၊ သမၺႏၶာဟာရ၊ ၀ိတကၠာဟတဟု က်ယ္၀န္းစြာ ေဟာထားေသာေၾကာင့္ အပိုအလုပ္မဟုတ္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေစရန္ႏွင့္ အထက္အထက္တက္ႏိုင္ေစရန္ ညြန္ျပအားထုတ္ေစရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤနိမိတ္စားရျခင္းႏွင့္ သံုးခ်က္႐ႈရျခင္းတို႔သည္ သေတာဒုကၠရကာရီအဆင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိကို ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ထားၿပီး ၿငိဳျငင္စြာ အားထုတ္ရပါသည္။ အနီးကပ္ညႊန္ျပသူ ဆရာရွိမွသာ အဓိပၸာယ္ရွင္းလင္းလြယ္ကူၿပီး အားထုတ္မွ ပို၍အဆင္ေျပႏိုင္ပါသည္။ ဤက်မ္းတြင္ ျပဆိုၿပီး၊ ျပဆိုဆဲ၊ ျပဆိုလတံ့ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ပံုမ်ားအရ လိုက္နာအားထုတ္ေနျခင္းသည္ ဘာ၀နာပြားေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ အားထုတ္ႏုိင္ေလေလ ဘာ၀နာကုသိုလ္ရေလေလ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဓိစိတၱမဂၢင္၊ အဓိစိတၱသိကၡာအလုပ္ကို က်င့္ေဆာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာအာဇီ၀၊ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဟူေသာ မဂၢင္ ၆-ပါးကို ထူေထာင္ေနျခင္းဟုဆိုလည္း မမွားႏိုင္ေခ်။ ထိုအက်င့္ျဖင့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တို႔၏သႏၲာန္၌ ကုသိုလ္စိတ္တို႔သည္ လြန္ၾကဴးကုန္၏။ ထိုကဲ့သို႔ လြန္ကဲေသာ ဘာ၀နာကုသိုလ္ရွင္၊ သမာဓိရွင္ျဖစ္ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ စိတ္တန္ခိုးၾကီးမားလွရကား မည္ကဲ့သို႔ပြားမ်ားပြားမ်ား ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိႏုိင္ေတာ့။ လြယ္လြယ္ႏွင့္သာ ၿပီးေျမာက္ႏုိင္ေပေတာ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ေဖာ္ျပပါ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁-႐ုပ္ပံုမ်ားအတိုင္း ႐ႈိက္ေလႏွင့္နိမိတ္ပါလာပံု၊ အာ႐ံုညႊတ္၍ရလာပံုမ်ားမွာ ၁၇၊ ၁၈-ပံုတို႔တြင္ျပထားသည့္အတိုင္း အၾကီးခ်ဲ႕ၿပီးေနာက္တစ္ဆက္တည္း ႐ႈိက္ေလႏွင့္ မိမိေအာက္သို႔အေရာက္ ဆြဲၿပီး သိမ္းလိုက္ရပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဆြဲစ၊ ဆြဲလယ္၊ ဆဲြဆံုး၏ေနာက္တြင္ နံပါတ္ ၂၁-ပါပံုအတုိင္း အလင္းနိမိတ္က ေအာက္ကျဖစ္၍ ေနပါလိမ့္မည္။

ထိုပံုမ်ားအတိုင္း ဆဲြခ်လိုက္ၿပီးေသာအခါ မီးလံုးၾကီး မိမိ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ က်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သက္တံ့ၾကီးက်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း။ ေရတံခြန္ၾကီး ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ က်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။ နံပါတ္ ၂၁-ပံုပါအတုိင္း ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တိုင္ၾကီး၏အေပၚတြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔ နိမိတ္၏အေပၚတြင္ ထိုင္ေနရပံုကို ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၈-ပံုအတိုင္း ခ်ဲ႕ၿပီးေသာနိမိတ္ကို ႐ႈိက္ေလႏွင့္တစ္ခ်က္တည္း နံပါတ္ ၂၁-ပံုအတိုင္းၿပီးသြားေအာင္ ဆဲြခ်လိုက္ရပါမည္။ အစတြင္ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သေဘာပိုင္ေသာအခါ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသကဲ့သို႔ အၾကိမ္မ်ားစြာအားထုတ္ဖန္မ်ားၿပီး ကမၼ႒ာန္းပါး၀လာလွ်င္ အစဥ္ေခ်ာကာ အားထုတ္၍ အဆင္ေျပလာပါလိမ့္မည္။

တင္ျပသူ = အရွင္ကုသလသာမိ

Copyright © 2009-2010 | International Kanni Foundation | Website Designed by Ko Myo (Dhamm

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၂)

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၃)

နိမိတ္စားရပံု နည္းတစ္နည္းကို ဆက္လက္ ျပဆိုပါအံုးမည္။ အလ်ားကန္႔လန္႔စားနည္းဟု ေခၚပါသည္။ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာနည္းမွာ အထက္ႏွင့္ေအာက္ မုန္႔ေထာင္းသလို တိုက္ဖ်က္ရေသာေၾကာင့္ ေဒါင္လိုက္စားနည္းဟု ေခၚသည္။ အခုစားနည္းမွာ ကန္႔လန္႔လႊဆဲြသကဲ့သို႔ေသာ စားနည္းျဖစ္ေလသည္။ ဤမွ်သာထူးပါသည္။ အက်ိဳးသေဘာကား အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၂၇-ပံုသည္ ကန္႔လန္႔နိမိတ္စားရန္ နားတစ္ဖက္မွ မႈတ္ေသာထြက္ေလႏွင့္ နိမိတ္ထုတ္ထားရပံုကို ျပသထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္ပံုမွာ မႈတ္ေသာေလႏွင့္ ငါ၏နားတစ္ဖက္မွ အတုတ္လက္ညွိဳးခန္႔၊ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔ လင္းလင္းႏွင့္ အဖ်ားညီညီထုတ္၍ ထားအံ့။ ထိုကဲ့သို႔ ထုတ္လိုက္လွ်င္ ဖန္မီးေခ်ာင္းၾကီး ခလုတ္ကို ဖြင့္ထားလိုက္သကဲ့သို႔ လင္းခနဲ ေပၚထြက္လာေပလိမ့္မည္။ ေပၚသည္ဆုိေသာ္လည္း ဦးစြာ စိတ္က ညႊတ္၍ ေပၚေပးရသည္။ စိတ္မညႊတ္ဘဲ နိမိတ္သက္သက္ကိုသာ အေျပးအျပန္စသည္ျဖင့္ နိမိတ္ကစားလွ်င္ မရႏိုင္ဟု အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ား ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကသည္။

အဓိစိတၱ၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိတို႔၏သေဘာကား ၿပိဳင္ဘက္မရွိေသာ တန္ခိုးသတၱိရွိေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဥပစာရနိမိတ္သေဘာကို မဆိုထားဘိ။ သာမန္စိတ္သည္ပင္ စၾကာ၀ဠာအနႏၲကို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္မွ်ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ အဓိစိတၱအလုပ္မ်ိဳးကို အစိုးရေသာ ေယာဂီအေနျဖင့္ အဘယ္မွာ ႐ႈမွတ္၍ မရဘဲ ရွိႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေနရာတက် ႐ႈတတ္ဖို႔သာ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

ပုဏၰကဘီလူးမင္း စီးနင္းေသာ အႆဓိုရ္နတ္ျမင္းသည္ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားႏုိင္ေပသည္။ ေကာရပၸနတ္မင္းအား ျမင္း၏အစြမ္းကို ျပ၏။ အႆဓိုရ္နတ္ျမင္းတို႔၏သေဘာသည္ အရွိန္ျဖင့္ေျပးသြားရာ၌ မီးစကို ၾကိဳးခ်ည္၍ အားစိုက္ရမ္းေသာအခါ မီးကလာပ္ခ်င္းဆက္စပ္လွ်က္ မီး၀ိုင္းၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ရသကဲ့သို႔ ျမင္းမ်ားအတန္းလိုက္ေျပးေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာရတတ္သည္။ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာ္လည္း အာ႐ံုတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုေပၚသို႔ ေက်ာ္၍ေျပးလႊားေနေသာ စိတ္၏လ်င္ျမန္ျခင္းကိုကား မမွီႏိုင္။ လ်င္ျမန္ေသာအရာတို႔တြင္ စိတ္သည္ တန္ခိုးအၾကီးဆံုးႏွင့္ အလ်င္ျမန္ဆံုးျဖစ္ေပသည္။ စိတ္ႏွင့္တူေသာလ်င္ျမန္ျခင္းဟူ၍ မရွိႏိုင္ေပ။

တစ္နည္းအားျဖင့္ သင္ဓုန္းဓားသြားတစ္ေထာင္တပ္ဆင္ထားေသာ လွ်ပ္စစ္စက္၀ိုင္းအတြင္း၌ အရွိန္မျပတ္ဒရစပ္လည္ေနစဥ္ ဂုမၻာန္နတ္ေယာက္သည္ ကၽြမ္းဘားအကကို ကလွ်က္ ထိုသင္ဓုန္းဓားသြားတ