မရဏ (ဝါ) သူမွတစ္ပါး မေသခ်ာေသာ အရာ

၁။ အဓိက ျပႆနာမွာ – အကုသိုလ္ ကို ကုသိုလ္ သို႔ ေျပာင္းလဲ ႏိုင္ရန္ မဟုတ္။ ဒုကၡ မွ သုခ သို႔ ကူးေျပာင္းရန္ မဟုတ္။ နာက်င္မႈကုိ ခ်မ္းေျမ့မႈ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္ရန္ မဟုတ္ေပ။

၂။ စင္စစ္ အဓိက ျပႆနာမွာ – မသိမႈကို – သိမႈ (အသိ သက္သက္) သို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ ရန္သာ ျဖစ္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေန သည့္ အျဖစ္မွ ႏိုးထ လာရန္ သာ ျဖစ္ သည္။ ျပင္ပ ဗဟိဒၶႏွင့္ ရွင္သန္ ေနသည့္ အျဖစ္မွ – အတြင္း အဇၥ်တၱ သို႔ လ်ွိဳးဝင္ ရွင္သန္ ႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေရွ႕အလိုဆႏၵ တို႔၏ အဟုန္ျဖင့္ ေျပးလႊားေနသည့္ အျဖစ္မွ – အလိုဆႏၵတို႔ ပ်က္သုဥ္း ၿငိမ္ဝပ္ သြားသည့္ အျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္း ရန္သည္သာ စင္စစ္ အေရးပါ၏။

၃။ လက္ရွိ သာမန္ ရွင္သန္ေနေသာ လမ္းသည္ – အိပ္မက္ကို ပဓာန ျပဳေသာ လမ္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္မက္ သည္ အတုအေယာင္ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သကဲ့သို႔ – ရွင္သန္ေနထိုင္မႈသည္လည္း အတုအေယာင္ အခ်ည္းႏွီး သာ ျဖစ္လာရ ၏။

၄။ ဗုဒၶ၊ တထာဂတ တို႔၏ လမ္းသည္ – ဉာဏ ကို ပဓာန ျပဳေသာ လမ္း ျဖစ္ ၏။ ရွင္သန္မႈ ဘဝ ၌ အိပ္မက္ မရွိ။ ရွင္သန္မႈ ႏိုးၾကားမႈ စင္စစ္ သာ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အတုအေယာင္ အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္ဘဲ၊ ခဏတိုင္း ၌ ျပည့္ဝလ်က္ ရွိသည္။

၅။ တထာဂတ တို႔ မိန္႔ဆိုသည့္ စကားမွာ -

“ေလာက၌ မည္သည့္ အရာသည္ ေသခ်ာ ေရာရာ ရွိပါသနည္း။ အဘယ္ ဓမၼ၊ သခၤါရတရား သည္ မည္သို႔ အေျခတည္ ခိုင္ျမဲ ေနပါသနည္း။ အရာအားလံုး ကုန္ဆံုး ပ်က္ သုဥ္း ရစျမဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိအပ္၏။ အဖန္တလဲလဲ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲ ေနျမဲ ျဖစ္ေၾကာင္း – အရာရာတို႔၌ ရွဳျမင္လြယ္၏။
“ခိုင္ျမဲေသာ မေဖာက္ျပန္ေသာ အရာ ရွိတန္ရာသေလာ ဟု ရွာေဖြလ်ွင္ – ဤေလာက၌ “ေသျခင္းတရား” မွ တစ္ပါး အျခားမရွိ။ အရာရာ တို႔၏ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲမႈ သေဘာ၌ မေသခ်ာမႈမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕တည္ ထားေသာ္လည္း၊ “ေသျခင္းတရား” သည္ကား မလြဲမေသြ ေရာက္လာ ရေပလိမ့္မည္” ~ ဟူ၏။

၆။ ယင္းသို႔ – “မခိုင္ျမဲ သည့္ သဘာဝ” အား အစဥ္ထာဝရ ခိုင္ျမဲေနလိုျခင္း အျဖစ္ ကိုပင္ “မသိမႈ (အဝိဇၨာ)” ဟု လည္းေကာင္း၊ အျမင္ ေမွာက္မွားမႈ (မာယာ) ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚဆို၍ – ၎တို႔ ဦးတည္ရာ သည္ – ေသာက၊ ပရိေဒဝ၊ ဇရာ၊ မရဏ တို႔ထံသာ ျဖစ္၏။