ေလးမွာၿငိမ္းေစဘိ(အာနာပါနသမထဘာဝနာအဆက္)

သတိၿမဲေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ရေသာ ပထမအဆင့္၊ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို အတိုအရွည္အားျဖင့္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း သို႔မဟုတ္ ရရွိၿပီးေသာအလင္းနိမိတ္ကို အနီးအေ၀းေျပးေစျပန္ေစရျခင္းဟူေသာ ဒုတိယအဆင့္၊ ေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ အလင္းတံုး၊ ဖန္တံုးၾကီးမ်ားပမာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို အလင္းကလာပ္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေစေအာင္ နိမိတ္စားရျခင္း သို႔မဟုတ္ သံုးခ်က္သိအားထုတ္ရျခင္းဟူေသာ တတိယအဆင့္တို႔ကား ၿပီးျပည့္စံုခဲ့ေလၿပီ။ ယခုအခါတြင္ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ ငါ၏ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို ၿငိမ္းေပ်ာက္သြားေစရန္ သို႔မဟုတ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္ အားထုတ္ရျခင္း စတုတၳအဆင့္ကို ျပဆိုပါအံုးမည္။

ၿငိမ္းေစဘိ အဆင့္ကို အားထုတ္ေသာအားျဖင့္ ေရာက္ရွိလာပါက မိမိတို႔၏ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔သည္ အလြန္႔အလြန္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေၾကာင့္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလတို႔ မရွိေတာ့ဟူ၍ပင္ ထင္လာရေပလိမ့္မည္။ ေရွ႕အခန္းမ်ားတြင္ ႐ႈမွတ္ခဲ့ရာတြင္ ရရွိခဲ့ေသာ အလင္းပဋိဘာဂကို ရင္ခ်ိဳင့္အလယ္တည့္တည့္တြင္ ထားရမည္။ ထိုသို႔ထားၿပီး လင္းသည္ထက္လင္းေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ထိုလင္းထိန္ေနေသာ အလင္းနိမိတ္ကို အဇၥ်တၱအတြင္းသက္သက္ျဖစ္ေစရန္ စိတ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္ကထားၿပီး ရႈမွတ္ရေလသည္။ နံပါတ္ ၄၆-ပံုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္ဥပစာ

ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ႏွင့္အတူတကြ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၿငိမ္းေအးျခင္းသေဘာကို ႐ုပ္တို႔၏ ၿငိမ္းျခင္း၊ ၿငိမ္သက္ျခင္းသေဘာ (႐ူပပႆမၻယ)ဟု ဆိုသည္။ ယင္းသေဘာကို ႐ုပ္ဥပစာဟုလည္း ေခၚသည္။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ဖန္သားမွန္သားအသြင္ ၾကည္လင္ၿပီး ယင္းကိုမွီေနေသာ စိတ္တို႔၏ ၿငိမ္သက္ေအးျမေသာ သေဘာကို စိတ္၏ ၿငိမ္းေအးျခင္း (စိတၱပႆမၻယ)ဟု ဆိုသည္။ ယင္းသေဘာကို နာမ္ဥပစာဟုလည္း ေခၚသည္။

ဤေလးဆင့္ေျမာက္ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအာထုတ္ရာတြင္ ဥပစာသမာပတ္ကို ၀င္စားေစႏိုင္ရန္အတြက္ ဘာ၀နာပ်က္ေၾကာင္းတရားရွစ္ပါး (ဘာ၀ႏုပကၠိေလသ)ႏွင့္ ပဘာ၀နာတရားေလးပါးကို သိသင့္ပါသည္။ အာနမန၊ ၀ိနမန၊ သႏၷမန၊ ပနမန ဟူေသာ ယိမ္းယိုင္ျခင္းေလးမ်ိဳး၊ ဣဥၥန၊ ဖႏၵန၊ စလန၊ ကမၸန ဟူေသာ လႈပ္ျခင္းေလးမ်ိဳးအားျဖင့္ ဘာ၀နာပ်က္ေၾကာင္းရွစ္ပါးမျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳၾကရမည္။ ထိုသို႔မျဖစ္ေစဘဲ ျပတ္သားစြာသိေသာစိတ္၊ ျပတ္သားစြာထြက္ေသာေလ၊ ျပတ္သားစြာမွတ္သိႏိုင္ေသာ သတိ၊ ခိုင္ၿမဲေသာ သမာဓိဟူေသာ ပဘာ၀နာတရားေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရမည္။

ထိုသို႔ ၿငိမ္းေစရာတြင္လည္း ပဘာ၀နာတရားေလးပါး အားေကာင္းသေလာက္ လ်င္ျမန္စြာ ၿငိမ္သက္သြားျဖင္း သႏၲ၊ အလြန္ၿငိမ္သက္၍သြားျခင္း ၀ူပသႏၲ၊ ႏူးညံ့ျခင္း သုခုမ၊ အလြန္ႏူးညံ့ျခင္း သုခုမတရ၊ အလြန္႔အလြန္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္း သုခုမတမ စသည္အားျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ႏူးညံ့ၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေၾကးဖလား၊ ေၾကးစည္၊ ေခါင္းေလာင္းတို႔ကို တီးခတ္လိုက္လွ်င္ အစပိုင္းတြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္းႏူးညံ့သြားခါ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားရေလသည္။ ထိုဥပမာကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေစရမည္။

စတုတၳအဆင့္ကို အားထုတ္ရာတြင္ သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ ပို၍ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ အလြန္႔အလြန္ လႈပ္ခါမတၱမွ်သာထင္ေသာ အ႐ႈအ႐ႈိုက္၊ ျငင္သာေပါ့ပါးေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ “ငါ့အား ထြက္ေလ၀င္ေလ အ႐ႈအ႐ႈိက္ မရွိေတာ့ၿပီေလာ”ဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္အထိ အားထုတ္ရပါမည္။

စတုတၳအဆင့္ကို အားထုတ္ရာတြင္ သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ ပို၍ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ အလြန္႔အလြန္ လႈပ္ခါမတၱမွ်သာထင္ေသာ အ႐ႈအ႐ႈိုက္၊ ျငင္သာေပါ့ပါးေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ “ငါ့အား ထြက္ေလ၀င္ေလ အ႐ႈအ႐ႈိက္ မရွိေတာ့ၿပီေလာ”ဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္အထိ အားထုတ္ရပါမည္။

နံပါတ္ ၄၇-႐ုပ္ပံုသည္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ၿငိမ္းခါနီးသျဖင့္ ထင္ျမင္လာတတ္ပံုကို တစိတ္တေဒသအားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခါနီးလွ်င္ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ၀ါးႏွစ္ျပန္သံုးျပန္ခန္႔ ရွည္သြားလိုက္၊ လက္တသစ္ခန္႔ေလာက္ ပုသြားလိုက္ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ပံုပါတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ပြ-ရြ-ၾကြေနၿပီး ရာ၀င္အိုးခန္႔စသည္ျဖင့္ ၾကီးလာလိုက္ လက္သန္းလက္ညိွုးခန္႔ ေသးငယ္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး လံုး၀ိုင္းသြားလိုက္ ျပားကပ္သြားလိုက္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။ အထက္ပါအတိုင္း ထင္ျမင္လာၿပီး မၾကာခင္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိ (၂)

အထင္ႏွစ္မ်ိဳး

အႆာသပႆာသ (ထြက္ေလ၀င္ေလ)တို႔အေပါင္းအစုဟူေသာ အလင္းပဋိဘာဂအၾကည့္ဓာတ္ကို အာ႐ံုျပဳ၍ ပြားရေသာ ဘာ၀နာသည္ ဥပစာရဘာ၀နာမည္၏။ ထိုပဋိဘာဂ၌တည္ေသာ သမာဓိသည္လည္း ဥပစာရသမာဓိမည္ေပ၏။ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယစ်ာန္၊ အပၸနာစ်ာန္တို႔၏ ၀ိကၡမၻနနယ္၌ ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဥပစာရစ်ာန္ဟု ေခၚဆိုရေလသည္။

ထိုဥပစာသည္ ႐ုပ္၏ၾကည္လင္ျခင္း ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္၏ၾကည္လင္ျခင္း နာမ္ဥပစာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းသည္ ႐ုပ္ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ရုပ္ဥပစာဆုိက္ေလသည္။ ႐ုပ္ဥပစာဆိုက္ခါနီးေသာအခါ နံပါတ္ ၄၈-၄၉ ပံုမ်ားအတိုင္း လမ္းေခ်ာ္၍ ေနတတ္ၾကပါသည္။ ၄၈-ပံုအတိုင္းလမ္းလြဲေနပါလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းပြားတိုင္းပြားတိုင္း ႐ုပ္ၾကည္လင္ျခင္း၊ နာမ္ၾကည္လင္ျခင္းမ်ား မျဖစ္ေပၚလာဘဲ နီျမန္းေသာ စိန္ကၱီပါေစာင္ၾကီးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးဖိုၾကီးအလယ္တြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖန္အုပ္ေဆာင္း၊ မွန္အုပ္ေဆာင္းၾကီး ဖံုးခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအေျခအေနကို ၀ဏၰ(အဆင္း)ထင္သည္ဟု ဆိုသည္။

၄၉-ပုံတြင္ကဲ့သို႔ မသာေလာင္း၊ လူေသပုတ္၊ ပိုးေလာက္အစု၊ အသားစု၊ အ႐ိုးစု၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္၍ ေနတတ္ၾကသည္။ ထိုေယာဂီမ်ားကား အသု ထင္သည္ဟု ဆိုရသည္။

ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိဟူသည့္အတိုင္း ထြက္သက္၀င္သက္တို႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၀ဏၰထင္ႏွင့္ အသုဘထင္တို႔ မေကာင္းသနည္းဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကည့္ရေပမည္။ ႐ႈမွတ္ရင္းသေဘာက ရင္လယ္တြင္ ရပ္တည္ေနေသာ အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို သမာဓိခိုင္ၿမဲေအာင္ အားထုတ္႐ံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါလွ်က္ ၀ဏၰ၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

လမ္းမွန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ ရွိရင္းစြဲ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို လင္းရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ပဋိဘာဂနိမိတ္သည္လည္း အလင္းလံုးမွ တျဖည္းျဖည္း ေရာင္ျခည္မ်ား သိမ္းသြားၿပီး ေနာက္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ၾကည္လာေသာ ေရကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ႐ႈမွတ္ရင္းျဖင့္ နိမိတ္အၾကည္လံုးသည္ ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တို႔ထက္မက ၾကည္၍ၾကည္၍ လာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘာ၀နာလမ္းမွန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ငေမာက္ေက်ာက္ပတၱျမားလံုးကို ၀ါဂြမ္းအခ်ိန္တစ္ဆယ္အုပ္လိုက္ရာ ငေမာက္ေက်ာက္၏အနီေရာင္မ်ား ၀ါဂြမ္းပံုတစ္ခုလံုးကို ရဲရဲေတာက္သြားေစသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သီဒါျမေကာင္းတို႔ကို ဂြမ္းႏွင့္အုပ္ထားပါက ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီးပါ ကမၺလာအစိမ္းပံုၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ေအးျမသာယာလွေသာ ပဋိဘာဂအၾကည္လံုးသည္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ားေပးသကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုး အၾကည္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားရေပမည္။ ဤသည္ကို ႐ုပ္ဥပစာဆုိက္သည္ဟု ဆိုရသည္။

တစ္ဖန္ဆက္လက္၍ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားႏိုင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္အျပင္ပသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ား ျဖာထြက္လွ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္လံႏွစ္လံမွ်ေလာက္ပင္ အၾကည္စိုင္ အၾကည္ခဲျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပါ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္ကို နာမ္ဥပစာဆိုက္သည္ဟု ဆိုရသည္။

အထူးမွာထားခ်က္ကား ဤကဲ့သို႔ေသာအဆင့္ေရာက္ေနလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သမာဓိအလြန္အားၾကီးၿပီး “ငါ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားၿပီလား”ဟု ထင္တတ္ၾကပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိကိုယ္ကို ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သံခဲၾကီးေရထဲျမဳပ္သြားသကဲ့သို႔ မိမိ၏အၾကည္တံုးဟူေသာ အာ႐ံု၌ နစ္ျမဳပ္သြားကာ “ေမ်ာသြားတာလား၊ ေသမ်ားေသသြားၿပီလား”စသည္ျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေစဘဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆက္လက္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ သုခ-ဧကဂၢတာ စ်ာန္အဂၤါႏွစ္ပါး ျပ႒ာန္းရေသာအဆင့္ျဖစ္၍ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိႏွင့္ၾကမ္းျပင္မထိေတာ့ဘဲ တစ္ေတာင္ႏွစ္ေတာင္စသည္ ျမင့္တတ္ေနသလို ခံစားလာရတတ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

အပၸနာစ်ာန္မ်ား

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ႐ုပ္အၾကည္ဥပစာမ်ား ရရွိၿပီးေနာက္ ထိုပဋိဘာဂအၾကည္နိမိတ္လံုးကိုပင္ ဥပစာရသမာဓိျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ၀ိကၡမၻနသတၱိရွိေသာ သမာဓိကာမကုသိုလ္ေဇာျဖင့္ ေျမွာ့ေသြးစုပ္သည့္အလား တြယ္ထားကပ္ထား စဲြၿမဲစြာ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့လွ်င္ ထိုေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား အဂၤါငါးပါးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ပထမစ်ာန္သည္ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ ရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။

ယခုအခါ ထိုၿငိမ္းေစဘိဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီတိုင္း ၀ိေစတဗၺသေဘာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခါ ထိုင္ေသာေနရာ၊ အိပ္ေသာေနရာတို႔ႏွင့္ တစ္ထြာ၊ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ အထက္သို႔ တက္ေနတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ပါသည္။

နံပါတ္ ၅၁-႐ုပ္ပံုသည္ ထိုပဋိဘာဂနိမိတ္သည္ပင္ ငါေကာင္၊ ငါေကာင္သည္ပင္ ပဋိဘာဂနိမိတ္ဟု ကိုယ္ေကာင္ႏွင့္နိမိတ္ ေရႊ ၂-ခ်ပ္ ဂေဟဆက္သကဲ့သို႔ မကဲြမျပား တစ္သားတည္း တစ္ခုတည္းေနေအာင္ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္စြမ္းေသာ စ်ာနလာဘီေယာဂီသူျမတ္၏ ေကာင္းကင္ခရီးၾကြျမန္းေနပံုျဖစ္ပါသည္။

ဤတြင္ အာနာပါန ေလးဆင့္အားထုတ္နည္း ၿပီးပါၿပီ။ အာနာပါနအားထုတ္နည္းကား ပထမစတုကၠ၌ ေလးနည္း၊ ဒုတိယစတုကၠ၊ တတိယစတုကၠ၊ စတုတၳစတုကၠတို႔၌ အသီးအသီး ေလးနည္းအားျဖင့္ ၁၆-နည္းရွိသည္။ ဤအာနာပါနသ႐ုပ္ျပဋီကာတြင္ ပထမစတုကၠေလးနည္းအရ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်န္နည္းမ်ားကို ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အာနာပါနဒီပနီက်မ္းတြင္ အျပည့္အစံုပါရွိသည္။

၀ိပႆနာအခန္း

“သမုဒယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ သမုဒယ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ”ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔၏ မွီရာတည္ရာ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ၌ မိမိ၏ ဥပစာရသမာဓိအာ႐ံုျဖစ္ေသာ အၾကည္သေဘာဟူေသာ အာေလာကသညာျဖင့္ တသဲသဲျဖစ္လာၾကေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တစီစီတျဖဳတ္ျဖဳတ္ ခ်ဳပ္ပ်က္ၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုဥဒယဗၺယအစြန္းႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာထိမိ သိရွိႏုိင္ေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္အေျခခံျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာတရားကို ကိုယ္ေတြ႕ဒိ႒ မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကကုန္ရာသည္”ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။