(၁) ဇနကဇာတ္
ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔တြင္ ပါ၀င္ေသာ ဇနကဇာတ္ကို ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးစန္းလႈိင္-က သရုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲထားသည္။ ဇနကဇာတ္အက်ဥ္းကို တင္ျပအပ္ပါသည္။
ေရွးသေရာအခါ ၀ိေဒဟရာဇ္တိုင္း မိထိလာျပည္တြင္ မဟာဇနကမင္းႀကီး နန္းစံသည္။ ထိုမင္းႀကီး နတ္ရြာစံလွ်င္ သားေတာ္ႀကီး အရိ႒ဇနက မင္းျပဳ၍ သားေတာ္ငယ္ ေပါလဇနကကို အိမ္ေရွ႔အရာ ေပးသည္။
ထိုသို႔ျပဳရာမွ ေနာင္ေတာ္မင္းသည္ သူတပါးကုန္းေခ်ာမႈေၾကာင့္ ညီေတာ္ကို မယံုၾကည္၍ ဖမ္းဆီးရာမွ ညီေနာင္ႏွစ္ဦး စစ္ျပိဳင္ၾကသည္။ ေနာင္ေတာ္ စစ္ရႈံး၍ စစ္ပြဲ၌ က်ဆံုးသြားသည္။ မိဖုရားႀကီးလည္း ကိုယ္၀န္အရင့္အမာရွိေနရာ သူဆင္းရဲအသြင္ေဆာင္၍ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားရသည္။
မိဖုရားႀကီးသည္ ကာလစမၸာနဂိုရ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ အခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ ဘုရားေလာင္း သားေတာ္ကို ဖြားျမင္သည္။ မဟာဇနက-ဟု အမည္ေပးသည္။
မဟာဇနကမင္းသား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ခမည္းေတာ္၏ မိထိလာျပည္ကို ျပန္သိမ္းႏိုင္ရန္ ဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းသည္။ ဥစၥာမ်ားရရန္ သေဘၤာျဖင့္ ကုန္ကူးထြက္သည္။ ပင္လယ္ခရီးလမ္းတြင္ ေလျပင္းက်ကာ သေဘၤာနစ္သည္။ မင္းသားလည္း ဇြဲလုံ႔လ မေလွ်ာ့။ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး။ ပင္လယ္တြင္ ကူးခတ္သည္။ ပင္လယ္ေစာင့္ မဏိေမခလာ နတ္သမီးက လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မထားႏိုင္။ မင္းသားကို ဆယ္တင္၍ မိထိလာျပည္သို႔ ပို႔ေဆာင္ကာ ေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ တင္ထားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေပါလဇနကမင္းႀကီး နတ္ရြာစံသြားသည္မွာ ၇-ရက္ရွိျပီ ျဖစ္သည္။ သားေတာ္ မရွိ၊ သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီ တပါးသာ က်န္ရစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းေလာင္းရွာရန္ ဖုတ္သြင္းရထား ေစလႊတ္ထားသည္။ ရထားသည္ ဇနကမင္းသား အိပ္စက္ရာ ေက်ာက္ဖ်ာ၌ ဆိုက္၍ မင္းသားကို နန္းေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
ဇနကမင္းသားလည္း ရာဇပလႅင္၏ ဦးေခါင္းဘက္ကို ျပႏိုင္ျခင္း၊ ေလးေတာ္ တင္ႏိုင္ျခင္း၊ ေရႊအိုး ၁၆-လံုးကို ေဖာ္ေပးႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အစြမ္းျပခဲ့သည္။ အားလံုးပင္ မင္းသားကို ဘုန္းရွင္၊ ကံရွင္မွန္း သိကာ နန္းတင္ၾကသည္။
မဟာဇနကမင္းသည္ မင္းျပဳေနရာမွ တေန႔ေသာ္ သရက္ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္စဥ္ သံေ၀ဂရသြားသည္။ နန္းစည္းစိမ္ကို မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ဘဲ ေတာထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ နန္းေတာ္အထက္ ျပာသာဒ္၌ ရဟန္းျပဳျပီးလွ်င္ ေတာသို႔ ထြက္ၾကြသြားသည္။ မိဖုရားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားသည္ ေတာသို႔လိုက္၍ ေတာင္းပန္ၾကေသာ္လည္း ဘုရားေလာင္း မဟာဇနကမင္းက လက္မခံ။ နန္းေတာ္သို႔ ျပန္မၾကြ။ ေတာ၌သာပင္ တရားအားထုတ္ေနထိုင္ေလသည္။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ဇနကဇာတ္။
သုဝဏၰသာမဇာတ္
ေမာင္ငယ္ ညီမေလးတို႔ေရ ဒီတလေတာ့ မမေပဖူးလႊာက မိဘစကား နားေထာင္ျပီး မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးတဲ့ သုဝဏၰသာမေလးရဲ႔ အေၾကာင္းကို ေျပာျပမယ္ကြဲ႔။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲက ေက်ာင္းသခၤမ္းတခုမွာ ရေသ့တပါးနဲ႔ ရေသ့မတပါး သစ္သီးသစ္ဖုေတြကို စားသံုးျပီး တရားအားထုတ္လ်က္ ရွိတယ္ကြဲ႔၊ သိၾကားမင္းရဲ႔ တို္က္တြန္းခ်က္အရ တေန႔မွာ သားေယာက်္ားကေလး တေယာက္ ဖြားျမင္သတဲ့။ အဲဒီသားကေလးကို သုဝဏၰသာမလို႔ အမည္ေခၚတြင္ေစသတဲ့ကြယ္။
သားကေလး ငယ္စဥ္အရြယ္မွာ မိဘေတြ ရေသ့မ်ား သစ္သီးသစ္ဖု သြားရွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကိႏၷရီမ်ားက ႏို႔လာတိုက္ေပးၾကသတဲ့ကြယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ သုဝဏၰသာမေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာလိုက္တာ မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးႏို္င္တဲ့အရြယ္ကို ေရာက္ရွိသတဲ့ ကေလးတို႔ရယ္။
တေန႔ ေတာထဲမွာ ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္ခိုက္ျပီး ရေသ့နဲ႔ ရေသ့မဟာ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္ မိုးဝင္ခိုရင္း မိုးခိုတဲ့ေနရာရဲ႔ ေတာင္ဘို႔ေအာက္ထဲက ေျမြဆိုးက အခိုးလႊတ္တာနဲ႔ အဆိပ္ေငြ႔သင့္ျပီး မ်က္ေစ့ ကြယ္ပါေရာတဲ့ကြယ္။ အဲလို မ်က္စိကြယ္သြားတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို သုဝဏၰသာမေလးဟာ အစားအေသာက္ ရွာေဖြေကၽြးေမြးရွာသတဲ့။ သံုးေရ ခ်ိဳးေရမ်ားကိုလည္း ခတ္ျပီး မိဘႏွစ္ပါး အဆင္သင့္ေသာက္သံုးႏိုင္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုရွာသတဲ့ ကေလးတို႔ရယ္။
သုဝဏၰသာမေလးရဲ႔ အေဖာ္ေလးေတြကေတာ့ ေတာထဲမွာ သဘာဝအတိုင္း ႀကီးျပင္းတဲ့ ေရႊသမင္ေလးေတြပဲ ကေလးတို႔ရဲ႔၊ ေရႊသမင္ေလးေတြဟာ သုဝဏၰသာမေလးနဲ႔အတူ ေသာက္သံုးေရ ဝိုင္းခတ္ေပးေနက် သတဲ့ကြယ္။
တေန႔ေတာ့ သမင္သားကို အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေတာ္မူတဲ့ ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးဟာ သမင္သားစားခ်င္တာနဲ႔ ေရေသာက္ဆင္းလာသည့္ သမင္အုပ္ကို အမဲပစ္ရန္ ထြက္လာသတဲ့ကြယ္။
သမင္သား အလြန္တရာႀကိဳက္တဲ့ဘုရင္ႀကီးဟာ သမင္အုပ္နဲ႔အတူ ေရခပ္ဆင္းလာတဲ့ သုဝဏၰသာမေလးကို ေတြ႔သတဲ့။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ့ သုဝဏၰသာမေလးကို လူလို႔ မထင္မိဘူးေပါ့။
တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ သမင္သားႀကိဳက္တဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သုဝဏၰသာမေလးကို အျမင္မွားျပီး ျမားနဲ႔ခြင္းလိုက္ ပါေရာ ကေလးတို႔ရယ္။
သုဝဏၰသာမေလး ျမားထိေခြက်သြားတဲ့အခါမွ ဘုရင္ႀကီးဟာ လူမွန္းသိသတဲ့။ လူမွန္းသိတဲ့အခါမွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ အရမ္းတုန္လႈပ္သြားတာေပါ့ ကေလးတို႔ရယ္။
ဘုရင္ႀကီးကို ေတြ႔ေတာ့ သုဝဏၰသာမေလးဟာ သူ႔ရဲ႔ျမႇားမွန္တဲ့ဒဏ္ရာကို မပူပင္ဘဲနဲ႔ ေက်ာင္းသခၤမ္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးကို ပူပင္ေသာကေရာက္ေၾကာင္း ေျပာသတဲ့ကြယ္။
“မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးဟာ အခ်ိန္တန္လို႔ သား-ျပန္မလာရင္ ေသာကေရာက္မွာ စိုးရိမ္မိေၾကာင္းပါဘုရား” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးလည္း အင္မတန္မွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေတာ္မူတယ္တဲ့ ကေလးတို႔ရယ္။ ကေလးတို႔ဆိုရင္ေရာ ျမႇားမွန္တာ မေျပာနဲ႔ ဓားကေလး လက္ကို ရွရင္ေတာင္ ငိုေနၾကမွာပဲလားကြယ္။
သုဝဏၰသာမေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလိုက္သလဲကြယ္။ ကေလးတို႔ေရာ သုဝဏၰသာမေလးလုိ မိဘကို စိတ္ပူၾကဖူးၾကသလားကြယ္၊ မမပံုျပင္ေလးကို ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္။
စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို လိုက္သြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသတဲ့။ သားေလး သုဝဏၰသာမ ျမားမွန္တယ္လို႔ သိၾကတဲ့အခါမွာ မ်က္မျမင္ ရေသ့မိဘႏွစ္ပါးဟာ သားကေလး ျမားမွန္လို႔ လဲက်ေနတဲ့ဆီကို အျမန္ပို႔ခိုင္းၾကသတဲ့ကြယ္။
သုဝဏၰသာမေလး အနားေရာက္လွ်င္ ရေသ့တို႔သည္ သားကေလး သုဝဏၰသာမအတြက္ တတြတ္တြတ္ေျပာဆိုရင္း သစၥာဆိုၾကသတဲ့။
“ငါ့သား သုဝဏၰသာမသည္ ကုသိုလ္တရားကို က်င့္၍ မိႏွင့္ဘကို လုပ္ေကၽြးျပဳစု၍ လူႀကီးမ်ားကို ရိုေသပါ၏။ ဤမွန္ကန္ေသာ သစၥာတရားေၾကာင့္ ခ်စ္သားသုဝဏၰသာမသည္ ျမားအဆိပ္ေျပပါေစသတည္း”လို႔ သစၥာဆိုၾကသတဲ့။
အဲဒီလို ရေသ့မိဘႏွစ္ပါးက သစၥာဆိုတဲ့အခါ သုဝဏၰသာမဟာ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားလာျပီး အနည္းငယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသတဲ့။
သုဝဏၰသာမေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ယခင္ ခုနစ္ဘဝက မိခင္ေတာ္စပ္ဖူးတဲ့ ဗဟုသုႏၵရီ နတ္သမီး ေရာက္လာျပီး သစၥာဆိုသတဲ့ ကေလးတို႔ရယ္။
ကေလးတို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါကြယ္။ ယခုဘဝ ရေသ့မိဘႏွစ္ပါးသာမက အရင္ဘဝ မိခင္နတ္သမီးကပါ ေရာက္လာျပီး သစၥာဆိုတယ္ဆိုတာ သုဝဏၰသာမကေလးဟာ ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္းမွာ မိဘအေပၚ လိမၼာသိတတ္တဲ့ ကေလးျဖစ္လို႔ေပါ့ ကေလးတို႔ရယ္။
မိဘေတြ သစၥာဆိုအျပီးမွာ သုဝဏၰသာမေလးလည္း ျမားဆိပ္ေျပျပီး ထထိုင္သတဲ့။ သုဝဏၰသာမေလးရဲ႔ မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း မ်က္စိ ျပန္ျမင္သြားသတဲ့ကြယ္။
သုဝဏၰသာမကို ျမားႏွင့္ပစ္မိတဲ့ ဘုရင္ႀကီးလည္း သစၥာတရားကို အံ႔ၾသလြန္းလို႔ သူအင္မတန္ ႀကိဳက္တဲ့ သမင္သားကိုပါ မစားဘဲ စြန္႔လႊတ္ျပီး တရားရသြားကာ တိုင္ျပည္သို႔ ျပန္သြားပါေလေရာလား ကေလးတို႔ရယ္။
မိဘေပၚမွာ သိတတ္ လိမၼာတဲ့ သုဝဏၰသာမကေလးကေတာ့ မိဘေတြနဲ႔အတူ ဒဏ္ရာေတြလည္း ေပ်ာက္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးကို ျပဳစုရင္း အသက္ထက္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္သြားသတဲ့ကြယ္။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးကို ၾကည့္ပါဦး ကေလးတို႔ရယ္။ မိဘအေပၚ ျပဳစုသိတတ္တဲ့ သားသမီးဟာ ျမားမွန္တာေတာင္ အသက္ေဘးက လႊတ္ခဲ့သတဲ့။ ကေလးတို႔လည္း ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ မိဘကို ျပဳစုၾကေနာ္။
မိဘကို ျပဳစုျပီး မိဘစကားကို နားေထာင္တဲ့ ကေလးဆိုရင္ ဘာအႏၲရာယ္မွ မျဖစ္ဘဲ အျပစ္ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အျပစ္က လြတ္တယ္ ကေလးတို႔ရဲ႔။ ကေလးတို႔တေတြလည္း မိဘကို ျပဳစုတဲ့ သားလိမၼာ သမီးလိမၼာေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစကြယ္။
သု၀ဏၰသာမ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး
ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ
စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္
အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တတိယစကားလံုးျဖစ္သည့္ (သု) ဟူသည္မွာ သု၀ဏၰသာမ-၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။
ဗာရာဏသီျပည္အနီး မိဂသမၼဒါျမစ္ကမ္း၏ တဘက္တခ်က္တြင္ တံငါရြာႀကီး ႏွစ္ရြာရွိသည္။ ထိုႏွစ္ရြာတြင္ တံငါအႀကီးအကဲ တဦးစီရွိသည္။ ထိုတံငါအႀကီးအကဲတို႔သည္ တဦးႏွင့္တသီး ခင္မင္သည္။ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးမ်ား အရြယ္ေရာက္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္ဆက္ထိမ္းျမားေပးရန္ ကတိက၀တ္ျပဳထားၾကေလသည္။
တံငါအႀကီးအကဲ တေယာက္တြင္ ဒုကူလ သတို႔သားကို ဖြားျမင္ျပီး အျခားတေယာက္တြင္ ပါရိကာ သတို႔သမီးကို ဖြားျမင္ပါသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔သည္ ျဗဟၼာျပည္မွလာသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ကာမဂုဏ္ကို အလိုမရွိၾကေခ်။ အရြယ္ေရာက္လာၾက၍ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူ လက္ထပ္ေပးၾကေသာ္လည္းကာမဂုဏ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ လိုက္စားျခင္း မရွိၾကေခ်။
မိဘမ်ားကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ကာ ေတာထြက္ၾကသည္။ ဒုကူလႏွင့္ပါရိကာတို႔ ေတာထြက္လာသည္ကို သိၾကားမင္းက သိျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိသႀကံဳနတ္သားကို ေစလႊတ္ကာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ဖန္ဆင္းထားေစသည္။ တရားရွာရန္ ေတာထြက္လာသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို၄င္း၊ ေက်ာင္သခၤမ္းတြင္းရွိ သကၤန္းပရိကၡရာတို႔ကို၄င္း သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။
ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္ ေရးသားထားေသာ ကမၺည္းအကၡရာတို႔ကို ဖတ္၍ နတ္တို႔၏တန္ခိုးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေလွ်ာ္ေတသကၤန္းကို ၀တ္၍ ရေသ့ျပဳကာ တရားဓမၼက်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနထိုင္ၾကေလသည္။
ဤဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာသူျမတ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တေန႔တြင္ မ်က္စိကြယ္ကာ ေဘးသင့္မည့္အေၾကာင္းကို သိၾကားမင္း သိရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ပင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔လာျပီး သားေထာက္သမီးခံ ရေရးအတြက္ လူတို႔၏အက်င့္ျဖစ္ေသာ ေမထုန္မႈျဖင့္ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာပါရန္ ေလွ်ာက္ထားတိုက္တြန္းသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔က အျပင္းအထန္ ျငင္းဆိုပါသည္။
သို႔ႏွင့္ သိၾကားမင္းက ပါရိကာ ဥတုလာေသာအခ်ိန္တြင္ ဒုကူလ-က ပါရိကာ၏ ခ်က္ေတာ္ကို လက္ေတာ္ႏွင့္ သံုးသပ္ေစသည္။ ထိုသို႔ သံုးသပ္ေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းသည္ နတ္ျပည္မွစုေတခဲ့၍ ပါရိကာ ရေသ့မ၏ ၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ကိုယ္၀န္ စြဲယူေလ၏။ ဆယ္လလြန္ေသာအခါ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ သားေယာက်္ားေလး တေယာက္ကို ဖြားျမင္ေလသည္။ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အဆင္းရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းအား သု၀ဏၰသာမ-ဟူေသာ အမည္ကို မွည့္ၾကေလကုန္၏။
ဒုကူလႏွင့္ ပရိကာတို႔က သု၀ဏၰသာမကို ေက်ာင္းတြင္ထားကာ ေတာတြင္းသို႔သြား၍ သစ္သီးသစ္ဥ ရွာေဖြသည္။ ထိုအခါ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာတို႔က သု၀ဏၰသာမသတို႔သားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ေရးခ်ိဳးေပးသည္။ နံ႔သာလိမ္းေပးသည္။ ပန္းျဖင့္လုပ္ေသာ ဒန္းတြင္အိပ္စက္ေစသည္။ ႏို႔ခ်ိုတိုက္သည္။ နတ္အမ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကေလသည္။
သု၀ဏၰသာမ ၁၆-ႏွစ္သို႔ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ အမိအဖတို႔သည္ အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ေနေစလ်က္ မိမိတို႔အလိုလိုသာလွ်င္ ေတာသစ္သီး သစ္ျမစ္တို႔ကို ရွာအံ႔ေသာငွါ ေတာသို႔သြားၾကေလကုန္၏။
တေန႔တြင္ အခ်ိန္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ရေသ့မ်ားျပန္မလာသျဖင့္ အရြယ္ေရာက္ျပီျဖစ္ေသာ သု၀ဏၰသာမသည္ စိတ္ပူလာေသာေၾကာင့္-ေတာထဲသို႔ အရဲစြန္႔ကာ လိုက္ရွာရင္း အေဖ-အေမ ဟု ေအာ္ေခၚေလ၏။ တေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ရေသ့တို႔သည္ သစ္သီးရွာရင္း ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လို႔ သစ္ပင္ေအာက္ မိုး၀င္ခိုျပီး ေတာင္ပို႔ေပၚထိုင္လိုက္သည့္အခါ ေတာင္ပို႔ထဲက ေျမြဆိုး အခိုးလႊတ္သျဖင့္ အဆိပ္ေငြ႔သင့္ျပီး မ်က္စိကြယ္ေၾကာင္း ေျပာၾကကုန္၏။ ထိုအခါ သု၀ဏၰသာမသည္ ငိုလဲငို၏၊ ရယ္လဲရယ္၏။
(ငိုရျခင္းအေၾကာင္းကား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မ်က္စိကြယ္ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။
ရယ္ရျခင္းအေၾကာင္းကား မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးခြင့္ ရျခင္းေၾကာင့္တည္း။) ဟု ဆို၏။
ထို႔ေနာက္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘတို႔အား အားေပးစကား ေျပာဆိုရင္း ေက်ာင္သခၤမ္းသို႔လက္တြဲကာ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ သု၀ဏၰသာမသည္ မိဘမ်ား တေနရာမွ တေနရာသို႔ သြားရလြယ္ကူေစရန္ ႀကိဳးတန္း တန္းေပးျခင္း၊ ေသာက္ေရႏွင့္ သစ္သီးမ်ား အနား၌ ခ်ေပးျခင္း စသည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔မွစ၍ ေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ မိဘတို႔အတြက္ လိုရာကိစၥမ်ားျပဳလုပ္ျပီးလွ်င္ သမင္အေဖာ္မ်ားကို ေခၚ၍ ေတာထဲသို႔ သစ္သီးရွာ ထြက္သြားေလ့ရွိသည္။
သု၀ဏၰသာမသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေရခပ္ထြက္ေသာအခါ အေဖာ္ျဖစ္ေသာ သမင္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေလသည္။
တေန႔ေသာအခါ သမင္သားကို အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ မယ္ေတာ္ကို ေခတၱနန္းအပ္ကာ သမင္မ်ားကို လိုက္လံပစ္ခတ္စားေသာက္ရင္း ရေသ့မ်ား၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းနားသို႔ ေရာက္လာ၏။
ညေနဘက္၌ သမင္ေျခရာမ်ား အလြန္ေပါေသာ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္ သမင္မ်ားကိုပစ္ရန္ေခ်ာင္းေနစဥ္ သု၀ဏၰသာမသည္ သမင္မ်ားႏွင့္အတူ ေရခပ္ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႔ေလေသာ္-လူေလာ နတ္ေလာ မစူးစမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမႇားျဖင့္ျပစ္လိုက္ေလေတာ့၏။
သု၀ဏၰသာမသည္ ျမႇားထိသျဖင့္ မိခင္ဖခင္ရွိရာသို႔ ဦးေခါင္းထား၍ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ ေခြက်သြားျပီး ေအာ္၍ ညည္းတြားမိေလသည္။ သမင္တို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပးၾကကုန္၏။
ဤတြင္မွ ပီဠိယကၡမင္းလည္း လူသားစစ္စစ္မွန္း သိသည္။ သု၀ဏၰသာမ မိန္းေမာျခင္းသို႔ မေရာက္မီ ပီဠိယကၡမင္းႏွင့္ သု၀ဏၰသာမတို႔ အျပန္အလွန္ စကးဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ေဒါသမရွိေသာ၊ ရန္လိုျခင္း မရွိေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔ေသာ သု၀ဏၰသာမ၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကားသိရေသာအခါ ယခင္က စိတ္ဓာတ္ၾကမ္းတမ္း မာန္တက္ေသာ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး၏ စိတ္ဓာတ္သည္ပင္လွ်င္ မ်ားစြာေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သု၀ဏၰသာမ၏ မိဘႏွစ္ပါးအား လုပ္ေကၽြးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳေလသည္။
ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ပီဠိယကၡမင္းႀကီး ေရာက္သြားေလသည္။ သား သု၀ဏၰသာမ မဟုတ္ေၾကာင္း ရေသ့ႏွစ္ပါးတို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္သိသည္။ အျပန္အလွန္ စကားဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးက သု၀ဏၰသာမ၏ ကိုယ္စား လုပ္ေကၽြးျပဳစုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔က လက္မခံေခ်။ သု၀ဏၰသာမရွိရာသို႔ ပို႔ေပးရန္ ေတာင္းပန္သည္။
ပီဠိယကၡမင္းလည္း လိုက္၍ပို႔သည္။ သဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သားသု၀ဏၰသာမကို စမ္းသပ္မိၾကသည္။ အသက္မေသေသးေၾကာင္း သိသည္။ သို႔ႏွင့္ ဒုကူလ ႏွင့္ ပါရိကာတို႔သည္၄င္း၊ ဘုရားေလာင္း သု၀ဏၰသာမ၏ ခုနစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေသာ ကိုယ္၏အျဖစ္၌ မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ဗဟုသုႏၵရီ နတ္သမီးသည္၄င္း သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳၾကသည္။ သစၥာ၏တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ျမားဆိပ္တို႔ ေလ်ာက်သည္။ သု၀ဏၰသာမလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေလသည္။သိၾကားမင္းကပါ ဆုေပးသည္။ ဒုကူလႏွင့္ ပါရိကာတို႔ပါ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရၾကသည္။
သု၀ဏၰသာမသည္ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးအား သီလေစာင့္ရန္၊ အလွဴဒါနျပဳရန္၊ တိုင္းသူျပည္သားကို ရင္၀ယ္သားနဲ႔မျခား ေမတၱာထား၍ မင္းက်င့္တရားႏွင့္ အညီ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရန္ ေဟာၾကားေလသည္။ ဗဟုသုႏၵရီနတ္သမီးႏွင့္ အျခားနတ္အေပါင္းတို႔အားလည္း တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ပီဠိယကၡမင္းႀကီးသည္ သမင္သားတပ္မက္ျခင္းကို စြန္႔၍ တရားရကာ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေလေတာ့၏။
မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္သူတို႔အား ေဘးဒုကၡအႏၲရာယ္အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌၄င္း၊ သံသရာ၌၄င္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခံစားရျမဲ ျဖစ္ပါသတည္း။
မွတ္ခ်က္။
အက်ယ္ကိုသိလိုမူ မင္းဘူးဦးၾသဘာသ-ေရး ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ ပထမအုပ္၌ ၾကည့္ေလ။
မဟာဇနကဇာတ္ေတာ္ႀကီး
ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ
စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္
အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဒုတိယစကားလံုးျဖစ္သည့္ (ဇ) ဟူသည္မွာ မဟာဇနက-မင္းသား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။
ေရွးအခါက မိတၳီလာျပည္တြင္ စိုးစံသည့္ အရိ႒ဇနကမင္းႏွင့္ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသား ေပါလဇနကတို႔သည္ တပါးႏွင့္တပါး အထင္အျမင္လြဲမွားၾကျပီး စစ္ထိုးၾကေလသည္။ ထိုစစ္ပြဲတြင္ ေနာင္ေတာ္ဘုရင္ႀကီး က်ဆံုးေလေသာေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာရွိေသာ မိဖုရားသည္ ဆင္းရဲသူမေယာင္ေဆာင္ျပီး ထြက္ေျပးေလရာ ကာလစမၸါနဂိုျပည္သုိ႔ ေရာက္သြား၏။
ျမိဳ႔ျပင္ဇရပ္တခုတြင္ ရပ္နားေနခိုက္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးႏွင့္ ဆံုမိ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ ပါေမာကၡႀကီးက ၾကင္နာသနားစိတ္၀င္ကာ အိမ္တြင္ေနထိုင္ရန္ လက္ခံထားလိုက္ေလသည္။ မ်ားမၾကာမီ မိဖုရားႀကီးတြင္ သားေတာ္တပါး ဖြားျမင္ေလရာ မဟာဇနကဟု အမည္ေခၚတြင္ေစေလသည္။
ေက်ာင္းေနစဥ္ အျခားေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔က မင္းသားေလးအား မုဆိုးမသား-ဟု မၾကာခဏ ေလွာင္ေျပာင္ၾကရာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သျဖင့္ မယ္ေတာ္မိဖုရားႀကီးအား ေမးေလရာ သားေတာ္မွာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေနေသး၍ ပထမေသာ္ လွည့္ပတ္ေျပာဆိုထားေသာ္လည္း အခ်ိန္အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ၌ကား ျဖစ္ရပ္ကုန္စင္ ဖြင့္ဟေျပာလိုက္ေလသည္။
ထိုေန႔မွစ၍ မဟာဇနကမင္းသားေလးသည္ မိမိ၏ဘ၀မွန္ကို သိရွိျပီး ထီးစိတ္နန္းစိတ္ ဇာတိမာန္ေပၚလာကာ ဖခမည္းေတာ္၏ ထီးနန္းကို မတရားသိမ္းပိုက္ထားေသာ ဦးရီးေတာ္ေပါလဇနကကို စစ္ခင္းတိုက္ခိုက္ျပီး ထီးေမြနန္းေမြကို ျပန္ရေအာင္လုပ္ရမည္ဟု ၾကံစည္ကာ မယ္ေတာ္ပါလာခဲ့ေသာပစၥည္းမ်ားကိုယူ၍ တိုးပြားေအာင္ျပဳလုပ္ရန္ သေဘၤာကုန္သည္မ်ားႏွင့္ အတူ ထြက္သြားေလသည္။
မင္းသားေလးလိုက္ပါသြားေသာ သေဘၤာသည္ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲတြင္ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား ရိုက္ခတ္ ေသာေၾကာင့္ အက္ကြဲ ေရ၀င္ျပီး တျဖည္းျဖည္း နစ္ေလရာ အျခားေသာကုန္သည္မ်ားသည္ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်ၾကေလသည္။
သတိၾကီးေသာ မဟာဇနကမင္းသားကား စိတ္ေအးေအးထားကာ အားအင္ျပည့္ေစမည့္ ေထာပတ္မ်ားကို စား၏။ အက်ႌပုဆိုးမ်ားကိုလည္း ေရလံုေစရန္ ေထာပတ္မ်ားျဖင့္ လူးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကို ရည္စူး၍ ကန္ေတာ့တိုင္တည္ျပီး သီလေဆာက္တည္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျပီးမွ-
ရြက္တိုင္ထိပ္ဖ်ားသို႔တက္သြားကာ ငါးမန္း ငါးတန္မ်ား လြတ္ရာဖက္သို႔ ရွိသမွ်အားယူလ်က္ ခုန္ခ်လိုက္၏။
ဇြဲ လုံ႔လ ၀ီရိယ ႀကီးစြာျဖင့္ ေန႔ေရာညပါ မေနမနား ကူးခတ္ရာ ေရေမ်ာပါလာေသာ အစားအစာေတြ႔လွ်င္ပင္ ေန႔လြဲညစာျဖစ္ေနက သီလအပ်က္မခံဘဲ စိတ္တင္းကာ မစားဘဲေနေလသည္။
မဟာဇနကသည္ ေယာက်္ားတို႔ဇြဲ ေသကာမွေလွ်ာ့မည္-ဟု ဇြဲႀကီးစြာျဖင့္ ကူးခတ္ရင္း ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၌ သမုဒၵရာပင္လယ္ျပင္တြင္ ဒုကၡႀကံဳေနေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို ကူညီရန္ တာ၀န္ရွိေသာ မဏိေမခလာနတ္သမီးက ေပြ႔ခ်ီကာ မိတၳီလာျပည္ ဥယ်ာဥ္တြင္းရွိ ေက်ာက္ဖ်ာထက္၌ သိပ္ထားျပီး အ၀တ္ျခံဳထားခဲ့၏။
(ထိုေန႔သည္ကား) မိတၳီလာျပည္နန္းတြင္း၌ ေပါလဇနကမင္းႀကီး နတ္ရြာစံျပီး ခုနစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ျဖစ္၏။ ထီးေမြနန္းေမြခံရန္ သားေတာ္မရွိသျဖင့္ ဖုႆရထားလႊတ္ရန္ စီစဥ္ေနၾကသည္။
ဖုႆရထားသည္ ေရႊနန္းေတာ္ကို လက္ယာရစ္ သံုးပတ္ပတ္၍ ျမိဳ႔တြင္းသို႔လွည့္ျပီးလွ်င္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျမိဳ႔တံခါးမွ ျမိဳ႔ျပင္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ တာ၀န္က်ေသာ မွဴးမတ္ေျခြရံမ်ားမွာ ရင္တမမျဖင့္ ေျပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ မဟာဇနကမင္းသား အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေက်ာက္ဖ်ာသို႔ ဖုႆရထားဆိုက္ရာ ထိုက္တန္သူမင္းသား ဟုတ္-မဟုတ္ စမ္းသပ္လို၍-
တူရိယာပညာရွင္မ်ား တျပိဳင္နက္တီးမႈတ္၍ ျပိဳင္တူထြက္ေပၚလာေသာ တူရိယာသံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးလာေသာ္လည္း မင္းေသြးပင္ျဖစ္သျဖင့္ မဟာဇနကမင္းသားမွာ တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိဘဲ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ကာ ပရိသတ္ႀကီးကို ျမင္ေသာ္လည္း စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ပင္ နံေတာင္းတဖက္သို႔သာ ေျပာင္းအိပ္လိုက္သည္။
ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားမ်ားက အ၀တ္လပ္ေနေသာ ေျခဖ၀ါးကိုၾကည့္ကာ ေျခခဏာဖတ္ၾကျပီး ဘုန္းလက္ရံုး ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ မင္းေယာက်္ားပင္ ဧကန္ျဖစ္ရမည္-ဟုဆိုကာ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ဆက္ကပ္၀တ္ဆင္ေစလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျဖင့္ ေခၚသြားၾကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ၀တၱရားရွိသည့္အတိုင္း ေပါလဇနကမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ထံ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္တင္ေစေလရာ-
သမီးေတာ္က မင္းေလာင္းဆိုသူကို အကဲခတ္လို၍ ထုိသူအား အေဆာင္ေတာ္သို႔ လာေတြ႔ရန္ အေၾကာင္းၾကားေလသည္။
အထိန္းေတာ္က ထိုသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အေၾကာင္းၾကား ေလွ်ာက္တင္သည္ကို မဟာဇနကသည္ မၾကားေလဟန္ေဆာင္ကာ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာျမဲသာ ေျပာေနလိုက္သည္။
အထိန္းေတာ္ႀကီးျပန္သြား၍ အတန္ၾကာမွသာ မိမိအလိုအတိုင္း ေရႊနန္းေဆာင္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေလဟန္ျဖင့္ သြားရာ သမီးေတာ္သီ၀လိေဒ၀ီအေဆာင္နား ေရာက္လွ်င္-
လာေရာက္ဦးညြတ္ေသာ သီလ၀ိေဒ၀ီအား ေရႊလက္ေတာ္တြဲ၍ ေရႊပလႅင္ထက္တြင္ ထိုင္လိုက္စဥ္ ဦးရီးေတာ္ေပါလဇနကမင္းႀကီး၏ အလိုေတာ္က် မွဴးႀကီးမတ္ရာမ်ား တင္ေလွ်ာက္ေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖဆိုႏိုင္သျဖင့္ သမီးေတာ္ သီ၀လိေဒ၀ီႏွင့္ ေရႊဂေဟဆက္၍ နန္းတက္ပြဲသဘင္ ဆင္ယင္ေလသည္။
မင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ကာလစမၸာနဂိုျပည္သို႔ေရာက္ေနေသာ မယ္ေတာ္မိဖုရားႀကီးအား၄င္း၊ ဒိသာပါေမာကၡႀကီးအား၄င္း၊ မိတၳီလာျပည္သို႔ပင့္ကာ သူေကာင္းျပဳ၍ တရိုတေသ ကိုးကြယ္ထားေလသည္။
မဟာဇနကမင္းႏွင့္ သီ၀လိေဒ၀ီမိဖုရားတို႔သည္ သားေတာ္တပါးရေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာရွိၾက၍ ျမပုခက္တင္ကာ ဒီဃာ၀ုမင္းသား-ဟု ေခၚတြင္ေစသည္။
ဒီဃာ၀ုမင္းသားေလး အတတ္ပညာစံု၍ အသက္ ၁၆-ႏွစ္ ျပည့္ေသာအခါ သူ႔ကိုအိမ္ေရွ႔မင္းအရာ အပ္ႏွင္းေလေတာ့သည္။
တေန႔ မဟာဇနကမင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ကိုေခၚကာ ဥယ်ာဥ္နန္းသို႔ စံျမန္းရန္သြားစဥ္ အ၀င္၀၌ အသီးမ်ား ျပြတ္သိပ္စြာ သီးေနေသာ သရက္ပင္ကိုေတြ႔ရာ မင္းႀကီးႏွင့္ အိမ္ေရွ႔မင္းသားပါ ဆြတ္ခူးစားေသာက္ျပီးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္မွပါလာေသာ ေျခြရံသင္းပင္းမ်ားကလည္း ခူးခြင့္ရျပီျဖစ္ရာ သူ႔ထက္ငါ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆြတ္ယူစားေသာက ္ၾကကုန္၏။
သစ္ခက္တဲနန္းတြင္ တေနကုန္စံျမန္းျပီးမွ ညေနဘက္၌ ျပန္လာရာ ဥယ်ာဥ္၀ရွိ ျပြတ္သိပ္စြာသီးေနေသာ သရက္ပင္မွာ အခက္အလက္မ်ား က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနသည္ကိုေတြ႔၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုေမးေလရာ အသီးရွိသည့္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ရေၾကာင္း ေဘးနားက အပင္ကား အသီးမရွိသည့္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ မျဖစ္ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မင္းႀကီးသည္ ငါတို႔၏ မင္းစည္းစိမ္ကား အသီးျပြတ္စြာသီးေနေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ တူေလစြတကား၊ ရန္သူမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ဆက္ဆံေနရေသာ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေတာ့သည္တကား။ ရန္သူႏွင့္ကင္းေသာ အျဖစ္ကား ရေသ့ရဟန္းဘ၀ပင္တည္း။ အသီးလံုး၀မသီးေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။
ငါလည္း သက္ေတာ္ႀကီးေလျပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ ႏုပ်ိဳေသးေသာ သားေတာ္ကို ေရႊနန္းစည္းစိမ္ အပ္ႏွင္းကာ ရေသ့၀တ္လဲ၍ ေတာထြက္အံ႔ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ မၾကာမီ ေတာထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
ေတမိယဇာတ္ေတာ္ႀကီး
( ဇာတက-)
ဇာတ္-ဟူေသာစကားမွာ ဇာတက-ဟူေသာပါဠိမွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္ျပီး အျဖစ္ေတာ္ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရွိသည္။ ပါဠိလို ဇာတက-မွာ ျမန္မာလိုအားျဖင့္ ဗုဒၶ၏ ဘုရားေလာင္းဘ၀ အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို ေဖာ္ျပေဟာၾကားထားရာ က်မ္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္-
၁။ ေတမိယဇာတကသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၂။ ဇနကဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဇနက မင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၃။ သု၀ဏၰသာမဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သု၀ဏၰသာမ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၄။ ေနမိယဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေနမိမင္း၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၅။ မေဟာသဓဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မေဟာသဓာ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၆။ ဘူရိဒတၱဇာတကမွာ ဘုရားအလာင္းေတာ္ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္း၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၇။ စႏၵကုမာရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ စႏၵကုမာရမင္းသား၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၈။ နာရဒဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ နာရဒ၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၉။ ၀ိဓူရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ၀ိဓူရသုခမိန္၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္။
၁၀။ ေ၀ႆႏၲရဇာတကမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၲရာမင္းႀကီး၏ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
( ႏုမွာငါးရာ ရင့္မွာတစ္က်ိပ္-)
ဗုဒၶဘာသာတို႔တြင္ ႏုမွာငါးရာ ရင့္မာတက်ိပ္-ဟု ဆိုရိုးစကားတခုရွိသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ပါရမီေတာ္မ်ား၊ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူေနစဥ္ ပါရမီေတာ္ႏုစဥ္ဘ၀ အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ဘုရားျဖစ္ခါနီး ပါရမီေတာ္မ်ား ရင့္က်က္ခ်ိန္ အျဖစ္ေတာ္စဥ္ဘ၀မ်ားကို မွတ္သားသိရွိၾကေစရန္ ဆိုရိုးစကားျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘုရားရွင္သည္ ပါရမီေတာ္မ်ား ျပည့္ကာ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ရျပီး ဗုဒၶအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဘ၀တုန္းက အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ တပည့္သာ၀က စသည္တို႔အား ျပန္လည္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရားရွင္ ျပန္လည္ေဟာေဖာ္ခဲ့ေသာ အတိတ္အေလာင္းလ်ာ ဘ၀အျဖစ္ေတာ္စဥ္မ်ားကို ဇာတက အမည္ျဖင့္ ပိဋကေတာ္တြင္ က်မ္းတေစာင္ရွိသည္။
( ဇာတ္ေတာ္တို႔` အေရအတြက္ )
ဇာတကက်မ္း၌ ၀တၳဳေပါင္း ၅၄၇-ပုဒ၊ က႑ေပါင္း ၁၁-ခုရွိသည္။
ပထမက႑ကို ဧကနိပါတ (ဧကနိပါတ္) ဟုေခၚသည္။
ဂါထာတပုဒ္သာ ပါရွိေသာောကာင့္ ဧကနိပတါဟုေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။
ဂါထာႏွစ္ပုဒါပါသည္ကို ဒုကနိပါတ္၊ သံုးပုဒ္ပါသည္ကို တိကနိပါတ္၊ ေလးပုဒ္ပါသည္ကို စတုကၠနိပတ္၊ ငါးပုဒ္ပါသည္ကို ပဥၥကနိပါတ္၊ ေျခာက္ပုဒ္ပါသည္ကို ဆကၠနိပါတ္၊ စသည္ျဖင့္ ဂါထာအေရအတြက္အလိုက္ အမည္ေပးထားသည္။
အေရအတြက္အားျဖင့္
ဧကနိပါတ္တြင္ ဇာတက (၀တၳဳ) ၁၅၀-ပါရွိသည္။
ဒုကနိပါတ္၌ ၁၀၀။
တိကနိပါတ္၌ ၅၀။
စတုကၠနိပါတ္၌ ၅၀။
ပဥၥကနိပါတ္၌ ၂၅။
ဆကၠနိပါတ္၌ ၂၀။
သတၱကနိပါတ္၌ ၂၁။
အ႒ကနိပါတ္၌ ၁၀။
န၀ကနိပါတ္၌ ၁၂။
ဒသကနိပါတ္၌ ၁၆။
ဧကာဒသကနိပါတ္၌ ၉။
ဒြါဒသကနိပါတ္၌ ၁၀။
ေတရသကနိပါတ္၌ ၁၀။
ပကိဏၰကနိပါတ္၌ ၁၃။
၀ီသတိနိပါတ္၌ ၁၄။
တႎသနိပါတ္၌ ၁၀။
စတၱာလီသနိပါတ္၌ ၅။
ပဏၰာသနိပါတ္၌ ၃။
သ႒ိနိပါတ္၌ ၂။
သတၱတိနိပါတ္၌ ၂။
အသီတိနိပါတ္၌ ၅။
မဟာနိပါတ္၌ ၁၀-ပါရွိသည္။
စုစုေပါင္း ဇာတက ၅၄၇ ျဖစ္သည္။
ထို ၅၄၇-ဘ၀တြင္ ႏုစဥ္ဘ၀ေပါင္း ၅၃၇-ဘ၀ႏွင့္ အရင့္အမာဘ၀ ၁၀-ဘ၀ ပါ၀င္သည္။ ဤသည္တို႔ကိုပင္ စုေပါင္းကာ မွတ္သားရ လြယ္ကူေစျခင္းငွာ ႏုမာငါးရာ ရင့္မွာတက်ိပ္-ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဇာတ္ေတာ္ငါးရာ့ငါးဆယ္ မျပည့္ဘဲ ၅၄၇-သာရွိသည္။ ထိုဇာတ္ေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္၌ ဇာတ္ေတာ္ ၅၅၀-ႏွင့္ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ၁၀-ဘြဲ႔ဟု ထင္ရွားသည္။
ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀ ဟု အစီအစဥ္အလိုက္ျဖစ္ေအာင္ အတိုေကာက္မွတ္သားၾကေလ့ရွိသည္။
ဇာတ္ေတာ္ဘဲြ႕တို႕၏ အမည္အျပည့္အစံုႏွင့္ ေရးသားသူႏွင့္ ၿပီးစီးခုႏွစ္မွာ-
( ဇာတ္ေတာ္အစဥ္ )
၁။ (ေတ) ေတမိယဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ) ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလ၊
၂။ (ဇ) မဟာဇနကဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၇-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
၃။ (သု) သုဝဏၰသာမဇာတ္ (ဦးပညာတိကၡ) ေကာဇာ-၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
၄။ (ေန) ေနမိဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလ၊
၅။ (မ) မေဟာသဓာဇာတ္(ပ၊ဒု) (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ၊
၆။ (ဘူ) ဘူရိဒတၱဇာတ္ (ရွင္နႏၵေမဓာ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လ၊
၇။ (စန္) စႏၵကုမာရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလ၊
၈။ (နာ) နာရဒဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
၉။ (၀ိ) ဝိဓူရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လ၊
၁၀။ (ေ၀) ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
(က်မ္းျပီးခုနစ္ အစဥ္)
- စႏၵကုမာရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလ၊
- နာရဒဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၄-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
- ဝိဓူရဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လ၊
- ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၅-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ၊
- မေဟာသဓာဇာတ္(ပ၊ဒု) (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၆-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ၊
- မဟာဇနကၠဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၇-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
- ေနမိဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလ၊
- ဘူရိဒတၱဇာတ္ (ရွင္နႏၵေမဓာ)ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လ၊
- ေတမိယဇာတ္ (မင္းဘူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ) ေကာဇာ-၁၁၄၈-ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလ၊
- သုဝဏၰသာမဇာတ္ (ဦးပညာတိကၡ) ေကာဇာ-၁၁၈၈-ခုႏွစ္၊ နယုန္လ၊
ေတ၊ ဇ၊ သု၊ ေန၊ မ၊ ဘူ၊ စန္၊ နာ၊ ၀ိ၊ ေ၀-ဟူေသာ စကားႀကီးဆယ္လံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္ေတာ္ဆယ္ဘြဲ႔ကို ေဖာ္ျပသည့္ အတိုေကာက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပထမစကားလံုးျဖစ္သည့္ (ေတ) ဟူသည္မွာ ေတမိယ-မင္းသား၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို ဆိုလိုသည္။
ေရွးအခါက ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးႏွင့္ စႏၵာေဒ၀ီမိဖုရားတြင္ ေတမိယကုမာရ-ေခၚ မင္းသားေလးတပါး ဖြားျမင္ေလသည္။ သားေတာ္ဟူ၍ ဤတပါးပင္ရွိသည္။
ငယ္စဥ္က ခမည္းေတာ္ ကာသိကရာဇ္မင္းႀကီးသည္ တေန႔တြင္ ေတမိယမင္းသားေလးကို ရင္၀ယ္ထားလ်က္ ခိုးသားေလးဦးကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခတ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ထီးျဖဴေအာက္တြင္ ခ်သိပ္ထားစဥ္ မင္းသားငယ္သည္ ထိုသို႔ သူတပါးအား ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ရျခင္းမ်ားကို မႏွစ္ျမိဳ႔သျဖင့္ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲကာ မွိန္း၍ ဤသို႔စဥ္းစားမိ၏။
ဘုရားေလာင္းျဖစ္၍ ေနာက္ေနာက္ ဘ၀မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။
ငါသည္လည္း တေန႔တြင္ ဘုရင္လုပ္ရေခ်ဦးမည္။ ဤသို႔ သူတပါးအား အျပစ္ဒဏ္စီရင္ရာ၌ အကယ္၍ မွားယြင္းစြာစီရင္မိအံ႔ ငါ့၌ ဆင္းရဲပူပန္မႈေရာက္လတံ႔။ ငါသည္ ယခင္ဘ၀က မင္းျပဳကာ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို မွားယြင္းစြာစီရင္မိသျဖင့္ ငရဲျပည္တြင္ ၾကာျမင့္စြာ ခံခဲ့ရသလို ယခုတဖန္ ခံရဦးမည္၊ ယခု မည္သို႔ၾကံရမည္နည္း။
ထိုအခ်င္းအရာကို ယခင္ ၇-ဘ၀က မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီး ေတြ႔သိ၍ ကိုယ္ထင္ျပျပီးလွ်င္ ေမးျမန္းရာ ဘုရင္မလုပ္လိုေသာ ဆႏၵကို သိရသျဖင့္-
မင္းသားသည္ ငရဲလားမည့္ေဘးကိုသာ ေတြးေၾကာက္လွေလေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔မွစ၍ နတ္သမီးအၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဆြ႔ံအ နားထိုင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ ေၾကာင္တက္တက္ ေနထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအခ်င္းအရာကို အထိန္းေတာ္မ်ား ေတြ႔ၾကေသာ္ မိဖုရားႀကီးထံ ခ်က္ခ်င္း၀င္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေလလွ်င္-
မိဖုရားႀကီးသည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သားေတာ္အား စမ္းသပ္ျပီးေနာက္ ဧကန္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း တင္ျပေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးက
ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား သားေတာ္ေလး စကားေျပာရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ေစ၏။
အစားအေသာက္ ကစားစရာတုိ႔ျဖင့္ ျမဴဆြယ္ေသာ္လည္း မရ။
ပြဲေတာ္တည္ခ်ိန္ မေၾကြးဘဲ ငိုေအာင္ထားေသာ္လည္း မငို၊
ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ေဒါသထြက္၍ ေအာ္ဟစ္ေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ခ်စ္ေမတၱာစိတ္ ယိုဖိတ္၍ ရယ္ျပံဳးေအာင္လုပ္ေသာ္လည္း မရ၊
ကၽြမ္းဘား မ်က္လွည့္ ရုပ္ေသးပြဲမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ဆင္လိမၼာမ်ား၊ အစြယ္မဲ့ ေျမြမ်ား၊ လက္နက္မ်ား မီးမ်ားျဖင့္ စမ္းသပ္ေသာ္လည္း မေၾကာက္၊
တင္္လဲလူးျခင္း၊ အပုပ္နံ႔ေပးျခင္း၊ မႈိင္းတိုက္ျခင္းျပဳေသာ္လည္း မရ၊
လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ေတြ႔ဆံုေစေသာ္လည္း မရ။
မင္းသားေလး စိတ္ထဲတြင္ကား ငရဲခံရသည္ကိုသာ ျမင္ေနသည္။
မင္းသားေလး ၁၇-ႏွစ္သို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ထူးျခားမႈမရွိျဖင့္ ပုဏၰားေတာ္မ်ားအား ေခၚယူေျပာဆိုရာ ပုဏၰားေတာ္မ်ားက-
မင္းသားေလး တည္ရွိေနမည္ဆိုလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးသည္၄င္း၊ မိဖုရားႀကီးသည္၄င္း၊ တိုင္းျပည္သည္၄င္း၊ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ဤေဘးဆိုးႀကီးက လြတ္ေျမာက္လိုက မင္းသားအား ေျမတြင္း၌ ျမႇဳပ္ႏွံရပါမည္-ဟု ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။
ထိုအခါ မိဖုရားႀကီးက မင္းသားအား စိတ္ေျပာင္းေစရန္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ျဖင့္ အပ္ႏွင္းေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၇-ရက္ေစ့သည့္တိုင္ မထူးျခားသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးက ေဒါသထြက္ျပီး ရထားမွဴးကိုေခၚ၍ နက္ျဖန္နံနက္ မိုးေသာက္လွ်င္ ဤမင္းသားအား ဘုရင္အသံုးအေဆာင္ခၽြတ္၍ ေတာရပ္ျမိဳင္လယ္သို႔ ရထားႏွင့္ ေခၚေဆာင္သြားျပီး တြင္းတူးေျမျမႇဳပ္ေစ-ဟု အမိန္႔ေတာ္မွတ္သည့္အတိုင္း ရထားမွဴးလည္း အမိန္႔ေတာ္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သျဖင့္ ေတမိယမင္းသားကို ေခၚသြားျပီး တြင္းတူးေနစဥ္-တြင္းအထက္မွ အသံၾကား၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ-
အိုရထားမွဴး ဘာကိစၥအတြက္ တြင္းတူေနရသနည္း-
သင္ မင္းမႈထမ္းသည္ အျပစ္လည္းလြတ္၍ ဆုလာဘ္မ်ားပင္ ရေစျခင္းငွါ ယခုပင္လွ်င္ ေရႊနန္းေတာ္သို႔ျပန္၍ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္ေလာ့-ဟု မင္းသားဆိုေလေသာ္ ရထားမွဴးသည္ ၀မ္းပန္းတသာျဖင့္ အျမန္သြားေလေတာ့၏။ ခမည္းေတာ္ မည္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုး ၀မ္းသာမဆံုးရွိၾက၏။
ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္အား ေတာတြင္း၌ပင္ ဘိသိက္သြန္း နန္းအပ္ကာ ျပန္ေခၚမည္ဟုၾကံစည္၍ အခ်ိန္ယူလ်က္ မင္းခမ္းမင္းနားျပည့္စံုစြာ ဖန္တီးေစျပီးမွ သားေတာ္ရွိရာ ေတာရပ္ျမိဳင္ေျခသို႔ ေလးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလသည္။
ခရီးဆိုက္၍ သားေတာ္ ေတမိမင္းသားမွာ ရေသ့၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ ၀တ္ျပဳလ်က္-
သားေတာ္ ေတာတြင္း၌ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အစာအာဟာရမ်ား မွီ၀ဲေနရ၍ ဤမွ်အသားအေရ အေရာင္အဆင္း ၀င္း၍ ၾကက္သေရမဂၤလာ ေဆာင္ပါသနည္း။
ဖခမည္းေတာ္ ေတာတြင္း၌ ဆားမပါေသာ သစ္ရြက္စိမ္းကိုသာ မွီ၀ဲရပါသည္။
အေရာင္အဆင္းဟူသည္ကား-စိတ္ျငိမ္သက္ေသာသူ၊
ပူပင္ေသာက ေဒါသကင္း၍ တပ္မက္ျခင္းမရွိသူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။
ေကာင္းေပစြ သားေတာ္ ခမည္းေတာ္သည္ပင္ ဤေသာကကင္းေ၀းေသာ ရေသ့ဘ၀ကို လိုလားလာေခ်ျပီ။ သားေတာ္ကား အသက္ ႏုပါေသး၏။ တရားဓမၼလည္း ျပည့္၀၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္ ေတာထြက္ႏိုင္ေစ ျခင္းငွါ ထီးေမြနန္းေမြ လက္ခံျပီး ႏုပ်ိဳစဥ္ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ ခံစားပါ။ အသက္ႀကီးလာမွ သားေတာ္ရွိက သားေတာ္ကို နန္းအပ္ကာ ေတာထြက္မည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအားလည္း ကူညီရာေရာက္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အို ဖခမည္းေတာ္ သတၱ၀ါတို႔မည္သည္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္မဟုတ္ ေသျခင္းေဘးက အခ်ိန္မေရြး လာသည္မဟုတ္ပါေလာ၊ ေရႊနန္းစည္းစိမ္ကိုလည္း ခံစားလိုစိတ္ မရွိ၍ ဆြံ႔အ နားထိုင္းဟန္ ေနခဲ့ျပီ။ စသည္ျဖင့္
ေတမိယ ရေသ့ေလးက အက်ယ္တ၀င့္ တရားျပျပီးသည့္အဆံုး၌ ဘုရင္ႀကီး မိဖုရားႀကီးႏွင့္ တကြ အားလံုးေသာ မင္းခ်င္းတို႔ ကၽြတ္တန္း၀င္ကာ ရေသ့၀တ္ၾကကုန္သတည္း။
No comments:
Post a Comment