တစ္ရက္ေသာေန႔တြင္
စာေရးသူ ဆြမ္းခံသြားရင္း ဓမၼာရုံတခုမွ ဖြင္႔ေနေသာ တရားသံတခုကုိၾကားလုိက္ရသည္။ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္မွ “လူေတြက အေနကဇာတင္တယ္ဆုိတာ
ဘုရားကုိ အသက္သြင္းေနၾကတာ အေနကဇာတင္စရာမလုိဘူး” ဟူ၍ ၾကားလုိက္ရသည္။
ဘယ္တရားေခြလဲဆုိတာေတာ႔ တိတိက်က် မသိေတာ႔ပါ။ သြားရင္းလာရင္း ၾကားလုိက္ရျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။ သုံးေလာကထြဋ္ထား တန္ခုိးရွင္ျဖစ္ေသာ ဘုရားကုိ မည္သူမွ အသက္သြင္းစရာမလုိေပ။
အသက္သြင္းျခင္း လုပ္ငန္းသည္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းမဟုတ္ေပ။
အေနကဇာတင္ျခင္းကုိ ဘုရားအား အသက္သြင္းသည္ဟု ဆုိသူမ်ားသည္ ေတာင္ျပန္
ေတာထြက္ ဘုန္းၾကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားအေနႏွင္႔ကား ထုိသုိ႔သိမည္မဟုတ္ေပ
ဆရာဘုန္းၾကီး၏ အလြဲအမွားေၾကာင္႔ ထုိသုိ႔သိထားသည္ဆုိပါက အမွားကုိ အမွန္ေရာက္ေအာင္
ျပဳျပင္ရမည္မွာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အေနကဇာတင္ဖုိ႔မလုိဟူ၍ကား မဆုိသင္႔ေခ်၊
အေနကဇာတင္မႈ မတင္မႈသည္ ပဓာနက်သည္ေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕
ရုပ္ပြါးေတာ္ကုိ မဟာပုရိသလကၡဏာ ၃၂ ပါးနဲ႔ ညီညြတ္စြာ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနျပီးေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ
ၾကည္ညဳိဖြယ္ျဖစ္ျပီဆုိရင္ ပူေဇာ္ၾကရုံသာျဖစ္၏။ ပူေဇာ္တုိင္း အက်ဳိးမ်ားေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ေရွးေရွးဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားျဖစ္စရဲ႕ ေန႔ေတြ၊ ညေတြ
မွာ အေနကဇာတိသံသာရံ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္၊ ယထာဟေ၀ဂါထာမ်ားျဖင္႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ တေန႔လုံး
တညလုံး သီတင္းသုံးသြားေသာ အျခင္းအရာကုိ ျပန္လည္ေအာက္ေမ႔၍ ေဗာဓိသတၱာဟ၊ ပလႅကၤ
သတၱာဟကုိ ၾကည္ညဳိေသာအေနျဖင္႔ ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အေနကဇာတင္ ရြတ္ဖတ္မႈႏွင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္
(က) အေနကဇာတိ သံသာရံ၊
သႏၶာ ၀ိႆံ အနိဗိၺသံ။
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၱာ၊
ဒုကၡာ ဇာတိ ပုနပၸဳနံ။
(ခ) ဂဟကာရက ဒိေ႒ာ သိ၊
ပုန ေဂဟံ န ကာဟသိ။
သဗၺာ ေတ ဖာသုကာ ဘဂၢါ၊
ဂဟကူဋံ ၀ိသခၤတံ။
၀ိသခၤါရ ဂတံ စိတၱံ၊
တဏွာနံ ခယ မဇၥ်ဂါ။
ဤဂါထာတုိ႔ျဖင္႔ အစခ်ည္၍ သံဃာေတာ္မ်ားမွ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျပီးေသာအခါ “အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤ ါရာ”
ဆုိတဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အႏုေလာမကုိ ရြတ္ဆုိေတာ္မူၾကပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ “အ၀ိဇၨာယေတြ၀
အေသသ ၀ိရာဂ နိေရာဓာ” အစရွိေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ပဋိေလာမကုိ ရြတ္ေတာ္မူၾကပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ “ယဒါ ဟေ၀ ပါတု ဘ၀ႏၲိ ဓမၼာ” အစရွိေသာ သုံးဂါထာကုိ ရြတ္ဆုိေတာ္မူၾကရပါသည္။
ထုိအစီအစဥ္တုိ႔သည္။
၁။ အေနကဇာတိ သံသာရံ၊
၂။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အႏုေလာမ ႏွင္႔ ပဋိေလာမ
၃။ ယဒါ ဟေ၀ အစရွိတဲ႔ ဥဒါန္း သုံးဂါထာ
ဒီအစီအစဥ္သုံးခုကုိ ဘုရားေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ သံဃာေတာ္မ်ား လက္အုပ္ခ်ီျပီး ရြတ္ဆုိမႈ႔သည္
မည္သုိ႔အဓိပၸါယ္ရွိသလဲ ဟူမူ .......ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃) ခုႏွစ္ ကဆုန္
လျပည္႔ေနရဲ႕ ညေနခင္း၊ ေဗာဓိပင္ရင္းမွာ ေနမ၀င္မွီ ေဒ၀ပုတၱမာန္ကုိ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။
ညဦးယံကာလ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိ အဘိညာဥ္ႏွင္႔ သန္းေခါင္ယံကာလ ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္ တုိ႔ကုိ
ရေတာ္မူခဲ႔ေပသည္။ လင္းအားၾကီးကာလ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔ည မကုန္ေသးမွီ အခ်ိန္မွာ
“အာသ၀ကၡယဥာဏ္” သုိ႔ ေရာက္၍ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ႔ေပသည္။
ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ျပီး လျပည္႔ေက်ာ္တရက္ေန႔ ကူးေသာအခ်ိန္ ေဗာဓိပင္ရင္းမွာ သီတင္းသုံး
ထုိင္ေနေတာ္မူတဲ႔ ဘုရားရွင္သည္ ကမၻာအသေခၤ်အနႏၱက ႏွိပ္စက္လာတဲ႔ ကိေလသာေတြကုိ
ေအာင္ျမင္ခဲ႔ျပီျဖစ္တဲ႔ ဘုရားရွင္သည္ ၀မ္းသာေတာ္မူလြန္းလုိ႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင္႔ေတာ္မူပါသည္။
ဗုဒၶက်ဴးရင္႔ခဲ႔တဲ႔ ဥဒါန္း (၂) မ်ဳိး
ဘုရားရွင္ က်ဴးရင္႔ေတာ္မူေသာ ဥဒါန္းမွာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါ၏။
၁။ မနသာ“၀၀တၳပိတ”ဥဒါန္း (စိတ္ထဲမွာသာလွ်င္ က်ဴးရင္႔ေသာ ဥဒါန္း)
၂။ ၀စသာ ဥဒါန္း (စိတ္ထဲတြင္ မကပဲ ႏွဳတ္ကပါ ထုတ္ေဖာ္၍ က်ဴးရင္႔ေသာ ဥဒါန္း) ဟူ၍
ႏွစ္မ်ဳိးရွိေပ၏။
ဥဒါန္းဆုိသည္မွာ အုိးတလုံးထဲ ဆီထည္႔(သုိ႔မဟုတ္) ေရထည္႔၊ ထည္႔ရင္းထည္႔ရင္းနဲ႔ ျပည္႔ျပီး
ေတာ႔ ႏွဳတ္ခမ္းေရာက္လုိ႔ အုိးထဲမွာ မဆန္႔ပဲ ႏွဳတ္ခမ္းကေနမဆန္႔ပဲ စီးျပီးေတာ႔ လွ်ံက်သြားတဲ႔
အခါ အုိးတအုိးလုံး အတြင္းေရာ အျပင္ပါ ဆီေတြ ေရေတြ စိမ္႔ျပီးေတာ႔ စုိေနသကဲ႔သုိ႔
ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႏွလုံးအိမ္မွာ စိမ္႔ျပီးေတာ႔ထားတဲ႔ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖုိလ္နဲ႔ယွဥ္တဲ႔ ပီတိမ်ား
သည္ ကုိယ္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလုံးေတာ္မွာ မဆန္႔ေတာ႔တဲ႔ အတြက္ေၾကာင္႔ ႏွဳတ္ေတာ္က လွ်ံထြက္လာေသာ
၀စသာဥဒါန္း၊ ႏွဳတ္ေတာ္က မထြက္ေသးခင္ စိတ္ထဲမွာပဲ ရြတ္ဆုိေနတဲ႔ မနသာဥဒါန္း
ဥဒါန္းႏွစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာပါသည္။
လျပည္႔ေက်ာ္တရက္ေန႔ အာရုံတက္စကေလးမွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ စိတ္ထဲမွာ က်ဴးရင္႔
ေသာ ဥဒါန္းသည္“အေနကဇာတိ သံသာရံ” ဂါထာႏွစ္ဂါထာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ရင္ထဲ ႏွလုံးထဲ
ကေနျပီးေတာ႔ ရြတ္ဆုိေနခဲ႔တာ လျပည္႔ေက်ာ္တရက္ေန႔ မနက္ခင္း အာရုံဦး “အေနကဇာတိ
သံသာရံ” နဲ႔ ေနပါတယ္။ တေန႔လုံးလည္းပဲ “အေနကဇာတိသံသာရံ” နဲ႔ ေနတယ္။ လျပည္႔ေက်ာ္
တစ္ရက္ေန႔ တေန႔လုံး“အေနကဇာတိသံသာရံ” ကုိ ႏုတ္ကေနမဆုိပဲနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ က်ဴးရင္႔၍
ေနေတာ္မူပါတယ္။ လျပည္႔ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ ညဥ္႔ဦးယံအေရာက္မွာ နဳတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍
အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ၊ သခၤါရပစၥယာ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဏပစၥယာ နာမရူပံ၊ နာမရူပပစၥယာ
သဠာယတနံ၊ သဠာယတနပစၥယာ ဖေႆာ၊ ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ၊
တဏွာပစၥယာ ဥပါဒါနံ၊ ဥပါဒါနပစၥယာ ဘေ၀ါ၊ ဘ၀ပစၥယာ ဇာတိ၊ ဇာတိပစၥယာ ဇရာမရဏံ၊
ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆု ပါယာသာ သမၻ၀ႏိၲ ဧ၀ ေမတႆ ေက၀လႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ
သမုဒေယာ ေဟာတီတိ.. ဟူေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ “အႏုေလာမ” ကုိ က်ဴးရင္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ထုိ႔ေနာက္
အ၀ိဇၨာယေတြ၀ အေသသ ၀ိရာဂ နိေရာဓာ သခၤါရ နိေရာေဓာ၊ သခၤါရနိေရာဓာ ၀ိညာဏနိေရာေဓာ၊
၀ိညာဏနိေရာဓာ နာမရူပ နိေရာေဓာ၊ နာမရူပနိေရာဓာ သဠာယတန နိေရာေဓာ၊ သဠာယတန
နိေရာဓာ ဖႆနိေရာေဓာ၊ ဖႆနိေရာဓာ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာ၊ ေ၀ဒနာ နိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ၊
တဏွာ နိေရာဓာ ဥပါဒါန နိေရာေဓာ၊ ဥပါဒါန နိေရာဓာ ဘ၀နိေရာေဓာ၊ ဘ၀နိေရာဓာ ဇာတိနိေရာေဓာ၊
ဇာတနိေရာဓာ ဇရာ မရဏံ၊ ေသာက ပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆု ပါယာသာ နိရုဇၥ်ႏၲိ၊ ဧ၀ ေမ တႆ
ေက၀လႆ၊ ဒုကၡကၡႏၶႆ နိေရာေဓာ ေဟာတီတိ ဟူေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ “ပဋိေလာမ” ကုိ
ဆက္လက္၍ က်ဴးရင္႔ေတာ္မူခဲ႔ေပသည္။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အႏုေလာမ ႏွင္႔ ပဋိေလာမ ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္
ဆင္ျခင္သုံးသပ္ေတာ္မူျပီးေသာအခါ
(က) ယဒါ ဟေ၀ ပါတု ဘ၀ႏၲိ ဓမၼာ၊
အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ ၿဗဟၼဏႆ။
အထႆ ကခၤါ ၀ပယႏၲိ သဗၺာ၊
ယေတာ ပဇာနာတိ သေဟတု ဓမၼာ။
(ခ) ယဒါ ဟေ၀ ပါတု ဘ၀ႏၲိ ဓမၼာ၊
အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ ၿဗဟၼဏႆ။
အထႆ ကခၤါ ၀ပယႏၲိ သဗၺာ၊
ယေတာ ခယံ ပစၥယာနံ အေ၀ဒိ။
(ဂ) ယဒါ ဟေ၀ ပါတု ဘ၀ႏၲိ ဓမၼာ၊
အာတာပိေနာ စ်ာယေတာ ၿဗဟၼဏႆ။
၀ိဓူပယံ တိ႒တိ မာရေသနံ၊
သူရိေယာ၀ ၾသဘာသယ မႏၲလိကၡံ။………………..ဟူေသာ သုံးဂါထာကုိ က်ဴးရင္႔ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ႏွင္႔ ယထာဟေ၀ အစရွိေသာ ဂါထာတုိ႔ကုိ ဥာဥ္႔ဦးယံမွာ နဳတ္ျမြက္ျပီးေတာ႔ ရြတ္ဆုိက်ဴးရင္႔
ေတာ္မူပါတယ္။ ဥာဥ္႔အလယ္ပုိင္း မဇၥ်ိမယံမွာလဲ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဥာဥ္႔ရဲ႕ ေနာက္ပုိင္း မုိးေသာက္ယံ
က်ျပန္ေတာ႔လည္း ဒီအတုိင္းပင္ လျပည္႔ေက်ာ္တရက္ေန႔ တညလုံး ဘုရားရွင္ဤကဲ႔သုိ႔ ေနေတာ္မူပါ
သည္။ လျပည္႔ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ ေန႔နဲ႔ည အကုန္၊ လျပည္႔ေက်ာ္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္၊ ၄ ရက္၊ ၅ ရက္၊
၇ ရက္ေန႔ ဤ (၇) ရက္ေန႔ ညေနခင္းအထိ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ဖလသမာပတ္နဲ႔ခ်ည္း ခ်မ္းသာ
စြာ ေနေတာ္မူပါတယ္။ လျပည္႔ေက်ာ္ ၇ ရက္ေန႔ ညပုိင္းအေရာက္မွာ ျမတ္စြာဘုရားဆင္ျခင္ပုံ တစ္မ်ဳိး
ေျပာင္းသြားျပီးေတာ႔ “အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤ ါရာ” ဆုိတဲ႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ “အႏုေလာမ” ကုိ ဆင္ျခင္ေတာ္
မူပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ယထာဟေ၀ အစရွိတဲ႔ ပထမဂါထာကုိ ဆင္ျခင္ေတာ္မူတယ္။
လျပည္႔ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔ရဲ႕ ဥာဥ္႔အလယ္ပုိင္း မဇၥ်ိမယံမွာ အ၀ိဇၨာယေတြ၀ အေသသ ၀ိရာဂ နိေရာဓာ
ဟူေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ “ပဋိေလာမ” ကုိ ဆင္ျခင္ေတာ္မူတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ ယထာဟေ၀ ဒုတိယ ဂါထာ
ကုိ ဆင္ျခင္ေတာ္မူတယ္။ မုိးေသာက္ယံမွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ “အႏုလံု” ႏွင္႔ “ပဋိလုံ” ကုိ အျပန္ျပန္အလွန္
လွန္ ႏွစ္ခုစလုံး ဆင္ျခင္ေတာ္မူျပီးေတာ႔ “ယထာဟေ၀” တတိယဂါထာကုိ ဘုရားရွင္ က်ဴးရင္႔ေတာ္
မူပါတယ္။ ဒါကုိပဲ “ပလႅကၤသတၱာဟ” လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ေဗာဓိပင္ရင္းမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြျပီးေတာ႔ေနခဲ႔တဲ႔
အတြက္ေၾကာင္႔ “ေဗာဓိသတၱာဟ” လုိ႔လဲ ေခၚပါတယ္။
ဗုဒၶါဘိေသက ဟု ဆုိေသာ္လည္း ဘုရားအား ဘိတ္သိတ္သြင္းျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူ
အမ်ား သိထားသင္႔လွပါသည္။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားျဖစ္စရဲ႕ ေန႔ေတြ၊ ညေတြမွာ
အေနကဇာတိသံသာရံ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္၊ ယထာဟေ၀ ဂါထာေတြနဲ႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ တေန႔လုံး
တညလုံး သီတင္သုံးသြားေသာ အျခင္းအရာကုိ ေအာက္ေမ႔ျပီး ေဗာဓိသတၱာဟ၊ ပလႅကၤသတၱာဟကုိ
ၾကည္ညဳိတဲ႔ အေနနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားမွ “အေနကဇာတိသံသာရံ” ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္းကုိ
အေနကဇာတင္ျခင္း ဟု ေခၚၾကပါသည္။
သံဃာေတာ္မ်ား မပါဘဲ ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္ ဤအေနကဇာတင္စာမ်ား အလြတ္က်က္၍ ကုိယ္တုိင္
ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ရြတ္ေနရင္လည္း အေနကဇာတင္မႈ႔ ျပီးေျမာက္သည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သံဃာေတာ္
အရွင္ျမတ္မ်ား ပင္႔ျပီး ရြတ္ဆုိေသာအခါ ပုိျပီးေတာ႔ ဌာန္ကရုိဏ္းပယတ္ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကည္ႏူးရန္အလုိ႔ငွါ
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္၏ ရုပ္ဆင္းတုအသစ္ ျဖစ္သစ္စကုိ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ က်ဴးရင္႔
ခဲ႔တဲ႔ ဥဒါန္းမ်ားႏွင္႔ ျပန္လည္ပူေဇာ္ရန္ သံဃာေတာ္မ်ား ပင္႔ဖိတ္၍ အေနကဇာတင္ၾကျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment