မရဏမင္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သူ႔ကို စည္းခ်င္းထိုး၊ ေၾကြအန္ပစ္၊ ပ႑ာဆက္၊ ဘယ္ပဥၥလက္ႏွင့္မွ သင္ဖ်က္မရ။ သို႔ေသာ္ စည္းမထိုး၊ ေၾကြမပစ္၊ ပ႑ာမဆက္ဘဲ ဧကန္မလြဲ ႏိုင္ႏိုင္ပါ့။ “သင့္”

(၁) မျဖံဳပါ

ဗ်ိဳ႕…မိတ္ေဆြၾကီး မရဏ…၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ေအာ္…စကၠန္႔မလပ္ ဇီ၀ိန္ေတြကိုေျခြျပီး အေလာင္းကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ မီးသျဂိဳဟ္စက္ေတြ၊ သုႆာန္ေျမေတြ၊ ေနရာအနံ႔ပုိ႔ေနရေတာ့ အျမဲလႈပ္ရွား စံျပလုပ္သားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ Ideal woker ပါပဲ။


၂၀၀၈-ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ မိတ္ေဆြၾကီးရဲ႕လက္ရုံးေတာ္ ဦးဗ်ာဓိ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကင္ဆာ ျမွားဟာ က်ြန္ေတာ့္လည္ပင္း လာမွန္တယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ထိပါ့ဗ်ာ။ ကင္ဆာႏွစ္ၾကိမ္ျဖစ္၊ ဓာတ္ ေရာင္ျခည္ႏွစ္ခါကင္ ကီမိုေဆးေျခာက္ၾကိမ္သြင္းရ၊ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းသြားတာပဲ။ ကံၾကမၼာက ဟန္႔တား ထားလို႔သာ။ အခု ၂၀၁၀-ျပည့္ ႏွစ္၀က္ေက်ာ္အထိ မလဲေသးဘဲ ရွဴႏိုင္ဆဲ၊ ရွိဳက္ႏိုင္ဆဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ၁၀၅-ေပါင္ကေန ၈၀-ေပါင္အထိက်၊ အသံက ေပ်ာက္လိုက္ေပၚလိုက္။ ကိုယ္က စာေျခာက္ရုပ္သာသာမို႔ A half man ထက္၀က္လူသားျဖစ္ေနပါျပီ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီထက္ ၀က္လူသားက မယိုင္မက်ိဳးႏိုင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ “ပဲ့”၊ တြန္းအားေကာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ “ေလွာ္တက္”ေတြ ကို ျမဲျမဲဆုတ္ကိုင္ျပီး ခႏၶာေလွကို ေလွာ္ခတ္ေနတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ မိတ္ေဆြၾကီး လာစရာမလိုပါ ဘူး။ အခ်ိန္ေစ့တဲ့ေန႔ အမီ ကြ်န္ေတာ္လာမွာပါ။ ဒီၾကားထဲ မိတ္ေဆြၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကားအျဖစ္ ၾကိဳေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေျပာလိုပါ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မေျပာလိုက္ရဘဲ ဘ၀ကန္႔လန္႔ကာက အရင္ က်သြားဦးမယ္။

ေျပာဖူးတယ္ေနာ္၊ ကေလးဘ၀တုန္းက မိတ္ေဆြၾကီးကို အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္ခဲ့ရတာ။ အသုဘဆိုမၾကည့့္ရဲ။ ေနာက္ေတာ့ အရြယ္ေလးရ၊ အသိေလးက်ယ္လာေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အေလာင္းစင္ ဆင္ထားတဲ့လိုဏ္ေအာက္၀င္၊ အေလာင္းကို ေခါင္းထဲ ကိုယ္တိုင္ထည့္၊ ျပီးေတာ့ ထမ္း၊ မိတ္ေဆြၾကီးရဲ႕လုပ္ငန္းမွာ အကူ၀န္ထမ္းအျဖစ္ အေျခအေနေျပာင္းသြားပါ့။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ မိတ္ေဆြၾကီးက ေၾကာက္စရာမွ မဟုတ္တာ။ သတၱ၀ါကုိ ဗ်ာဓိလိုကပ္ျပီး ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အခ်ိန္က်လို႔ ဇီ၀ိန္ကိုတစ္ခါတည္း ခ၀ါခ်ေပးလိုက္သူပါေနာ္။

မိတ္ေဆြၾကီး မရဏကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါမွာ ဘ၀အသိနဲ႔ ဓမၼအသိႏွစ္မ်ိဳးလက္ကိုင္ထားျပီး ရဲ၀ံ့စြာ ရင္ဆိုင္သြားသူေတြ မနည္းပါ။ စလုပ္ကို တုတ္တိုနဲ႔ရိုက္ခါနီး ဇက္ေပၚဓားမက်ခင္ စာတစ္ပုဒ္ ေပတစ္ ဖြဲ႕ကို ေအးေအးေလး ေရးဖြဲ႔သြားႏိုင္တဲ့ အာဂစာဆိုေတြ၊ ေတာျပိဳတာေတာင္ ထြက္မေျပးဘဲ လွံကိုင္ ျပီး တာ၀န္ေစာင့္ၾကပ္ရင္း မတ္တတ္အေသခံတဲ့ စစ္သည္ေတြ၊ သေဘၤာျမဳပ္ခါနီးမွာ ဣေျႏၵမပ်က္ဘဲ လႈိင္းလုံးေတြလာပုတ္တဲ့ ကုန္းပတ္ေပၚ ေတးတက်ဴက်ဴတေယာထိုးျပီး ခႏၶာကိုယ္ေမွ်ာလိုက္တဲ့ ဂီတ ဇာနည္ေတြ၊ ေတာၾကီးမ်က္မည္း အႏၱရာယ္မ်ိဳးစံု ရာသီဆိုး၀ါး အႏွိပ္စက္ခံလူသားဘ၀မွာ ရထားလမ္း ေဖာက္ရင္း ေလေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ အသက္ေသြးကို သြန္ေပးလိုက္သူေတြ၊ ကိုယ့္အသက္ကို ပဓာနမ ထား အမ်ားအတြက္ စေတးခံလိုက္သူေတြကို မိတ္ေဆြၾကီး ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တယ္မ ဟုတ္လား။ ေလာကအသိ ေလာကခံယူခ်က္သာမဟုတ္၊ နက္ရိႈင္းတဲ့ဓမၼအသိနဲ႔ အသက္ကို ဖက္ရြက္ လိုသေဘာထားျပီး ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ မိတ္ေဆြၾကီးကို မျဖံဳတဲ့သူေတြဟာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ဘ၀အသိ၊ ဓမၼအသိေတြနဲ႔ (undaunted sprit) မတြန္႔ဆုတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ပါ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္…။ နဂိုကတည္းက မိတ္ေဆြၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူေတြအဖို႔ ပိုလို႔ေတာင္ မျဖံဳေသး။

(၂) ေၾကာက္ရမဲ့သူ

အဓိကေျပာခ်င္တာက မိတ္ေဆြၾကီးက ေၾကာက္စရာမဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ဟာက ေၾကာက္စ ရာလဲ။ တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ကတၱရာလမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း ျမဳပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ကိုၾကည့္ျပီး “ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြေလာက္ ဘ၀ေတြျဖစ္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲ ေနခ်င္ေသးလား”လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိဖူးပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးေရ…မျဖစ္စဖူးျဖစ္တာေျပာျပမယ္။ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို တိုးမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းခုန္လာျပီး အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေပၚလာျပီး ေက်ာစိမ့္ရုံမက ရင္ထဲမွာ စူးနင့္ သြားတာပဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တုန္းက ထိုထိုဘ၀ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆႏၵေတြ အခုေတာ့လြင့္ စင္သြားတာပဲ။ “ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ၊ ေနရရင္ ေက်ာက္ခဲ (၇)လံုးထက္ပိုမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး (၇) ဘ၀ေပါ့”လို႔ စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးလိုက္တယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ ေၾကာက္ရမဲ့အရာကို ထင္ထင္ရွား ရွား ဘာ၀နာအသိနဲ႔ သိလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးဟာ ဇာတိရွိလို႔သာ မရဏအျဖစ္ရွိတာပါ။ ဇာတိမရွိ ရင္ မိတ္ေဆြၾကီး မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီဇာတိရဲ႕ အရင္းခံဇစ္ျမစ္က အမွန္မသိမႈအ၀ိဇၨာနဲ႔ တပ္မက္မႈ တဏွာမဟုတ္လား။ သူတို႔ႏွစ္ခုက သြယ္တန္းေပးလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြၾကီးဆီမွွာ ဘူတာသြားဆိုက္ တာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြၾကီးက တကဲ့ေၾကာက္ရမဲ့အရာမဟုတ္ဘဲ (By-product) ဆင့္ပြားရလာဒ္ တစ္ခုပါ။ “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” စကားလို သတိသံေ၀ဂရေစျပီး မာန္မာနေတြ ေတာင္ က်ေစႏိုင္ပါ့။ ဒီ့အျပင္ မရဏာႏုႆတိအျဖစ္ တရားကိုေပါက္ေျမာက္ေစႏိုင္မယ့္ အႏုႆတိ ဓမၼစြမ္းအားၾကီးတစ္ခုပါ။ (Death the Leveller) ေသမင္းက အားလံုးကို အဆံုးမွာ ဘုရင္ဧကရာဇ္က အစ ဖုန္းေတာင္းယာစကာအထိ ညွိေပးတိေပးလိုက္တာပါ။ တကဲ့မိတ္ေဆြၾကီးပါလား။ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္လို႔ ဓမၼအသိ ေလာကအသိနဲ႔ အစဥ္သျဖင့္ ေသရြာကိုလွမ္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေ၀ဒနာသည္ ေတြ အျမဲႏွလံုးသြင္းအပ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးကိုလည္း အရင္းခံျပီး တြန္းအား၊ ေမာင္းတန္၊ ေလာင္ စာ၊ ဒလက္အျဖစ္ အသံုးခ်ျပီး လိုရာခရီးကို ခ်ီတက္ရမွာပါေနာ္ မိတ္ေဆြၾကီး….။

မိတ္ေဆြၾကီးဟာ ဒဂၤါးလိုပါပဲ။ ေရွ႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ ဇီ၀ေျခြတဲ့ ပါးကြက္အာဏာသား (Excutioner)၊ ေနာက္ကၾကည့္ရင္ အက်ိဳးေဆာင္သမား (Promoter) ခံယူမႈအေပၚကြာတာပါပဲ။

[B](၃) ခတ္ကြင္းကိုျပင္[/B]

ေျပာခ်င္တာေလးေတြေျပာရျပီမို႔ ၀မ္းသာအားရပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးအေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြၾကီး ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာေတြ သိခဲ့ျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ခတ္ကြင္းကို စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ျပင္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျပီေလ။ ကာလၾကာလာျပီး အေျခအေနကဆိုး၀ါးလာ၊ အခ်ိန္အခါက ေန႔လားညလား ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့အထိ တာစူေနေတာ့ ေရာဂါကို ေနာက္ေက်ာမွာထား၊ ကုသစရာနည္းလမ္းအတိုင္း ဆက္ကုသေန၊ ဘာၾကီးျဖစ္ျဖစ္ အဓိ႒ာန္နဲ႔ သစၥာကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ အေပးအယူညွိႏိႈင္းမႈမလုပ္၊ (Non- compromise) ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုကုသေနတဲ့ ပါေမာကၡသမားေတာ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ကီမိုသြင္းဖို႔ သြားအစစ္ခံတိုင္း “သတ္သတ္လြတ္စား ဥပုသ္ေစာင့္တုန္းပဲလား”ေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးေနလိုက္ ပါတယ္။ “There are things larger than life” အသက္ထက္ ဘ၀ထက္ ပိုၾကီးမားတဲ့အရာေတြ ရွိပါ ေကာလားဗ်ာ။ ဒီခံယူခ်က္ ဒီက်င့္သံုးမႈကို မ႑ိဳင္ျပဳျပီး အလုပ္လမ္းေၾကာင္းကို မပ်က္ခ်ီတက္လုပ္ ကိုင္လာတာ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ပထမ ဘာသာသာသနာအေနနဲ႔ မဟာပရိတၱေစတီေတာ္ၾကီး တည္ေဆာက္ေရးကိစၥမွာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ကုသိုလ္ရွင္မ်ား၊ ပရဟိတအ က်ိဳးေဆာင္မ်ားအားေပးကူညီမႈနဲ႔ အခုဆို ပႏၷက္ခ်ပြဲျပီးလို႔ အက်ယ္ ၃၆-ေပပတ္လည္အတြက္ အုတ္ခံု ပံုေဖာ္ေနပါျပီ။ ျပီးလွ်င္ မုခ္၀ေလးခု၊ လိုဏ္ဂူ၊ အဲဒီအေပၚေစတီတည္သြားဖို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးရဆံုးကိစၥပါ။ ဒီျမင္ကြင္းကို အာရုံျပဳမိတိုင္း ကင္ဆာကလပ္စည္းေတြ က်ံဳ႕သြားသလိုခံစားရပါ တယ္။ “ေသေပ်ာ္ပါျပီ”လို႔ေတာင္ ေျပာမိပါတယ္။ မဟာပရိတၱေစတီေတာ္အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး အမွတ္ ၅-မွာ ေရးထားပါတယ္။ အလႉဒါနျပဳလိုသူမ်ားရွိရင္ ဆရာေတာ္အရွင္ေ၀ပုလႅ၊ ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉- ၂၂၁၀၈၂၃ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ ၄၀၀၅၂၁-ကိုဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယကိစၥကေတာ့ စာေပ။ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ ေ၀ဒနာၾကားက အားခဲျပီးလုပ္လိုက္တာ “ျပင္ပ အိပ္မက္တစ္ခု” WHAT I SEE HOW I FEEL စာအုပ္ထြက္ႏိုင္ျပီး၊ ပဲခူး ၁၀-မိုင္ကုန္း ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာအရွင္ပညိႆရရဲ႕ လိုရင္းတိုရွင္း၀ိပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္လို “MIND AND CONSISE VIPASSANA” အမည္နဲ႔ျပန္ဆိုခဲ့တာ အခု စိစစ္ျပီးလို႔ ထုတ္ဖို႔လုပ္ေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး ဒုတိယအဂၤလိပ္ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ MID-NIGHT RAINBOW လည္း ထြက္ဖို႔စီစဥ္ေန ပါျပီ။ တတိယကိစၥျဖစ္တဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းက ကိုယ္တိုင္စာမျပႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း အျဖစ္ေျပာင္းလည္းျပီး ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕နယ္၊ သာစည္ရြာမွာ ဆက္တိုက္ပညာဒါနပို႔ခ်လ်က္ပါ။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြၾကီးေရ…ေရာဂါလမ္းေၾကာင္း၊ ကုသေရးလမ္းေၾကာင္း၊ အလုပ္လမ္းေၾကာင္းေတြဟာ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ သြားေနၾကတာပါ။ ဘယ္ဟာမွရပ္မေနပါဘူး။ လူကသာႏုံးခ်ည့္ေခြယိုင္လာေပမဲ့ က်န္ တာက ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ျဖစ္ေနေပမဲ့ မိတ္ေဆြၾကီးဆီကိုေတာ့ လာၾကရမွာပါ။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အထက္ကကဗ်ာေလးမွာေျပာထားသလို စည္းမထိုး… ေၾကြမပစ္…ပ႑ာမဆက္ေပမဲ့…။

[B](၄) ဆံုးျခင္း-ရႈံးျခင္း ျခားနားခ်က္[/B]

မိ္တ္ေဆြၾကီးေရ….မိတ္ေဆြၾကီးအလုပ္က အသက္ကိုဆံုးေစျခင္းပါပဲ။ အသက္ဆံုးရတာနဲ႔ ဘ၀ ရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့အယူအဆေတြးေခၚမႈေတြ၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြဟာ ဆံုးသြားျပီလား၊ ေ၀းေသး။ ရႈံးသြားျပီလား၊ ေ၀းေသး။ ေသျခင္းဟာ ခႏၶာကုိယ္ကို ေျမမႈန္႔ျဖစ္သြားရုံကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ေသသည္မရွိ။ လူသာဆံုးတာ ဘ၀ရႈံးသြားတာမဟုတ္ဘူး ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဘ၀တူေ၀ဒနာသည္ေတြကို ေ၀ဒနာမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးျမွဳပ္မထားဘဲ အားခဲျပီး ေကာင္းတာေလးေတြ ေတြးေတာေျပာဆိုလုပ္ကိုင္သြားပါလို႔ တိုက္တြန္းရတာပါ။ အဲဒီလို လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ရမဲ့ေန႔ ေတြ႔တာေပါ့ဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား။

ကဲ…ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဟိုပေ၀သဏီကတည္းက မေသခင္ျပင္ဆင္မႈ ေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အနက္ ေဟာဒီကဗ်ာေလးလည္း အပါအ၀င္တစ္ခုပါ။ “ဒို႔ေသရင္ ေဟာဒီကဗ်ာေလးရယ္ POPETRY MY LOVE ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးရယ္ ေ၀ေပးပါေနာ္”လို႔ မွာထားခဲ့ပါတယ္ မိတ္ေဆြၾကီး။

မွာပါရေစ ေျပာပါရေစ

(၁)

ကို္ယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ပါးစိုရုံရွိမွာေပါ့။

သပိတ္မသြတ္နဲ႔

လြတ္ျပီးသား၊ ကြ်တ္ျပီးသား။

ထမင္းမထုတ္နဲ႔

သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။

အိုးမခြဲနဲ႔၊ အိုးမလို

ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။

အပြင့္အခက္ယူမသြားနဲ႔

ျပန္လိုက္ရမဲ့အစားမဟုတ္ဘူး။

ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္

ဘာကိုမွမလည္နဲ႔

သံသရာၾကီးမွာလည္ခဲ့သူ။

(၂)

ကိုယ္ေသရင္မငိုနဲ႔

ၾကိဳၾကိဳျပီးေသထားသူ။

“ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္”ကို

ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း

အၾကိမ္ၾကိမ္အေသရင္းထားသမို႔

မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။

ျပီးေတာ့ ေျပာပါရေစ…

သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ

လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔

ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို

ျပန္လာခဲ့မယ္မုခ်။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ

လူသာဆံုးတာ က်န္တာမရႈံးဘူး။

မွာခဲ့ျပီ၊ ေျပာခဲ့ျပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ…။