စစ္႐ႉံးစဥ္လည္း ဒါနကို မေမ့ မဟာဝင္၌ ေတြ႕ရေသာ သီဟိုဠ္မဟာရာဇာတို႔တြင္ ဒု႒ဂါမဏိမဟာရာဇာ၏ သာသနာ ၾကည္ညိဳပံုသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ စိတ္ကို အားအရေစဆံုး အႏွစ္သက္ေစဆံုး ျဖစ္၏။ ထိုမဟာရာဇာသည္ ညီေတာ္ တိႆႏွင့္ စစ္ျဖစ္၍ စစ္႐ႉံးခိုက္ ျမင္းတစ္စီး၊ အမတ္တစ္ေယာက္မွ်ျဖင့္ တိမ္းေရွာင္ေနရာ ေတာထဲမွာပင္ လြန္စြာ ဆာေလာင္ေနစဥ္ အမတ္၏ တစ္ေယာက္စာပြဲေတာ္ကို (ျမင္း၊ အမတ္၊ မိမိတို႔အျပင္ လႉဖို႔ပါ) ၄ စု ခြဲ၍ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို ေႂကြးေၾကာ္ ပင့္ယူေလသည္။ အလႉခံပုဂၢိဳလ္သည္ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ျဖင့္ ၾကား၍ ႂကြေရာက္လာသျဖင့္ မိမိတို႔ဖို႔ မွန္းထားေသာ အဖို႔အစုကိုပါ အားလံုး လႉလိုက္ၾကေလသည္။ နတ္႐ြာစံခါနီး၌ကား မိမိ၏ အလႉေတာ္စာရင္းကို ဖတ္ေစရာဝယ္ အျခားေသာ ေစတီေတာ္ႀကီး၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား အလႉထက္ ဤအလႉကို သာ၍ ႏွစ္သက္ေလ၏။ (အခ်ိဳ႕ ဒါနရွင္မ်ားသည္ မိမိျပဳၿပီးေသာ ေကာင္းမႈမ်ားကို ပုရပိုက္ စာအုပ္မ်ား၌ ေရးမွတ္၍ ထားၿပီးလွ်င္ ထိုေကာင္းမႈစာရင္းမ်ားကို မၾကာ မၾကာ ၾကည့္႐ႈကာ ေနာက္ထပ္ ကုသိုလ္ေစတနာ တိုးပြားေစၾက၏။) စစ္တိုက္ရာ၌ ရဟန္းမ်ားကို ပင့္သြားပံု ညီေတာ္ကို တစ္ဖန္ ျပန္၍ စစ္ေအာင္ျမင္ေသာအခါ စစ္ဗိုလ္ႀကီး(သူရဲေကာင္း) တစ္က်ိပ္ကို အမႉးထား၍ မ်ားစြာေသာ စစ္တပ္ျဖင့္ ဂဂၤါျမစ္တစ္ဖက္သို႔ ကူးၿပီးလွ်င္ ေက်းမင္းမ်ားကို ႏွိမ္နင္းလိုေသာေၾကာင့္ သံဃာမ်ားထံ ေလွ်ာက္သည္မွာ “ဒကာေတာ္သည္ သာသနာေတာ္ကို ျပဳစုျခင္းငွာ ဂဂၤါျမစ္တစ္ဖက္သို႔ သြားရဦးမည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဖူးျမင္ေနရျခင္းသည္ ဒကာေတာ္အတြက္ ျမတ္ေသာ မဂၤလာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုလည္း မျပတ္ ဖူးရ၊ ဒါနကိုလည္း ျပဳရေအာင္ (ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ပင့္ေဆာင္သြားလိုပါသည္)”ဟု ေလွ်ာက္၍ ပ်ိဳမ်စ္ေသာ ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို စစ္ေျမျပင္သို႔ ပင့္သြားေလသည္။ မွတ္ခ်က္။ ။ မဟာရာဇာ၏ အလိုအားျဖင့္ “ဖူးျမင္ဖို႔ရန္ႏွင့္ ဒါနျပဳဖို႔ရန္ ပင့္သြားသည္”ဟု ဆိုရေသာ္လည္း ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ ေနရာဝယ္ “စစ္သားတို႔ စည္းကမ္း ေသဝပ္ေအာင္ သိမ္းပိုက္မိထားေသာ နယ္သူနယ္သားမ်ားကို သနား ညႇာတာ၍ ႏွိပ္စက္မႈ၊ မိန္းမမ်ားကို ေစာ္ကားမႈ မျပဳရေအာင္” စသည္ျဖင့္ ၾသဝါဒေပးႏိုင္ေသာ အက်ိဳးမ်ားလည္း ရႏိုင္ေပေသးသည္။ နတ္႐ြာစံခါနီး အဘယေထရ္ကို သတိရ စစ္ကိစၥ ၿပီးဆံုးေသာအခါ၌ သူရဲေကာင္း စစ္ဗိုလ္ႀကီးတို႔တြင္ ‘အဘယ’ဗိုလ္မႉးသည္ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူေသာ စည္းစိမ္ကို မယူဘဲ “ကိေလသာရန္ကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ က်န္ပါေသးသည္”ဟု သံေတာ္ဦးတင္ကာ ရဟန္းျပဳၿပီးေနာက္ ရဟႏၲာျဖစ္ေလသည္။ မဟာရာဇာႀကီး မမာမက်န္းရွိေသာအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားစြာ လာ၍ တရားေတာ္ကို ႐ြတ္ဆိုၾကေလသည္။ ထိုသံဃာ့ပရိတ္သတ္ဝယ္ အဘယေထရ္ကို မျမင္ေသာေၾကာင့္ “အဘယသူရဲေကာင္းႀကီးသည္ ေက်းမင္းတို႔ႏွင့္ ၂-ႀကိမ္တိုင္တိုင္ စစ္ထိုးရာ၌ ငါမ႐ႉံးမည္ကို ျမင္၍ ငါ့အထံမွာ ရဲေဘာ္လုပ္လာခဲ့သည္။ ယခု ေသမင္းႏွင့္ စစ္ထိုးရာ၌ကား ငါ႐ႉံးမည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အနားသို႔ မလာေတာ့ၿပီ”ဟု အဘယေထရ္ကို သတိရေလသည္။ ထိုအၾကံကို အဘယေထရ္ သိေတာ္မူ၍ ရဟႏၲာငါးရာႏွင့္အတူ ႂကြလာေတာ္မူေလေသာ္ လြန္စြာ အားရေတာ္မူသျဖင့္ အနီးသို႔ ပင့္ေဆာင္ေစၿပီးကာ “ေရွးအခါက သူရဲေကာင္းတစ္က်ိပ္ျဖစ္ေသာ အရွင္ျမတ္တ္ို႔ႏွင့္အတူ စစ္တိုက္၍ ဒကာေတာ့္ဘက္က စစ္ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေပၿပီ။ ယခုေသာ္ ဒကာေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေသမင္းႏွင့္ စစ္တိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေသမင္းကို ႐ႉံးေစျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ”ဟု ေလွ်ာက္ရွာေလသည္။ အဘယေထရ္ စစ္ကူေတာ္မူပံု မဟာရာဇာ၏ စကားကို အဘယေထရ္က ျပန္၍ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ “အလံုးစံုေသာ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာတို႔သည္ မၿမဲႏိုင္ၾကေပ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ကုိယ္ခႏၶာေသာ္မွ ၿမဲခိုင္ျခင္းသေဘာ မရွိ၍ ပ်က္စီးခဲ့ရေပသည္။ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဟူသမွ်၏ မၿမဲျခင္းသေဘာ အနိစၥ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ ဒုကၡ၊ အႏွစ္သာရမရွိျခင္းသေဘာ အနတၱခ်ည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို ႏွလံုးသြင္းပါေလာ့။ ဒကာေတာ္မင္းျမတ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဘဝက နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈရွိေသာ သာမေဏျဖစ္ပါေသာ္လည္း နတ္စည္းစိမ္ကို မေတာင့္တဘဲ သာသနာျပဳမင္းဧကရာဇ္ ျဖစ္လာရေပသည္။ အသင္မင္းျမတ္၏ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္တို႔ကို အမွတ္ရေနပါေလာ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ထိုစကားကို ၾကားရေသာ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးသည္ ဝမ္းေျမာက္ေတာ္မူလွသျဖင့္ “အရွင္ျမတ္သည္ အကၽြႏု္ပ္၏ ေသမင္းႏွင့္ စစ္တိုက္ရာ၌လည္း အေဖာ္သဟဲ ျဖစ္ပါေပသည္”ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈစာရင္းကို ဖတ္ေစသည္။ ထိုေကာင္းမႈစာရင္း ဖတ္ေသာအခါလည္း မဟာရာဇာစိတ္၌ သာ၍ ထင္လာေအာင္ ေရွးေကာင္းမႈအေၾကာင္းကို အက်ယ္ေျပာျပေတာ္မူ၏။ ဤသို႔ ေကာင္းမႈစာရင္းကို ၾကားနာၿပီးလွ်င္ ေကာင္းမႈဆိုင္ရာ မွာဖြယ္တို႔ကို မွာထားၿပီးမွ စုတိစိတ္ က်၍ တုသိတာနတ္ျပည္၌ ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤဒု႒ဂါမဏိမဟာရာဇာသည္ တိုင္းေရးျပည္ေရး သာသနာေရး၌သာ ရာဇဝင္ေျပာင္႐ုံမက ေသရမည့္အေရး၌ပင္ ရာဇဝင္ေျပာင္ရကား အတုယူဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။
No comments:
Post a Comment