ဓမၼပဒအ႒ကထာ

ဓမၼပဒအ႒ကထာ ဒုတိယအုပ္တြင္ စာမ်က္ႏွာ ၄၅၅၊ ၀ဂ္ေပါင္း ၁၈၊ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေပါင္း ၂၁၁ ပုဒ္ပါရွိၿပီး မွတ္သားစရာမ်ား စံုလင္သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အစဆံုး၀ဂ္ကို ပါပ(မေကာင္းမွဳ) နာမည္ေပးျခင္းျဖင္႔ စထားၿပီး ေနာက္ဆံုး၀ဂ္ကိုမူ ၿဗာဟၼဏနာမည္ (မေကာင္းမွဳကို ေမွ်ာပစ္သူ) ျဖင္႔ ညႊန္းဆို ျပသထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ၀ဂ္ေပါင္း တစ္ဆယ္႔ရွစ္ခုတြင္ တစ္ခ်ိဳ႔၀ဂ္မ်ားကို ၀တၳဳေပါင္း အနည္းဆံုးရွစ္ခု၊ အမ်ားဆံုးအေနျဖင္႔ တစ္ခ်ိဳ႔၀ဂ္မ်ားကို ဇာတ္လမ္းေလးဆယ္တို႔ျဖင္႔ ဖဲြ႔စည္းထား သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဤသို႔ေတြ႔ရသျဖင္႔ ၀ဂ္တစ္ခုတြင္ ဇာတ္လမ္းပုဒ္ေရကို တစ္သမတ္တည္း မွတ္သားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ တိတိက်က် ေလ႔လာေသာ္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း ရွစ္ပုဒ္ ပါေသာ၀ဂ္ သံုးခု (၂၄)၊ ကိုးပုဒ္ ပါေသာ၀ဂ္ ငါးခု (၄၅) ၊ ဆယ္ပုဒ္ ပါေသာ၀ဂ္ ႏွစ္ခု (၂၀)၊ တစ္ဆယ္႔တစ္ပုဒ္ ပါေသာ၀ဂ္ ႏွစ္ခု (၂၂)၊ တစ္ဆယ္႔ႏွစ္ပုဒ္ ပါေသာ၀ဂ္ ငါးခု (၆၀) ႏွင္႔ ဇာတ္လမ္းေလးဆယ္ပါ၀င္ေသာ၀ဂ္ တစ္ခု (၄၀) အားျဖင္႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေပါင္း ၂၁၁ပုဒ္ ရွိပါသည္။

ဇာတ္လမ္း တစ္ဆယ္႔ႏွစ္ပုဒ္ ပါ၀င္ေသာ ပါပ၀ဂ္တြင္ ဆယ္ပုဒ္မွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး က်န္ေသာဇာတ္လမ္းႏွစ္ပုဒ္တြင္ တစ္ပုဒ္မွာ ေ၀ဠဳ၀န္ ေက်ာင္း ႏွင္႔ တစ္ပုဒ္မွာ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းေတာ္တြင္ ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အထက္ပါ ေက်ာင္းေတာ္သံုးေက်ာင္း တည္ရွိေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္၏ နာမည္မ်ားကို သာ၀တၳိ၊ ရာဇၿဂိဳဟ္ ႏွင္႔ ကပိလ၀တၳဳဟု အစဥ္အတိုင္း မွတ္သားရပါမည္။ ဤပါပ၀ဂ္တြင္ ရဟန္း၊ ရွင္ဘုရင္၊ ပုဏၰား၊ သူၾကြယ္ႏွင္႔ မုဆိုးတို႔၏ အေၾကင္းမ်ားကို ေလ႔လာႏိုင္ပါသည္။ ဖြင္႔ဆိုျပစရာ တစ္ဆယ္႔ႏွစ္ဂါထာ ပါ၀င္ေသာ ၀တၳဳတစ္ဆယ္႔ႏွစ္ခုတြင္ ပါပဟူေသာ ပါဠိကို အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႔ရပါသည္။ ပါပဟူေသာ ပါဠိအသံုးအႏံုး မပါေသာ ဂါထာတြင္ ႏွိဳင္းယွဥ္ခ်က္ကို ဆိုရာျဖစ္ေသာ ပုညဟူေသာ ပါဠိကို သံုးစဲြထား ပါသည္။

ကာယဒုစရိုက္စသည္႔ မေကာင္းမွဳကို ပါပ ဟုေခၚဆိုရသလို  အကုသိုလ္စိတ္မ်ားကိုလည္း ပါပ ဟုပင္ေခၚဆိုရပါသည္။ ပါပစိတ္ကို တားျမစ္ရမည္ဟု ပထမဆံုး၀တၳဳတြင္ ေဟာၾကားထားပါသည္။ တားျမစ္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းျပခ်က္မွာ စိတ္သည္ မေကာင္းမွဳတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ႔ရွိေသာေၾကာင္႔ဟု ေဟာျပပါသည္။ ဒုတိယ၀တၳဳတြင္လည္း ပါပစိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္သည္ ပါပအလုပ္ကို ခဏခဏ မလုပ္မိေစပါႏွင္႔ ဟု ေဟာၾကားထားပါသည္။ ခဏခဏ မလုပ္ႏွင္႔ ဟုဆိုသျဖင္႔ အနည္းဆံုးတစ္ၾကိမ္ ေတာ႔ျပဳသင္႔ေလသလားဟု ထင္မိႏုိင္ေပသည္။ ပုထုဇဥ္မ်ားသည္ အကုသိုလ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ သူမ်ားျဖစ္ရာ တစ္ႀကိမ္မက အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳမိတတ္မည္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ လံုး၀တားျမစ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည္မွာလည္း ေသခ်ာေနပါသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္သျဖင္႔ ပါပကို ခဏခဏ မျပဳပါ ႏွင္႔ဟုေဟာလိုဟန္ ရွိေပသည္။ ျဖစ္ေပၚလာပါကလည္း ဤပါပသည္ လက္ငင္းအက်ိဳး၊ ေရရွည္ အက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကိုပင္ ပ်က္ဆီးေစတတ္သျဖင္႔ ပါပကို ျပဳလိုစိတ္ရွိခဲ႔ပါေသာ္လည္း ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကဲၿပီး ဆႏၵ ေနာက္မလိုက္ပါႏွင္႔ဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။ တတိယ၀တၳဳတြင္မူ ပါပအစား ပုညကို ျပဳၾကပါဟု ေဟာ ေတာ္မူထားပါသည္။ ပါပကို နားလည္ပါက ပုညကိုလည္း ေျပာင္းျပန္အသိျဖင္႔ နားလည္ရေပမည္။ ပုညသည္ အျပဳသေဘာ၊ ယခုဘ၀ ေနာင္ဘ၀ ႏွစ္ခုအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစသည္႔ သေဘာ ရွိပါသည္။ ဤကဲ႔သု႔ိ ပုညကို နားလည္ပါမူ ပါပကိုလည္း နားလည္ၾကေပမည္။ ပါပႏွင္႔ပုညကို နားမလည္ေသာ သူက မ်ားေပသည္။ ဤသို႔နားမည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ပါပကို ျပဳလုပ္ ေနေသာသူ ျဖစ္လင္႔ကစား အဆင္ေျပေနၾကသည္ကိုသည္ ျမင္ရေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ ပုညကို ဆည္းပူးေနသူ ျဖစ္လင္႔ကစား မ်ားစြာ ဒုကၡေတြ႔ေနၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ၾကရျပန္ေသာအခါ နားမလည္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူတို႔သည္ ဘ၀မ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ႔ရသည္ကို သတိရသင္႔ၿပီး မိမိတို႔တေတြသည္ ကုသိုလ္မ်ားစြာကို ဆည္းပူးမိႏိုင္သလိုပင္ အကုသိုလ္မ်ားကိုလည္း က်ဴးလြန္ခဲ႔ၾကမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဤသို႔ဆိုေခ်ေသာ္ ထိုကုသိုလ္ႏွင္႔ အကုသုိလ္ကံတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ေနာက္သို႔ အရိပ္ပမာ လိုက္ေနခဲ႔သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေကာင္းသည္႔ပုညကိုျဖစ္ေစ၊ဆိုးသည္႔ပါပကိုျဖစ္ေစ ယခုဘ၀တြင္လုပ္ေနမိေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးေပးသည္႔ သေဘာသဘာ၀ကား နည္းမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမ်ားစြာဆံုမိမွ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးတတ္ပါသည္။ ဥပမာ အလွဴေပးသည္ဆိုပါစို႔၊ ပစၥည္းကလည္း စင္ၾကယ္ရမည္၊ ေစတနာကလည္း ျဖဴေဖြးရမည္၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကလည္း ပထမတန္းစားျဖစ္ရမည္၊ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း လွဴဒါန္းမိသည႔္သူ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤသို႔ျဖစ္မွ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ တစ္ခုခု ခ်ြတ္ယြင္းပါက အလကား ျဖစ္မသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးမေပးတတ္သည္က မ်ားေပသည္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အက်ိဳးမ်ိဳးကို အဓိကအားျဖင္႔ ဆိုလိုပါသည္။

ယခုဘ၀တြင္ အဆိုးျပဳလုပ္ေနသူ၏ ေကာင္းက်ိဳးခံစားေနရမွဳႏွင္႔ အေကာင္းျပဳလုပ္ေနသူ၏ မေကာင္းခံစားေနရမွဳမ်ားသည္ ယခုဘ၀၏ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးမ်ား မဟုတ္ႏိုင္ေပ။ အရာရာ တြင္ အတိတ္ကံကိုခ်ည္းလွည္႔ခ်၍ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေကာင္းျပဳ ေနသူမ်ား အတြက္ ျဖစ္သင္႔ေလာက္ အေကာင္း မျဖစ္ျခင္းႏွင္႔ အဆိုးလုပ္ေနသူမ်ားအတြက္ အဆိုးေတြ ခ်ည္းျဖစ္ မေနျခင္းသည္လည္း အတိတ္ကံ၏ ပေယာဂ မကင္းေခ်။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀၏ ဥာဏ္ႏွင္႔ ၀ီရိယသည္လည္း လူ႔ဘ၀ကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ထိန္းညွိေပးပါသည္။ ကံ၏ အစြမ္းေလာက္ အားမေကာင္းတတ္ေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အကုသိုလ္ျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းေလး ျပဳမိတာပါဟု ဆင္ေျခမျပဳေနဘဲ လုပ္သင္႔သည္႔ အရာကိုသာ ဥာဏ္ႏွင္႔ ဆင္ျခင္ သင္႔ပါသည္။ မိုးေပါက္ကေလးမ်ားလည္း စုလိုက္ေသာအခါ သမုဒၵရာေရမ်ား ျဖစ္သြားရပါသည္။ ကုသိုလ္ ျဖစ္ေစ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေစ ေကာင္းက်ိဳးႏွင္႔ ဆိုးက်ိဳးကို မျဖစ္ေစႏိုင္္ေသာ အေဟာသိကံမ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သတၱ၀ါတို႔သည္ ကုသိုလ္ႏွင္႔ အကုသိုလ္ျပဳေသာအခါ အားထည္႔ၿပီး အမ်ားအားျဖင္႔ စိတ္ပါလက္ပါ ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ေကာင္းက်ိဳးႏွင္႔ ဆိုးက်ိဳးကို ရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ အခ်ိန္တန္၍ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးကို ခံစားၾကရမည္ ျဖစ္ေသာအခါ ေတာင္ၾကားတြင္ျဖစ္ေစ၊ သမုဒၵရာ ေအာက္တြင္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ျဖစ္ေစ ပုန္းေနေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပဲ ေနရာမေရြး ခံစားၾကရပါမည္။

အထက္ပါ သေဘာတရားမ်ားကို နားလည္ႏိုင္ေစရန္ ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖင္႔ အားျဖည္႔ ထားပါသည္။ ဆင္းရဲလွေသာ ပုဏၰား ဇနီး ေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးရွိရာ အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ လွဴရန္တြန္႔ဆုတ္ ေနခဲ႔သျဖင္႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ ၀န္တိုစိတ္ကို ပယ္ခြါႏိုင္ခဲ႔ၿပီး လွဴျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ အက်ိဳးေပးေသာအခါတြင္လည္း ခံစားရမွဳ နည္းသြား ခဲ႔ရပါသည္။ သို႔အတြက္ လွဴခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါက လက္မေႏွးပဲ လွဴသင္႔ပါသည္။ မိမိကိုယ္သာ တိုင္ပင္သင္႔ပါသည္။ စိတ္သည္ အျမဲပင္ ေျပာင္းလဲေနေပရာ လွဴခ်င္စိတ္မွသည္ မလွဴျဖစ္ေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေစရန္မ်ားစြာ အခြင္႔ရွိေနပါသည္။

ဒုတိယ၀တၳဳတြင္ စိတ္ျဖင္႔အာသာေျဖၿပီး ကိေလသာပါြးေစေသာ ေသယ်သကအား ဤသို႔ မျပဳေစရန္ မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ေလာဘစိတ္သည္ ေမြးမိပါက ပါြးစီးလာမည္ျဖစ္သျဖင္႔ အက်ိဳး ယုတ္ေစမည္႔ေဘးမွ ကင္းေ၀း ေစရန္ရည္သန္ၿပီး ဆံုးမထားပါသည္။ တတိယ၀တၳဳတြင္ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ထံတြင္ ဒါနျပဳေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး၏ ႏွစ္ဘ၀ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ လူ႔ဘ၀တြင္သာမဟုတ္ နတ္ဘ၀ေရာက္သည္အထိ မေထရ္ကို ျပဳစုေနသျဖင္႔ ဓမၼကထိက ရဟန္းေတာ္မ်ားက တရားေဟာရာတြင္ ထည္႔ၿပီး အေဟာခံရမွာ ေၾကာက္ေသာ မေထရ္က နတ္သမီးကို ႏွင္ထုတ္ခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္က ကုသိုလ္ ယူခ်င္သူသည္ ဇြတ္ရေအာင္ ယူတတ္ရမည္ဟု တိုက္တြန္း ထားပါသည္။ မည္သည္႔ အေျခအေနပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ကုသိုလ္ျပဳတတ္ၾကၿပီး ေရွးေခတ္က ဓမၼကထိကဆရာေတာ္မ်ားသည္လည္း ယေန႔ေခတ္ ဓမၼကထိကမ်ား ကဲ႔သို႔ပင္ အခြင္႔ရပါက တရားေဟာေသာအခါ သူတို႔၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ပရိတ္သတ္သို႔ ခ်ျပတတ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

စတုတၳ၀တၳဳတြင္မူ ကုသိုလ္ျပဳရာတြင္ ေစတနာသာ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူျပၿပီး မိမိတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကုသိုလ္သည္ မွန္ကန္ေသာ ေနရာတြင္ လွဴဒါန္းမိဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ပဥၥမ၀တၳဳတြင္မူ အကုသိုလ္ အလုပ္ကို ျပဳလုပ္မိသည္ဆိုပါက မသိသာပါဘူး ဆိုေသာ အသိမ်ိဳး မရွိေစသင္႔ၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူၿပီး ေရတစ္စက္မွ မရွိေသာ အိုးတစ္လံုးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ မိုးရြာေသာအခါ အဖံုးကို ဖြင္႔ထားပါက တစ္ေပါက္ခ်င္း က်လာေသာ ေရပင္ျဖစ္ေစကာမူ အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ ေရအိုး ျပည္႔သြားမည္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အကုသိုလ္ျပဳရာတြင္လည္း ထိုနည္းတူပင္ မွတ္သားၾကရပါမည္။

ဆ႒မ၀တၳဳတြင္မူ ကုသိုလ္ျပဳရာတြင္မူ မိမိကိုယ္တိုင္လည္းျပဳ၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် တိုက္တြန္းသင္႔ေၾကာင္း ေဖၚျပပါသည္။ ဤသို႔ျပဳလုပ္ပါက အေျခြရံလည္းမ်ား ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမွဳကိုလည္း ရရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းထားပါသည္။ သတၱမ၀တၳဳ၏ ဇာတ္လမ္းတြင္မူ အသက္ႏွင္႔စည္းစိမ္ရန္ကို ေၾကာက္သျဖင္႔ စီးပါြးေရးကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ပင္ အခ်ိန္ကိုက္ေဆာင္ရြက္ေနသည္႔ သူေ႒းတစ္ဦး၏ အေၾကာင္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ လူသား တို႔သည္လည္း အသက္ေသရမည္႔ ေဘးကိုေၾကာက္သျဖင္႔ အဆိပ္ကို မသံုးေဆာင္ၾကသည္႔အတူ အကုသိုလ္သည္လည္း အဆိပ္ထက္ပင္ ေၾကာက္စရာ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳသင္႔ေပသည္။ အဆိပ္ကိုေသာက္မိပါက ဤတစ္ဘ၀အတြက္သာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အကုသိုလ္ကို ျပဳမိသူ အတြက္မူ ဘ၀မ်ားစြာတြင္ အရိပ္ပမာ အႏၱရာယ္လိုက္လာေပမည္။

မိမိ၏လက္တြင္ ဒဏ္ရာရွိမေနပါက အဆိပ္ကို ကိုင္သည္ပင္ ျဖစ္ေစဦး အႏၱရာယ္ မမ်ား နိဳင္သကဲ႔သို႔ပင္ မိမိသည္ စင္ၾကယ္ေနသူျဖစ္ပါက မေကာင္းမွဳကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္သည္သာ ျဖစ္ေပ သည္။ ေသာတာပန္ျဖစ္သူသည္လည္း လက္မွာ ဒဏ္ရာမရွိသူႏွင္႔ တူေပသည္။ သို႔အတြက္ ငါးပါး သီလကို လံုျခံဳသည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ သရဏဂံုးသံုးပါး ျမဲသည္႔သူသာ ျဖစ္ေပသည္။ ငါးပါးသီလႏွင္႔ သရဏဂံုသံုးပါးကို မျမဲေသးသူသည္ ပုထုဇဥ္သာ ျဖစ္သည္ကို မွတ္သားႏိုင္ေပသည္။ န၀မ၀တၳဳတြင္မူ မျပစ္မွား ထိုက္သူကို ျပစ္မွားၿပီး ေသေစသျဖင္႔ သူတစ္ပါးမထိဘဲ ေဘးဒဏ္ကို မိမိသာ ခံစားခဲ႔ရေသာ မုဆိုး၏ အေၾကာင္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ဤသို႔စိတ္ထားရွိသူမ်ိဳးကို ေဘးဒဏ္ဆယ္ပါး ထိတတ္ သည္ဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ေဘးဒဏ္တစ္ခုသည္ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေပရာ ဆယ္ခုသာ ခံစားရပါမူ မေတြး၀႔ံစရာပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ သို႔အတြက္ ပါပဆိုသည္ကို ဘာကြဟုပင္ မေတြး ထိုက္ေတာ႔ေပ။

ဒသမ၀တၳဳတြင္မူ ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင္႔ဆိုသလိုပင္ ပတၱျမားခိုးသည္ဟု စြပ္စဲြခံရေသာ ရဟန္းေတာ္၏ အေၾကာင္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ ဧကာဒသမ၀တၳဳတြင္မူ အကုသိုလ္ အက်ိဳးကို ခံစားရေသာ သတၱ၀ါမ်ား၏ ထူးဆန္းေသာ အက်ိဳးေပးဆိုးမ်ားကို ေဖၚျပထားပါသည္။ ဤေခတ္တြင္ လည္း မ်ားစြာရွိေနေပသည္။ ေနာက္ဆံုး၀တၳဳတြင္မူ ဘုရားရွင္၏ ဦးႀကီးအရင္းျဖစ္ေသာ သုပၸဗုဒၶ၏ အေၾကာင္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ ထိုဘုရင္၏ အေတြးတြင္ ဘုရားရွင္သည္ သူ၏သမီးကို စြန္႔ပစ္ခဲ႔သူ၊ သူ၏သား ေဒ၀ဒတ္ကိုလည္း ရဟန္းျဖစ္ေစခဲ႔ၿပီး ရန္ၿငိဳးကိုပါြးေစခဲ႔သူဟု ယူဆေနခဲ႔ပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းခဲၾကြလာေသာအခါ လမ္းပိတ္ဆို႔ၿပီး ေႏွာက္ယွက္ခဲ႔ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္လည္း ေနရာတကာ လမ္းပိတ္ဆိ႔ုထားတတ္ၾကေသာ ယဥ္ထိန္းသမားမ်ား အေနျဖင္႔ သတိမူ စဥ္းစားစရာပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ သူ၏ေစတနာဆိုးမ်ားေၾကာင္႔ သူ႔ကိုထမ္းထားေသာ ေျမႀကီးကပင္ သူ႔အေပၚ ေနထိုင္ခြင႔္ မေပးေတာ႔ေပ။ ဤသို႔ျဖင္႔ မေကာင္းမွဳျပဳသူမ်ားသည္ ဇာတ္သိမ္းမလွစြာျဖင္႔ ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ရေလ႔ရွိပါသည္။ ပါပႏွင္႔ ပုညသည္ ဘ၀ကို သရုပ္ေဖၚေပးပါသည္။ ဘ၀ ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ဇာတ္ရုပ္ကို ေပၚေအာင္ေရး ဆဲြတတ္ၾကသည္မွာ ပါပႏွင္႔ ပုညတို႔ျဖစ္ေပရာ မည္သည္႔ဇာတ္ရုပ္ကို ႀကိဳက္သလဲဟူေသာအေမး၏ အေျဖကို စာဖတ္သူမ်ားက ေျဖၾကရပါမည္။ ပါပလား သို႔မဟုတ္ ပုညလား ႀကိဳက္တာ ေရြးယူ ႏိုင္ေပသည္။

ေဆာင္းပါးမွတ္စုမ်ား

၁။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ ပါပ၀ဂ္

စာေရးသူ၏အာေဘာ္

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား သိသင္႔သည္႔ ဘုရားစကားေတာ္မ်ားကို သိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။