၂၃၅။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤသို႔ နာၾကားခဲ့ရပါသည္-အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ အသွ်င္မဟာ ေမာဂၢလာန္သည္ ရဟန္းတို႔ကို ''ငါ့သွ်င္ရဟန္းတို႔''ဟူ၍ ေခၚေတာ္မူ၏၊ ''ငါ့သွ်င္''ဟု ထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္အား ျပန္ေလွ်ာက္ကုန္၏၊ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
ငါ့ သွ်င္တို႔ ဆိတ္ၿ ငိမ္ ရာသို႔ ကပ္ လ် က္ တစ္ ပါး တည္း ကိန္း ေအာင္း ေနေသာ ငါ့ အား ''ျမတ္ ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟူ၍ ဆိုအပ္၏၊ ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း''ဟု အၾကံ ျဖစ္၏၊ ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုငါ့အား ဤသို႔ေသာ အၾကံသည္ ျဖစ္၏၊ ''ဤသာသနာ ေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ'တို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ၊ စိတ္၏ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'ကို ျဖစ္ပြားေစတတ္ေသာ၊ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' မရွိေသာ၊ သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ' မရွိေသာ၊ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သိမ့္မႈ 'ပီတိ' ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ'ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏၊ ဤဒုတိယစ်ာန္ကို ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း'' ဟူ၍ ဆိုအပ္၏ဟု အၾကံ ျဖစ္၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုငါသည္ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ'တို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ၊ စိတ္၏ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'ကို ျဖစ္ပြား ေစတတ္ေသာ၊ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' မရွိေသာ၊ သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ' မရွိေသာ၊ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ' ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သိမ့္မႈ 'ပီတိ' ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ'ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေနခဲ့၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ဤသို႔ေနျခင္းျဖင့္ ေနေသာ ထိုငါ့အား ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္'ႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ မွတ္သားမႈ 'သညာ' ႏွလံုး သြင္းမႈ 'မနသိကာရ'တို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။
ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုအခါ၌ ငါ့ထံသို႔ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၍ ''ျဗာဟၼဏအႏြယ္ ျဖစ္ေသာ ေမာဂၢလာန္ ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကို မေမ့မေလ်ာ့လင့္၊ ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း၌ စိတ္ကို ေကာင္းစြာ ထားေလာ့၊ ျမတ္ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း၌ စိတ္တည္ၾကည္ျခင္းကို ျပဳေလာ့၊ ျမတ္ ေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း၌ စိတ္ကို ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္ေလာ့''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုငါ သည္ တစ္ပါးေသာ အခါ၌ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ'တို႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္ ၌ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ၊ စိတ္၏ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'ကို ျဖစ္ပြားေစတတ္ေသာ၊ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' မရွိေသာ၊ သံုးသပ္ဆင္ျခင္မႈ 'ဝိစာရ' မရွိေသာ၊ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သိမ့့္မႈ 'ပီတိ' ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ'ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏၊ ငါ့သွ်င္တို႔ ''ျမတ္စြာဘုရား ခ်ီးေျမႇာက္ အပ္ေသာ တပည့္သာဝကသည္ ျမတ္ေသာ အဘိညာဥ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္၏အျဖစ္သို႔ ေရာက္၏''ဟူ၍ တစ္စံု တစ္ေယာက္ေသာ သူကို ေကာင္းစြာ ေျပာဆိုလိုသူသည္ ငါ့ကိုသာလွ်င္ ေျပာဆိုရာ၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ပဌမသုတ္။
၂-ဥပတိႆသုတ္
၂၃၆။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္သာရိပုၾတာသည္ ရဟန္းတို႔ကို ''ငါ့သွ်င္ရဟန္းတို႔''ဟူ၍ ေခၚေတာ္မူ၏၊ ''ငါ့သွ်င္''ဟူ၍ ထိုရဟန္းတို႔သည္ အသွ်င္သာရိပုၾတာအား ျပန္ေလွ်ာက္ကုန္၏၊ အသွ်င္ သာရိပုၾတာသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
ငါ့ သွ်င္တို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္လ်က္ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းေနစဥ္ ''တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သူ၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ငါ့အား စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ ေလာက၌ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ထိုစိုးရိမ္ျခင္း စသည္သည္ ငါ့အား ရွိသေလာ''ဟု အၾကံ ျဖစ္၏၊ ငါ့သွ်င္တို႔ ထိုငါ့အား ဤသို႔ေသာ အၾကံ ျဖစ္ျပန္၏၊ ''တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သူ၏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ငါ့အား စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ ေလာက၌ တစ္စံု တစ္ခုေသာ ထိုစိုးရိမ္ျခင္းစသည္သည္ ငါ့အား မရွိသည္သာတည္း''ဟု အၾကံ ျဖစ္ျပန္၏ဟု ဆို၏။
ဤသို႔ ဆိုသည္ရွိေသာ္ အသွ်င္အာနႏၵာသည္ အသွ်င္သာရိပုၾတာအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္၏- ''ငါ့သွ်င္သာရိပုၾတာ ျမတ္စြာဘုရား၏လည္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အသွ်င္ ဘုရားအား စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္ မျဖစ္ကုန္ ရာသေလာ''ဟု ဆို၏။ ငါ့သွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏လည္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္ ငါ့အား မျဖစ္ကုန္၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ''အခ်င္းတို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ စင္စစ္ ကြယ္ေတာ္မူေလၿပီတကား၊ အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး တည္ေနခဲ့ပါမူ မ်ားစြာေသာ သူတို႔၏ အစီးအပြားရွိျခင္းငွါ မ်ားစြာေသာ သူတို႔၏ ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ေလာကကို အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းငွါ နတ္လူတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားအလို႔ငွါ ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္ရာ၏''ဟု ငါ့အား ဤသို႔မူကား ျဖစ္ရာ၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ အသွ်င္သာရိပုၾတာသည္ ရွည္စြာေသာ ကာလ ပတ္လံုး ငါဟု စြဲယူေသာ 'ဒိ႒ိ'၊ ငါ့ဥစၥာဟု တပ္မက္မႈ 'တဏွာ'၊ ကိန္းဝပ္ေနေသာ ေထာင္လႊားမႈ 'မာနာႏုသယ'တို႔သည္ ေကာင္းစြာ ႏုတ္ပယ္အပ္ကုန္ၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏လည္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အသွ်င္သာရိပုၾတာအား စိုးရိမ္ျခင္း ငိုေႂကြးျခင္း ဆင္းရဲျခင္း ႏွလံုးမသာျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔သည္ မျဖစ္ကုန္ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဒုတိယသုတ္။
၃-ဃဋသုတ္
၂၃၇။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ အသွ်င္ သာရိပုၾတာႏွင့္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔သည္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ရွဥ့္နက္တို႔ကို အစာေကြၽးရာျဖစ္ေသာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း၌ ေနကုန္၏၊ ထိုအခါ အသွ်င္သာရိပုတၱရာသည္ ညခ်မ္းအခါ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္း ရာမွ ထလ်က္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္ႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ့ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခု ေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္အား ဤစကားကို ဆို၏-
ငါ့ သွ်င္ ေမာဂၢ လာန္ သင္၏ ဣေႁႏၵတို႔ သည္ ၾကည္ လင္ ကုန္၏၊ မ် က္ ႏွာအဆင္း သည္ စင္ ၾကယ္၏၊ ျဖဴစင္ေတာက္ပ၏၊ အသွ်င္ေမာဂၢလာန္သည္ ယေန႔ အဘယ္ၿငိမ္သက္ေသာ ေနျခင္းျဖင့္ ေနပါသနည္းဟု (မိန္႔ဆို၏)။ ငါ့သွ်င္ ငါသည္ ယေန႔ ႐ုန္႔ရင္းေသာ ေနျခင္းျဖင့္ ေန၏၊ သို႔ေသာ္လည္း ငါ့အား ''တရား စကား ေျပာဆိုျခင္း'' ျဖစ္ခဲ့၏။ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္အား အဘယ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ အတူ ''တရားစကား ေျပာ ဆိုျခင္း'' ျဖစ္ပါသနည္း၊ ငါ့သွ်င္ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အတူ ''တရားစကား ေျပာဆိုျခင္း'' ျဖစ္ခဲ့၏၊ ငါ့သွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဝးလွ၏၊ ယခုအခါ သာဝတၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံ ေဇတဝန္ ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ အသို႔ပါနည္း၊ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ပါသေလာ၊ ထိုသို႔မဟုတ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရွင္ေမာဂၢလာန္အထံသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ပါသေလာ။ ငါ့သွ်င္ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ မခ်ဥ္းကပ္၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း ငါ့ထံသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မမူပါ။ စင္စစ္ေသာ္ကား ငါသည္ အၾကင္မွ်ေလာက္ အပိုင္း အျခားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားကို ျမင္ႏိုင္၏၊ အသံေတာ္ကို ၾကားႏိုင္၏၊ ထိုမွ်ေလာက္ အပိုင္းအျခားျဖင့္ ဒိဗၺစကၡဳ , ဒိဗၺေသာတဓာတ္သည္ စင္ၾကယ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း အၾကင္မွ်ေလာက္ အပိုင္းအျခားျဖင့္ ငါ့ကို ျမင္ႏိုင္၏၊ ငါ့အသံကို ၾကားႏိုင္၏၊ ထိုမွ်ေလာက္ အပိုင္းအျခားျဖင့္ ဒိဗၺစကၡဳ , ဒိဗၺေသာတဓာတ္သည္ စင္ၾကယ္၏ဟု မိန္႔ဆို၏၊ အဘယ္သို႔လွ်င္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္အား ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အတူ ''တရား စကား ေျပာဆိုျခင္း'' ျဖစ္ပါသနည္းဟု (ဆို၏)။
ငါ့သွ်င္ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ''အသွ်င္ဘုရား ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူဟူ၍ ဆိုအပ္ပါ၏၊ အသွ်င္ဘုရား အဘယ္မွ်ေလာက္ျဖင့္ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူ ျဖစ္ပါသ နည္း''ဟု (ေလွ်ာက္၏)။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔ ေမးေလွ်ာက္သည္ရွိေသာ္ ငါ့ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ ''ေမာဂၢလာန္ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ စင္စစ္ အေရ အေၾကာ အ႐ိုးသာ ႂကြင္းက်န္ပေစ၊ ကိုယ္၌ အသား အေသြး ခန္းေျခာက္ပေစ၊ ေယာက္်ား၏ အစြမ္း ေယာက္်ား၏ လုံ႔လ ေယာက္်ား၏ အားထုတ္မႈျဖင့္ ေရာက္အပ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ မေရာက္ဘဲ လုံ႔လ၏ တန္႔ရပ္ျခင္းသည္ မျဖစ္လတၱံ႕ဟု ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူ ျဖစ္၍ ေန၏၊ ေမာဂၢလာန္ ဤသို႔လွ်င္ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူ ျဖစ္၏''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ငါ့သွ်င္ ဤသို႔လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ အတူ တရားစကား ေျပာေဟာျခင္းသည္ ျဖစ္ပါသည္ဟု (ဆို၏)။
ငါ့သွ်င္ေမာဂၢလာန္ ေသးငယ္ေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲသည္ ဟိမဝႏၲာေတာင္မင္း၏ အနီး၌ ထားျခင္းမွ် အက်ဳိးငွါသာလွ်င္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ဤအတူသာလွ်င္ အကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ အသွ်င္မဟာေမာဂၢလာန္၏ အနီး၌ ထားျခင္းမွ်အက်ဳိးငွါသာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာပါ၏၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ကား ႀကီးေသာ တန္ခိုးရွိ၏၊ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ရွိ၏၊ အလိုရွိခဲ့ေသာ္ အာယုကပ္ပတ္လံုး တည္ရာ၏ဟု (ဆို၏)။
ငါ့သွ်င္သာရိပုတၱရာ အနည္းငယ္ေသာ ဆားခဲကေလးသည္ ဆားအိုးႀကီး၏ အနီး၌ ထားျခင္းမွ် အက်ဳိးငွါသာလွ်င္ ျဖစ္ရာသကဲ့သို႔ ဤအတူသာလွ်င္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ အသွ်င္သာရိပုတၱရာ၏ အနီး၌ ထားျခင္းမွ်အက်ဳိးငွါသာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာပါ၏၊ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ ျပဳအပ္ပါ၏-
''အၾကင္ရဟန္းသည္ တစ္ဘက္ကမ္း နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္၏၊ ထိုရဟန္းသည္ ဤတစ္ဘက္ကမ္း နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္႐ံုမွ်သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ သာရိပုတၱရာသည္သာ လွ်င္ ပညာျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သီလျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ၿငိမ္သက္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ထိုတစ္ဘက္ကမ္း နိဗၺာန္သို႔့ေရာက္ေသာ ရဟန္းဟူသမွ်ထက္ ျမတ္၏''ဟု (ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ ျပဳအပ္ပါ၏)။
ဤသို႔လွ်င္ ထိုရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ႀကီး ႏွစ္ပါးတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ေကာင္းစြာ ဆိုအပ္ေသာ စကားကို အတူ ဝမ္းေျမာက္ၾကကုန္၏။
တတိယသုတ္။
၄-နဝသုတ္
၂၃၈။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ ရဟန္းသစ္တစ္ပါးသည္ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ဆြမ္းခံရြာမွ ဖဲခဲ့သည္ ရွိေသာ္ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္၍ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဆိတ္ဆိတ္ ေနထိုင္၏၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ရာ အခါသမယ၌ ရဟန္းတို႔၏ အမႈႀကီးငယ္ကို မျပဳလုပ္၊ ထိုအခါ မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနကုန္ၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ''အသွ်င္ဘုရား ရဟန္းသစ္တစ္ပါးသည္ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ဆြမ္းခံရြာမွ ဖဲခဲ့သည္ရွိေသာ္ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္၍ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဆိတ္ဆိတ္ ေနထိုင္ပါ၏၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ရာ အခါသမယ၌ ရဟန္းတို႔၏ အမႈႀကီးငယ္ကို မျပဳလုပ္ပါ''ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတစ္ပါးကို ''ရဟန္း သင္သည္ လာေလာ့၊ ငါဘုရား၏ စကားျဖင့္ ထိုရဟန္းသစ္ကို ေခၚေခ်ေလာ့၊ 'ငါ့သွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သင့္ကို ေခၚေတာ္မူ၏'ဟု ဆိုေခ်ေလာ့''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ''အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ထိုရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ေလွ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ထိုရဟန္းသစ္ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏။ ထိုရဟန္းသစ္အား ''ငါ့သွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား သင့္ကို ေခၚေတာ္မူ၏''ဟု ဆို၏၊ ''ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ထိုရဟန္းသစ္သည္ ထိုေခၚလာေသာ ရဟန္းအား ဝန္ခံကာ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေသာ ထိုရဟန္းအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ''ရဟန္း သင္သည္ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္၌ ဆြမ္းခံရြာမွ ဖဲခဲ့သည္ရွိေသာ္ ေက်ာင္းသို႔ ဝင္၍ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဆိတ္ဆိတ္ ေန၏၊ သကၤန္းခ်ဳပ္ရာ အခါ သမယ၌ ရဟန္းတို႔၏ အမႈႀကီးငယ္ကို မျပဳလုပ္ဟူသည္ မွန္သေလာ''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)၊ အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏ္ုပ္ကား မိမိကိစၥကို ျပဳပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုရဟန္း၏ စိတ္ကို မိမိစိတ္ျဖင့္ သိ၍ ''ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ ဤရဟန္းကို မကဲ့ရဲ႕ကုန္လင့္၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းသည္ အလြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ကို မွီ၍ ျဖစ္ကုန္ေသာ မ်က္ေမွာက္၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနေၾကာင္းျဖစ္ကုန္ေသာ ေလးပါး ေသာ စ်ာန္တို႔ကို အလိုရွိတိုင္း ရ၏၊ မၿငိဳမျငင္ ရ၏၊ မပင္ပန္းသျဖင့္ ရ၏၊ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္း ေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ကုန္ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေနရ၏''ဟူေသာ စကားကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဂါထာကို ေဟာေတာ္မူ၏-
''အလံုးစံုေသာ ဆင္းရဲတို႔မွ လြတ္ရာျဖစ္ေသာ ဤနိဗၺာန္သို႔ ေပါ့ေပါ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ မေရာက္ႏိုင္ရာ၊ အနည္းငယ္သာ ျဖစ္ေသာ အားအစြမ္းျဖင့္ ဤနိဗၺာန္သို႔ မေရာက္။
ဤသူသည္ကား ရဟန္းသစ္တည္း၊ ဤသူကား ေယာက္်ားျမတ္တည္း၊ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါႏွင့္ တကြေသာ မာရ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အဆံုးစြန္ေသာ ကိုယ္ကို ေဆာင္၏''ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။
စတုတၳသုတ္။
၅-သုဇာတသုတ္
၂၃၉။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္သုဇာတသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္သုဇာတ လာေနသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔အား ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ''ရဟန္းတို႔ ဤအမ်ဳိးေကာင္းသားသည္ အဆင္းလွျခင္း ႐ႈခ်င္ဖြယ္ရွိျခင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ ရွိျခင္း လြန္ျမတ္ေသာ အဆင္းသဏၭာန္ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းႏွင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေကာင္းစြာ ဝင္ ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုး ျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေနျခင္းဟူေသာ ႏွစ္ပါးစံုျဖင့္ တင့္တယ္၏''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ပ။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏-
''ေျဖာင့္မတ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ (အကုသိုလ္တရားတို႔ႏွင့္) မယွဥ္ေသာ သံေယာဇဥ္ ကင္းေသာ ဤရဟန္းသည္ တင့္တယ္စြတကား၊ (တဏွာဒိ႒ိတို႔ျဖင့္) မစြဲလမ္းမူ၍ ၿငိမ္းေအးၿပီးေသာ ဤရဟန္းသည္ စစ္သည္ဗိုလ္ပါႏွင့္ တကြေသာ ကိေလသာမာရ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အဆံုးစြန္ေသာ ကိုယ္ကို ေဆာင္၏''ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။
ပၪၥမသုတ္။
၆-လကု႑ကဘဒၵိယသုတ္
၂၄ဝ။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္လကု႑ကဘဒၵိယသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္လကု႑ကဘဒၵိယ လာေနသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔အား ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ''ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ အဆင္းမလွေသာ ႐ူခ်င္ဖြယ္မေကာင္းေသာ ပုကြေသာ ရဟန္းတို႔၏ ႏွိပ္စက္ေျပာဆိုျခင္းကို ခံေနရေသာ သေဘာရွိေသာ လာေနေသာ ထိုရဟန္းကို ျမင္ကုန္၏ေလာ''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)၊ အသွ်င္ဘုရား ျမင္ပါကုန္၏၊ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္းသည္ ႀကီးေသာ တန္ခိုးရွိ၏၊ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ရွိ၏၊ ထိုရဟန္း မဝင္စားဖူးေသာ သမာပတ္ကို ရရန္ မလြယ္၊ လူ႕ ေဘာင္မွ (ရဟန္းေဘာင္) သို႔ ဝင္ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ၾကေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေန၏ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏။ပ။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
''ဟသၤာ, ႀကိဳးၾကာ, ဥေဒါင္း, ဆင္, ေခ်, သမင္ဟု ဆိုအပ္ေသာ အလံုးစံုေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ျခေသၤ့မွ ေၾကာက္ကုန္၏၊ ကိုယ္သဏၭာန္၌မူကား တူမွ်ျခင္း မရွိေပ။
ဤအတူသာလွ်င္ လူတို႔၌ ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း ပညာရွိေသာ သူသည္သာ ထိုလူမ်ားအေပါင္းတြင္ ႀကီးျမတ္သူ မည္၏၊ သူမိုက္သည္ ကိုယ္သဏၭာန္ ႀကီးေသာ္လည္း ႀကီးျမတ္သူ မမည္''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဆ႒သုတ္။
၇-ဝိသာခသုတ္
၂၄၁။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေဆာင္ေပါက္ေသာ ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ပၪၥာလမင္း၏သား အသွ်င္ဝိသာခသည္ စည္းေဝးရာဇရပ္၌ ရဟန္းတို႔ကို ခ်ဳိသာေသာ စကားျဖစ္ေသာ သန္႔ရွင္း ေသာ အျပစ္ကင္းေသာ အနက္ကို သိေစႏိုင္ေသာ (သစၥာေလးပါး၌) အက်ံဳးဝင္ေသာ (ဝဋ္ဆင္းရဲကို) မမွီ ေသာ တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာ ျပလ်က္ တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရား က်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစ၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညေနခ်မ္းအခါ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းေနရာမွ ထ၍ စည္းေဝးရာ့ဇရပ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ခင္းထားအပ္ေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုသို႔ ထိုင္ေနၿပီးေသာ္ ရဟန္းတို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ''ရဟန္းတို႔ အဘယ္သူသည္ ရဟန္းတို႔ကို ခ်ဳိသာေသာ စကားျဖစ္ေသာ သန္႔ရွင္း ေသာ အျပစ္ကင္းေသာ အနက္ကို သိေစႏိုင္ေသာ (သစၥာေလးပါး၌) အက်ံဳးဝင္ေသာ (ဝဋ္ဆင္းရဲကို) မမွီ ေသာ တရားစကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာ ျပလ်က္ တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရား က်င့္သံုးရန္ ထက္သန္ရႊင္လန္းေစသနည္း''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား ပၪၥာလမင္း၏သား အသွ်င္ ဝိသာခသည္ စည္းေဝးရာဇရပ္၌ ရဟန္းတို႔ကို ခ်ဳိသာေသာ စကားျဖစ္ေသာ သန္႔ရွင္းေသာ အျပစ္ကင္း ေသာ အနက္ကို သိေစႏိုင္ေသာ (သစၥာေလးပါး၌) အက်ံဳးဝင္ေသာ (ဝဋ္ဆင္းရဲကို) မမွီေသာ တရား စကားျဖင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ေကာင္းစြာ ျပလ်က္ တရားကို ေဆာက္တည္ေစကာ တရားက်င့္သံုးရန္ ထက္ သန္ရႊင္လန္းေစေတာ္မူပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပၪၥာလမင္း၏သား အသွ်င္ ဝိသာခကို ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူ၏- ''ဝိသာခ ေကာင္းစြ ေကာင္းစြ၊ ဝိသာခ သင္သည္ ေကာင္းစြာ သာလွ်င္ ရဟန္းတို႔ကို အနက္ကို သိျခင္းငွါ စြမ္းႏိုင္ေသာ (သစၥာေလးပါး၌) အက်ံဳးဝင္ေသာ ဝဋ္ဆင္းရဲကို မမွီေသာ တရားစကားျဖင့္ ေကာင္းစြာ ျပ၏။ပ။''ဟု ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤ စကားကို မိန္႔ေတာ္မူၿပီး၍ ဤဂါထာကို ေဟာေတာ္မူျပန္၏-
''လူမိုက္တို႔ႏွင့္ ေရာေထြးေနေသာ ပညာရွိကို မေဟာေျပာသည္ ရွိေသာ္ (ပညာရွိဟု) မသိႏိုင္ကုန္၊ ဘုရားသွ်င္ ေဟာေတာ္မူေသာ အၿမိဳက္နိဗၺာန္တရားကို ေဟာေျပာေသာ္မွသာလွ်င္ (ပညာရွိ)ဟု သိႏိုင္ ကုန္၏။
(ထို႔ေၾကာင့္) ရေသ့ ရဟန္းတို႔၏ တံခြန္ျဖစ္ေသာ တရားကို ေဟာေျပာရာ၏၊ ထြန္းျပရာ၏၊ ခ်ီးေျမႇာက္ရာ၏၊ ရေသ့ရဟန္းတို႔သည္ ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားျခင္း ဟူေသာ တံခြန္ရွိကုန္၏။ မွန္၏၊ တရားေတာ္သည္ ရေသ့ရဟန္းတို႔၏ တံခြန္ ေအာင္လံ ျဖစ္၏''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
သတၱမသုတ္။
၈-နႏၵသုတ္
၂၄၂။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ မိေထြးေတာ္သားျဖစ္ေသာ အသွ်င္နႏၵသည္ လက္ လိပ္ထိုး သကၤန္းတို႔ကို ဝတ္႐ံုၿပီးလွ်င္ မ်က္စိတို႔ကို မ်က္ေရးကြင္း၍ အေရာင္ထြက္ေသာ သပိတ္ကို ယူေဆာင္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးကာ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေသာ အသွ်င္နႏၵအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏- ''နႏၵ လက္လိပ္ထိုး သကၤန္းတို႔ကို ဝတ္႐ံုျခင္း၊ မ်က္စိတို႔ကို မ်က္ေရးကြင္းျခင္း၊ အေရာင္ထြက္ ေသာ သပိတ္တို႔ကို ေဆာင္ျခင္းတို႔သည္ ယံုၾကည္မႈ 'သဒၶါတရား' ရွိလ်က္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ရဟန္းျပဳေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားျဖစ္သည့္ သင့္အား မေလ်ာက္ပတ္ေခ်၊ အာရညကင္ဓုတင္ ေဆာက္တည္ျခင္း၊ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ေဆာက္တည္ျခင္း၊ ပံသုကူဓုတင္ေဆာက္တည္ျခင္း၊ ကာမတို႔၌ မငဲ့ကြက္ မူ၍ ေနျခင္းသည္သာလွ်င္ ယံုၾကည္ျခင္း 'သဒၶါတရား' ရွိလ်က္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ ရဟန္းျပဳေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားျဖစ္သည့္ သင့္အား ေလ်ာက္ပတ္၏''ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဤ ဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏-
''အာရညကင္ဓုတင္ကို ေဆာက္တည္ေသာ၊ ပံသုကူဓုတင္ကို ေဆာက္တည္ေသာ၊ မထင္မရွား ဆြမ္းခံ၍ ရေသာ ဆြမ္းျဖင့္ မွ်တေရာင့္ရဲေသာ၊ ကာမဂုဏ္တို႔၌ ငဲ့ကြက္ျခင္း မရွိေသာ နႏၵကို အဘယ္အခါ၌ ငါ ျမင္ရပါအံ့နည္း''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုသို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီးသည့္ ေနာက္အခါ၌ အသွ်င္နႏၵသည္ အာရညကင္ဓုတင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ပိ႑ပါတ္ဓုတင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ပံသုကူဓုတင္ကိုလည္းေကာင္း ေဆာက္တည္၍ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မငဲ့ကြက့္မူဘဲ ေန၏။
အ႒မသုတ္။
၉-တိႆသုတ္
၂၄၃။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဘေထြးေတာ္သားျဖစ္ေသာ အသွ်င္တိႆသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ဆင္းရဲသည္ ႏွလံုး မသာသည္ ျဖစ္၍ မ်က္ရည္တို႔ ယိုစီးလ်က္ ထိုင္ေန၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္တိႆအား ''တိႆ သင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲသည္ ႏွလံုးမသာသည္ ျဖစ္၍ မ်က္ရည္တို႔ ယိုစီးလ်က္ တစ္ခု ေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနဘိသနည္း''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏ္ုပ္ကို ရဟန္းတို႔သည္ စကား တည္းဟူေသာ လွံတံျဖင့္ ေဖြေဖြရွာရွာ ဖိႏွိပ္ထိုးဆြၾကပါကုန္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ ေနပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ တိႆ သင္သည္ သူတစ္ပါးကိုသာ ေျပာတတ္၍ အေျပာမခံႏိုင္ခဲ့၊ တိႆ သူတစ္ပါးကိုသာ ေျပာ တတ္၍ အေျပာမခံႏိုင္ျခင္းသည္ ယံုၾကည္မႈ 'သဒၶါတရား'ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ ရဟန္းျပဳေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားျဖစ္ေသာ သင့္အား မေလ်ာက္ပတ္၊ တိႆ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေျပာ၍ အေျပာခံႏိုင္ျခင္းသည္သာ ယံုၾကည္မႈ 'သဒၶါတရား'ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ရဟန္းျပဳ ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားျဖစ္ေသာ သင့္အား ေလ်ာက္ပတ္၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဤဂါထာကို မိန္႔ ေတာ္မူျပန္၏-
''တိႆ အဘယ္ ေၾကာင့္ အမ် က္ ထြက္ ဘိသနည္း။ အမ် က္ မထြက္ လင့္၊ အမ် က္ မထြက္ျခင္း သည္ သင့္အား ျမတ္၏။ တိႆ အမ်က္ထြက္ျခင္း မာန္မူျခင္း ေက်းဇူးေခ် ဖ်က္ျခင္းကို ဆံုးမျခင္းငွါ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုးသည္ မဟုတ္ေလာ''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
နဝမသုတ္။
၁ဝ-ေထရနာမကသုတ္
၂၄၄။ အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ရွဥ့္နက္တို႔အား အစာေကြၽးရာျဖစ္ေသာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ေထရအမည္ရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ တစ္ပါးတည္းလည္း ေနေလ့ရွိ၏၊ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုလည္း ဆိုေလ့ရွိ၏။ ထိုရဟန္းသည္ ရြာသို႔ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံဝင္၏၊ တစ္ပါးတည္း ရြာမွ ျပန္ခဲ့၏၊ တစ္ပါးတည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ ေန၏၊ တစ္ပါးတည္း စႀကႍသြားျခင္းကို ေဆာက္တည္၏။ ထိုအခါ မ်ားစြာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကုန္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနကုန္ၿပီးေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားအား ''အသွ်င္ဘုရား ေထရမည္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ တစ္ပါးတည္းလည္း ေနေလ့ရွိ၏၊ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုလည္း ဆိုေလ့ရွိပါသည္''ဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတစ္ပါးကို ေခၚေတာ္မူ၍ ''ရဟန္း သင္သည္ လာေလာ့၊ ငါဘုရား၏ စကားျဖင့္ 'ငါ့သွ်င္ေထရ သင့္ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏'ဟု ေခၚေခ်ေလာ့''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ''အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ထိုရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားေတာ္ကို ဝန္ခံ၍ ေထရ ရဟန္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ အသွ်င္ေထရကို ''ငါ့သွ်င္ေထရ သင့္ကို ျမတ္စြာဘုရား ေခၚေတာ္မူ၏''ဟု ဤစကားကို ေျပာဆိုျပီ။ အသွ်င္ေထရသည္ ''ငါ့သွ်င္ ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ထိုရဟန္းအား ဝန္ခံ၍ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ေနေသာ အသွ်င္ေထရအား ''ေထရ သင္သည္ တစ္ပါးတည္းလည္း ေနေလ့ရွိ၏၊ တစ္ပါး တည္း ေနျခင္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုလည္း ဆိုေလ့ရွိ၏ဟူသည္ မွန္သေလာ''ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အသွ်င့္ဘုရား မွန္ပါ၏။ ေထရ သင္သည္ အဘယ္သို႔လွ်င္ တစ္ပါးတည္း ေနေလ့ရွိသနည္း၊ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုလည္း ဆိုေလ့ရွိသနည္းဟု ေမးေတာ္မူ၏။
အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏု္ပ္သည္ ရြာသို႔ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံဝင္ပါ၏၊ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံရြာမွ ျပန္ခဲ့ပါ၏၊ တစ္ပါးတည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၌ ေနပါ၏၊ တစ္ပါးတည္း စႀကႍသြားျခင္းကို ေဆာက္တည္ပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔လွ်င္ တစ္ပါးတည္း ေနေလ့ရွိပါ၏၊ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္း၏ ဂုဏ္ ေက်းဇူးကိုလည္း ဆိုေလ့ရွိပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ေထရ တစ္ပါးတည္း ေနေသာ ထိုရဟန္းမ်ဳိးသည္ ရွိ၏၊ တစ္ပါးတည္း ေနေသာ ထိုရဟန္းမ်ဳိးသည္ မရွိဟူ၍ ငါ မဆို။ ေထရ စင္စစ္ေသာ္ကား အၾကင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္းသည္ အလြန္က်ယ္ဝန္းေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ ထို အေၾကာင္းကို နာေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ ေဟာအံ့ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ''အသွ်င္ဘုရား ေကာင္းပါၿပီ''ဟု ဤသို႔လွ်င္။ပ။ ေထရ အဘယ္သို႔လွ်င္ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္းသည္ အလြန္က်ယ္ဝန္း ေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသနည္း။ ေထရ အၾကင္အတိတ္ခႏၶာငါးပါးကို ပယ္ၿပီးၿပီ၊ အနာဂတ္ခႏၶာငါးပါးကို စြန္႔လႊတ္အပ္၏၊ ပစၥဳပၸန္အတၱေဘာ၌လည္း လိုခ်င္တပ္မက္မႈ 'ဆႏၵရာဂ'ကို ေကာင္းစြာ ဆံုးမအပ္ၿပီ။ ေထရ ဤသို႔လွ်င္ တစ္ပါးတည္း ေနျခင္းသည္ အလြန္က်ယ္ဝန္းေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ေနာက္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏-
''အလံုးစံုေသာ ခႏၶာ, အာယတန, ဓာတ္, ဘဝသံုးပါးတို႔ကို ႏွိပ္နင္းႏိုင္ေသာ၊ အလံုးစံု (တရားတို႔ကို) သိေသာ၊ ေကာင္းေသာ ပညာရွိေသာ၊ အလံုးစံုေသာ တရားတို႔၌ (တဏွာဒိ႒ိတို႔ျဖင့္) မလိမ္းက်ံေသာ၊ အလံုးစံု (ဆႏၵရာဂ) ကို စြန္႔၍ တဏွာ၏ ကုန္ရာ (နိဗၺာန္) ကို အာ႐ံုျပဳေသာအားျဖင့္ ကိေလသာတို႔မွ လြတ္ေသာ ထိုသူကို တစ္ပါးတည္း ေနေလ့ရွိေသာ သူဟူ၍ ငါဆို၏''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဒသမသုတ္။
၁၁-မဟာကပၸိနသုတ္
၂၄၅။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္မဟာကပၸိနသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသွ်င္မဟာကပၸိန လာေနသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္ေတာ္မူ၍ ရဟန္းတို႔ကို ''ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ ျဖဴစင္ေသာ ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ရွိေသာ ႏွာတံရွည္ေသာရဟန္း လာေနသည္ကို ျမင္ၾက ကုန္၏ေလာ''ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ဘုရား ျမင္ပါကုန္၏ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤရဟန္း သည္ ႀကီးေသာ တန္ခိုးရွိ၏၊ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ရွိ၏၊ ထိုရဟန္း မဝင္စားဖူးေသာ သမာပတ္ကို ရရန္ မလြယ္ကူ၊ ထိုရဟန္းသည္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ကုန္ေသာ အမ်ဳိး ေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေန၏ဟု ဤစကားကို မိန္႔ ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏-
''အၾကင္သူတို႔သည္ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို စိစစ္ေလ့ရွိကုန္၏၊ ထိုလူအေပါင္းတို႔တြင္ မင္းမ်ဳိးသည္ ျမတ္၏။ အၾကင္သူသည္ ဝိဇၨာသံုးပါး , ဝိဇၨာရွစ္ပါး , စရဏတစ္ဆယ့္ ငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ ထိုသူသည္ နတ္လူအေပါင္း၌ ျမတ္၏။
ေနမင္းသည္ ေန႔အခါ၌သာ ထြန္းလင္းေတာက္ပႏိုင္၏၊ လသည္ ညဥ့္အခါ၌သာ ထြန္းလင္းေတာက္ပႏိုင္၏၊ မင္းသည္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ ဝတ္ဆင္မွသာလွ်င္ ေတာက္ ပႏိုင္၏၊ ရဟႏၲာသည္ စ်ာန္ဝင္စားမွသာလွ်င္ ေတာက္ပႏိုင္၏၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ျမတ္စြာဘုရားသည္သာလွ်င္ အလံုးစံုေသာ ညဥ့္ေန႔တို႔ပတ္လံုး တန္ခိုးျဖင့္ ေတာက္ပ၏''ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဧကာဒသမသုတ္။
၁၂-သဟာယကသုတ္
၂၄၆။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ထိုအခါ အသွ်င္မဟာကပၸိန၏ အတူေန တပည့္ျဖစ္ကုန္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္း ႏွစ္ပါးတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကုန္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုရဟန္းတို႔ အေဝးမွ လာေနသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ရဟန္းတို႔ကို ''ရဟန္းတို႔ ကပၸိန၏ အတူေနတပည့္ျဖစ္ကုန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းတို႔ လာေနသည္ကို သင္တို႔ ျမင္ကုန္၏ေလာ''ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ဘုရား ျမင္ပါ၏ဟု (ေလွ်ာက္ကုန္၏)။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ႀကီးေသာ တန္ခိုးရွိကုန္၏၊ ႀကီးေသာ အာႏုေဘာ္ရွိကုန္၏၊ ထိုရဟန္းတို႔ မဝင္စားဖူးေသာ သမာပတ္တို႔ကို ရရန္ မလြယ္ကူ၊ ထိုရဟန္းတို႔သည္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ (ရဟန္းျပဳ) ကုန္ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား လိုလားအပ္ေသာ အတုမရွိေသာ အက်င့္ျမတ္၏ အဆံုးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္အက်ဳိးကို ယခုဘဝ၌ပင္ ကိုယ္တိုင္ ထူးေသာ ဉာဏ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္၍ ေနကုန္၏ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဤဂါထာကို မိန္႔ေတာ္မူျပန္၏-
''စင္စစ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ကုန္ေသာ ဤရဟန္းတို႔သည္ ရွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလ ပတ္လံုး ညီညြတ္ေသာ သေဘာရွိကုန္၏၊ ထိုရဟန္းတို႔၏ သူေတာ္ေကာင္းတရားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူအပ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ ညီမွ်၏။
အရိယာတို႔ ေဟာၾကားအပ္ေသာ တရားျဖင့္ အသွ်င္ကပၸိနသည္ ေကာင္းစြာ ဆံုးမ ထားအပ္ကုန္ေသာ ထိုရဟန္းတို႔သည္ စင္စစ္ ဗိုလ္ပါႏွင့္ တကြေသာ ကိေလသာမာရ္ကို ေအာင္၍ အဆံုးစြန္ေသာ ကိုယ္ကို ေဆာင္ကုန္၏''ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။
ဒြါဒသမသုတ္။
ဘိကၡဳသံယုတ္ၿပီး၏။
နိဒါနဝဂၢသံယုတ္ ၿပီး၏။
No comments:
Post a Comment