ေယ စ ဗုဒၶါ အတီတာ စ
ေယ စ ဗုဒၶါ အနာဂတာ
ပစၥဳပၸႏၷာနဥၥ ေယ ဗုဒၶါ။
အဟံ ၀ႏၵာမိ သဗၺဒါ။
ဤဘုရားရွိခုိးဂါထာတြင္ အတိတ္၊ အနာဂတ္ႏွင္႔ ပစၥဳပၸန္၌ ျဖစ္ေတာ္၊ ပြင္႔ေတာ္မူကုန္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားတုိ႔အား ရွိခုိးပါ၏ဟု ဆုိလုိရာ ပစၥဳပၸန္၊ အတိတ္ဘုရားတုိ႔အား ရွိခုိးျခင္းမွာ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း အနာဂတ္ မပြင္႔ေသးေသာ ဘုရားတုိ႔အား ရွိခု္ိးျခင္းမွာ သင္႔ မသင္႔ သိလုိပါသည္ ဘုရား။
ဤျပႆနာကုိ ရွင္းလင္းေျဖၾကားေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။
ခင္ေထြးၾကီး
စာေရးဆရာမ၊ ရန္ကုန္။
ဤအေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ပါရမီခန္းပ်ဳိ႔တြင္-
ဒီပကၤေရာ ေလာက၀ိဒူ
အာဟုတီနံ ပဋိဂၢေဟာ
မမကမၼံ ပကေတၱတြာ
ပဒကၡိဏံ ပါဒမုဒၶရိ။
ေယ တတၳ အာသုံဇိနပုတၱာ
သေဗၺ ပဒကၡိဏမကံသု
နရာ နာဂါ စ ဂႏၶဗၺာ
အဘိ၀ါ ေဒတြာန ပကၠမုံ။
၂၁။ ေသ႒ ေဇ႒၊ ေက်းဇူးစေသာ၊ အပၸေမယ်၊ ဤဆုံးမဟု၊ သိရခဲေလွာ္၊ က်ယ္၀န္းေျမာ္သည္၊ ေနာင္ေတာ္ေစာထြတ္၊ ဗ်ာဒိတ္မွတ္သား၊ ရြတ္ခဲ႔ကုိ္ယ္တုိင္၊ ငါဖုိ႔ပုိင္ဟု၊ ခ်က္ရုိင္ကြ်တ္သုံး၊ ၾကာၿပီးဆုံးမွ၊ စက္ဘုန္းလကၡဏာ၊ တစ္ရာမက၊ စဲစဲလွလ်က္၊ ပုံခ်ခတ္ႏွိပ္၊ ေရႊတံဆိပ္သုိ႔၊ ဦးထိပ္အဖ်ား၊ ရပ္တံ႔နားၿပီး၊ ဘုန္းၾကီးၾကရငွန္း၊ ရွစ္ဆုပ္ပန္းျဖင္႔၊ ႀကဲဖ်န္းလက္ယာ၊ လွည္႔ခဲပါ၍၊ စၾကာေျခေသာ္၊ ၾကြခဲ႔ေသာ္တည္႔၊ ထုိေရာ္အခါ၊ ေနာက္ေတာ္ပါသည္႔၊ အရာခပ္သိမ္း၊ ရွင္ေလးသိန္း လည္း၊ ၾကည္႔စိန္းျဖဳိးျဖဳိး၊ ဘုရားမ်ဳိးကုိ၊ စုိက္ပ်ဳိးေပထ၊ သုံးလူဘဟု၊ ေရွ႔မွ တလ်ဥ္း၊ အႀကီးစဥ္ လ်ဥ္၊ ေရွာင္ၾကဥ္ရြံ႔ရွာ၊ ပတ္လက္ယာျဖင္႔၊ ပါခဲ႔ ေနာက္ေတာ္…”
(ပါရမီ-၇၂။၇၃။)
ဆုိလုိသည္မွာ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ႔အား ေနာင္အခါ ဘုရားျဖစ္လတၱံဟု ၀ယတ ဗ်ာဒိတ္ ေပးေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဤသူသည္ ဘုရားေလာင္းတည္းဟု ပန္းရွစ္ဆုပ္ျဖင္႔ ပူေဇာ္ၿပီးလွ်င္ ေျခေတာ္ျဖင္႔ လက္ယာရစ္ ေကြ႔၀ုိက္ အရုိအေသေပးၿပီ၊ ၾကြေတာ္မူ ၏ ။ ေနာက္ပါ ရဟႏၱာေလးသိန္းတုိ႔ကလည္း ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား အတူပင္ လက္ယာရစ္၀ုိက္ အရုိအေသေပးကာ ၾကြေတာ္မူၾကေလ၏ဟု ဆုိလုိပါသသည္။
ေနာင္ ေလးသေခၤ်ႏွင္႔ ကမၻာတစ္သိန္း ၾကာျ့မင္႔မွ ပြင္႔ေတာ္မူမည္႔ သုေမဓာ ရွင္ရေသ႔ ( ေဂါတမဘုရား အေလာင္း) အား ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိယ္ေတာ္တုိင္ႏွင္႔ ရဟႏၱာေလးသိန္းတုိ႔ ေလးေလးစားစား လက္ယာရစ္ႂကြသြား၍ ပူေဇာ္ခဲ႔ေၾကာင္း ဆုိေပရာ အနာဂတ္ ျမတ္စြာဘုရားတုိ႔အား ရွိခုိးပူေဇာ္သင္႔ေၾကာင္း အထူးဆုိဖြယ္ရာ မလုိေတာ႔ေပၿပီး။
ထုိ႔ျပင္ ေစတိယာက်င္း၊ ေျမအခင္း၊ ပဥၥင္းရွိခုိးအပ္လိမ္႔နည္း ဟူေသာ ပုစၦာအေျဖတိဖလသမဏစိႏၱာက်မ္း (၄င္း ၆၅၅) တြင္ ေနာင္တည္လတၱံေသာ ေစတီကုိရည္မွတ္၍ တည္လတ္အံ႔ေသာ ေျမအရပ္ကုိ ရဟန္း၊ ပဥၥင္းပင္ ရွိခုိးအပ္၏ ဟူေသာ အေျဖ၌-
ေထေရာမဟာ ေစတိယ႒ာနံ ပုေပၹဟိပု ေဇတြာ ၀ႏၵိ
ပါရာဇိကံအ႒ကထာအနက္ကား-
ေထေရာ- မဟိႏၵအမည္ရွိေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္သည္၊ မဟာေစတီ ယ႒ာနံ- မဟာေစတီတည္လတၱံေသာ ေျမအရပ္ကုိ၊ ပုေပၹဟိ- ပန္းတုိ႔ျဖင္႔၊ ပူေဇတြာ- ပူေဇာ္၍၊ ၀ႏၵိ- ရွိခုိး၏။
ေမေတၱယ် စေသာ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားတုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ပေစၥကဗုဒၶါ ဘုရားတုိ႔ကုိလည္းေကာင္း ဘုရားျဖစ္ေသာ ခဏကုိ ရည္မွတ္၍ ရွိခုိအပ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင္႔ ၀ိမတိ ၀ိေနာဒနီဋီကာ၍-
“အနာ ဂေတ ပန ေမတၱယ်ာဒိဗုဒၶ ပေစၥကဗုဒၶါစ ဗုဒၶဘာ၀ ကၡဏ ဥဒႆ ၀ႏၵိတဗၺာ၀ သဘာေ၀ေန ၀ိသိ႒ပုဂၢလတၱာတိ ဂေဟတဗၺံ “ ဟု မိန္႔အပ္ၿပီး။
ပုထုဇဥ္ရဟန္း ဂဟ႒ျဖစ္သူ လူတုိ႔မွာ ဆုိဖြယ္ရာမရွိ၊ ရွိခုိ္းအပ္သည္သာတည္းဟု မွတ္ေလ။
ယခုအခါ အုတ္ပုံကုိ ရွိခုိး၍ အက်ဳိးမရွိ ဟူေသာ မိစာၦတုိ႔၏ စကားကုိ ေယာင္မွား၍ အခ်ဳိ႔ အခ်ဳိ႔ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ပညာနည္းပါး။
အပၸသုတ ပုဂၢဳိလ္မ်ားက အတၱေနာ၀ါဒ မိမိတုိ႔ ႀကံဆ၍ မုခ်ျမတ္ႏုိး ရွိခုိးထုိက္ေသာ ဓါတ္ေတာ္ေက်ာင္းမည္ အုတ္ေစတီကုိ လ်က္ေပါ႔ျပက္ ဖ်င္း ယုံၾကည္ျမတ္ႏုိး ရွိခုိးျခင္းကုိ မျပဳအပ္ဟု ေျပာဆုိေလ႔ရွိၾက၏ ။
ယင္းသုိ႔ ေျပာဆုိေသာ အခ်က္ကုိ အယူပ်က္ဟူ မွတ္ေလဟု တိဖလသမဏစိႏၱာက်မ္းတြင္ မွာထားသည္ကုိ ဖတ္ရႈရပါသည္။
No comments:
Post a Comment