ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ တာဝန္

စာေရးသူသည္ ႏုိင္ငံကုိခ်စ္သလုိ သာသနာေတာ္ကုိခ်စ္သည္။ စာေရးသူကဲ့သုိ႔ပင္ ႏုိင္ငံႏွင့္ သာသနာကုိ ခ်စ္သူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ရွိေနပါလိမ့္မည္။ သုိ ့ရာတြင္ ႏုိင္ငံခ်စ္သူက ''ဒုိ ့ကႏုိင္ငံကုိခ်စ္သည္ေဟ့'' ဟု လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းေအာ္ေန႐ုံႏွင့္ မၿပီးသလုိ သာသနာကုိခ်စ္လွပါသည္၊ ျမတ္ႏုိးလွပါသည္ဟု တဖြဖြ ဆီမန္းမန္းေန႐ုံႏွင့္ မျဖစ္ပါ။ တကယ္ခ်စ္ရာေရာက္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကဘုိ႔ လုံးဝလုိအပ္ပါသည္။ သာသနာရိပ္တြင္ ခုိလွဳံေနၾကေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားအဖုိ႔ ပုိ၍အလုပ္လုပ္ၾကရမည္မွာ အထူးပင္ ေျပာေနရန္ မရွိပါ။
ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံၾကည့္လွ်င္ အလြန္ပင္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ အားရေက်နပ္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လူတုိင္းပင္အလုပ္ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး လုပ္ကုိင္ေနၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ ၾကည့္ ပါဦး။ ႏုိင္ငံအစုိးရသည္ ႀကီးေလးျမင့္ျမတ္ေသာ တာဝန္ႀကီးမ်ားကုိ ခ်မွတ္လွ်က္ ဦးေဆာင္မႈေပးေနသည္။ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက သုေတသနစာတမ္းႀကီးမ်ား ျပဳစုတင္ျပၾကသည္။ ေဒါက္တာမ်ားကလည္း အစြမ္းကုန္ ျပဳစုကုသေပးလ်က္ ေဆးဘက္ဆုိင္ရာလုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ တက္ၾကြစြာ ျဖည့္တင္းေပးေနသည္။
ယေန႔လူငယ္ကေလးမ်ားကား ေက်းရြာမ်ားသုိ႔ အႏွံ႔ ဆင္းကာ လုပ္အားေပးလ်က္၊ ခို္င္မာလာေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ဇြဲသတၲိျပင္းထန္ေသာ လူငယ္တုိ႔သည္ လုပ္အားေပးစခန္းတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အား အျပည့္ မာန္အျပည့္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ေရွ႔သုိ႔ခ်ီေနသည္။ မည္မွ် ႏွစ္ေထာင္း အားရဖြယ္ ေကာင္းလွ ပါသနည္း။

''တာဝန္ကုိယ္စီ-ရွိသင့္သည္၊ ရွိလဲ-ရွိၾကသည္'' ဟူေသာ ေတးသံသည္ ယေန႔ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားတုိ႔ ၏ ေၾကြးေၾကာ္သံပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ် အသိစိတ္တုိ႔ျဖင့္ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ေနၾကခ်ိန္ဝယ္ သာသနာ့ ဝန္ထမ္းတုိ႔ သည္ မည္သည့္အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြကုိ ျပဳလုပ္ကုိင္တြယ္ ေနၾကပါသနည္း။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ မည္သုိ႔ေသာအုံၾကြမႈျဖင့္ တာစူေနပါသနည္း။ ႏုိင္ငံကုိခ်စ္လွ်င္ သာသနာကုိခ်စ္လွ်င္ မိမိတုိ႔ စြမ္းႏုိင္ရာေနရာမွ အလုပ္ကုိ လုပ္ရေပမည္။
''ထီးထမ္း-လမ္းေလွ်ာက္''ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဤေဝါဟာရႀကီးကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္မွာ ယေန႔သာသနာ့ဝန္ထမ္းတုိ႔၏တာဝန္ မျဖစ္သင့္ပါသေလာ။ ဤကမၻာေလာကႀကီးသည္ အခ်ိန္တုိင္းမိနစ္တုိင္း ေျပာင္းလြဲေနသည္ဆုိေသာအခ်က္ကုိ ေမ့ထား၍မျဖစ္ေပ။
''ဒီခရီး-ဒီထီးႏွင့္ေတာ္သည္၊ ဒီအရပ္-ဒီဖိနပ္ႏွင့္ေတာ္သည္''ဆုိသကဲ့သို႔ ေခတ္ႏွင့္အံဝင္ေအာင္ မီးစင္ၾကည့္ကႏုိင္မွသာ ေခတၲညဴ-ကာလညဴ (အခ်ိန္ႏွင့္အေျခအေနကုိ စနစ္တက်သုံးစဲြတတ္သူ) ျဖစ္ရေပ မည္။ ျဖစ္လုိရာျဖစ္ဘဝျဖင့္ ေရစုန္ေမ်ာထားပါလွ်င္ တာဝန္မဲ့သူ ေရသာခုိ အေခ်ာင္စီးသမားေတြ သာ ျဖစ္ရခ်ိမ့္မည္။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေနရန္အတြက္သာ အသက္ရွင္ ေနသင့္ၾကေပ၏။
ျမတ္ဗုဒၶ၏လမ္းစဥ္ကုိ အကဲခပ္ၾကည့္လွ်င္လည္း (၁) မိမိေကာင္းစား(ဘုရားျဖစ္)ေရး (၂)မိမိအမ်ိဳးသားမ်ား ေကာင္းစားေရး (၃) ကမၻာသူကမၻာသားတုိ႔၏ ေကာင္းစားေရး ဟူေသာ အေရးႀကီး(၃)ပါးကုိ ဆုပ္ကုိင္ႀကိဳးပမ္းထမ္း ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ ့ရေပမည္။
ကြၽႏု္ပ္တုိ႔သည္ ရာဇဝင္သိ႐ုံႏွင့္ မၿပီးပါ။ ရာဇဝင္သစ္ကုိဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိရေပမည္။ ယေန႔ လုပ္သား ျပည္သူ ျပည္သားတုိ႔သည္ အေတြးသစ္အျမင္သစ္တုိ႔ျဖင့္ သမုိင္းတေခတ္ကုိမွတ္တုိင္ထူေနသည္ဟု ႐ုိးသားစြာပင္ ျမင္ေနမိပါသည္။ သာသနာ့ဝန္ထမ္းတုိ႔အေနျဖင့္ေကာ သမုိင္းတေခတ္ကုိ ဆန္းသစ္လာ ေစထုိက္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ မိမိတုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကသာ ရက္ေရာေသာေစတနာႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါေစ၊ လူတုိင္းဝုိင္း၍ ေကာင္းခ်ီးေပးေပလိမ့္မည္၊ ႀကိဳဆုိေနၾကလိမ့္မည္။ ေစတနာမွန္ႏွင့္ အလုပ္ကုိ ႐ုိးသားစြာ လုပ္လုိသူအတြက္ ေနရာေတြမ်ားစြားပင္ရွိပါသည္။
အခ်ိဳ႕မွာ ေလာကီေလာကုတၲရာစြယ္စုံအရည္အခ်င္းတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အနစ္နာခံ လိုစိတ္ႏွင့္ ဇြဲလုံ ့လ ဝီရိယမရွိျခင္း၊ ထင္ေပၚေက်ာေဇာမႈႏွင့္ ဂုဏ္လာဘ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ၄င္းတုိ႔ ၏ အရည္အေသြးတုိ႔မွာ ေသးသိမ္ေမွးမိွန္၍ ေနၾကရေလေတာ့သည္။
အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ိဳးတြင္ကား ပရိယတၲိအေျခခံ ည့ံဖ်င္းလွေသာပုဂၢဳိလ္တုိ႔က ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္၍ ေနရာ ''ဘုရားကားေအာက္-ေမ်ာက္ကားအထက္'' ဆုိသကဲ့သို႔ပင္ မဖြယ္မရာႏုိင္လြန္းလွေတာ့သည္။ ဤအေျခမ်ိဳးကား လက္ပုိက္ၾကည့္ေနၾကရန္ မဟုတ္ေပ။ သပိတ္တန္းမေရာက္မွီ ယပ္တန္းက ရပ္ေစ သင့္ၾကေပသည္။
ပထမကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ကရက္တခုသုိ႔ တက္ေရာက္ပါရန္ ဘာသာေရး ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔က ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံဆရာႀကီး ''အယ္လ္ဘက္အိုင္စတုိင္း''အား ဖိတ္ၾကားသည္။ ထုိ႔သုိ႔ ဖိတ္ၾကားရာတြင္ သိပၸံဆရာႀကီး အုိင္စတုိင္းက ''အကယ္၍ ကြၽႏ္ုပ္သာ စကားေျပာခြင့္ရမည္ဆုိလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ လူ႔သမုိင္း၌ စစ္ႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္မႈမ်ားအတြက္ လူေတြထက္ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ပုိၿပီးတာဝန္ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာမိမွာဘဲ''ဟု ေရးသား ျပန္ၾကားခဲ့ဘူးသည္။ ယေန႔ႏုိင္ငံသည္ အဖက္ဖက္မွ ႏုိးၾကြေနခ်ိန္တြင္ သာသနာ့ဝန္ထမ္းတုိ႔ကား ''ေညာင္ပင္ကုန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔ေကာင္းတုန္း'' ပင္ရွိေသးသည္ ဆုိပါလွ်င္ မည္မွ် တာဝန္မဲ႔ရာက်ခ်ိမ္႔မည္နည္း။
''ဓမၼာစရိယဘြဲ႔'' ရ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ တႏွစ္လွ်င္ ဖ်န္းမွ်ႏႈန္း (၃ဝဝ)ခန္႔ေမြးထုတ္ေပးေနပါ၏။ ေတာ္လွန္ေရး အစုိးရတက္ၿပီးေနာက္ ''ဘြဲ႔'' ရသူမ်ားပင္ (ဤႏႈန္းေရျဖင့္တြက္ေသာ္) -၂ဝဝဝ-ေက်ာ္ေနေခ်ၿပီ။ ဤဘြဲ ့ရပုဂိၢဳလ္ မ်ားသည္ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသနည္း။ အခ်ိဳ႔ မွာ ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ရလုိက္မွပင္ ပုိ၍မ်က္စိလည္ကုန္ေတာ့သည္။ ေရွ႔ဆက္၍ စာဘဲသင္ရမလား၊ ေက်ာင္းဘဲထုိင္ရေတာ့မလား၊ အတန္းစာ ဘက္ဘဲ ကူးရေတာ့မလား၊ ေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္ကုန္ေတာ႔သည္။
အခ်ိဳ႔လည္းစာေပမ်ားပုိ႔ခ်ေပးေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း(အရည္အခ်င္းည့ံ၍) မပုိ႔ခ်ႏုိင္ၾက။ အခ်ိဳ႔ကား အတန္းစာဘက္မ်က္စိေရာက္သြားၾက၏။ အခ်ိဳ႔မူ ဆယ္တန္းတာ႐ုိးကုိ မခုန္ေက်ာ္ႏုိင္၊ တဖုတ္ဖုတ္က် ရင္းျဖင့္ အေမာဆုိ႔ကုန္သည္။ ဆယ္တန္းတာ႐ုိး ခုန္ေက်ာ္ႏုိင္သူအခ်ဳိ႔လည္း ''လူျပန္ေတာ္ဘဝ''ျဖင့္ တကၠသုိလ္ပရိဝုဏ္ အတြင္းသုိ႔ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾကေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖစ္ရာတြင္ သူတုိ႔တေတြကုိ အျပစ္ဖုိ႔ရန္လည္း မသင့္ပါေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ လူသားတုိင္းတုိ႔၏စိတ္တြင္ အၿမဲတမ္း ''ဆာေလာင္မႈ'' ရွိေနေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ မွန္ပါသည္။ အာဟာရဆာေလာင္မြတ္သိပ္ သူသည္ တစုံတခု စားေသာက္ဖြယ္ကေလးကုိ ထဲ့ လိုက္ရမွ မြတ္သိပ္မႈ ေပ်ာက္သည္။ ထုိ႔အတူ စိတ္၏ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မႈကုိလည္း ျဖည့္တင္းေပးမွသာ ေျပလည္ႏုိင္သည္။ အနာႏွင့္ေဆးတည့္ေအာင္ မေကြၽးႏုိင္လွ်င္ကား နိဂုံးခ်ဳပ္ရၿမဲပင္မဟုတ္ပါေလာ။
စာေရးသူ၏ ကုိယ္ေတြ႔ခံစားရမႈေလးကုိ သာဓကျပဳ၍ေဖာ္ျပပါဦးမည္။ စားေရးသူေနခဲ့ရေသာ စာသင္တုိက္သည္ ႏုိင္ငံ၌နာမည္ေက်ာ္မ်ားတြင္ ပါဝင္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ဘက္တြင္ စည္းကမ္းႀကီး သေလာက္ စာေပသင္ၾကားေရးတြင္ စနစ္ႀကီးမားသည္။ အျမန္တတ္ေျမာက္လြယ္သည္။ စာေမးပြဲေအာင္ ႏုိင္ေရးထက္ ပါဠိပိဋကတ္စာေပ ထူးခြၽန္တတ္ေျမာက္ေရးကုိ ဦးစားေပးသည္။ ဦးတည္ထားသည္။ စာေမးပြဲ မ်ားကုိ မလုိလဲလုိလဲသေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေနာင္အလုပ္လုပ္လုိသည့္အခါ ''ေနာက္ၿမီးဆြဲေလးတပ္ရန္'' ေလာက္သာ ရည္ၫႊန္းသည္။
ဤမွ်အဖက္ဖက္ကျပည့္စုံေသာ တုိက္ႀကီးတြင္စာေရးသူမွာ ပိဋကတ္မ်ားအေတာ္အတန္ ေပါက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ စာတတ္လည္းျမန္ပါသည္။ မွန္ပါ၏။ လူၾကည္ၫုိ နတ္ၾကည္ၫုိေလာက္ေသာ ေနးနည္း ထုိင္နည္းမ်ားကုိ ရရွိခဲ့သည္ဆုိလည္းမမွားပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ တေ႐ြ႔ေရြ႔ႏွင့္ လွမ္းခဲ့ရာတြင္ ဓမၼာစရိယဟူေသာ ေနာက္ၿမီးဆြဲေလးကုိလည္း ခ်ိတ္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ (အမွန္အားျဖင့္ ထုိေနာက္ၿမီးဆဲြေလး မခ်ိတ္ႏုိင္မွီကပင္ တတုိက္လုံး၏ အသိအမွတ္ျပဳ စာခ် ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။) သို႔ရာတြင္ဘဲြ႔ရစာခ်ဘဝျဖင့္ မတင္းတိမ္ေသးပါ။ စိတ္တြင္ဆာေလာင္မႈပုိးက ရြရြထုိးလာပါသည္။ တဆင့္တက္၍ ဘာသႏၲရတုိ႔ကုိ ေလ့လာခ်င္ပါ၏။ ဟိႏၵီ-သကၠတ-အဂၤလိပ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးေလ့လာရင္း စာေပေလးပုိ႔ခ်ေနခ်င္ပါ၏။ ဟိႏၵီႏွင့္ သကၠတကုိ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ပုိ ့ခ်ႏုိင္၏။ အဂၤလိပ္စာအတြက္ဆုိလွ်င္ ဆရာေတာ္၏ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ ဝိဇၨာဘဲြ ့ရတပည့္တဦး ရွိေနသျဖင့္အခက္အခဲမရွိႏုိင္ေပ။
သုိ႔ေသာ္ ဤဘာသာရပ္မ်ားကုိေလ့လာခြင့္မရ။ အခြင့္မျပဳ။ ဓမၼာစရိယႏွင့္ပင္ ခရီးလမ္းဆုံးသုိ႔ ေရာက္သြား သလုိျဖစ္ရ၏။ ''ေလွာ္ေကာင္းတုန္း တက္က်ိဳး'' ရသလိုသာတည္း။ စာေရးသူ၏စိတ္ ဆာေလာင္မႈမွာ ႀကိမ္မီးအုံးသို႔ တေငြ႔ေငြ႔အုံၾကြ၍သာ တက္လာခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဘဝျဖင့္ ေရစုန္ေမ်ာေတာ့သည္။ သာသနာ႔က်က္သေရေဆာင္မိခင္တုိက္ႀကီးမွာကား အဖက္ဖက္မွ ျပည့္စုံခန္႔ညားေနပါလွ်က္ စာသင္ငယ္တုိ႔၏ စိတ္ဆာေလာင္မႈကုိ အဆုံးစြန္ျဖည့္တင္းမေပးႏုိင္သျဖင့္ အာဇာနည္ သားေကာင္းတုိ႔မွ ဆုံးရႈံးရေတာ့သည္။
ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္မွ လူျပန္ေတာ္ဘဝေရာက္ကာ တကၠသုိလ္မွ ဝိဇၨာသိပၸံဘြဲ႔တုိ႔ကုိ ရယူ၍ ႏုိင္ငံ၏ တာဝန္တုိ႔ကုိ ထမ္းရြက္ေနသူေတြပင္ မနည္းလွေတာ့ေပ၊ မည္သုိ႔ဆုိေစ။ စာေရးသူကဲ့သို႔ပင္ ေယာင္လယ္လယ္ ဓမၼာစရိယတုိ ့၏ စိတၱဇနာႀကီးကုိ ကုသႏိုင္ရန္ ''ဘာသႏၲရသံဃတကၠသုိလ္ႀကီး''တခု ဘြားဘြားႀကီး ေပၚေပါက္လာရန္ကား လုံးဝလုိအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လယ္ျပင္ဆင္သြားသလို ထင္ရွားေန ေတာ့သည္။
အုိ---ပညာရွင္တုိ႔ ႏုိးၾကားၾကေလာ့၊ စုေပါင္းၾကိဳးစားၾကေလာ့၊ တဦးေကာင္း-တေယာက္ေကာင္း တကုိယ္ေတာ္ဝါဒသည္ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ၿပီ၊ စည္း႐ုိးျခားလုိက္လွ်င္ ရန္ျဖစ္ခ်င္ေသာ၊ တရြာႏွစ္ေက်ာင္းရွိလွ်င္ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်ခ်င္ေသာ ညဥ္ဆိုးမ်ားကုိ ဖယ္ထုတ္ၾကေလာ့၊ ''ညီၫြတ္ျခင္းသည္ အင္းအား''သည္ ယေန႔ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည္။ ''ဘာရွိမွ ျဖစ္မည္၊ ညာရွိမွျဖစ္မည္''ဟု ဆင္ေျခဆင္လက္ တက္ေနရန္မလို၊ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္ျဖင့္လုပ္လွ်င္မုခ်ရႏုိင္သည္သာျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္စြာျဖင့္ တကယ့္ဇြဲလုံ႔ လတုိ ့ျဖင့္ လုပ္ရန္သာ လုိေပသည္။
တကၠသုိလ္မွေမြးထုတ္လုိက္ေသာ ဘြဲ႔ရပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံ၏တာဝန္ကုိ မိမိတုိ႔ႏုိင္သမွ် ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံ၌ ထူးခြၽန္ေသာသားေကာင္းမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာတတ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ''ဘာသႏၲရ သံဃ တကၠသုိလ္ႀကီး'' တခုမွ သာသနာ့ဝန္းထမ္းတုိ႔ကုိ စနစ္တက်ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္လွ်င္ သာသနာလည္းက်က္သေရရွိ၊ ႏုိင္ငံလည္းအက်ိဳးမ်ားရမည္သာျဖစ္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔သည္ အေရအတြက္ ထက္ အရည္အေသြးေတာက္ေျပာင္ေရးကုိ ဦးစားေပးႀကိဳးပမ္းသင့္ေပသည္။ အေရအတြက္မည္မွ်ပင္ မ်ားေစ၊ သာသနာ့ဂုဏ္ေရာက္မထြန္းေျပာင္ေစဘူးဆုိလွ်င္ အခ်ည္းႏွီးပင္မဟုတ္ပါေလာ။
ဂႏၳဓုရ (စာေပပရိယတၱိ သင္အံေလ့က်က္အားထုတ္ျခင္း)၊ ဝိပႆနာဓုရ (တရားဘာဝနာ ပြားမ်ားအား ထုတ္ျခင္း)၊ ဟူေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္းတုိ႔၏ တာဝန္ပုိင္းႀကီးႏွစ္ရပ္ကုိ ေက်ာခုိင္း၍ ထင္ရာ ရမ္းသူေတြကုိ ဖယ္ထုတ္ ပစ္ရမည္မွာ ယေန ့သာသနာ့ဝန္ထမ္းေကာင္းတုိ႔၏ အဓိကတဝန္ပင္ျဖစ္သည္။ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကုိ ရြတ္ေျပာရလွ်င္ ''ပုေရ အဓေမၼာ ဒိဗၺတိ-မသူေတာ္တုိ႔၏အင္အား မသူေတာ္တုိ႔၏ တရားက မလႊမ္းမုိးမီ ႀကိဳးစားရမည္'' ဟူလုိ။
ထုိကဲ့သုိ႔သာသနာေတာ္ဝယ္ ႐ုပ္ပ်က္ေနသူေတြကုိ တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖဲ့ထုတ္ပစ္ႏုိင္ရန္မွာ ပရိယတၱိ-ပဋိပတိၱ အရည္မွီေသာ ဇဲြရွိေသာ ရဲစြမ္းသတၱိထက္ျမက္ေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္းေကာင္းတုိ႔ကုိ မ်ားစြာ လိုအပ္လွေပသည္။ အႏွီဝန္ထမ္ေကာင္းတုိ႔ကို စနစ္တက်ေမြးထုတ္ႏုိင္ရန္ ''ဘာသႏၲရသံဃ တကၠသုိလ္ႀကီး'' ကား ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား မားမားထီးထီးရွိသင႔္ေပၿပီ။ ''ေယာင္လယ္လယ္ ဓမၼာစရိယ'' တုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္း၍ သူတုိ႔၏ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ႏွင့္ အစြမ္းသတိၱတို႔ကုိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရေအာင္ျပဳလုပ္ေပးေရး၌ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ဘာသႏၲရတကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားကသာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင္႔ အခုိင္အမာ ပိဋကတ္ႀကီးမ်ားကုိ ေခတ္မွီစြာသင္ၾကားႏိုင္ရန္၊ ဟိႏၵီ-သကၠတ-အဂၤလိပ္ စေသာ ဘာသႏၲရတုိ႔ကုိ ေလ့လာခြင့္ရရန္၊ ဗုဒၶ၏အေမြအႏွစ္တုိ႔ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္႔ျဖဴးႏုိင္ရန္ ''သီးျခားသံဃာ့ တကၠသုိလ္ႀကီး'' တခု ေပၚထြက္လာေရးအတြက္ ေလာကီ-ေလာကုတ္စြယ္စုံရေသာ သာသနာ့ဝန္ထမ္းေကာင္းတုိ႔ သည္ ေစတနာေရွ႕ထား၍ ကုိယ့္အားကိုယ္ကုိး စနစ္ျဖင့္ စုေပါင္း ထူေထာင္ၾကပါရန္ ေလးနက္စြာ တင္ျပတုိက္ တြန္းလုိက္ရပါသတည္း။ ။

အရွင္မေဟာသဓ ပ႑ိတ
၁၆-၉-၇ဝ
ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၉၊ အမွတ္ ၂) ''ဓမၼာစရိယ-မင္းရွိန္''အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည္။