အပါယ္ပိတ္ တရား

၀ိပႆနာအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္အားထုတ္သင့္သလဲ?
ယေန႔ေခတ္တြင္ ၀ိပႆနာ ႐ႈမွတ္ျခင္းကို ခက္ခဲသည္ဟု ေျပာဆိုေနၾကျခင္းမွာ လံုး၀မွားယြင္း လွေပသည္။ ျပသေသာ တရားျပဆရာပုဂၢိဳလ္အေပၚမူ တည္ၿပီး တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္လည္း အပါယ္ တံခါး ပိတ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာျဖစ္ရန္မွာ ဆရာေကာင္း လိုအပ္ သည့္အျပင္ မိမိ၏ ပါရမီ၊ အႏုအရင့္ႏွင့္ ႀကိဳးစားမႈအေပၚ မူတည္ေပသည္။ ၀ိပႆနာ ဆိုရာတြင္ "၀ိ"သည္ မ်ားျပားလွစြာေသာ သတိပဌာန္ေလးပါးတို႔ျဖင့္ "ပႆနာ"သည္ ဉာဏ္ျဖင့္ ႐ုပ္၊ နာမ္တုိ႔အား ႐ႈမွတ္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ "ဘာ၀နာ"ဆိုသည္မွာ တိုးပြားျခင္း၊ ပြားမ်ားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ "၀ိပႆနာဘာ၀နာ"မွာ မ်ားျပားလွစြာေသာ သတိပဌာန္ေလးပါးတို႔ျဖင့္ ႐ုပ္၊ နာမ္ တို႔အား ဉာဏ္ျဖင့္ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္းျဖစ္သည္။ ၎တြင္ ပညတ္ႏွင့္ပရမတ္ ကိုသိရန္ လိုအပ္သည္။

ပညတ္ (၁) ေခၚေ၀ၚ / သတ္မွတ္ (၂) မရွိ /မမွန္ (၃) ကိုင္တြယ္ႏိုင္ (၄) ပံုသ႑ာန္(ရွိ)       အေရာင္အဆင္း(ရွိ)                             ဇီ၀သတၱ၀ါ(ရွိ) (၅) ေနရာၫႊန္ျပႏိုင္ (၆) သာမန္သိ (၇) ပံု (၈) သ႑ာန္ (၉) အကာ  (၁၀) အတု (၁၁) အပူ

ပရမတ္ (ပရမတၱ) သေဘာတရား အရွိ /အမွန္ ကိုင္တြယ္၍မရ  ပံုသ႑ာန္(မရွိ) အေရာင္အဆင္း(မရွိ) ဇီ၀သတၱ၀ါ(မရွိ) ေနရာၫႊန္ျပ၍မရ။   ဉာဏ္ျဖင့္သိ ဂုဏ္ အမွန္ အႏွစ္ အစစ္ အၿငိမ္း

ပညတ္နယ္မွာ ေလာကႀကီးသံုးပါးျဖစ္သည္။ သတၱ၊ ၾသကာသ၊ သခၤါရ ေလာကတြင္ သတၱ၀ါအားလံုး မွီတင္း ေနထိုင္ၾကသည္။ ပရမတ္နယ္မွာ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္၊ နိဗၺာန္တို႔ျဖစ္သည္။ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္သည္ အ႐ႈခံျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္က မ်က္ေမွာက္ ျပဳရမည္ျဖစ္သည္။ ပညတ္နယ္ႏွင့္ ပရမတ္နယ္ကို စပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရပါသည္။ ႐ႈမွတ္သည့္အခါ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္တို႔အား ခႏၶာငါးပါးအျဖစ္ ခြဲျခားျပလို႔ရသည္။ စိတ္သည္ သိမႈသေဘာ၊ ေစတသိက္သည္ စိတ္ကို မွီတြယ္ ျခယ္လွယ္ေနသည္။ စိတ္ႏွင့္ ေစတသိက္ေပါင္းလွ်င္ နာမ္၊ ထို႔ေၾကာင့္

အ႐ႈခံက ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္၊
႐ႈမွတ္ရမည့္နည္းမွာ သတိပဌာန္ေလးပါး

ကာယ၊ ေ၀ဒနာ၊ စိတၱ၊ ဓမၼ မည္သည့္လမ္းႏွင့္ က်င့္က်င့္ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳပါသည္။ "သဘာ၀" ဆိုသည့္ "မူပိုင္" လကၡဏာမွာ ကြဲျပားေသာ္လည္း လမ္းဆံုးလွ်င္ "သာမည" ဆိုသည့္ "ပံုမွန္"လကၡဏာမွာ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသည့္ေနရာတြင္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံုဘုရား ကို မည္သည့္မုခ္က တက္တက္ ေနာက္ဆံုးရင္ျပင္ကို ေရာက္သည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။

အ႐ႈခံခႏၶာငါးပါးတြင္
  ႐ုပ္ခႏၶာက ႐ူပကၡႏၶာ (ေဖာက္ျပန္)

နာမ္ခႏၶာေလးပါးကေတာ့
  ေ၀ဒနာကၡႏၶာ (ခံစား)
  သညာကၡႏၶာ (မွတ္သား)
  သခၤါရကၡႏၶာ (ျပဳျပင္)
  ၀ိညာဏကၡႏၶာ (သိမႈ)
အားလံုးေပါင္းလွ်င္ "႐ုပ္ႏွင့္နာမ္" ႏွစ္ပါးျဖစ္သည္။

အ႐ႈခံသည္ ခႏၶာငါးပါး (႐ုပ္ႏွင့္နာမ္)
႐ႈဉာဏ္သည္ မဂၢင္ငါးပါး (သမာဓိႏွင့္ပညာ)
ထိုသို႔ ႐ႈမွတ္သည့္အခါ အ႐ႈခံ မွန္၊ ႐ႈဉာဏ္မွန္၊ သတိ က ဗိုလ္ (အထြဋ္အထိပ္)၊ ႏွလံုးသြင္း မွန္လွ်င္ မိမိတာ၀န္ေက်ၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္အခ်ိန္ကိုေတာ့ ေစာင့္ရပါသည္။ အခ်ိန္လည္းေရာက္၊ ပါရမီလည္းျပည့္ၿပီး သေဘာဆိုက္လွ်င္ မဂ္ဆိုက္၍ဖိုလ္၀င္စားၿပီး "ျမတ္နိဗၺာန္"သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳပါသည္။ ၀ိပႆနာ ကို အားထုတ္ရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ -
(၁) ဘုရားအႀကိဳက္ ႏွင့္ (၂) မိမိအႀကိဳက္ဘုရားရွင္က ၀ိပႆနာအက်င့္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ပူေဇာ္ျခင္းကိုသာလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူသည္။ က်န္ေသာအလုပ္မ်ားႏွင့္ ပူေဇာ္ျခင္းကို မခ်ီးမြမ္းပါ။

မိမိအႀကိဳက္ဆိုရာတြင္ ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀မွာ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ဖို႔ႏွင့္ သာသနာနဲ႔ မီပါသည္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ၀ိပႆနာအားထုတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထတုိ႔ကို အထြဋ္အထိပ္ လုပ္ေနေပမယ့္ ၀ိပႆနာ မပါလွ်င္ သာသနာႏွင့္မီသည္လို႔ ေျပာလို႔မရေပ။
၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္း အက်ဳိး(၄)မ်ဳိးမွာ
(၁) က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ျခင္း၊
(၂) အေနတတ္ျခင္း၊
(၃) အေသတတ္ျခင္း၊
(၄) အပါယ္ေဘးက လြတ္ၿပီး မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ျခင္း၊ အပါယ္လြတ္ျပီးမွသာ နိဗၺာန္သို႔မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္လည္း ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အားထုတ္ဖို႔အထူး တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။