မိဘေမတၱာ

“သေဗၺသတၱာ မရဏဓမၼာ ၊ မရဏပရိေယာသာနာ မရဏံ အနတီတာ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ငယ္သူေရာ၊ ရြယ္သူေရာ၊ ၾကီးသူေရာ ဘယ္သူမဆုိေသရျခင္း သေဘာတရားေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ ၊ ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ ေသဆုံးတဲ့အခါ လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးသာက်န္ျပီး သုႆန္မွာ သြားဆုံရတယ္။
ေသရျခင္းသေဘာတရားကုိ မျဖစ္ေအာင္၊ မၾကဳံေအာင္၊ မဆုံေအာင္ ဘယ္သူမွ မလုပ္နုိင္ဘူး။ လူတုိင္းလူတုိင္း သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္း ျဖစ္ၾကရ၊ ဆုံၾကရ၊  “သေဗၺသတၱာ မရဏဓမၼာ ၊ မရဏပရိေယာသာနာ မရဏံ အနတီတာ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ငယ္သူေရာ၊ ရြယ္သူေရာ၊ ၾကီးသူေရာ ဘယ္သူမဆုိေသရျခင္း သေဘာတရားေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ ၊ ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ ေသဆုံးတဲ့အခါ လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးသာက်န္ျပီး သုႆန္မွာ သြားဆုံရတယ္။
ေသရျခင္းသေဘာတရားကုိ မျဖစ္ေအာင္၊ မၾကဳံေအာင္၊ မဆုံေအာင္ ဘယ္သူမွ မလုပ္နုိင္ဘူး။ လူတုိင္းလူတုိင္း သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္း ျဖစ္ၾကရ၊ ဆုံၾကရ၊ ေသၾကရတယ္။ အဲဒါလို ေသၾကတဲ့အခါ အသက္ၾကီးမွ အုိမင္းရင့္ေရာ္မွ ေသတာမဟုတ္ဘူး။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းလည္း ေသတာပဲ။ ေမြးကင္းစလည္းေသတာပဲ။ အမိဝမ္းတြင္းမွာလည္းေသတာပဲ။ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ အရြယ္မေရြး ေသေနၾကတာလဲလုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္
ဥပမာျဖင့္ေျပာရရင္ အုိးထိန္းသည္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေျမအုိးေတြရွိတယ္။ အဲဒီအုိးေတြမွာ မီးမဖုတ္ရေသးတဲ့ အစိမ္းသက္သက္ အုိေတြရွိသလုိ မီးဖုတ္ျပီးသား က်က္ေနတဲ့ အုိးေတြလည္းရွိပါတယ္။ တစ္ခါ အုိးစိမ္းေတြ မွာလည္း အေသးစားအုိး၊ အလတ္စားအုိး၊ အၾကီးစားအုိးရယ္လုိ႔ သုံးမ်ဳိးသုံးစားရွိျပန္တယ္။ အဲဒီသုံးမ်ဳိးထဲမွာ အၾကီးဆုံး အုိးစိမ္းေတြသာ အရြယ္ၾကီးလုိ႔ ကြဲတာမဟုတ္ဘူး။ အလတ္စားအုိးေတြလည္းကြဲတာပဲ။ အေသးစား အုိးေတြလဲ ကြဲတာပဲ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီအုိးေတြ ဘာေၾကာင့္ကြဲရတာလဲ။ ပ်က္စီးရတာလဲလုိ႔ အေၾကာင္းရွာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ၊ သူတုိ႔သဘာဝကုိက ကြဲတတ္တဲ့သေဘာ၊ ပ်က္စီးတတ္တဲ့သေဘာ ရွိျခင္းေၾကာင့္သာ ကြဲရ၊ ပ်က္စီးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အုိးစိမ္းေတြသာ ကြဲတာလား။ အုိက်က္ေတြေကာ မကြဲဘူးလားလုိ႔ေမးရင္ အုိးအက်က္ေတြလည္း အခ်ိန္က်ရင္ ကြဲတာပဲ။ သဘာဝကုိ မလြန္ဆန္နုိင္ဘူး။ဒီအတုိင္းပါပဲ။ အုိးစိမ္းနဲ႔တူတဲ့ ပုထုဇဥ္သတၱဝါေတြလည္း အသက္ အရြယ္ မခြဲျခားဘဲ အေၾကာင္းကံအားေလ်ာ္စြာေသၾကရပါတယ္။ ပုထုဇဥ္သာ ေသတာလား။ အုိးအက်က္နဲ႔ တူတဲ့ ပါရမီရင့္က်က္တဲ့ အရိယာပုဂၢဳိလ္ေတြလည္း အုိခ်ိန္က်ရင္အုိျပီး ေသခ်ိန္က်ရင္ ေသၾကရ၊ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၾက ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ သဘာဝကုိ မလြန္ဆန္နုိင္ပါဘူး။
မလြန္ဆန္နုိင္လုိ႔ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆုံးသြားလုိ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ရပုံ ဇာတ္လမ္း၊ သတိသံေဝဂရ ေသာကမီးျငိမ္းေစရန္ ရည္ရြယ္၍ အနည္းငယ္ေျပာျပရမယ္ဆုိရင္
 သာဝတၳိျပည့္ရွင္ ဘုရင္ေကာသလမင္းသည္ သာဝတၳိျမဳိ့က သူေဌးသမီး ဥဗၺိရီကုိ ခ်စ္ခင္စုံမက္ ျမတ္နုိးေတာ္မူ သျဖင့္ မိဖုရားအရာေျမွာက္ ေကာက္ေတာ္မူပါတယ္။ ေကာသမင္းႏွင့္ ဥဗၺိရီတုိ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွဳေၾကာင့္ သမီးဇီဝါ မသက္ရွည္ကုိ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ မသက္ရွည္သည္ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ခ်စ္ခင္ယုယ ျမတ္နုိးမွဳကုိ အထူးရရွိပါတယ္။
မသက္ရွည္ အသက္တစ္ႏွစ္ ၊ ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ သူငယ္နာေရာဂါျဖစ္ပြားျပီး က်န္းမာေရး ခ်ြတ္ယြင္း လာတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ၊ ရင္တဖုိဖုိ သမီးေလးရဲ့ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေစရန္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ ေဆးဆရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကုသၾကေသာ္လည္း ေရာဂါက မသက္သာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သမီးေလးမသက္ရွည္သည္ သူငယ္နာေရာဂါျဖင့္ပဲေသဆုံးခဲ့ေလသည္။
ရွဳမဝခ်စ္မျငီး သမီးေလးေသေတာ့ ဘုရင္ေကာသလကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးပီပီ စိတ္ကုိထိန္းနုိင္တယ္။ ေသာကကုိပယ္ေဖ်ာက္နုိင္တယ္။ ေမတၱာကရုဏာၾကီးသူ ဥဗၺိရီမွာေတာ့ သမီးေလးေသာကေၾကာင့္ စားမဝင္ အိပ္မဝင္၊ အိပ္မေပ်ာ္၊ တေၾကာ္ေၾကာ္ငုိကာ သမီးျမွပ္ႏွံတဲ့ သုႆာန္မွာပဲ ေန႔စဥ္လုိလုိ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။
သမီးေလးမ်ား အသက္ျပန္ရွင္လာမလား၊ သမီးငုိသံေလးမ်ား ၾကားရေလမလားဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေသာကဖိစီး ပရိေဒဝမီးေတြ အျမဲေတာက္ေလာင္ေနတယ္ေပါ့။ ဥဗၺိရီသည္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဘုရားရွင္ကုိ ရွိခုိး ဖူးေျမာ္ျပီး တရားေတာင္ မနာယူနုိင္ဘဲ သမီးလြမ္းစိတ္ေတြ တရိပ္ရိပ္ေပၚလာတာႏွင့္ တစ္ျပဳိင္နက္ ဘုရားရွင္ ထံပါးမွ ထြက္ခြာကာ အစိရဝတီျမစ္ကမ္းမွာ ငုိေၾကြးေနတယ္။
ထုိအခါ ဘုရားရွင္သည္ ဒုကၡေရာက္သူကုိ ကယ္တင္ခ်င္တာနဲ႔ အနီးပါးၾကြသြားျပီး ခ်စ္သမီးဥဗၺိရီ၊ အသင္သည္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆုိသလုိ အျမဲငုိေၾကြးေနပါသနည္းဟု ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူတဲ့ အခါ “မွန္လွပါ ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ သမီးေလးမသက္ရွည္ အသက္ေသခြဲခြာသြားတဲ့အတြက္ ေသာက ဖိစီး အငုိၾကီး ငုိေနပါတယ္ဘုရား” ဟု ဥဗၺိရီက ေလ်ွာက္ထားပါတယ္။
“ခ်စ္သမီး ဥဗၺိရီ သင္သတိထားေလာ့။ သင္သည္ သမီးေသလုိ႔ ငုိခဲ့ရတဲ့ ဘဝေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ရွိခဲ့ေခ်ျပီ၊ အျခားနာမည္၊ အျခားသမီး ေသတာကုိ မဆုိထားႏွင့္၊ မသက္ရွည္ဆုိတဲ့ နာမည္တူ တစ္မ်ဳိးတည္းနဲ႔ ဤသုႆန္မွာ ေသဆုံးသြားၾကတဲ့ သမီးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရွိခဲ့ေပျပီ။ ယခုလုိ သင္ငုိေနျခင္းသည္ အဲဒီသမီးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ထဲက ဘယ္သမီးကုိ ပုိခ်စ္လုိ႔ ငုိေနတာလဲ” ဟု ဘုရားရွင္က အဝိဇၨာ ဖုံအုပ္ထားတဲ့ သံသရာဘဝခရီးစဥ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ပုံ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကုိ မီးေမာင္းထုိးျပတဲ့အခါ
ဥဗၺိရီသည္ အငုိရပ္ကာ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေၾသာ္ ငါကေတာ့ ယခုဘဝသာ လူျဖစ္လုိ႔ ယခုဘဝသာ သမီး ရတာ သမီးေသဆုံးရေလျခင္းဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ မအိပ္နုိင္၊ မစားနုိင္ တမွဳိင္မွဳိင္ ငုိေၾကြးပူေဆြး ေသာကေရာက္ခဲ့ရ ပါလား။တကယ္ေတာ့ ငါသည္ ဘဝအၾကိမ္ၾကိမ္ရလုိ႔ ဘဝ အၾကိမ္ၾကိမ္ ငါကုိယ္တုိင္ ေသခဲ့ရတယ္။ ငါတင္မကဘူး။ ငါရဲ့ရင္ေသြးသမီးေလးမ်ားလည္း မသက္ရွည္ နာမည္တူ တစ္မ်ဳိးတည္းနဲ႔ သမီးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ဤသုႆာန္မွာ ျမွပ္ႏွံဖူးသတဲ့။ အဲဒီသမီးေတြေသတုိင္း ငုိခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေဟာဒီ အစိရဝတီျမစ္ေရမက ရွိေရာ့မယ္။ ငါကသာ သား သမီးလြမ္းလုိ႔ငုိေနတာ ငါ့ကုိပစ္ခြာသြားသူ သားသမီး ေတြက ငါ့ကုိ သတိေတာင္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သား သမီးေတြေသတုိင္း ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝ ဒီကေန႔မွစျပီး ငါမငုိေတာ့ဘူး။ ငုိေနလုိ႔ေကာ ဘာအက်ဳိးထူး မွာလဲ။ သမီးေတြ တမ္းတငုိေနမည့္အစား ဘုရားရွိခုိး၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားနာ ဘာဝနာပြားတာကမွ ကုသုိလ္ရဦး မယ္။ ကုသုိလ္ရရင္ ငါ့စိတ္ခ်မ္းသာရတာပဲ။ ပုထုဇဥ္သဘာဝအရ သမီးလြမ္းစိတ္ေပၚလာရင္ ငါပြားမ်ား အားထုတ္ထားတဲ့ ကုသုိလ္ေတြ သမီးေလးခ်မ္းသာေအာင္ သာဓုေခၚနုိင္ေအာင္ အမ်ွေဝရုံပဲ ရွိတာေပါ့ဟု သတိ သံေဝဂရကာ ေန႔စဥ္ေနတုိင္း ကုသုိလ္တရား ပြားမ်ားမွဳနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ ရသမ်ွ ကုသုိလ္ကုိလည္း သမီးေလးအား အမ်ွေပးေဝ ခ်မ္းသာေစခဲ့တယ္။ ဥဗၺိရီကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘိကၡဴနီမဝတ္လုိ႔ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ ရဟႏၱာ ေထရီမၾကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဝတၳဳမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဥဗၺိရီ၏ သမီးထားတဲ့ မိဘေမတၱာကုိ သိေစခ်င္တာပါ။ သမီးေလးမေမြးဖြားမီ ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အဂၤ ါျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေမြးဖြားဖုိ႔ေမတၱာထားခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးေလး ေမြးဖြားလာတဲ့အခါမွာလည္း သမီးေလးကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေက်ြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေမတၱာထားျပီး ဂရုစုိက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သမီးေလးက်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ေမတၱာအျပည့္အဝ ေစတနာ အျပည့္အဝ နဲ႔ ကုသေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ သမီးေလးကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါမွာလည္း တရားအသိမရခင္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆုိသလုိ ဂရုဏာသက္ကာ ငုိေၾကြးခဲ့တဲ့ သမီးေပၚထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ တရားအသိရသြားတဲ့အခါမွာလည္း သမီးေလး ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ေစေၾကာင္း ကုသုိလ္မ်ားျပဳလုပ္ကာ အမ်ွေဝေပးတဲ့ မိဘေမတၱာကုိသိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးေသာ သူမ်ားလည္း မိမိကုိေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးရဲ့ မေမြးဖြားမီထားခဲ့တဲ့ေမတၱာ၊ ေမြးဖြားျပီးတဲ့အခ်ိန္ ထားခဲ့တဲ့ေမတၱာ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အခါ ျပဳစုယုယေပးတဲ့ ေမတၱာတရား၊စတဲ့ မိဘေမတၱာကုိနားလည္ေစခ်င္လုိေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ရပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုိရာဆႏၵမ်ား တစ္လုံးတစ္ဝတည္းျပည့္ဝၾကပါေစ။
အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)