ထိတ္လန္႔သံေဝဂယူဖြယ္ရာ ဝဋ္မွာအျမဲ”

(န အႏၱလိေကၡ)အစရွိေသာ ေဒသနာေတာ္ကုိသာဝတၳိျပည္ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌သုံးဦးေသာသူတုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဆြမ္းအလုိ႔ငွာ ရြာသုိ႔ၾကြဝင္ေတာ္မူၾက၏။

မီးကြင္းလည္ဆြဲ က်ီးမုိက္မဲ

ရြာသူတုိ႔သည္ ရဟန္းတုိ႔အား ဆြမ္းေဘာဇဥ္တုိ႔ကုိ ဆက္ကပ္၏။ ထုိစဥ္အခုိက္ အိမ္တစ္အိမ္မွ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ မီးေတာက္သည္ သက္ငယ္အမုိးကုိ ေလာင္၏။ သက္ငယ္အေခြတစ္ေခြသည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ မီးေတာက္ႏွင့္တကြ လႊင့္တက္သြား၏။ က်ီးတစ္ေကာင္သည္ ပ်ံသန္းလာရင္း ထုိမီးကြင္းထဲသုိ႔ တုိးဝင္မိ၍ တစ္ကုိယ္လုံးေလာင္က်ြမ္းျပီး ေကာင္းကင္မွက်၍ ေသေလ၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ထုိက်ီးမုိက္၏ ဝဋ္ေၾကြးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာလွ်င္ သိေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လ်ွင္ ေလ်ွာက္ထားအံ့ဟု ၾကံ၏။

အုိးထုပ္လည္ဆြဲ ေရနက္ထဲသုိ႔

အျခားရဟန္းတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေျမာ္ရန္ အလာ ေလွၾကဳံစီး၍ လာၾက၏။ သမုဒၵရာ အလယ္သုိ႔ ေရာက္လ်ွင္ ေလွသည္ မတုန္မလွဳပ္ ရပ္၍ေန၏။ ေလွသူၾကီးသည္ ဤေလွေပၚ၌ ယုတ္မာသူ ပါရွိလိမ့္မည္ဟု ေျပာဆုိ၍ စာေရးတံမဲ ႏွုိက္ၾကေစ၏။ ငယ္ရြယ္ေသးေသာ ေလွသူၾကီး၏ မယားသည္ မဲက်၏။ သုံးၾကိမ္သုံးခါတုိင္တုိင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးငယ္၌ မဲက်ေသာ္ ေလွသူၾကီးက တစ္ေယာက္အတြက္ အမ်ားဒုကၡမခံနုိင္၊ ေရလယ္သုိ႔ ပစ္ခ်ၾကကုန္ေလာ့ဟု အမိန္႔ေပး၏။ထုိသူမငယ္ ေရထဲမွတဖန္ ေပၚလာသည္ကုိ ငါမျမင္လုိ၊ သဲအုိးကုိ လည္ပင္း၌ဆြဲျပီး တစ္ခါတည္း ျမဳပ္သြားေအာင္ ပစ္ခ်ၾကဟု အမိန္႔ေပး၏။ ထုိသုိ႔ အမိန္႔တိုင္းျပဳလုပ္ၾကေသာ္ ငါးလိပ္တုိ႔သည္ လုယက္၍စားကုန္ၾက၏။ ရဟန္းတုိ႔သည္ ဤအခ်င္းအရာကုိ ၾကည့္၍ အဘယ္သုိ႔ျဖစ္ေလသနည္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္သာ သိေပမည္။ ေမးျမန္းေလ်ွာက္ထားကုန္အ့ံဟု စိတ္ကူးထားၾက၏။

ဂူတြင္ပိတ္မိေနေသာ ရဟန္းခုနစ္ပါး

အျခားတစ္ေနရာ၌လည္း ရဟန္းခုနစ္ပါးတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံဖူးျမင္ရန္ လာၾက၏။ ညေနခ်မ္း လမ္းခရီး၌ ေက်ာင္းတစ္ခုသုိ႔ ဝင္၍တည္းခုိၾက၏။ ေက်ာင္းရွိရဟန္းတုိ႔က ဂူလုိဏ္တြင္ အင္ပ်ဥ္ခုတင္ ခုနစ္လုံးရွိသည္ျဖစ္၍ ဂူလုိဏ္အတြင္း ေနရာခင္းက်င္းျပီး အာဂႏၱဳက ရဟန္းတုိ႔အား ေပး၏။ ညဥ္႔အခ်ိန္ေရာက္လ်ွင္ ေတာင္ေစာင္းမွ ၾကီးစြာေသာ ေက်ာက္တုံးၾကီးလိမ့္က်လာျပီး ဂူဝ၌ပိတ္ဆုိ႔၏။ ေက်ာင္းေနရာ ရဟန္းတုိ႔သည္ ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ သြားေရာက္ေခၚယူျပီး ဖယ္ရွားၾက၏။ ေက်ာက္တုံးသည္ေရြ႕သည္မ်ွပင္မရွိေပ။ အတြင္းမွ ရဟန္းခုနစ္ပါးတုိ႔သည္ ရွိသမ်ွအားႏွင့္တြန္းၾက၏။ ေရြ႕သည္မွမရွိ၊  ခုနစ္ရက္တုိင္တုိင္ပင္ ဖယ္ရွားေသာ္လည္းမရ၊ လုိဏ္ဂူအတြင္းရွိ ရဟန္းခုနစ္ပါးတုိ႔သည္ ခုနစ္ရက္တုိင္တုိင္ အစာေရစာငတ္ျပတ္၍ ၾကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရ၏။ ခုနစ္ရက္ေျမာက္မွ ေက်ာက္တုံးၾကီးသည္ အလုိလုိသာလ်ွင္ လိမ့္၍ သြားေတာ့၏။ ဤသုိ႔မေကာင္းက်ဳိးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသနည္းဟု အာဂႏၱဳကရဟန္းတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံေရာက္မွ ေလ်ွာက္ထားၾကကုန္အံ့ဟု ၾကံစည္၍ သြား၏။

ျမတ္စြာဘုရားေျဖၾကားေတာ္မူပုံ

ရဟန္းသုံးဖြဲ႔တုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ဆုံမိၾက၏။ မိမိတုိ႔ေတြ႕ၾကဳံသိျမင္ရသမ်ွကုိ ေလ်ွာက္ထားေမးျမန္းၾက၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အတိတ္ဇာတ္မ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

က်ီးမုိက္သည္ မိမိျပဳခဲ့ေသာကံကုိ ခံစားရျခင္းျဖစ္၏။ အတိတ္ဘဝတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ လယ္သမားတစ္ေယာက္သည္ ႏြားကတ္တစ္ေကာင္ရွိ၏။ ႏြားသည္ အလုပ္ရွိ၍ခုိင္းလ်ွင္ အနည္းငယ္သာသြား၍ လွဲအိပ္၏။ ၾကိမ္ျဖင့္ရုိက္ေသာ္ အနည္းငယ္သြား၍ တစ္ဖန္အိပ္ျပန္၏။ လယ္သမားသည္ ေဒါသထြက္၍ တစ္သက္လုံးအိပ္ေပေတာ့ဟု ႏြား၏လည္ကုိ ေကာက္ရုိးတုိ႔ျဖင့္ပတ္ျပီး မီးတုိက္သတ္၏။ ထုိအကုသိုလ္ကံ မေကာင္းမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ထုိက်ီးသည္ ငရဲ၌ရွည္လ်ားစြာခံရျပီး ကံၾကြင္းေၾကာင့္ ခုနစ္ၾကိမ္တုိင္တုိင္ ဤသုိ႔ မီးေလာင္၍ ေသရဖူးျပီးဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

တစ္ဖန္ေလွသူၾကီး၏ မိန္းမသည္လည္း အတိတ္ဘဝက ေခြးတစ္ေကာင္၏လည္ပင္းတြင္ သဲအုိးခ်ည္၍ ေရတြင္ပစ္ခ်ခဲ့ေသာ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ ေရထဲသုိ႔ပစ္ခ်ျပီးအသတ္ခံရေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူျပီး ရဟန္းခုနစ္ပါးသည္လည္း အတိတ္ ႏြားေက်ာင္းသားငယ္ဘဝတုန္းက အေပါက္ခုနစ္ခုရွိေသာ ေတာင္ပုိ႔ၾကီးထဲ၌ ဖြတ္ၾကီးတစ္ေကာင္ကုိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စီ ပိတ္ၾကျပီး ခုနစ္ရက္ၾကာမွ သတိရ၍ အေပါက္ထုိကုိ ဖြင့္ၾကသည္ရွိေသာ္ ပိန္လွီ၍ အရုိးအေရမ်ွသာရွိေသာ ဖြတ္သည္ တုန္လွဳပ္စြာထြက္လာ၏။ သူငယ္တုိ႔သလည္း ဖြတ္ကုိ သနားၾက၍ မသတ္ေတာ့ဘဲ လႊတ္လုိက္၏။ ထုိဖြတ္ကုိ မသတ္ေသာေၾကာင့္ ငရဲသုိ႔မက်ခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကံ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ တစ္ဆယ့္ေလးဘဝတုိင္တုိင္ ခုနစ္ရက္ပတ္လုံး အစာအဟာရျပတ္ေသာအျဖစ္ကုိ ခံခဲ့ၾကရကုန္၏ မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ဒီဇာတ္ေတာ္ကုိ ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ဝဋ္ေၾကြးဟူသည္ အကုသုိလ္ကံ မကုန္မခ်င္း ေပးရဆပ္ရမည္သာျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထုိဝဋ္သင့္မည့္ အကုသုိလ္အလုပ္ကုိ မလုပ္သင့္ဘဲ ေရွာင္သင့္ၾကဥ္သင့္လွေၾကာင္းထင္ရွားေပမည္။ မေသမရွင္ထားျပီး အစာေရစာမ်ားျဖတ္ေတာက္ထားတဲ့အကုသုိလ္ကံကုိ က်ဴးလြန္းမိလွ်င္လည္း ထုိအကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ မိမိသည္လည္း တစ္ဖန္ အစာ ေရစာျဖတ္ေတာက္ျခင္းကုိခံရမည္ျဖစ္ျပီး၊ ေျချဖတ္ျခင္း လက္ျဖတ္ျခင္း၊ မ်က္လုံးေဖာက္ထုတ္ပစ္ျခင္း ေခါင္းျဖတ္ျခင္း၊ ညွဥ္းဆဲႏွိပ္စက္ျခင္း စတဲ့အကုသုိလ္ကံ မ်ားကုိ ျပဳလုပ္လ်ွင္လည္း ထုိကံနဲ႔တူညီတဲ့ဝဋ္ေၾကြးကုိျပန္လည္ေပးရဆပ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပး ေရးသားလုိက္ရပါသည္။

ဝဋ္ေၾကြးဟူသည္ ေကာင္းကင္၌ေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကံမွ မလြတ္နုိင္ရာ၊ သမုဒၵရာအလယ္၌ေန ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကံမွ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ရာ၊ ေတာင္လုိဏ္ေခါင္းသုိ႔ ဝင္၍ေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကံမွ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ရာ၊မည္သည့္ အရပ္၌ေနေန မေကာင္းမႈတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိ။ မေကာင္းမႈကံတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္သည့္အရပ္ဟူသည္ မရွိဟု သင္ခန္းစာမ်ားရရွိေပသည္။

ကုိးကား။           ။ (ဓမၼပဒ ၊ပါပဝဂ္ ၊တေယာဇနဝတၳဳ)