သႀကၤန္ဆိုတဲ့ စကားလုံးသည္ ပါဠိစာမွဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး ပုဒ္အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲကာ ျမန္မာစာမွေမြးစားထားေသာ စာစုျဖစ္သည္။ သူ႕အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ကာလမ်ားေ႐ႊ႕ေလ်ာျခင္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္.. (ေျပာင္းလဲလာပံု အဆင့္ဆင့္ကိုေတာ့ ကိုးကားစရာမ႐ွိလို႕ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး) ႏွစ္ေဟာင္းမ်ားကုန္ဆံုးၿပီး ႏွစ္သစ္ဆီသုိ႕ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္.. ႏွစ္ေဟာင္းမ်ားကုန္ဆံုးတယ္ဆိုတာ မေကာင္းတာေတြကုန္သြားတယ္လို႕မယူလုိက္ပါနဲ႕.. ႏွစ္သစ္ေတြတိုးလာတိုင္း တိုးလာတိုင္း သကၠရာဇ္ေတြႀကီးလာတုိင္း ႀကီးလာတိုင္း ကိုယ့္ အသက္ေတြလည္း လုိက္ႀကီးရသလို က်န္တဲ့သက္တမ္းေတြက နည္းနည္းသြားရတယ္ဆိုတာ အထင္အ႐ွားမို႕ အေထြအထူးေတာင္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး.. ကိုယ့္သက္တမ္းကနည္းနည္းသြားၿပီး ေသမယ့္ရက္နီးနီးလာတာေၾကာင့္ ႏွစ္သစ္ကူးတိုင္းေပ်ာ္ဖို႕ပဲ လုပ္မေနၾကပါနဲ႕..(ဒါေၾကာင့္သႀကၤန္ဆိုတာ ေသမင္းတမန္လို႕ မေန႕ကပို႕စ္မွာ ေရထားတာေပါ့) မေသခင္ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ေရာက္လာၿပီး ကိုယ္လုပ္စရာေတြ လုပ္ႏိုင္ေအာင္လို႕ေပါ့.. ဒီလိုေတြးလဲျဖစ္ပါတယ္.. ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္စရာေတြ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကလည္း ကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုယ္ ႐ွိၾကမွာပဲ.. အဲဒီကုိယ္လုပ္စရာေတြကို မလုပ္ေသးပဲ ေ႐ွ႕မွ ေနာက္မွ နဲ႕ ေန႕ေ႐ႊ႕ညေ႐ႊ႕လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လုပ္မယ့္အခ်ိန္ေတြ နည္းသြားၿပီး ကိုယ့္ကိစၥမၿပီးမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိစၥမၿပီးေသးသူမ်ားက ဒီေသမင္းတမန္ေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္စရာေတြ မၿပီးဆံုးေသးတာေတြကို ျမန္ျမန္ၿပီးဆံုးေအာင္လုပ္သင့္တယ္.. ဘယ္သူမဆိုကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ကိုယ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘာအေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိၾကပါတယ္.. တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဒီဘ၀ဒီေလာကမွာ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္. တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့သံသရာခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္. တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ေပါင္းဆံုလိုၾကတယ္.. စသျဖင့္အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြနဲ႕ဗုဒၶဘာသာလည္း ဗုဒၶဘာသာအလိုက္ အျခားေသာဘာသာ၀င္ေတြလည္း ထို႕နည္းတူ သူ႕အယူအဆနဲ႕သူ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓေလ့ေပါင္းစံုမပါမက်န္ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကသူခ်ည္းပါပဲ.. အဲဒီလို ဘယ္လိုပဲကြဲျပားကြဲျပား ကိုယ္ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ဖို႕ရာကေတာ့ အသက္႐ွင္ေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ လုပ္ႏိုင္မွာပါ.. ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေလး႐ွိတုန္းမွာ ေန၀င္လိုက္ မိုးခ်ဳပ္လိုက္နဲ႕ ကိုယ္လုပ္စရာ႐ွိတာကို မလုပ္ပဲ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းေနၾကလို႕႐ွိရင္ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရည္မွန္းသလုိ ကိုယ့္ကိစၥမၿပီးပဲ ႐ွိေနၾကလိမ့္မယ္..
ဒီ blog ေလးက ကၽြန္ေတာ့အေတြး ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြအတိုင္းေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ဒီသႀကၤန္နဲ႕ပက္သက္တဲ့အပိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္သလိုပဲေရးထားတာေပါ့..အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လုပ္စရာ႐ွိတာကို ကိုယ့္ကိစၥၿပီးေအာင္ မေသခင္မွာၿပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြပဲတင္ျပရမွာပဲ..
သႀကၤန္ဆိုတာ ကာလေတြေ႐ႊ႕ေလ်ာၿပီး ေျပာင္းလဲတာလို႕ အစပိုင္းမွာတင္ျပခဲ့တယ္.. အဲဒီကာလဆိုတာက အတိတ္ကာလ၊ ပစၥဳပၸန္ကာလ၊ အနာဂါတ္ကာလဆိုၿပီးေတာ့ ကာလသံုးပိုင္း႐ွိတယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခုေရာက္ေနတဲ့အပိုင္းကေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကာလ မွာေရာက္ေနတာပါ.. အခု ပစၥဳပၸန္ကာလ ကအတိတ္ကာလက လာခဲ့ၿပီး အနာဂါတ္ကာလသြားေနတာေပါ့.. အနာဂါတ္ကာလေရာက္ရင္ အခု ပစၥဳပၸန္ကာလ ကလည္း အတိတ္ကာလျဖစ္သြားျပန္ေရာ.. အဲဒီလို အတိတ္ကလာလုိက္ ပစၥဳပၸန္ကာလေရာက္လိုက္ အနာဂါတ္ကာလကိုသြားလုိက္နဲ႕ ကာလသံုးမ်ိဳးက လွည့္ေနရတယ္.. ကာလကသူ႕ဟာနဲ႕သူလွည့္ေနရင္ေတာ္ရဲ႕.. အခုဟာက ကာလေတြကလွည့္တိုင္းလွည့္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အို အို သြားေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္.. ကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြကို စားေနတာေပါ့.. ၀ါးမ်ိဳေနတာ.. ၀ါးမ်ိဳတာမ်ားေလေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အသားအေရေတြရင့္ေရာ္ေလေလ. ဆံေတြျဖဴေလေလေပါ့.. သူကဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကိုယ့္ကို ၀ါးမ်ိဳသလဲဆိုေတာ့ ဒီဘ၀ထဲမွာဆိုရင္ ကိုယ့္အသက္နဲ႕အမွ်ပဲ… ကုိယ့္မွာကလည္း၀ါးမိ်ဳခံစရာဆိုလို႕ ဒီခႏၶာပဲ႐ွိေတာ့ ဒီကာလကလည္း ဒီခႏၶာပဲ စကၠန္႕ေတြ လွည့္ေနတဲ့အမွ် ၀ါးၿမိဳစားေသာက္ ပြဲေတာ္တည္ေနတာေပါ့.. သူကစားစရာ ကိုယ့္ခႏၶာလည္းကုန္ေရာ တစ္ဘ၀တာကို ၀ါးၿမိဳတဲ့ တဲ့ကာလလက္ထဲလည္းအပ္လိုက္ပါေရာ ကိုယ့္ပစၥဳပၸန္ဘ၀ ကိုစြန္႕ရေတာ့တာပဲ.. အတိတ္ဘ၀က၀ါးၿမိဳခံခဲ့ရၿပီး ၀ါးၿမိဳစရာကုန္လို႕ ဒီ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကိုေရာက္လာတာပဲ. ဒီ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကိုလည္းသူက ကုန္ေအာင္၀ါးၿမိဳၿပီးသြားရင္ေတာ့ အနာဂါတ္ကာလကို လိုက္ၿပီး ၀ါးၿမိဳဦးမွာပါပဲ.. ဥာဏ္ကေလးနဲ႕ၾကည့္ၾကပါ.. အဲဒါေၾကာင့္သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ကာလရဲ႕စားဖတ္၀ါးဖတ္ကေန ဘယ္ေသာအခါမွ မလြတ္ခဲ့ဘူး. အခုခ်ိန္ထိပဲ.. အခုလည္း ဒီလိုပဲ ဒီအခ်ိန္ကာလကေန လြတ္ေအာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုရင္ အနာဂါတ္သံသရာထိ သူကလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ခႏၶာကို စားေသာက္၀ါးၿမိဳေနဦးမွာပဲ.. အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ကိုယ့္ကို လုိက္စားၿပီးေသခဲ့လို႕ပဲ့ ကိုယ့္ကိစၥက ဘယ္ဘ၀ကမွမၿပီးခဲ့ဘူး. ေသခါနီးမွာ ကိုယ္က လုပ္စရာကိစၥေတြၿပီးလုိ႕ ဘာမွလုပ္စရာမက်န္ေတာ့ပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ေသခဲ့တဲ့ဘ၀ တစ္ဘ၀မွမပါခဲ့ဘူး.. ပါခဲ့ရင္လည္း အခုအခ်ိန္ထိေရာက္စရာလိုဘူး.. အခုခ်ိန္ထိ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း အရင္ဘ၀ေတြက ကိစၥမၿပီးပဲေသခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာေပၚလာတာပါပဲ.. ဘာလို႕ ကိစၥမၿပီဘူးလို႕ေျပာလဲဆိုေတာ့ ေသခါနီး ဟိုလူသတိရလိုက္ ဒီလူစိတ္မခ်လိုက္. ပစၥည္းနဲ႕ မခြဲခ်င္လိုက္. ေကာင္းတာေတြမလုပ္ခဲ့တာေတြသတိရလိုက္ မေကာင္းတာေတြလုပ္ခဲ့တာေတြသတိရလိုက္ နဲ႕ မေသခ်င္ပဲေသခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြႀကီးပဲ.. ဘယ္တုန္းကမွလည္း ဒီကာလရဲ႕စားဖတ္၀ါးဖတ္ကေနလြတ္ေအာင္လုပ္မယ္ အေသလြတ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးလဲ မေပၚခဲ့ၾကဘူး..စိတ္ကူးမေပၚေတာ့ လြတ္ခ်င္တဲ့စိတ္လည္းမေပၚ.. လႊတ္ခ်င္တဲ့စိတ္မွမ႐ွိေတာ့ လြတ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတာ ေ၀းေပါ့.. လြတ္တဲ့ေနရာ႐ွိတယ္လို႕လည္းမသိ . မသိလို႕လည္း လႊတ္ေအာင္မလုပ္ျဖစ္တာေပါ့.. မလုပ္ခဲ့လုိ႕လဲ မလႊတ္တာေပါ့..
ျပန္ၿပီးခ်ံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ တသံသရာလံုး ကာလရဲ႕ အစားကိုခံခဲ့ရၿပီး ဘ၀တိုင္း အေသဇာတ္ႀကီးပဲ ခင္းခဲ့ၾကရတယ္.. အေသမ်ိဳးေဟ့ တို႕သတၱ၀ါလို႕ ဆိုရမလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ.. ဒီဘ၀လည္း အေသကမလြတ္ေသး အေသဇာတ္ကခင္းခဲ့လုိ႕ အခုအေသပြဲကေနရတာေတာင္ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္မသိရင္ ေနာင္ဘ၀ဘာျဖစ္ရပါလို၏လုိ႕ ဆုေတာင္းတာေတြက လာေသးတာပဲ.. ဒီဘ၀ေသတာအားမရေသးလို႕ ေနာက္ဘ၀ ကာလရဲ႕ အစားကို ခံရၿပီးေသရပါလို၏ ဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီ.. အေသဆုေတာင္းတာၾကေနတာပဲ.. ဒီဘ၀မေကာင္းလို႕ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ကိုေတာင္းတယ္. ဒီဘ၀မလွလို႕ လွတဲ့ဘ၀ကိုေတာင္းတယ္.. ဒီဘ၀ ခ်စ္သူနဲ႕မေပါင္းရလို႕ ေနာင္ဘ၀ေပါင္းရဖို႕ရာကို ဆုေတာင္းၾကတယ္.. ေနာင္တစ္ဘ၀ထဲတင္ကို မကေသးပါဘူး.. ဘ၀ဆက္တိုင္းဆက္တိုင္း ေပါင္းရပါလို၏ ဆိုတာပါေသးတယ္.. တကယ္ေပါင္းရလား မေပါင္းရလားေတာ့မသိပါဘူး.. ေသခ်ာတာကေတာ့ ကာလရဲ႕အစားခံရမွာကိုပဲ.. မထူးေတာ့ပါဘူး.. ဘ၀ဆက္တိုင္းဆက္တိုင္း ကာလရဲ႕အစားကိုခံရပါလို၏.. အေသဇာတ္က မလြတ္ရပါလို၏လို႕သာ ေတာင္းလုိက္ပါေတာ့.. မဟုတ္လည္း ကိုယ္ေတာင္းသမွ်ထဲမွာ သူကပါေနမွာပဲ.. ႐ွိေသးတယ္… ဆုေတာင္းရင္ဒီအတိုင္းေတာင္းတာလားဆိုေတာ့ ေတာင္းတဲ့အခါ ဘုရားဆီမွာ သြားေတာင္းတယ္.. ဘုရားကလည္း အို နာ ေသ ဆိုတာမေကာင္းဘူး ဒုကၡသစၥာ လြတ္ေအာင္လုပ္ၾကလို႕ ေသေသခ်ာခ်ာမွာတယ္.. အေသလြတ္တာကိုႀကိဳက္တယ္. ကိုယ္ကလည္း ေတာင္းတာက အေသဆု.. ေတာင္းေတာ့လည္း ဘုရားဆီ.. ဘုရားကလည္းအေသကိုမႀကိဳက္.. အင္း.. ခက္ေတာ့ခက္ေနၿပီ.. ဒါေတာင္ ဒီအေသဆုမျပည့္မွာစိုးလို႕ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းျပည့္ကို ေျပးရေသးတယ္.. မလြတ္တာလည္းမေျပာနဲ႕.. ေနာင္ဘ၀လို႕ ဘ၀ပါေနရင္ အေသပါတာပဲလို႕ မွတ္ထားလုိက္.. ဘ၀ကိုေတာင္းရင္ အေသကိုေတာင္းတာပဲ..
အဲဒီေတာ့ ဒီဘ၀ဆိုတဲ့ အေသကေနလြတ္ေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကာလေတြရဲ႕ အစားကေနလြတ္ေအင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ..
ဆုိၾကပါစို႕… အခု တသံသရာလုံး ကာလရဲ႕စားဖတ္၀ါးဖတ္ကေန မလြတ္တာက ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစားခံေနရတာ ေသပဲေသေနရတာလို႕ မသိခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ.. အဲလို ေသပဲေသေနရတာလို႕ မသိတဲ့အတြက္ ဟုိုဘ၀ရရင္ပဲေကာင္းႏိုးႏိုး ဒီဘ၀ရရင္ပဲေကာင္းႏိုးႏိုး နဲ႕ အဲဒီဘ၀ေတြကို လုိခ်င္ တပ္မက္ၿပီးေတာ့ ရေအာင္လုပ္ေနလို႕.. အဲဒီဘ၀ေတြပဲရ ရေနတာ.. တနည္းအားျဖင့္ ေသပဲေသေနရတာ.. အဲဒီလို ကိုယ္က ေသပဲေသေနရတယ္ ေမြးလိုက္ အုိလိုက္ ေသလိုက္ နဲ႕ ဘ၀တိုင္း ဘယ္ဘ၀ရရ ေသရတဲ့အျဖစ္ကို မႀကိဳက္တဲ့အခါၾကမွ ေနာင္ဘ၀လိုခ်င္ႏွစ္သက္မႈေတြက မလာမွာ.. အဲဒီလို ေနာင္ဘ၀လိုခ်င္ႏွစ္သက္မႈေတြ မလာတဲ့အခါၾကေတာ့မွ ေနာင္ဘ၀ရေအာင္အားထုတ္မႈေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး.. ေနာင္ဘ၀ရေအာင္အားထုတ္မႈမွမ႐ွိေတာ့ ေနာင္ဘ၀ က လာစရာမ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့.. အဲ့ဒီေနာင္ဘ၀ ဆိုတဲ့ ဘ၀က လာစရာမ႐ွိ ရင္ ဘ၀နဲ႕အတူပါလာမယ့္ အေသကလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့.. အေသကေနလြတ္ၿပီေပါ့.. ကာလလက္ကေန လြတ္ေျမာက္သြားၿပီေပါ့..
အဲဒီေတာ့ အခ်ဳပ္က ကိုယ္က ကာလရဲ႕အစားပဲခံေနရတာ ခဏခဏေသေနရတဲ့အျဖစ္ကို သိတဲ့အခါက်ေတာ့မွ အေသလိုခ်င္တဲ့ တဏွာခ်ဳပ္မွာ.. အဲဒီ အေသလိုခ်င္တဲ့တဏွာနဲ႕အတူ ေသရတဲ့အျဖစ္ကမေကာင္းတာကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ထား တဲ့ အ၀ိဇၹာပါတြဲ ျပဳတ္သြားတယ္… အဲဒီ အေသကိုရေအာင္ လုပ္တဲ့ အ၀ိဇၹာနဲ႕တဏွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုမွေတာ့ ေနာင္ ေသရမယ့္ ဘ၀လည္းလာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့.. အဲဒီလို ခဏခဏေသေနရတာက မေကာင္းဘူး.. အဲဒီမေကာင္းတဲ့ ေသတတ္တဲ့ခႏၶာက ဒုကၡသစၥာ၊ အဲဒီ မေကာင္းတဲ့ ခႏၶာ ဒုကၡသစၥာကို မေကာင္းဘူးလို႕ သိတဲ့ ဥာဏ္က မဂၢသစၥာ၊ အဲဒီမေကာင္းဘူးဆိုတဲ ဒုကၡသစၥာကို သိတဲ့ မဂၢသစၥာနဲ႕လည္း မေကာင္းဘူးလို႕ သိလိုက္ပါေရာ ေကာင္းတယ္လို႕ လိမ္ထားတဲ့ အ၀ိဇၹာနဲ႕ .. အ၀ိဇၹာကလိမ္ထားလို႕ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ ဒုကၡသစၥာကို ႀကိဳက္တဲ့တဏွာ ဆိုတဲ့ သမုဒယသစၥာ က လာခြင့္မရပဲ ခ်ဳပ္သြားတယ္.. အဲဒီ တဏွာ သမုဒယသစၥာမွ ခ်ဳပ္ေတာ့ ေနာင္ ခႏၶာ၊ ေသတတ္တဲ့ ဒုကၡသစၥာ မလာပဲ အေသကလြတ္သြားတာက နိေရာဓသစၥာ.. ဆိုၿပီး သစၥာေလးခ်က္လည္း ကိုယ့္ဥာဏ္ထဲမွာ တစ္ၿပိဳင္နက္ဆိုက္ပါေရာ အေသကလြတ္တဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ.. သစၥဥာဏ္ ကိစၥဥာဏ္ ကတဥာဏ္ ဆိုၿပီး သူ႕အဆင့္နဲ႕သူ သစၥာဆိုက္သြားတဲ့အခါ ပထမတစ္ခါဆိုက္ရင္ ေသာတာပန္.. အပါယ္မွာေသရတဲ့အျဖစ္ကေနအၿပီးတုိင္လြတ္ၿပီ… ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ဆိုက္ရင္ တကဒါဂါမ္.. တတိယတစ္ႀကိမ္ဆိုက္ရင္ အနာဂါမ္.. နဲ႕.. စတုတၳတစ္ႀကိမ္ဆိုက္ရင္ ရဟႏာၱ.. အဲဒီ ေလးႀကိမ္ေလးခါလညး္ဆိုက္ပါေရာ အေသဇာတ္သိမ္းၿပီ.. ေနာင္ေသစရာကုန္ၿပီ.. ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ အကုန္ျပဳၿပီးသြားၿပီ. သူ႕ကိစၥအကုန္ၿပီးၿပီလို႕ဆိုတာပါပဲ.. ကာလ၀ိမုတၱိျဖစ္သြားၿပီ…ကာလကေနလြတ္ေျမာက္သြားၿပီ..ကာလရဲ႕အစားခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ..
အဲဒီကာလရဲ႕အစားခံရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားတယ္ဆိုတာက ကိုယ္က အခ်ိန္ရဲ႕အစားကိုမခံပဲ အခ်ိန္ကိုျပန္စားလိုက္လို႕သာ လြတ္ေျမာက္သြားတာ.. ဘယ္လိုျပန္စားတာလဲဆိုေတာ့ အထက္မွာျပထားသလို နားလည္သေဘာေပါက္လို႕ မလိုခ်င္ဘူးဆို႐ံုနဲ႕ေတာ့မရေသးဘူး.. သူက သစၥဥာဏ္အဆင့္ပဲ႐ွိေသးတာ.. အဲဒီသစၥဥာဏ္ရၿပီဆိုမွ တဆင့္တက္ၿပီး ကိုယ့္ခႏၶာကို ကိုယ္လွည့္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတဲ့ေဘာ.. ခဏခဏ ေပၚၿပီးေပ်ာက္သြားသေဘာေလးေတြကို ဥာဏ္နဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ကိုယ့္ခႏၶာက ကာလအစားခံေနရလို႕ ခဏခဏ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာ သူမ်ားေျပာလားမွတ္တယ္.. အခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ျမင္တာပါလား.. အဲဒီခဏခဏ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတာက ဘာမွ အႏွစ္သာရမ႐ွိတဲ့ ဒုကၡသစၥာေတြပါလားလို႕ ကိုယ့္႐ုပ္နာမ္အေပၚ ျမင္လာရင္ေတာ့ ကိစၥဥာဏ္ေရာက္ၿပီ.. (မွတ္ခ်က္။ ႐ုပ္နာမ္ကို ပရမတ္က်က်မသိေသးရင္ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ေပၚ ပညတ္၊ပရမတ္ ကြဲေအာင္ ခြဲျပႏိုင္တဲ့ဆရာအရင္႐ွာဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္) အဲဒီလို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ၾကည့္လိုက္တို္င္း ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတဲ့ဒုကၡေလးေတြပဲ ေတြ႕ပါမ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတဲ့ သေဘာေလးေတြက ဒုကၡသစၥာအစစ္ပဲ မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးလို႕လဲ ျဖစ္လာပါေရာ သူက ျဖစ္ပ်က္ဒုကၡသစၥာ ၾကည့္ေနရာကေန မျဖစ္မပ်က္တဲ့ နိေရာဓဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ဖက္လွည့္သြားတဲ့ ကတဥာဏ္ဆိုက္ေတာ့တာပါပဲ.. အဲဒီကတဥာဏ္လည္းဆိုက္ေရာ အေသလြတ္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေတာ့တာပါပဲ.. ေလးႀကိမ္ေလးခါဆိုက္ရင္ေတာ့ အေသက အၿပီးတုိင္လြတ္တာေၾကာင့္မို႕လို႕ ဒီအေသလြတ္ေအာင္ ကိုယ့္ခႏၶာ ျဖစ္ပ်က္ကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အလုပ္ကိျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို လုပ္ၾကဖို႕တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္.. ဒီ၀ိပႆနာအလုပ္ဆိုတဲ့ မဂၢင္အလုပ္ကမွ အေသလြတ္ႏိုင္တာမို႕ ကိုယ္က ၀ိပႆနာ႐ႈတိုင္း႐ႈတိုင္း အေသလြတ္ရာကို တျဖည္းျဖည္းသြားေနတဲ့အတြက္ သူက အခ်ိန္ေတြကို ျပန္စားေနတာပဲ.. ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတဲ့ကာလကို ကိုယ္ကအၿပီးတိုင္စားလို႕လဲ ကုန္ပါေရာ အေသလြတ္တဲ့နိဗၺာန္ ကာလသံုးပါးကလြတ္ေျမာက္တဲ့နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ေတာ့မွာပဲျဖစ္ပါတယ္.. ကိုယ္ကသူ႕ကို မစားရင္ေတာ့ သူကကိုယ့္ကို စားေတာ့မွာ. အဲဒီေတာ့ သူစားလုိ႕မကုန္ခင္ ကိုယ္ကအရင္ဦးေအာင္ အခ်ိန္ကိုစားတယ္ဆိုတဲ့ ၀ိပႆနာအလုပ္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းလုိက္ခ်င္ပါတယ္…
No comments:
Post a Comment