တစ္ခါတုန္းက သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ မဟာဂါမလို႕ အမည္ရတဲ့ ရြာၾကီးတစ္ရြာကို စားရတဲ့ တိႆအမတ္ဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအမတ္ကို ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ၾကည္ညိဳ ျမတ္ႏိုးေတာ္ မူတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ အဲဒီ တိႆအမတ္ကို သူကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနက် ဆရာ ဘုန္းၾကီးက "ဒကၡိဏ၀ိဘဂၤသုတ္"ကို ေဟာလိုက္ပါတယ္။ ဒကၡိဏ၀ိဘဂၤသုတ္ဆိုတာ အလွဴခံ တစ္က်ိပ္ေလးေယာက္ အေၾကာင္းကို အက်ယ္ ေ၀ဘန္ ျပထားတဲ့ သုတ္ပါ။ တိႆအမတ္ဟာ အဲဒီ သုတ္ကို နာၾကားျပီးတဲ့ေန႕ကစျပီး သူ႕ရဲ႕ စားဦးကို မလွဴဘဲ ထမင္း မစားေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ စားဦးကို လွဴျပီးမွ ထမင္းစားမယ္ဆိုျပီး သႏၷိဌာန္ ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ခဲ့တဲ့ အတုိင္းလဲ စားဦးကို လွဴျပီးမွ ထမင္းစားေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာ ဇနပုဒ္က ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိစၥေတြ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးရင္း မြန္းတည့္လြန္မွ ထမင္းစားဖို႕ အခြင့္ရပါတယ္။ မြန္းတည့္ လြန္သြားျပီဆိုေတာ့ စားဦးကို ရဟန္း သံဃာေတြ လွဴဖို႕ ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ စားဦးကို ဘယ္သူ႕မ်ား လွဴရမလဲလို႕ စဥ္းစားပါတယ္။ အနားမွာရွိတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က သခ်ဳႋင္းမွာေနတဲ့ ပရိဗိုဇ္ကို လွဴဖို႕ အၾကံေပးပါတယ္၊ တိႆ အမတ္ကလဲ သေဘာတူစြာနဲ႕ပဲ သူ႕ရဲ႕ တပည့္ေတြကို သခ်ဳႋင္းမွာေနတဲ့ ပရိဗိုဇ္ဆီကို စားဦးကို လွဴဖို႕ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ပရိဗိုဇ္ဟာ အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ထားေပမယ့္ အက်င့္သီလလဲ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွပါဘူး။ ထူးျခားတာဆိုလို႕ အ၀တ္ျဖဴ ၀တ္ထားတာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။
တိႆ အမတ္ရဲ႕ တပည့္ေတြ ပရိဗိုဇ္ဆီသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပရိဗိုဇ္က ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုေတာ့ ေရကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ငါးမွ်ားေနပါသတဲ့။ ပရိဗိုဇ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက လူေတြ လာေနျပီဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္ ငါးမွ်ားတံကို ေရထဲပစ္ခ်၊ ေျခေထာက္နဲ႕ အသာနင္းထားျပီး သူမဟုတ္သလိုလို တရားက်င့္ေနသလိုလိုနဲ႕ ဣေျႏၵရရ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေနလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တိႆအမတ္ရဲ႕ တပည့္ေတြက ပရိဗိုဇ္ရဲ႕ အျပဳအမူကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ယုတ္မာတဲ့ ပရဗိုဇ္ စားဦးနဲ႕ မတန္ဘူးဆိုျပီး တိႆအမတ္ဆီ စားဦးကို ျပန္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ တိႆအမတ္ဆီ ေရာက္ေတာ့ တပည့္ေတြက တိႆအမတ္ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ တိႆအမတ္က ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ -
"အေမာင္တို႕၊ ပရိဗိုဇ္ဟာ ယုတ္မာတဲ့ အက်င့္ ရွိတယ္လို႕ ဆိုေပမယ့္ သင္တို႕ကို ျမင္ေတာ့ မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႕ ငါးမွ်ားတံကို ေရထဲမွာ ႏွစ္ျပီး ၀ွက္ထားရွာတယ္၊ အဲဒီ မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးသည္ပင္ ပရဗိုဇ္အတြက္ စားဦးကို အလွဴခံထိုက္ပါတယ္။ ငါ့အေနနဲ႕လည္း အဲဒီ မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုပဲ ၾကည္ညိဳလို႕ရပါျပီ၊ ကဲ - ျပန္လွဴလိုက္ၾကပါ" လို႕ ေျပာျပီး ပရိဗိုဇ္ကို ျပန္လွဴခိုင္းလုိက္ပါတယ္။ စာမွာေတာ့ ဒုတိယေန႕မွာလဲ ဆက္ျပီး လွဴခိုင္းတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒီ၀တၱဳေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ "တိႆအမတ္ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္" ဆိုတဲ့ အေတြးက မသိမသာ ၀င္လာပါတယ္၊ "ေအးကြာ - မင္းတို႕ ေျပာတာ မွန္တယ္၊ ဒီေလာက္ ယုတ္မာတဲ့ ပရိဗိုဇ္ စားဦးနဲ႕ မတန္ဘူး၊ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းတာနဲ႕ အတူတူပဲ၊ ငါတို႕ စားတာမွ ဗိုက္၀ဦးမယ္" အဲဒီလိုမ်ား ခပ္ညံ့ညံ့စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ေတြးျဖစ္မလား မသိပါဘူး။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ တိႆအမတ္ကေတာ့ ဒါနကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ဒါနကို ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ျပဳက်င့္လုိက္တာပါ။
အ႒သာလိနီအ႒ကထာမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္းနဲ႕ အကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းေတြကို ဒီလို ျပထားပါတယ္။
ကုသလံ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ပဒ႒ာနံ၊
အကုသလံ အေယာနိေသာ မနသိကာရ ပဒ႒ာနံ၊
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ - ကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းက ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိလို႕ပါတဲ့၊ အကုသိုလ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကေတာ့ အေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိလို႕ပါပဲတဲ့၊ ဆိုလိုခ်က္ကေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရရွိရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္မယ္၊ အေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ္ ဒါပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေယာနိေသာမနသိကာရ ကို ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးျခင္းလို႕ ျမန္မာျပန္ဆိုေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျခား ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးကေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရကို အေကာင္းျမင္၀ါဒ ရွိျခင္းလို႕ ျပန္ေပးပါတယ္၊ အမ်ားနားလည္ႏိုင္မယ့္ စကားလံုးေတြနဲ႕ ျပန္ေပးထားၾကတာဆိုေတာ့ သက္ေရာက္မႈ အဓိပၸါယ္ေတြကေတာ့ အတူေတြပါပဲ။
"မေကာင္းမႈကို လူျမင္မွာ ရွက္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုပဲ ငါ့အေနနဲ႕ ၾကည္ညိဳလို႕ ရပါျပီ" လို႕ တိႆအမတ္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာဟာ ေယာနိေသာမနသိကာရ ပါပဲ၊ ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာ အဘိဓမၼာသေဘာအရ သိပ္ျပီး ဆန္းလွတယ္လို႕ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ ဆန္းတာက အားက်ဖို႕ ေကာင္းတာက တိႆ အမတ္ရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ "တိမ္တိုက္မည္မွ် မဲမဲ၊ အျဖဴေရာင္ ေငြ အနားသတ္ကေတာ့ ရွိစျမဲ" ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခား စကားပံုအတိုင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆိုးေနတဲ့ လူျဖစ္ပါေစ၊ ေငြေရာင္ အနားသတ္လို႕ ေခၚရမယ့္ ေကာင္းကြက္ေလး တစ္ကြက္ကေတာ့ ရွိစျမဲပါ၊ ဒါကို ကိုယ္က ေယာနိေသာမနသိကာရ အေျခခံျပီး ျမင္တတ္ဖို႕ပါ။
့ဘာပဲေျပာေျပာ ဘ၀ဆိုတာ ရွိေနရင္ သံသရာ ခရီးဆိုတာလဲ ရွိေနဦးမွာပါပဲ၊ အဲဒီ သံသရာဆိုတဲ့ ခရီး တစ္ခုကို ေလွ်ာက္ေနရသေရြ႕ေတာ့ အာရံုမ်ိဳးစံုေတြနဲ႕ ေန႕စဥ္ ေတြ႕ေနၾကရမွာပါ။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အာရံုပဲ ေတြ႕ေတြ႕၊ မႏွစ္သက္တဲ့ အာရံုပဲ ေတြ႕ေတြ႕၊ ေတြ႕လာတဲ့ အာရံုေတြအေပၚ ကိုယ္က ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ဖို႕ပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ေတြ႕လာတဲ့ အာရံုအေပၚ မိတ္ဖြဲ႕တတ္ဖို႕ပါ၊ မိတ္ဖြဲ႕တတ္ဖို႕ ဆိုတာကလဲ သိပ္ျပီး ခက္ခဲလွတယ္လို႕ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ "ေယာနိေသာမနသိကာရ" ရွိေနရင္ တစ္ေလာကလံုးနဲ႕ အလိုလို မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသား ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္လို႕ပါပဲေလ။
က်မ္းကိုး
၁။ မဓုရ, ရသ၀ါဟိနီက်မ္း (ပ႑ရဂၤ၀တၱဳ)
၂။ အ႒သာလိနီအ႒ကထာ (ေယာနိေသာမနသိကာရ အဖြင့္)
၃။ ယေန႕ ဗုဒၶ၀ါဒဆိုင္ရာ အေမး အေျဖမ်ား (တည္ေတာ ဆရာေတာ္)
အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္၊ ၂၄-၆-၂၀၀၂
မွတ္ခ်က္ ။ ဦးဇင္း ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ရဲ႕ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္၊ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ Fashion Image မဂၢဇင္း၊ Faces (မုခ) မဂၢဇင္းတို႕၌ ေဖာ္ျပ ပါရွိခဲ့ေသာ ဓမၼအေတြး ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းေဖာ္ျပေပးထားေသာ "ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးမယ္" ဓမၼစာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္..။
No comments:
Post a Comment