ျမတ္ဗုဒၶ၏ တပည့္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါလကၽြတ္၍ ကထိန္ခင္းျပီးေသာအခါ လူမ်ားစြာ၏ စီးပြားခ်မ္းသာအလို႔ငွါ တရားေဟာၾကားရန္ တေနရာမွ တေနရာသို႔ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူေလ့ရွိၾကသည္။
တရံေရာအခါ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) ႏိုင္ငံက ၀ါလကၽြတ္၍ ေဒသစာရီ ၾကခ်ီလာေသာ ရဟန္းေတာ္ငါးဆယ္သည္ မဟာဂီရိရြာအနီး ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ ဆြမ္းခံခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ သပိတ္ေဆး၊ သကၤန္းရံုျပီးလွ်င္ ဆြမ္းခံသိကၡာပုဒ္ေတာ္ႏွင့္အညီ ရြာတြင္းသို႔ အသီးသီး ဆြမ္းခံ၀င္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္လည္း တပါးမွ် ဆြမ္းတဇြန္းစာ မရေခ်။ ဆြမ္းမပါေသာ သပိတ္ကို ေပြ႔လ်က္ စုရပ္ျဖစ္ရာ ရြာထိပ္ ေညာင္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ျပန္ၾကြလာၾက၏။
ငါတို႔၏ဘုဥ္းကံသည္ ဤမွ်ေလာက္ နည္းပါးေလစြတကား-ဟုအသီးသီး သံေ၀ဂ ျဖစ္မိၾက၏။ ထိုစဥ္ ရြာခံ ရဟန္းတပါးသည္ ရြာတြင္းဆြမ္းခံ၀င္ရန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ၾကြလာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ၾက၏။ ေညာင္ပင္ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ ထိုရြာခံရဟန္းက အရွင္ဘုရားတို႔၊ ဆြမ္းမ်ားျပည့္စံုၾကရဲ႔လား ဘုရား-ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။
ဆြမ္းတဇြန္းမွ် မရၾကပါ ငါ့ရွင္-ဟု မေထရ္ႀကီးက သံဃာမ်ားကိုယ္စား မိန္႔ၾကား၏။
အရွင္ဘုရား ဆြမ္းအတြက္ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္ေတာ္မမူပါႏွင့္။ တပည့္ေတာ္ ျပန္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ဤေနရာက ေစာင့္ေတာ္မူပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းခံသြားပါေတာ့မည္-ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ရဟန္းငယ္တပါးက ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ကိုယ္ေတာ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔အားလံုး ရြာထဲ အိမ္ေပါက္ေစ့ ႏွံ႔ေနပါျပီ။ ရဟန္းငါးဆယ္ ဆြမ္းခံတာေတာင္ တဇြန္းမွ် မရတာ။ ကိုယ္ေတာ္တပါးတည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား-ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။
အရွင္ဘုရား၊ ရြာခံရဟန္းတို႔မည္သည္ ဆြမ္းခံရာလမ္းကိုလည္း သိ၏။ ေလာင္းေနက်အိမ္ကိုလည္းသိ၏။ အထူးတလည္ ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းသူကိုလည္း သိ၏-ဟု ေျပာဆိုျပီး ဆြမ္းခံ၀င္ေလ၏။
ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံရန္ ပင့္ေလွ်ာက္ထားေသာအိမ္ (ထိုင္အိမ္) ရွိ အိမ္ႀကီးရွင္ ဒကာမတဦးသည္ ႏို႔ဃနာဆြမ္းမ်ား ျပင္ဆင္ျပီး ရဟန္းေတာ္လာေနက်ျဖစ္ေသာလမ္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ ေစာင့္ေန၏။
ရဟန္းေတာ္ အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္လွ်င္ ဆီးႀကိဳကာ သပိတ္ယူျပီး ႏို႔ဃနာဆြမ္းတို႔ သပိတ္ျပည့္မွ် ဆက္ကပ္လွဴဒါန္း၏။ ရဟန္းေတာ္သည္ တဦးတည္း သပိတ္အျပည့္ လွဴေသာ ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို အလွဴခံျပီး ျငိမ္သက္ေသာဣေျႏၵျဖင့္ ရဟန္းငါးဆယ္ရွိရာ ရြာထိပ္ေညာင္ပင္သို႔ ျပန္ၾကြလာ၏။
ရဟန္းေတာ္ငါးဆယ္သည္ ယခုပင္ ဆြမ္းခံ၀င္၊ ယခုပင္ ျပန္ၾကြလာေသာ ရြာခံရဟန္းေတာ္၏ အျခင္းအရာကို အံ႔ၾသစြာၾကည့္ရႈၾကသည္။
ငါ့ရွင္တုိ႔၊ ငါတို႔သည္ သီလသိကၡာျပည့္စံု၍ အိမ္ေပါက္ေစ့ ၾကာျမင့္စြာ ဆြမ္းခံလ်က္ ဆြမ္းတဇြန္းမွ် မရ။ ဤရဟန္းကား ယခုသြား၊ ယခုျပန္လာကာ မြန္ျမတ္ေသာဆြမ္းကို သပိတ္အျပည့္ ရခဲ့ျပီ။ စင္စစ္ ဤရဟန္း ရေသာဆြမ္းသည္ ဓမၼိယလဒၶ တရားသျဖင့္ ရေသာဆြမ္း မျဖစ္တန္ရာ မဘုဥ္းေပးၾကကုန္လင့္။
ထိုအခါ ရြာခံရဟန္းေတာ္က အရွင္ဘုရားတို႔၊ သံသယကင္းစြာ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူၾကပါ၊ ဓမၼိယလဒၶ တရားသျဖင့္ ဆြမ္းခံရေသာ ပစၥည္းျဖစ္ပါသည္ဘုရား-ဟု ေလွ်ာက္ထားရင္းပင္ သပိတ္လံုးေရ ငါးဆယ္တြင္းသို႔ ဆြမ္းအျပည့္စီ ထည့္၍ ေလာင္းလွဴေလ၏။ ရြာခံရဟန္း၏ သပိတ္သည္ ျပည့္ျမဲတိုင္း ျပည့္လ်က္သာ ရွိ၏။
ငါ့ရွင္ အရွင္သည္ ရဟႏၲာေလာ၊ ေလာကုတၱရာတရားကို ဘယ္အခ်ိန္က သိရွိခဲ့သနည္း-ဟု ေမးျမန္းၾက၏။ တပည့္ေတာ္ ရဟႏၲာ မဟုတ္ပါ။ ေလာကုတၱရာတရားကိုလည္း ထိုးထြင္းမသိေသးပါ။ ပုထုဇဥ္သာ ျဖစ္ပါသည္ဘုရား။
ဒါျဖင့္ တန္ခိုးအဘိညာဥ္ကို ဘယ္အခါက ရရွိသနည္း။
မရရွိေသးပါဘုရား။
ထိုသို႔ မရရွိပါဘဲ မည္သည့္အစြမ္းတန္ခိုးေၾကာင့္ ငါ့ရွင္၏သပိတ္ထဲက ဆြမ္းသည္ ေပးမကုန္၊ လွဴမခန္း ျဖစ္ရေလသနည္း။
တပည့္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္မပ်က္ ဆြမ္းခံ၍ ရသမွ်ဆြမ္းကို ျမင္သမွ်ရဟန္းမ်ားအား ဣႆာမေစၧရ ကင္းေသာစိတ္ထားျဖင့္ ၁၂-ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေပးလွဴ၍ သာရဏီယက်င့္၀တ္ကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆြမ္းခံ၍ ဆြမ္းမ်ား ျပန္လွဴဒါန္းေသာ သာရဏီယက်င့္၀တ္ကို ျဖည့္က်င့္ေအာင္ျမင္ေသာေန႔မွစ၍ တပည့္ေတာ္၏ သပိတ္တြင္းက ဆြမ္းကို ရဟန္းငါးဆယ္ မဆိုထားဘိ ရဟန္းတသိန္းလွဴသည့္တိုင္ေအာင္ မကုန္ခန္းဘဲ ျပည့္ျမဲတိုင္းသာ ရွိပါသည္ဘုရား-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
မေထရ္ႀကီးက သာဓု သာဓု သာဓု၊ ငါ့ရွင္ေတာင့္တေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို လြယ္ကူလ်င္ျမန္စြာ ရရွိႏိုင္ပါေစ- ဟု အႏုေမာဒနာျပဳ၏။ က်န္ရဟန္းမ်ားကလည္း ၀မ္းေျမာက္ျပံဳးရႊင္စြာ တသက္မက အမွတ္ရထိုက္ေသာ စကားတို႔ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပီးလွ်င္ ဆက္လက္၍ ေဒသစာရီၾကြခ်ီ၍ သြားၾကေလသတည္း။
က်မ္းကိုး။ ။အဂၤုတၱရနိကာယ္။
No comments:
Post a Comment