ဤသဟႆ၀ဂ္တြင္ စာမ်က္ႏွာ ၄၃၊ ၀တၳဳ (၁၄) ခု၊ အဖြင္႔ (၁၆) ဂါထာ၊ ျဖည္႔စြက္ (၁၄) ဂါထာ၊ ရဟန္းေယာက်ၤား (၃) ၀တၳဳ၊ ရွင္သာမေဏ (၁) ၀တၳဳ၊ ရဟန္းမိန္းမ (၄) ၀တၳဳ၊ ပုဏၰား (၄) ၀တၳဳ၊ သတို႔သား (၁) ၀တၳဳ၊ သူခိုး (၁) ၀တၳဳ အားျဖင္႔ တစ္ဆယ္႔ေလး၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။ သဟႆ၀ဂ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အဖြင္႔တစ္ဆယ္႔ေျခာက္ ဂါထာတို႔တြင္ သဟႆဟူေသာပုဒ္ကို ေလးေနရာ၌ သာလွ်င္ ေတြ႔ရပါသည္။ ဂါထာမ်ား၏ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ သဟႆအစား သတ (တစ္ရာ) ဟူေသာ ပါဠိကိုမူ ေျခာက္ေနရာတြင္ သံုးစဲြထားပါသည္။ သဟႆဟူေသာ ပါဠိ စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္မွာ တစ္ေထာင္ဟု မူရင္း အဓိပၸါယ္ ရွိေသာ္လည္း ဤ၀ဂ္တြင္ ေဟာၾကားေသာ ဂါထာေနရာတို႔တြင္ သခ်ၤာျဖင္႔ တန္ဖိုးတစ္ခုကို ႏိုင္းယွဥ္ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ခ်ျပလိုျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေထာင္အေရအတြက္ႏွင႔္ တစ္ခုသခ်ၤာတို႔ကိုု ပမာဏ အားျဖင္႔ ႏိုင္းယွဥ္ျပထားသကဲ႔သို႔ တစ္ရာအေရအတြက္ႏွင္႔႔ တစ္ခုကိုလည္း ႏုိင္းယွဥ္ျပသထား ပါသည္။ တစ္ေထာင္ပင္ ရွိေစဦး၊ တစ္ရာပင္ ရွိေစဦး အေရးမႀကီးလွ၊ စြမ္းႏိုင္ရည္ရွိသည္သာ လိုရင္းပဓာန ျဖစ္သည္။ ထိုတစ္ေထာင္ႏွင္႔ တစ္ရာတြင္ ပဓာနျဖစ္သည္႔ စြမ္းရည္ မရွိပါက စြမ္းႏိုင္သည္႔ တစ္ခုက ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည္႔၀ သည္ဟု ယွဥ္ျပလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စြမ္းႏိုင္လွ်င္ တစ္ေကာင္းတည္း ေကသရာဇာျခေသၤ႔ ဟူသကဲ႔သို႔ တစ္ခ်က္ တည္းႏွင္႔ လိုရင္းသို႔ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္သည္။ သတၱိအျပည္႔အ၀ရွိသည္႔ အေနအထားမ်ိဳးကို ဆိုလို ပါသည္။
ေတာေတာင္ႏွင္႔ စပ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ရာေတြကို ေန႔စဥ္ ေရးဖဲြ႔သီကံုးေနပါေစဦး အႏွစ္တစ္ေထာင္ အသက္ရွည္လ်က္ပင္ ထိုသူ၏ ဘ၀သည္ အက်ိဳးမမ်ားလွေပ။ အင္း၀ေခတ္က စပ္ဆိုခဲ႔ေသာ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားစသည္႔ အဖဲြ႔မ်ိဳး၊ ထိုေခတ္ကပင္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ အိုဘယ္႔ သုဘဒၵါ နတ္ႏွယ္ ပံုမယြင္း စသည္႔ အခ်စ္ဖဲ႔ြမ်ိဳးတို႔ကို ဆိုလိုဟန္ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ကဗ်ာသီကံုးျခင္း စသည္ကို ျပဳခဲ႔ၾကေသာ ထိုဆရာေတာ္မ်ားကို ေလာကုတၱရာ စာေပတတ္သိ ပညာရွိႀကီးမ်ားက အေရးတယူ မရွိခဲ႔ၾကေပ။ သဘင္သည္မ်ားဟုပင္ ေခၚခဲ႔ၾကသည္ဟု အဆိုရွိပါသည္။ ရဟန္းစာဆိုေတာ္မ်ား ျဖစ္ခဲ႔ၾကေသာေၾကာင္႔ပင္ ဤကဲ႔သို႔ ေလာကဓံႏွင္႔ ေတြ႔ခဲ႔ၾကရပါသည္။ ပံု၀တၳဳ စသည္မ်ားကို ေရးဖဲြ႔ၾကေသာ ဆရာေတာ္မ်ားကိုလည္း ေညာင္ကန္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္ဗုဒ္ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ဇာတ္ဆရာႀကီး အခု ဘာဇာတ္ေတြ ကေနတာလဲ ဟု သေရာ္ေတာ္ေတာ္ျဖင္႔ ေမးျမန္းခဲ႔သည္ဟု မွတ္သားရ ဖူးပါသည္။ ဤဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း ဗုဒ္အစ၊ ဗုဒ္အလယ္၊ ဗုဒ္အဆံုး ဟု သိသူႏွင္႔စပ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳထားသည္႔ ဆိုရိုးတြင္ ေနာက္ဆံုး ဗုဒ္တစ္ပါးဟု သတ္မွတ္ ခံရသည္႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဗုဒ္ဆိုသည္မွာ ဗုဒၶ (သိသူ) ၏ အတိုေကာက္ စကားလံုး ျဖစ္ပါသည္။
အင္း၀ေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ထိုဆရာေတာ္မ်ား၏ အေရးအဖဲြ႔မ်ားသည္ ယေန႔ေခတ္တိုင္ ျမန္မာ႔စာေပ၏ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ မွန္ေပသည္။ စာေပရွဳေထာင္႔၊ အႏုပညာရွဳေထာင္႔မွ သံုးသပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကီအက်ိဳးစီးပါြးအတြက္ သက္သက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကအျမင္အရ မွားယြင္းမွဳ မရွိပါ။ ျမတ္ဗုဒၶ အလိုအရမူ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း မဟုတ္၊ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳး စီးပါြးအတြက္ ေက်းဇူးမမ်ားလွဟု သတ္မွတ္လ်က္ ထိုဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းမ်ားကို အႏွစ္သာရပိုင္းမွ မွတ္ယူမည္ မဟုတ္ေပ။ နိဗၺာန္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးတတ္သည္႔ ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ ဗိုလ္၊ ေဗာဇၥ်င္၊ သတိပ႒ာန္ ႏွင္႔ စပ္ေသာ တရားမ်ားကိုသာလ်င္ တစ္ပုဒ္၊ တစ္ဂါထာပင္ ျဖစ္ပါေစဦး ေက်းဇူးမ်ားလွသည္ဟု သတ္မွတ္ပါသည္။ သာသနာ႔၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္သျဖင္႔ အေ၀ဖန္ခံႏိုင္ရသည္႔ျပင္ ပိုၿပီးဂရုစိုက္ရမည္႔ အေနအထား ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း လူမ်ားစုၾကားတြင္ ထိုအယူအဆ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေသးသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
တရားတာ္ႏွင္႔ စပ္၍လည္း ဂါထာမ်ားကို အေထာင္အသိန္း ေဟာေျပာရြတ္ဖတ္ ေနၾကပါေစဦး တရားကို ထိုးထြင္း၍ မသိပါမူ အက်ိုး မမ်ားလွေသး၊ တစ္ပါဒမွ်ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ တရားသိသူက ပို၍ အက်ိဳးမ်ား သည္ဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာအေလာင္း ဥပတိႆသည္ စာလံုးေရးတစ္ဆယ္႔ေျခာက္ လံုးမွ်ျဖင္႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ေကာလိတမွာမူ သံုးဆယ္႔ႏွစ္လံုးျဖင္႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ရဟႏၱာအဆင႔္ အေနျဖင္႔ မဟုတ္ခဲ႔သည္ကို သတိျပဳရေပမည္။ ထိုအရွင္မ်ားသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ ရဟႏၱာမ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ၾကၿပီးလွ်င္ အဂၢသာ၀က ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ ဘုရားေဟာၾကား စကားလံုးမ်ား၏ အနက္ကို နည္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ နားလည္ႏိုင္ေသာ ဥာဏ္သည္ တရားထူး ရရွိေရးအတြက္ အေရးပါသည္။ ထိုေၾကာင္႔ပင္ ပါဠိဘာသာရပ္သည္ နိရုတၱိပဋိသမၻိဒါ ဥာဏ္ရရွိေရး အတြက္ အေထာက္အကူျပဳသည္ဟု မွတ္သားရဘူးပါသည္။ အရွင္ဗာဟိယဒါရုစိယမွာမူ ဘုရားရွင္၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံဟူေသာ ေဟာျပမွဳျဖင္႔ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ႔ေလရာ ေဟာျပခ်က္သည္ စာလံုးေရ တစ္ဆယ္႔ေျခာက္လံုး ေက်ာ္မွ်ပင္ မရွိခဲ႔ေပ။ သို႔အတြက္ ေၾကာင္႔ပင္ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာ ဥာဏ္ထူးရွင္အျဖစ္ ဧတဒဂ္ဘဲြ႔ထူးကိုလည္း ရခဲ႔ေပသည္။ ဧတဒဂၢံ ဘိကၡေ၀ မမ သာ၀ကာနံ ခိပၸါဘိညာနံ ယဒိဒံ ဗာဟိယ ဒါရုစိေယာဟု အဂၤုတၱရနိကာယ၊ ဧတဒ၀ၢ၀၀္တြင္ လာရွိပါသည္။ အလြန္ဆံုး အဆင္႔အားျဖင္႔ ေဟာျပထားေသာ တရားေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အနည္းငယ္ေသာ အဆံုးအမျဖင္႔ လူတိုင္း တရားထူး မရႏိုင္သည္႔ျပင္ ဂါထာစသည္ ရြတ္ပါြးမွဳကိုလည္း ျပဳသင္႔သမွ် ျပဳၾကရပါမည္။ လက္ေတြ႔ က်င္႔သံုးမွဳကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကပါက ပို၍အက်ိဳးမ်ားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရြတ္ဖတ္မွဳမ်ားကို မလုပ္ရဟု ဆိုလိုသည္ မဟုတ္ေပ။
အလြန္ၾကီးက်ယ္ေသာ စစ္ပဲြႀကီးတြင္ တစ္ေသာင္းဗိုလ္ေခ် ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္ အႏိုင္ယူ ႏိုင္ခဲ႔သည္႔ သတၱိထူးႏွင္႔ ျပည္႔စံုသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါေစဦး စစ္မွန္ေသာ ေအာင္ျမင္မွဳကို ရရွိခဲ႔သူဟု မသတ္မွတ္ေပ။ တစ္ဖန္ျပန္ၿပီး ရွံုးႏိုင္ေခ် ရွိပါသည္။ မရွံုးသည္ပင္ရွိေစဦး ေမတၱာျဖင္႔ ေအာင္ျမင္ျခင္း မဟုတ္သျဖင္႔ ကုသိုလ္ရွံဳးသည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ကုသိုလ္ ဆံုးရွံဳးရံုတြင္ မဟုတ္ဘဲ ရန္မ်ားလည္း တိုးပါြးေနမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ မိမိတို႔၏ အဇၥ်တၱတြင္ရွိေနေသာ ေလာဘစသည္ ကိေလသာမ်ားကို ေအာင္မွသာလ်င္ စစ္မွန္ေသာေအာင္ပဲြဟု ေခၚရေပသည္။ သီဟိုဠ္ေခတ္က အဘယ ဂါမဏိ စစ္သူရဲေကာင္းႀကီးသည္ တုိင္းျပည္ စစ္ပဲြႀကီးကို အႏိုင္ႀကဲႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ရွင္ဘုရင္က သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ခ်ီးေျမာက္ခဲ႔ပါေသာ္လည္း သူ႔မွာတိုက္စရာ စစ္ပဲြက မၿပီးေသးပါဘုရားဟု ရွင္ဘုရင္ကို ရဲရဲ၀႔ံ၀႔ံ ေလ်ာက္ထားခဲ႔ၿပီး ရဟန္းျပဳခြင္႔ေတာင္းကာ ရဟႏၱာတစ္ပါး ျဖစ္သည္အထိ ေလာဘစသည္႔ အတြင္းရန္ကို တြန္းလွန္ႏိုင္သူ ျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။
ေလာကရွိလူသားတို႔သည္ ကုသိုလ္စိုက္ပ်ိဳးရာတြင္ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ျဖစ္သည္႔ သံဃာေတာ္ အေပၚတြင္ ေပးလွဴဒါန္းမွဳကို ေဆာင္ရြက္ စိုက္ပ်ိဳးသင္႔ေပသည္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီသည္႔ ပစၥည္မ်ားကို လစဥ္လစဥ္ ေပးလွဴဒါန္းေနေစကာမူ ကုသိုလ္ရပါေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား ကုသိုလ္မ်ိဳးကို မရေပ။ ယခုေခတ္ ေရေဘး ၊မီးေဘး စသည္႔ ေလာကီ အလွဴမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ဖြယ္ရွိေပသည္။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ပါနည္း သနားသျဖင္႔ လွဴဒါန္းေသာ အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ေပတည္း။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သည္ကို လွဴေသာ အလွဴသည္ သနားသျဖင္႔ ေပးလွဴေသာ အလွဴျဖစ္သျဖင္႔ ကုသိုလ္ရသည္ကား မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ကုသိုလ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ အက်င္႔သိကၡာကို ရည္ရြယ္ၿပီး လွဴဒါန္းေသာ အလွဴမ်ိဳးသည္သာ ထူးျခားေသာ အလွူဒါနမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ သီလစေသာ ဂုဏ္အထူးရွိေသာ ေသာတာပန္အစ ရဟႏၱာအဆံုး သူေတာ္စဥ္မ်ားကို ပူေဇာ္မိသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ကုသိုလ္သည္ တန္ခိုးထြားၿပီး အက်ိဳးမ်ား ေပသည္။ သနားသျဖင္႔ ေပးေသာ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ အလွဴထက္ သာလြန္သည္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤေနရာတြင္ ကရုဏာေစတသိက္သည္လည္း ေသာဘနေစတသိက္ ျဖစ္သျဖင္႔ ေကာင္းေသာ အမွဳကို ေဆာင္ရြက္သည္ပင္ မဟုတ္ေလာဟု ေမးစရာ ရွိပါသည္။ မွန္ပါသည္ ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္ အတြက္မူ အက်ိဳးမ်ားေသာ အလုပ္မဟုတ္ သည္ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ေလာကီနယ္တြင္မူ ေကာင္းေသာ အမွဳပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကုသိုလ္အဆင္႔ေလးခုတြင္ ထိပ္ဆံုးအဆင္႔ မေရာက္သည္ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ဤေလာကီ ကု သိုလ္မ်ားသည္လည္း မျဖစ္မေန လုပ္ရမည္႔၊ လုပ္သင္႔သည္႔ ကုသိုလ္မ်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျဖစ္ရမည္မွာ ဦးတည္ခ်က္ကို မွန္ကန္ေအာင္ျပဳတတ္ဖို႔ လိုေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
မီးပူေဇာ္ျခင္းျဖင္႔ အႏွစ္တရာတိုင္ေအာင္ အသက္ရွည္ေနပါေစ တဏွာ မာန ႏွင္႔ ဒိ႒ိဟူေသာ ပပၪၥ တရားသံုးပါး (သံသရာကို ခ်ဲ႔ထြင္တတ္ေသာ တရားသံုးပါး) ရွိေနပါက တန္ဖိုးမရွိေသာဘ၀ဟု သတ္မွတ္ ပါသည္။ ထိုတရားမ်ားကို ပယ္သတ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ၿပီး ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ရပါမည္။၊
သီလလံုး၀ မရွိသူ၏အျဖစ္ အႏွစ္တရာတိုင္ေအာင္ အသက္ရွည္ေနပါေစ ျမင္႔ျမတ္မွဳ မရွိဘဲ ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါး စသည္႔ သီလမ်ားကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ျဖည္႔က်င္႔သူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္ရွည္ျခင္းသည္သာ ျမင္႔ျမတ္ သည္ဟုဆိုပါသည္။
ပညာမရွိသူ၏အျဖစ္ အႏွစ္တရာတိုင္ေအာင္ အသက္ရွည္ပါေစ ျမင္႔ျမတ္မွဳ မရွိဘဲ တည္ၾကည္ေသာ ႏွလံုးသားျဖင္႔ ပညာရွိသူ၏ ဘ၀သည္ တစ္ရက္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ျမင္႔ျမတ္သည္ဟု ေဟာေတာ္ မူပါသည္။
ပ်င္းရိျခင္း၊ ၀ီရိယယုတ္ေလ်ာ႔ျခင္းျဖင္႔ ခႏၶာငါးပါးတို႔ကို လကၡဏာ ႏွစ္ဆယ္႔ငါးပါးျဖင္႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မရွဳမွတ္ဘဲ အႏွစ္တရာ အသက္ရွင္ေနျခင္းသည္ ရွုမွတ္မွဳရွိေနသူ၏ တစ္ရက္ကို မမွီဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ မျပဳႏိုင္ဘဲ အႏွစ္တရာ အသက္ရွည္ေနျခင္းသည္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္သူ၏ တစ္ရက္ အသက္ရွင္ေနျခင္းကို မမွီဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
ေလာကုတၱရာတရားကိုးပါးကို မျမင္ဘဲ အႏွစ္တရာ အသက္ရွည္ေနျခင္းသည္ ေလာကုတၱရာတရားကို သိျမင္သူ၏ တစ္ရက္ အသက္ရွင္ေနျခင္းကို မမွီဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ သဟႆ၀ဂ္လာ လိုရင္း ဆံုးမခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ေအာက္ေဖၚျပပါ အခ်က္အလက္မ်ားမွာမူ အေထာက္အကူျပဳ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို သတ္ျဖတ္ဖူးသည္႔ အရည္အခ်င္းေၾကာင္႔ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳက အက်ဥ္းေထာင္တြင္ သူသတ္သမားရာထူးကို ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္႔ငါးႏွစ္ တိုင္တိုင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ေသာ သူ၏ အေၾကာင္းျဖင္႔ သဟႆ၀ဂ္တြင္ ပထမဆံုး ၀တၳဳကို စတင္ထားပါသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္အား ဆြမ္းကို သူက လွဴဒါန္းခဲ႔ရာတြင္ မေထရ္က သူ႔ကို ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ တရားေတာ္ကို ႀကီးမားခဲ႔ေသာ သူ၏ အကုသိုလ္မ်ား ေၾကာင္႔ (လူသတ္သမားျဖစ္ခဲ႔ေသာ သူသည္) တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နာယူႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ႔ပါ။ ထိုအေၾကာင္းကို သိေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္က သူ႔အား သင္၏ စိတ္ဆံုးျဖတ္ႏွင္႔ အမ်ားကို သတ္ခဲ႔ရသေလာ သို႔မ ဟုတ္ သူတစ္ပါး၏ ေစခိုင္းခ်က္ေၾကာင္႔ပင္ သတ္မွဳကို က်ဴးလြန္ခဲ႔ရသေလာဟု ပရိယာယ္ျဖင္႔ ေမးခြန္း ထုတ္ခဲ႔ ပါသည္။
ထိုအခါ သူသတ္သမားက နားလည္လိုက္သည္မွာ သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ဟု ထင္ခဲ႔ၿပီး စိတ္ေပါ႔ပါးသြားခဲ႔ကာ တရားကို ဆက္ၿပီး နာယူႏိုင္ခဲ႔ ပါသည္။ သူထင္ခဲ႔သည္က သူ႔မွာအျပစ္မရွိ သတ္ခိုင္းသူ ရွင္ဘုရင္မွာသာ အျပစ္ျဖစ္သည္ဟု နားလည္ခဲ႔ပါသည္။ သူသတ္သမား၏ အသိဥာဏ္ မရွင္းလင္းမွဳေၾကာင္႔ (တစ္နည္းအားျဖင္႔) သူထင္ခ်င္သလို ထင္မွတ္ခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ အရွင္၏ ေမးခဲ႔သည္႔ ေမးခြန္း၏ အေျဖကို အေပၚယံ သံုးသပ္မွဳျဖင္႔ သံုးသပ္ခဲ႔သျဖင္႔ အျပစ္မရွိဟု မွတ္ထင္ၿပီး စိတ္ေပါ႔ပါးသြားကာ ေဟာသည္႔တရားေတာ္ကိုလည္း ခဏတစ္ျဖဳတ္ စိတ္ကိုႏွစ္ကာ နာယူႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ နာယူသည္႔ ေကာင္းမွဳေၾကာင္႔ပင္ ဆင္းရဲျပည္႔ေသာ ဘ၀ဆိုး သို႔ ေရာက္ရန္ တာစူေနခဲ႔ေသာ အျဖစ္ဆိုးမွ လြတ္ၿပီး ေကာင္းမွဳရွိေသာ သုဂတိဘ၀သို႔ ဦးတည္ခ်က္ ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါသည္။ ဤကဲ႔သို႔ အထင္ေရာက္ၿပီး တရားေတာ္ကို ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ နာၾကားႏုိင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခဲ႔ၿပီး မေထရ္က သူ႔ကို ပရိယာယ္သံုးၿပီး တရားေဟာခဲ႔ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူသတ္သမား အက်ိဳးရွိေစရန္ အတြက္ သံုးစဲြခဲ႔သည္ စကားလံုးႏွင္႔ ေဟာၾကားခဲ႔သည္ အခ်ိန္သည္ အရင္းအႏွီးအေနျဖင္႔ မမ်ားခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ သူသတ္သမားသည္ ဘ၀ကူးသြားေသာအခါ အက်ိဳးရွိခဲ႔ပါသည္။ ဘ၀တစ္ခုကို ေျပာင္းလဲေစရန္ မွတ္သားရေသာ စကားလံုးေကာင္း တစ္ခုသည္ပင္ စြမ္းႏိုင္ရည္ရွိပါသည္။ ထိုစကားလံုးကို ေကာင္းမွန္း သိတတ္ရန္ႏွင္႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်တတ္ရန္သာ လိုအပ္ပါ သည္။
ဘုရားရွင္ ဆြမ္းခံၾကြေနစဥ္ သူ႔ကို တရားေဟာၾကားခဲ႔ၿပီး ထိုတရားတိုတိုကို နာယူခဲ႔ကာ အခ်ိန္တိုတို အတြင္း တရားထူးရခဲ႔ေသာ အရွင္ဗာဟိယအေၾကာင္းကို ဒုတိယ၀တၳဳတြင္ ေတြ႔ရပါသည္။ အရွင္ဗာဟိယသည္ ဘုရားရွင္ႏွင္႔ မေတြ႔မွီ အခ်ိန္က ရဟႏၱာဟုအမည္ခံခဲ႔ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္ႏွင္႔ ၊ သူတစ္ပါးတို႔ကို လွည္႔စားလ်က္ ေလာကရွိ မသိနား မလည္ေသာ လူအမ်ား၏ အပူေဇာ္ကို ခံယူခဲ႔ပါသည္။ သူ၏ဘ၀ေဟာင္းမွ မိတ္ေဆြက သူ႔ကို ရဟႏၱာလည္းမဟုတ္၊ အရတၱမဂ္သို႔လည္းမေရာက္၊ ထိုသို႔ေရာက္ရန္ က်င္႔စဥ္မွန္လည္း သူ႔တြင္ မရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ႔ပါသည္။ သူက ေထာက္ျပသူကို ျပန္လွည္စပ္စုခဲ႔သည္႔ အတြက္ ဘုရားရွင္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာေဖြခဲ႔ၿပီး တရားနာယူခဲ႔ကာ ရဟႏၱာ ျဖစ္ခဲ႔ရပါသည္။ သူတစ္ပါးက မိမိခ်ြတ္ယြင္းခ်က္ကို အခ်ိန္မွီ ေထာက္ျပမွဳ၊ မိမိကိုယ္တိုင္က နာခံတတ္မွဳ ႏွင္႔ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာယူရမွဳ၊ ျပဳျပင္ႏိုင္မွဳတို႔ေၾကာင္႔ အခ်ိန္တိုတို အတြင္း ရဟႏၱာတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
တတိယ၀တၳဳတြင္မူ မိန္းမသား၏ ဘ၀သည္ ေယာက်ၤားဘ၀ႏွင္႔ အသိဥာဏ္ပညာအရာတြင္ မနိမ္႔က်ေၾကာင္း ညႊန္းဆိုသည္႔႔ ဇာတ္လမ္းကို ေဖၚျပထားပါသည္။ ထို႔ျပင္ သာသနာ၏ အျပင္ပျဖစ္ေသာ ၀ါဒမ်ား တြင္လည္း စ်ာန္ရႏိုင္သည္က်င္႔စဥ္မ်ား ရွိေၾကာင္းႏွင္႔ ၀ါဒတစ္ေထာင္ သင္ေပးသည္႔ သင္တန္မ်ား လည္း ရွိေၾကာင္းလည္း ဤတတိယေျမာက္၀တၳဳျဖစ္ေသာ ကု႑လေကသီ ဇာတ္လမ္း၌ ေဖၚျပထားပါသည္။ ကု႑လေကသီဇာတ္လမ္းတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႏွင္႔ ကု႑လေကသီတို႔ အေမးအေျဖ ျပဳလုပ္ေၾကာင္းေဖၚျပၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာက ေမးသမွ်ကို ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ႔၍ ျပန္လွန္ေမးခဲ႔ေသာ အရွင္၏ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုမူ သူမက အေျဖ မေပးႏိုင္ခဲ႔ဟု ဆိုပါသည္။ အဆံုးတြင္မူ အေျဖသိခ်င္သျဖင္႔ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္လာခဲ႔ရာမွ ပဋိသမၻိဒါဥာဏ္ရ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ႔ေၾကာင္း သိရပါသည္။ သူမ အေျဖ မေပးႏိုင္ခဲ႔ေသာ ေမးခြန္းမွာ တစ္ခုေသာ တရားဆိုသည္မွာ အဘယ္လဲဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ၿပီး အေျဖကို ဤအ႒ကထာ တြင္လည္း ေဖၚျပမထားေပ။ ေအာက္ေျခ က်မ္းညႊန္းတြင္မူ အဂုၤတၱရနိကာယ တတိယအုပ္ စာမ်က္ႏွာနံပါတ္ ၂၉၇ မဟာ၀ဂၢ၊ ပ႒မမဟာပဥွသုတ္ႏွင္႔ ခုဒၵကနိကာယကို က်မ္းညႊန္းျပထားပါသည္။ ေမးခြန္း၏ အေျဖမွာ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔သည္ အာဟာရ၌ တည္မွီၿပီး အသက္ရွင္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖဆိုျပပါသည္။ ဒုကၡမရွိရာကိုသာ လိုခ်င္ပါမူ အာဟာရေပၚတြင္ ျငိတြယ္လြန္းျခင္း ကင္းၿပီး လြတ္ေျမာက္ စိတ္ကို ေမြးႏိုင္မွ ျဖစ္သည္ဟု ေဟာျပထားပါသည္။ တစ္ခုႏွင္႔ ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကု႑လေကသီ အမ်ိဳးသမီးသည္ ရဟႏၱာမႀကီး ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။
စတုတၳ၀တၳဳတြင္မူ အက်ိဳးမရွိသည္မ်ားကို သိလိုေသာ ပုဏၰားတစ္ဦးအတြက္ ပ်င္းရိျခင္း၊ အိပ္ယာထ ေနာက္က်ျခင္း၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ျခင္း၊ အေသာက္ အစားမ်ားျခင္း၊ သူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားျခင္းႏွင္႔ ခရီးရွည္ႀကီး သြားျခင္းတို႔သည္ အက်ိဳးမဲ႔ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းညႊန္ျပထားပါသည္။
ပဥၥမ၊ ဆ႒ႏွင္႔ သတၱမ၀တၳဳတို႔တြင္မူ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ဦးႀကီးအေၾကာင္း၊ တူတစ္ဦးအေၾကာင္းႏွင္႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦး အေၾကာင္းတို႔ကို ေဖၚျပထားပါသည္။ သူတို႔သံုးဦးသည္ ျဗဟၼဏ၀ါဒီမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ျဗဟၼာ႔ျပည္သို႔ ေရာက္ခ်င္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔အတြက္ ဦးႀကီးျဖစ္သူက ေငြတစ္ေထာင္ လစဥ္ အကုန္ခံၿပီး နတ္မ်ားသို႔ အလွဴေပးသည္။ တူျဖစ္သူက သားေကာင္သတ္ၿပီး ယဇ္ေကာင္ျဖင္႔ နတ္မ်ားသို႔ လစဥ္ ပူေဇာ္သည္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္သူကမူ ေငြကုန္ ေၾကးက် မ်ားမ်ားျဖင္႔ နတ္မ်ားသို႔ ပူေဇာ္မွဳျပဳသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေလာကီ ေကာင္းမွဳမ်ားကို ေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳး ရရွိေရးအတြက္ ညႊန္ျပ ေပးခဲ႔ပါသည္။ သံုးဦးသားတို႔သည္ ေနရာ မတူ၊ အခ်ိန္ကဲြျပားၾကလ်က္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ အရိုအေသ ေပးသူအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးသရုပ္ေလးပါးကို အ႒မ၀တၳဳ (ရွစ္ခုေျမာက္) တြင္ ေဖၚျပပါသည္။ သက္ရွည္၊ ဆင္းလွ၊ ခ်မ္းသာရၿပီး ခြန္အားႀကီးကာ အက်ိဳးမ်ားလွေၾကာင္း သရုပ္ေလးပါး ျဖစ္ပါသည္။
န၀မ၀တၳဳတြင္မူ သံကိစၥသာမေဏ အေၾကာင္းပါရွိၿပီး ရဟႏၱာမေထရ္၏ ခႏၶာအေပၚတြင္ မွတ္ယူသည္႔ သေဘာထားကို ေဖၚၿပရာတြင္ မွတ္သားစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ဦးေခါင္းေပၚတြင္ တင္ထားရသကဲ႔သို႔ ေလးလံလွသည္ဟု သေဘာထားၿပီး မိမိတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကဲြသည္ျဖစ္ေစ၊ ပ်က္ဆီးသည္ျဖစ္ေစ သေဘာက်ေနၿပီး ေၾကာက္စိတ္လံုး၀မရွိ၊ ဟူေသာ ေရးသားခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ အခ်က္ကို မွတ္သားထားျခင္းျဖင္႔ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရဟႏၱာအျဖစ္ကို သိလိုေသာသူမ်ားအတြက္ ေလ႔လာမွတ္ သားႏိုင္ရန္ အေထာက္အကူ တစ္ခု ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ တစ္ျခားအခ်က္မ်ားကိုလည္း ထည္႔သြင္း စဥ္းစားရ ပါဦး မည္။ ဒသမ၀တၳဳတြင္မူ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စ်ာန္၀င္စားေနသျဖင္႔ သစ္ငုတ္ႏွင္႔တူေနေသာေၾကာင္႔ ခါဏုက မေထရ္ ေကာ႑ညဟု အမည္ရေသာ ရဟႏၱာ ရဟန္းေတာ္၏ အေၾကာင္းကိုေဖၚျပပါသည္။ အစြမ္း ထက္လွေသာ ဤရဟန္းေတာ္ေၾကာင္႔ ခိုးသားငါးရာဘ၀မွ ဂုဏ္ထူးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ရဟႏၱာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ရ ေၾကာင္းကို မွတ္တမ္း တင္ထားပါသည္။
ရဟန္းဘ၀ကို စိတ္ညစ္သျဖင္႔ ေျမြကိုက္ခံၿပီး ေသလိုေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ ေျမြ၏ ခံတြင္းသို႔ သူ၏ လက္ကို သြင္းေသာ္လည္း ေျမြဆိုးက မကိုက္သျဖင္႔ မေသခဲ႔သည္႔ ဇာတ္လမ္းကို ဧကာဒသမ၀တၳဳတြင္ ဖတ္ရပါသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္သည္ ဓားျဖင္႔လည္မ်ိဳကို လွီး၍ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသမည္ဟုလည္း စိတ္ကူးခဲ႔႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစိတ္ကူးကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ မေဖၚမွီပင္ ေဆာက္တည္ဆဲ ျဖစ္ေသာ သူ၏ သီလမ်ားကို ဆင္ျခင္မိသျဖင္႔ ၀မ္းသာစိတ္ ေပၚလာခဲ႔ၿပီးေနာက္ ၀ိပႆနာရွဳစိတ္ျဖင္႔ ရဟႏၱာ တစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ အဆိပ္ရွိေသာ ေျမြကသူ႔အား မကိုက္ခဲ႔ျခင္းမွာ အတိတ္ဘ၀က အရွင္ႏွင္႔ သခင္အျဖစ္ ဆက္စပ္ခဲ႔ ေသာေၾကာင္႔ဟု ဆိုပါသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္ႏိုင္သည္႔ အေနအထားရွိပါလ်က္ ရဟန္းဘ၀တြင္ ခ်ီတုန္ ခ်တုန္ျဖင္႔ စိတ္ညစ္ေနရျခင္းမွာ အတိတ္က မိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါး၏ ပစၥည္းကို ယူခ်င္စိတ္ျဖင္႔ ထိုမိတ္ေဆြကို သာသနာေတာ္တြင္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔သြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔မွဳ ေၾကာင္႔ဟု ရွင္းျပထားပါသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘ၀မ်ားစြာက သီလျပည္႔စံုမွဳေၾကာင္႔ဟု သိရပါသည္။
ေနာက္ဆံုး သံုး၀တၳဳုမွာ ရဟန္းမမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ပဋာစာရီေထရီမ (ျမန္မာတို႔က မပဋာဟု သိၾကပါသည္) ႏွင္႔ ကိသာေဂါတမီေထရီမ ႏွင္႔ သားသမီးမ်ားေသာ ေထရီမ (သားခုႏွစ္ဦး၊ သမီးခုႏွစ္ဦးရွိသည္) သံုးပါးတို႔၏ သံုးခုေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္၏ တရားနာကို နာယူခဲ႔ၿပီးသည္႔ အဆံုးတြင္ ရဟန္းမ သံုးပါးတို႔သည္ ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟန္းမမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကမူ တစ္ဦးႏွင္႔ တစ္ဦး မတူခဲ႔ၾကေပ။
သံုးပါးစလံုး အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ျဖစ္ခဲ႔ၾကေပသည္။ ပဋာစာရီေထရီက သားႏွစ္ဦးႏွင္႔ ခင္ပြန္း (ကိုဒါသ) ဆံုရွဳံးခဲ႔ၿပီး အရူးမီး၀ိုင္းျဖစ္ကာ အရူးမဘ၀မွ အထူးမဘ၀သို႔ ေျပာင္းခဲ႔ပါသည္။ ကိသာေဂါတမီကမူ သားေသကို ေဆးကုခိုင္းရာမွ အသိထူး ရခဲ႔သူ ျဖစ္ပါသည္။ ခင္ပြန္းဆံုးခဲ႔ၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို သာခုႏွစ္ဦးအား အေမြေပးခဲ႔ရာမွ သားတို႔က တာ၀န္မေက်သျဖင္႔ ဒုကၡသည္ဘ၀ ေရာက္ခဲ႔ရသူ ရဟန္းမႀကီး၏ ဇာတ္လမ္းမွာမူ ရင္နင္႔စရာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ သမီးခုႏွစ္ေယာက္ အေမြရသည္႔ေၾကာင္း မပါခဲ႔ပါ။ ေရွးေခတ္က သမီးမ်ား အေမြရ ခဲ႔ ၾကဟန္ မတူေပ။ သူတို႔ ခုႏွစ္ဦးကလည္း သာခုႏွစ္ဦးကဲ႔သို႔ပင္ မိခင္အား ျပဳစုလုပ္ေက်ြးမွဳကို ျငိဳျငင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ေသာကေရာက္ခဲ႔ၿပီး ရဟန္းမဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါေသာ္လည္း ေသာကေပ်ာက္ၿပီး ရဟႏၱာမ ဘ၀သို႔ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္ မွာေတာ႔ ၾကည္ညိဳစရာ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ဆိုရေသာ္ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ႔ရသည္႔ တစ္ရက္တည္းျဖင္႔ပင္ ဘ၀ကို ျမင္ျမတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ခဲ႔ၾကေသာ မိန္းမသား အာဇာနည္မမ်ား၏ ဘ၀မွတ္တမ္း ေကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။ မိမိတို႔ေရာ မည္သည္႔ မွတ္တမ္းကို ထိုးၾကပါမည္နည္း၊ အေကာင္းလား၊ အဆိုးလား မေသခင္ စဥ္းစားသင္႔ေပသည္။
ေဆာင္းပါးမွတ္စုမ်ား
၁။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ သဟႆ၀ဂ္၊
၂။ အဂၤုတၱရ နိကာယ၊
၃။ ခုဒၵက နိကာယ
No comments:
Post a Comment