သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ ဒု႒ဂါမဏိမင္းရဲ႕ င႐ုတ္သီးတစ္
ေတာင့္ေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲဟာ သမိုင္းတြင္ရစ္
ေအာင္ စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အဲဒီ င႐ုတ္သီးတစ္ေထာင့္ေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲ...
မွာ ရဟန္းေတာ္ တစ္သိန္း၊ ဘိကၡဳနီမ ကိုးေသာင္း
ပင့္ၿပီး လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားစြာနဲ ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေပး
လွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလွဴမွာပဲ ဆံုခဲ့ၾကသူႏွစ္ဦးရဲ႕
စိတ္၀င္စားစရာ တစ္ခုအျဖစ္ ပူးတြဲ သမိုင္းတြင္
က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးဟာ သိတတ္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး
စားဦးကိုမလွဴဘဲ ထမင္းစားေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔
တစ္ေန႔ေတာထဲမွာ စစ္တိုက္ရင္း ပြဲေတာ္တည္တဲ့
အခါ စားဦးကိုမလွဴရေသးဘဲ င႐ုတ္သီးတစ္ေထာင့္
ကိုအမွတ္တမဲ့ စားလိုက္မိပါသတဲ့.။ ဒု႒ဂါမဏိမင္း
ႀကီးက ဒီအမွတ္တမဲ့ စားလိုက္မိတာေလးကိုပဲ
သတိတရ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးလို႔ တိုင္း
ျပည္ေအးခ်မ္းတဲ့အခါ င႐ုတ္သီး တစ္ေထာင့္ စား
လိုက္မိတာေလးကိုကိုယ့္ကိုယ္ကိုဒဏ္ခတ္တဲ့အေန
နဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတစ္တိုက္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း
ပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္အမည္ကိုလဲ င႐ုတ္သီးတစ္
ေတာင့္ေက်ာင္းလို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။
အဲဒီင႐ုတ္သီးတစ္ေတာင့္ေက်ာင္းတိုက္ေရစက္ခ်ပြဲ
မွာ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ကေလးတစ္ပါးဟာ ယာဂု
ပူပူေတြကို သပိတ္နဲ႔အျပည့္ ခံယူလာပါတယ္။ ယာဂု
ကပူေတာ့ သပိတ္ကို သကၤန္းစြန္းကေလးနဲ႔ ခုကိုင္
လုိက္၊ မကိုင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပူလာနတဲ့ အခါက်
ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ ခ်ထားလိုက္၊ တစ္ခါ သကၤန္းစြန္း
ကေလးနဲ႔ကို္င္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ ၾကြလိုက္၊ ပူလာတဲ့အခါ
က်ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ ခဏခ်လိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကိုရင္ေလးျဖစ္ေနပံုကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကိုရင္ေလးနဲ႔
သက္တူရြယ္တူ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏမေလးက
ျမင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုရင္ေလးဆီသြားၿပီး
ကိုရင္ ပူေနရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႔ ဒီခံခြက္ကေလးနဲ႔
သပိတ္ေအာက္က ခံကိုင္သြားပါဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ ဒီခံ
ခြက္ကေလးကို ကိုရင့္ကိုအၿပီးလွဴလိုက္ပါတယ္ဘုရား
လို႔ေျပာၿပီး ကိုရင္ေလးရဲ႕ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းေပး
လိုက္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာသြားေရာဆိုပါေတာ့၊
အဲဒီၾကားကာလမွာ ျဗဟၼဏတိႆ သူပုန္ႀကီးက ၁၂
ႏွစ္တိုင္တိုင္ ထအုပ္ခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ျပည္သူ
ေတြ ငတ္မြတ္ဆင္းရဲ၊ ရဟန္းသံဃာေတြလည္း အတိ
ဒုကၡေရာက္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အိႏၵိယဘက္ ထြက္ေျပး
ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္ေတြက်ေတာ့ ေတာထဲ
ေရွာင္ေျပး ပိဋကတ္စာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေဆာင္ယူခဲ့ၾက
ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယာဂုပူပူကို သပိတ္နဲ႔ယူခဲ့တဲ့ကိုရင္
ကေလးဟာ သက္ေတာ္ ၈၀ ၊ ၀ါေတာ္ ၆၀ရ ဆရာ
ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံခြက္ကေလး လွဴခဲ့တဲ့ သာမ
ေဏမေလးဟာလည္း သက္ေတာ္ ၈၀ရ ဘိကၡဳနီမႀကီး
ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အိႏၵိယကို အေစာဆံုး စစ္တိမ္းေရွာင္သူေတြထဲမွာ
ေစာေစာက ဘိကၡဳနီမလည္း ပါပါတယ္.။ သူတို႕ဟာ
အိႏၵိယေရာက္ေနေပမဲ့ သူတု႔ိရဲ႕ဇာတိသီဟုိဠ္စစ္သတင္း
ကို အၿမဲနားစြင့္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သီဟိုဠ္က ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး
အိႏၵိယကို စစ္တိမ္းေရွာင္လာတယ္၏ဆိုတဲ့သတင္းၾကား
လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကို ဇာတိ
စစ္သတင္း သြားေမးၾကတယ္။ သတင္းေမးသူေတြထဲမွာ
ဘိကၡဳနီမႀကီးလည္းပါပါတယ္။
လူေတြရွင္းသြားေတာ့ ဘိကၡဳနီမႀကီးက ဆရာေတာ္
ႀကီးကို ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရား၊ င႐ုတ္သီးတစ္ေတာင့္ေက်ာင္း
ေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက ဆရာေတာ္ဘုရား သက္ေတာ္ဘယ္
ေလာက္ရွိပါၿပီလဲဘုရား။
အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္က ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကိုရင္
ကေလးေပါ့။
အဲဒီေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက တပည့္ေတာ္
လည္း ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏမေလးပါဘုရား၊ အဲဒီ
ေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲတုန္းက တပည့္ေတာ ္ႀကံဳခဲ့ရတာ
ေလးကို ဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္ျပဦးမယ္ဘုရား၊ ကိုရင္
ေလးတစ္ပါးေပါ့၊ ယာဂုပူပူကို အလွဴခံလာၿပီး သပိတ္ကို
သကၤန္းစြန္းနဲ႔ ကိုင္လုိက္၊ ေျမေပၚျပန္ခ်ထားလိုက္န ဲ႔ျဖစ္
ေနပါတယ္ဘုရား။ ဒါနဲ႔တပည့္ေတာ္လည္း သူ႔ဆီသြားၿပီး
တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ခံခြက္ကေလးကို သပိတ္ေအာက္ကခံဖို႔
ဆိုၿပီး လွဴလို္က္တယ္ဘုရား။ ဒီအေၾကာင္းအရာကေလး
ကိုေတာ့ ဒီေန႔အထိေမ့လို႔ကို မရပါဘူးဘုရား။
ဘိကၡဳနီမႀကီးဆီက စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ဆရာ
ေတာ္ႀကီးက ေၾသာ္ ဆိုၿပီး အာေမဋိတ္သံႏွင့္အတူသက္
ျပင္းကို မသိမသာခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ........
အဲဒီကိုရင္ကေလးဟာ တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါပါပဲ လို႔
ေျပာၿပီး အႏွစ္ႏွစ္အလအလလက ကိုယ္နဲ႔မခြဲမခြါ အမွတ္
တရအျဖစ္ သိမ္းဆည္းလာခဲ့တဲ့ ခံခြက္ကေလးကို အိတ္
ထဲက ထုတ္ျပလိုက္ပါသတဲ့။
သက္ေတာ္ ၈၀ အရြယ္ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီး
တို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သက္တမ္းရွိေနၿပီျဖစ္
တဲ့ ခံခြက္ကေလးကိုႏွစ္ဦးသားမွင္တက္မိစြာ စိုက္ၾကည့္
ေနာကပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀တ္ခဲ့တဲ့အ၀တ္ေတြကို တျခား
အ၀တ္တစ္ခုနဲ႕လဲၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္လိုက္
ၾကပါသတဲ့။
တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေလး
ကို ဒီမွာတင္ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အ႒ကထာ
မွာလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ ေရွ႕ဆက္
ဘာျဖစ္သြားၾကတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ စား
ေသာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာဆက္ျပမထားပါဘူး။ လူထြက္
သြားၾတယ္ဆုတာနဲပပဲ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ္က ၀ိပႆနာနယ္နိမိတ္အတြင္းမွာ ေရာက္ေနရတာ
ျဖစ္ေလေတာ့ ၀ိပႆနာႏြယ္တဲ့ အဘိဓမၼာ သေဘာေလး
တစ္ခုကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း သံုးသပ္ျပပါရေစဦး။
ပုထုဇဥ္တိုင္းမွာ ကိေလသာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ အထူး
ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ကိေလသာက သံုးပါးရွိပါတယ္။
၁။ အႏုသယကိေလသာ
၂။ ပရိယု႒ာနကိေလသာ
၃။ ၀ီတိကၠမကိေလသာ တဲ့။
အႏုသယကိေလသာဆိုတာ ပဋိသေႏၶတည္ကတည္းက
ပါလာတဲ့ ကိေလသာပါ။ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သႏၱာန္မွာအစဥ္
သျဖင့္ ကိန္းေနတဲ့ ကိေလသာပါ။
ပရိယု႒ာန ကိေလသာဆိုတာက အာ႐ုံတစ္ခုကို ေတြ႕
ၿပီး ထၾကြေသာင္းက်န္းလာတဲ့ ကိေလသာပါ။
၀ီတိကၠမဆိုတာကေတာ့ အာ႐ု့တစ္ခုကိုေတြ႕ၿပီး ထၾကြ
ေသာင္းက်န္း႐ုံတင္ မကဘဲ လြန္က်ဴးမႈ အဆင့္အထိ
ေရာက္သြားတဲ့ ကိေလသာပါ။
ဒီကိေလသာသံုးပါးရဲ႕သ႐ုပ္ကို ေပၚလြင္သြားေအာင္
အထက္က ေရးျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳကေလးကိုပဲ ျပန္ အာ႐ုံျပဳ
ၾကည့္လိုက္ပါ။
ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ဟာ ပဋိသေႏၶတည္
ကတည္းက အႏုသယ ကိေလသာေတြက ပါလာၿပီး
သားပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ သႏၱာန္မွာအႏုသယကိေလသာ
ေတြက ကိန္းေနခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘိကၡဳနီမႀကီးဆိုတဲ့ ၀ိသဘာဂ
အာ႐ုံကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္ အဲဒီအခ်ိန္မွာအစဥ္သျဖင့္
ကိန္းေနခဲ့တဲ့ကိေလသာေတြကထၾကြေသာင္းက်န္းလာ
ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာတဲ့ ကိေလ
သာကို ပရိယု႒ာနကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘိကၡဳနီမႀကီးတို႔ ႏွစ္ဦး
သေဘာတူလက္ထပ္လိုက္ၾကတာကေတာ့လြန္က်ဴးျခင္း
ဆိုတဲ့ ၀ီတိကၠမကိေလသာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကိေလသာသံုးပါးကို ဘာနဲ႔တားမလဲ။ ( ဒီ
ေနရာမွာ ဘာနဲ႔ပယ္မလဲလို႔ မသံုးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ
ဆိုေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္မွသာ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္လို႔ရပါ
တယ္။ အခုေျပာတာက ပုထုဇဥ္ သက္သက္မွ်အသြင္နဲ႔
ေျပာေနတာမို႔ပါ။)
စာဖတ္သူမ်ား သိထားၿပီးသားျဖစ္တဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ႔
တားရပါမယ္။
၁။ ၀ီတိကၠမကိေလသာကို သီလသိကၡာနဲ႔တားရပါတယ္။
ကိုယ့္အခြင့္သင့္ရာ သီလ တစ္ခုခုကို ေဆာက္တည္ထား
ရင္ လြန္က်ဴးစရာ အာ႐ုံတစ္ခုကို ေတြ႔ေပမယ့္ သီလ
ေဆာက္တည္ထားတဲ့အတြက္ မလြန္က်ဴးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
၂။ ပရိယု႒ာန ကိေလသာကို သမာဓိသိကၡာနဲ႔တားရပါ
တယ္။ သမာဓိျဖစ္ေစတဲ့ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ထဲကကိုယ္
ႏွစ္သက္ရာ ကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုနဲ႔ တားလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ
ဗုဒၶါႏုႆတိ ပြားမ်ားေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္က ဘုရား ဂုဏ္
ေတာ္ဆီမွာပဲ အာ႐ုံေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ထၾကြ ေသာင္း
က်န္းစရာအာ႐ုံ မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပရိယု႒ာန
ကိေလသာကို တားၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။
၃။ အႏုသယကိေလသာကိုေတာ့ ၀ိပႆနာဆိုတဲ့ ပညာ
သိကၡာနဲ႔ တားရပါတယ္။ ဆိုလိုခ်က္ကေတာ့ ကိေလသာ
သံုးပါးကို သိကာသံုးပါးနဲ႔တားဆီးရတဲ့သေဘာပါ။
ဒီစာစုမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့ သတိပ႒ာန္ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွာ သတၱာနံ
၀ိသုဒၶိယာ ဧကာယေနာမေဂၢါလို႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ ကိေလသာစင္ၾကယ္ဖို႔ ႏွစ္
ေၾကာင္းမရွိတဲ့ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းစဥ္က ၀ိပ
ႆနာ သတိပ႒ာန္ လမ္းစဥ္ပါပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာ
ေတြ စင္ၾကယ္ဖို႔အတြက္ ၀ိပႆနာ သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္မွ
တစ္ပါး ........။
ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကိုး
၁။ မူလပ႑ာသ အ႒ကထာ
(ရထ၀ိနီတသုတ္၊ ႏွာ- ၅၀၊ ၅၁)
၂။ မဟာ၀င္ ( က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ )
၃။ သၿဂိၤဳလ္ဘာသာဋီကာ ( အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ )
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္
No comments:
Post a Comment