ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ရသည္မွာ

အိပ္မေပ်ာ္သူအတြက္ ညတာရွည္သကဲ့သို႔ ထင္ရ၏။

ခရီးပန္းလာသူအတြက္ တစ္ယူဇနာ ခရီးသည္ ရွည္လ်ား၏။

သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိနားမလည္ၾကေသာ လူမိုက္မ်ားအတြက္ သံသရာသည္ အလြန္ရွည္လ်ား ေနရေတာ့သည္။

ဓမၼပဒ (၆ဝ) အညတရ ပုရိသာ ဝတၳဳ

ကေလးတို႔သည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေလ့ ရွိၾကသည္။

ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ျခင္း၏ ပထမအေၾကာင္းရင္းမွာ ပူပင္ေသာက မရွိျခင္းႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ကေလးတို႔သည္ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ေကာင္းစြာ နားမလည္ေသးသျဖင့္ သူတို႔၌ ပူပင္ေသာက ႀကီးႀကီးမားမား မရွိ။ ထို႔ျပင္ တာဝန္ယူစရာ မလိုအပ္ေသးသည့္ အရြယ္လည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူတို႔သည္ မအိပ္စက္မီ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး မရွိ။ တခုတည္းသာေတြး၍ အိပ္တတ္သည္။ ဥပမာ- သူတို႔ ႏွစ္သက္ရာ အရုပ္လိုခ်င္သည့္ အေၾကာင္း၊ အဝတ္အစားသစ္ လိုခ်င္သည့္အေၾကာင္း ေတြး၍ အိပ္သြားျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

အစြဲအလမ္းျဖင့္ အိပ္သြားျခင္းသည္ ပူပင္ေသာက တမ်ဳိးကို ခံစားရျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပံုမွန္ကေလးတို႔ မည္သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျခားအစားထိုးစရာ တခုခုကို အလြယ္တကူ လက္ခံတတ္သည့္ သေဘာရွိတတ္၍ ႀကီးမားေသာ ပူပင္ေသာက မျဖစ္။ ထိုအခါ ကေလးတို႔၏ စိတ္သည္ ေထြျပားျခင္း မရွိပဲ တည္ၿငိမ္ေနေတာ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပံုမွန္ကေလးတို႔၏ စိတ္သည္ အလြန္အကြၽံ မျဖစ္တတ္။ ထိုသို႔ေသာစိတ္ တခုတည္းကိုသာ ထားႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္။

စိတ္တခုတည္း ထားႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေစတတ္ေၾကာင္း လူႀကီးမ်ားျဖင့္ နမူနာေပးႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕လူႀကီးမ်ားသည္ အိပ္ယာဝင္ေသာအခါ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ ရွိေနတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ ထြက္သက္ -ဝင္သက္ကိုသာ ပံုမွန္ ျပဳလုပ္ေနရင္း မၾကာခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ၾကသည္။ လိုရင္းမွာ ထြက္သက္-ဝင္သက္အေပၚ စိတ္တခုတည္းသာ ရွိေနသျဖင့္ ပူပင္ေသာက(မ်ား)ကို တမင္တကာ ေမ့ထားသလို ဖန္တီးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဒုတိယအေၾကာင္းရင္းမွာ ရာသီဥတု ဒဏ္မွ ေႏြးေထြးလံုျခံဳၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသည့္ ေနရာတြင္ အိပ္စက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္အကြၽံ ပူျခင္း၊ ေအးျခင္း မရွိလွ်င္၊ ၾကမ္းပိုး-ျခင္-ယင္-မွက္မ်ား မရွိလွ်င္ ပူပင္ေသာက ကင္းတတ္သူ မွန္သမွ် သင့္တင့္မွ်တေသာ ေနရာတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္တတ္ၾကသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ အပူအပင္ကင္းေနျခင္းႏွင့္ လံုျခံဳေႏြးေထြးၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာရွိေသာေနရာ၌ အိပ္စက္ျခင္းသည္ ေကာင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေစႏို္င္မည့္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

သို႔ေသာ္ ေန႔ေန႔ညည အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သူမ်ားမွာလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ေပါမ်ားလွသည္။ ပင္ပန္းလြန္း၍ အိပ္ေမာက် သြားသည္ကလြဲ၍ အိပ္ယာကလည္း ေကာင္းပါလ်က္၊ လံုျခံဳေႏြးေထြးပါလ်က္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကသူမ်ား ရွိသည္။ သူတို႔တြင္ ေရာဂါ ေဝဒနာ တခုခု ရွိေသာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ပူပင္ေသာကမ်ား၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။

အသက္ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔ေလာကထဲတြင္ “အသက္တရာ မေနရေသာ္လည္း အမႈတရာ ေပြရသည္” ဆိုေသာ စကားအတိုင္း ျဖစ္လာၾကရသည္။ စီးပြားေရး၊ လံုျခံဳေရး၊ ရာထူး တည္ျမဲ-တိုးတက္ေရး၊ သားေရး-သမီးေရး အစရွိသည္တို႔အတြက္ လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ား ရွိလာၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေလာဘ ျဖစ္သည္။

ထိုထိုေသာ အမ်ဳိးစံုစြာ ရွိသည့္ ေလာဘကို တားဆီး ပယ္ဖ်က္ႏိုင္သူမ်ား ရွိၾကသည္။ တားဆီးႏိုင္သည္ႏွင့္အမွ် ပူပင္ ေသာက မျဖစ္။ ျဖစ္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ေျဖေဖ်ာက္ အစားထိုးႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ထိုအခါ ေကာင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္သည္။

လူ႔ေလာကတြင္ ေလာဘကို မသတ္ႏိုင္သူတို႔ ရွိၾကသည္။ တဖန္ ဆႏၵျပည့္ဝၿပီးေသာ္လည္း ရေလ-လိုေလ ျဖစ္ေနတတ္ၾကျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ မရမွာ၊ သူတပါး ရသြားမွာ ေတြးရင္း ပူပင္ေသာက ျဖစ္ၾကသည္။ ေလာဘ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ေသာက ျဖစ္ရသည္။ မ်ားမ်ား ဖိစီးေလ။ ေသာက ပိုမ်ားေလ ျဖစ္ရသည္။ ထိုအခါ မည္မွ်ပင္ လံုျခံဳေႏြးေထြးေသာေနရာ၌ အိပ္စက္ရေစကာမူ အိပ္မေပ်ာ္ ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေလာဘကို မသတ္ႏိုင္သူတို႔မွာ ေဒါသျဖစ္ၾကသည္။ ေလာဘႀကီးေလ ေဒါသႀကီးေလ ျဖစ္သည္။ ေဒါသျဖစ္ေလ အိပ္မရေလ ျဖစ္ရျပန္သည္။

မိမိကိုယ္ကို ေလာဘ တက္ေနမွန္း မသိ၊ ေဒါသထြက္ေနမွန္း မသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဤသို႔ မသိျခင္းမွာ ေမာဟ ျဖစ္သည္။

ဘာေၾကာင့္ ေမာဟ ျဖစ္ရသနည္း။

သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။ မရမက သိေအာင္ အားထုတ္သူတို႔ ရွိႏိုင္ရာသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕မူကား သူေတာ္ေကာင္းတရားကို သိနားလည္ရန္၊ လက္ခံက်င့္သံုးရန္ အေျခအေန မေပး။ အေျခအေန ေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ေလာဘေဇာကပ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး အားမထုတ္ႏိုင္။ အခ်ဳိ႕လည္း နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ အေၾကာင္းျပ၍ ေရွာင္ထြက္ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ လြဲရသည္။

သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ လြဲေနေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္၌ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေျခြရံသင္းပင္း အစရွိ သည္တို႔ ျပည့္စံုေနေသးသျဖင့္ လြဲရက်ဳိးနပ္သည္ဟု ထင္ေနသူတို႔လည္း ရွိတတ္သည္။ အယူမွားျခင္း တမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔အယူမွားျခင္းေၾကာင့္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ မိမိျပဳသမွ် မွန္သည္၊ ေကာင္းသည္ဟုသာ အထင္ေရာက္ေနသည္။ ယထာဘူတ က်က် သံုးသပ္ဆင္ျခင္ရန္ မလိုအပ္ေသးဟု ယူဆေနေကာင္း ေနေပ လိမ့္မည္။

တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မတည္ျမဲေသာ သခၤါရ တရားကို လူတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရာထူးကို မစြန္႔လႊတ္ ခ်င္ေသာ္လည္း စြန္႔လႊတ္ရမည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔လည္း ပ်က္စီးဆံုးပါးမည္သာ။ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာ အားကိုးေလာက္စရာ ျဖစ္သူ၊ သစၥာရွိသူ ျဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ အေၾကာင္းတခုခုျဖင့္ လမ္းခြဲသြားမည္သာ ျဖစ္သည္။၊ သခၤါရတရားကို တားဆီးႏိုင္စြမ္းရွိသူ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား ဤကမာၻတြင္ မရွိပါ။ ေနာင္လည္း ရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္သူကို ေတြ႔လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို သိရွိလာမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ မေတြ႔ရသည့္ တိုင္ေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေျပာဆိုက်င့္ၾကံသည္မ်ား၊ ဆံုးမညႊန္ျပသည္မ်ားကို အျခားတေနရာရာမွတဆင့္ ၾကားႏိုင္သည္။ ဖတ္ႏိုင္သည္။ ဆည္းပူးေလ့လာႏိုင္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အလားတူ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းတြင္ ကုသိုလ္စိတ္သာ ရွိသည္။ သီလရွိသည္။ သမာဓိရွိသည္။ ပညာရွိသည္။ ထို႔ထက္ပို၍လည္း ရွိႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိ၏ဘဝကို တိုးတက္ေအးခ်မ္းလာေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းက ကုသိုလ္ျပဳ ကူညီေပး မည္ျဖစ္သည္။ လိုအပ္သလို လမ္းညႊန္ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္သူ၊ ေရာဂါေဝဒနာရွိသူကို ဆရာဝန္က ကုသေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

ေရာဂါသည္က ဆရာဝန္ အစစ္အမွန္ႏွင့္ ေတြ႔ရန္ လိုသကဲ့သို႔ သူေတာ္ေကာင္းတရား ရွာေဖြရန္ သူေတာ္ေကာင္း အစစ္အမွန္ႏွင့္ ေတြ႔ရဖို႔သာ ဂရုစိုက္ရပါလိမ့္မည္။

သူေတာ္ေကာင္းတရား မေတြ႔သေရြ႕ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟအတြင္း တဝဲလည္လည္ေနရေပဦးမည္။ မိမိပိုင္ ရာထူး၊ စည္းစိမ္၊ ေျခြရံသင္းပင္းတို႔က ပူပင္ေသာကမ်ားကို အမွန္စင္စစ္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

ယခုပင္လွ်င္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကင္းစင္ျခင္း၏ အက်ဳိးတရပ္ကို သိေနၿပီးေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ေနေလၿပီ။

သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကို လက္လွမ္းမီသေရြ႕ ဓမၼပဒမွ ဆက္လက္ ရွာေဖြၾကပါဦးစို႔။